H IG ετοιμάζει τον Χίτλερ για τον Μεγάλο Πόλεμο
Η έναρξη της Μεγάλης Ύφεσης και η απότομη πτώση της τιμής του πετρελαίου δεν πτοεί τον Bosch για το σχέδιο της υδρογόνωσης. Υπήρχε όμως ένας ισχυρός παράγων στη διοίκηση της IG που σκεφτόταν διαφορετικά.
Τον Ιούλιο του 1930 ο Bosch επιστρέφει μετά από δύο μήνες διακοπών για να βρεθεί μπροστά σε μία εξέγερση στο σχέδιό της υδρογόνωσης.Του είπαν ότι η Leuna πρέπει να κλείσει αμέσως.
Οι αντίπαλοί του υποστήριζαν ότι αντιπροσώπευε ένα δυσβάσταχτο βάρος για τα οικονομικά της IG, τα οποία ήταν ήδη επιβαρυμένα από την εξασθενημένη οικονομία. Παρά το γεγονός ότι 300 εκατομμύρια μάρκα είχαν χυθεί στο έργο, η διεργασία δεν ήταν ακόμη έτοιμη για εμπορική εκμετάλλευση. Το κόστος της συνθετικής βενζίνης, επεσήμαναν, ήταν σαράντα με πενήντα pfennigs το λίτρο, ενώ η διεθνής τιμή της φυσικής βενζίνης ήταν μόνο επτά pfennigs . Το έργο πνίγονταν στο κόστος του.
Παρά το γεγονός ότι μεγάλες διαφορές στο διοικητικό συμβούλιο της IG ήταν εξαιρετικά σπάνιες, η μάχη για τη συνθετική βενζίνη ήταν σκληρή. Τα υποστηρίζοντα μέρη συμφώνησαν τελικά να αναθέσουν το έργο της αξιολόγησης του έργου σε δύο επιτροπές, μία με επικεφαλής τον Fritz ter Meer και το άλλο από τον Friedrich Jaehne, το πρώτο μηχανικό.
Στις αρχές του 1931 οι επιτροπές κάνουν την αναφορά τους στο διοικητικό συμβούλιο. Η υπό του Ter Meer επιτροπή εισηγήθηκε τη συνέχιση του έργου, και η επιτροπή υπό τον Jaehne συνέστησε την εγκατάλειψη του. Η επιτροπή Jaehne ανέφερε ότι η συνθεση βενζίνης από τον λιθάνθρακα δεν θα μπορούσε να παραχθεί στο άμεσο μέλλον με ένα κόστος που να εξασφαλίζει κέρδος. Η μόνη λύση ήταν μια κυβερνητική επιχορήγηση, την οποία ο Jaehne,ως συντηρητικός αντιτασσόταν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Είμαι,
"Επί της αρχής ενάντια σε κάθε είδους επιδοτήσεις από το κράτος, διότι αυτό θα οδηγήσει κατ 'ανάγκη να επηρεάστούμε από το κράτος. Θα ήταν καλύτερα να κλείσει το εργοστάσιο «.
Αλλά ο Bosch ήταν ο άνθρωπος που ενέπνεε σεβασμό στις υποθέσεις της IG Στο τέλος, το διοικητικό συμβούλιο ψήφισε να δεχθεί την πρόταση του Ter Meer Το έργο της υδρογόνωσης του Bosch και πάλι σώθηκε. Όχι πολύ καιρό μετά από αυτό, στον Bergius και τον Bosch απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ για τη χημεία ", σε αναγνώριση της συμβολής τους με την εφεύρεση και την ανάπτυξη των χημικών μεθόδων υψηλής πίεσης." Ο Bosch είναι ο πρώτος μηχανικός που τιμάται με Νόμπελ.
Η εικόνα του ως εθνικού ήρωα μεγάλωσε ακόμη πιο πολύ.
Στη συγκυρία αυτή ένα εξωτερικό πρόβλημα απειλούσε την IG.Καθώς ο Αδόλφος Χίτλερ μεγάλωνε σε πολιτική δύναμη, οι επιθέσεις του σε βιομηχανικές επιχειρήσεις που τα εβραϊκά στελέχη και οι διευθυντές τους ήταν εύκολα αναγνωρίσιμοι έγιναν πιο απειλητικές.Η IG Farben ήταν ένας πρωταρχικός στόχος των ναζί ως «όργανο του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου "που κυριαρχείται από γνωστούς Εβραίους όπως οι,
• Max M. Warburg
• Arthur von Weinberg
• Alfred Merton
• Ernst von Simson
• Otto von Mendelssohn-Bartholdy
• Kurt Oppenheim
Η IG άρχισε να γίνεται καρτουν ως ο "Ισίδωρος G. Farber," μία γκροτέσκα καρικατούρα του Σάιλοκ, και ως ο «IG Μολώχ," μία άσχημη αναφορά στον χαναανιτικό Θεό, στον οποίο τα παιδιά θυσιάζονταν.
Τα στελέχη της IG ήταν βαθιά προβληματισμένα από τις επιθέσεις αυτές και κάνουν μια προσπάθεια να τους σταματήσουν με ένα πολλά υποσχόμενο νέο υπάλληλο της IG με καλές συνδέσεις στους Ναζί,τον Heinrich Gattineau,γραμματέα Τύπου του Duisberg. Ο Gattineau ήταν μαθητής ενός των αγαπημένων διανοουμένων του Χίτλερ,του Karl Haushofer, του γεωπολιτικού του ναζισμού. Στην πραγματικότητα, ο Gattineau είχε γράψει την διδακτορική του διατριβή, «Η σημασία της αστικοποίησης της Αυστραλίας για το μέλλον της Λευκής Φυλής», υπό την καθοδήγηση του Haushofer.
Τον Ιούνιο του 1931, ο Gattineau έγραψε στον παλιό του καθηγητή για λογαριασμό της IG:
"Πριν από λίγο γράψατε για μένα ότι θα μπορούσα να έρθω μαζί σας για κάθε θέμα που θα αφορούσε το NSDAP [ναζιστικό κόμμα].»
Εξέφρασε την ελπίδα ότι ο καθηγητής θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την επιρροή του με τους Ναζί για να σταματήσει η δημοσίευση άρθρων που χαρακτηρίζαν την Farben ως μέσο της διεθνούς εβραϊκής χρηματοδότησης. Η IG, όπως ο Gattineau τόνισε, δεχόταν επίθεση από τους σοσιαλδημοκράτες και τους κομμουνιστές: «Ως εκ τούτου, δεν είναι πραγματικά απαραίτητο για τους Εθνικσοσιαλιστές να ακολουθούν την ίδια γραμμή."
Η ηγεσία της IG αποτελείται από Χριστιανούς, αυτοδημιούργητους άνδρες που είναι έμποροι μηχανικοί και επιστήμονες.
"Θα ήταν μια καλή ιδέα, αν μπορούσε να μιλήσει κάποια στιγμή ο Herr H. [κατά πάσα πιθανότητα ο Χίτλερ] για την κατάστασή μας ... Θα ήμουν ευγνώμων σε σας, κύριε καθηγητά, αν μπορούσατε να με βοηθήσετε σε αυτή την περίπτωση. "
Ο Gattineau συναντήσε μια κάποια επιτυχία στην άμβλυνση της επίθεσης στην IG από το ναζιστικό Τύπο. Στο τέλος του 1931 ο Bosch τιθεται επικεφαλής τύπου της IG στο Βερολίνο, μια πιο στρατηγική θέση από την οποία θα ασχοληθεί με τη ναζιστική ιεραρχία.
Κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους, ο Bosch και άλλα στελέχη της IG σημείωσαν την ιδιαίτερη ανάπτυξη του ναζιστικού κόμματος. Στις εκλογές του Ιουλίου του 1932, οι Ναζί ήταν το μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα της Γερμανίας, κερδίζοντας 230 από τις 608 έδρες στο κοινοβούλιο. Τον Αύγουστο του 1932 ο Χίτλερ απαίτησε την καγκελαρία σε μια κυβέρνηση συνασπισμού. Ο Χίντεμπουργκ αρνήθηκε, και οι Ναζί βουλευτές στη συνέχεια συντάχθηκαν με τους κομμουνιστές για την ανατροπή της κυβέρνησης Πάπεν. Ο Χίντεμπουργκ διέλυσε το Ράιχσταγκ και νέες εκλογές προγραμματιστηκαν για το Νοέμβριο.
Ο Bosch αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα για τη δημιουργία γραμμών επικοινωνίας με τον Χίτλερ και να τον πείσει για μία δέσμευση σττ συνθετικό πετρελαίο της IG στην περίπτωση που θα εκλεγόταν καγκελάριος.Ωστόσο, ο Bosch δεν ήταν ακόμη πρόθυμος για οποιοδήποτε σύνδεση των κορυφαίων στελεχών της IG σε συνεργασία με τον Χίτλερ. Εκείνος έδωσε εντολή στον Gattineau να κανονίσει μια συνάντηση μεταξύ του Χίτλερ και του Heinrich Buetefisch, ο οποίος αν και είχε σαραντήσει ήταν τεχνικός διευθυντής της Leuna και υπεύθυνος για την συνθετική παραγωγή βενζίνης
.
Ο Gattineau για μια ακόμα φορά κάλεί τον Haushofer και του ζητά να οργανώσει μια τέτοια συνάντηση. Ο Haushofer ανταποδίδει την υποχρέωση, και ο γραμματέας του Χίτλερ, Rudolf Hess, θα ορισει για τις αρχές Νοεμβρίου στο Μόναχο λίγο πριν από τις εκλογές τη συνάντηση. Όταν ο Χίτλερ φτάνει για τη συνάντησή του με Buetefisch και Gattineau, πολύ κουρασμένος, οι άνδρες της IG φοβούνται, ότι θάναι πολύ κουρασμένος να κατανοήσει ένα τόσο πολύπλοκο θέμα όπως η υδρογόνωση του άνθρακα σε πετρέλαιο . Ωστόσο, ο Χίτλερ γνώριζε ήδη όλα τα σχετικά με τη διαδικασία και ήταν πρόθυμος να το συζητήσει.
Ο Χιτλερ τοποθετείται αμέσως:
"Πριν να μου πείτε την άποψή σας, θα ήθελα να ακούσετε τη στάση μου για το όλο πρόβλημα .... Σήμερα, μια οικονομία χωρίς πετρέλαιο είναι αδιανόητη σε μια Γερμανία, η οποία επιθυμεί να παραμείνει πολιτικά ανεξάρτητη. Ως εκ τούτου τα γερμανικά καύσιμα πρέπει να γίνουν πραγματικότητα, ακόμη και αν αυτό συνεπάγεται θυσίες.Συνεπώς είναι επιτακτική ανάγκη ότι η υδρογόνωση του άνθρακα πρέπει να συνεχιστεί."
Η συνάντηση είχε προγραμματιστεί μόνο για μισή ώρα, αλλά συνεχίστηκε για πάνω από δυόμιση ώρες, με τον Χίτλερ πιέζοντας για λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με τη μετατροπή του άνθρακα σε πετρέλαιο. Όπως ο Gattineau θυμάται αργότερα,
«[Ο Χιτλερ] με εξέπληξε ξανά και ξανά με την καταπληκτική κατανόηση του για τεχνικά θέματα."
Πριν να τελειώσει η συνάντηση , ο Χίτλερ εξέθεσε ένα πρόγραμμα σύμφωνα με το οποίο σχεδίαζε να κάνει τη Γερμανία αυτάρκη σε πετρέλαιο, με τη βοήθεια της IG Farbenindustrie. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος τούχε είχε διδάξει ότι η έλλειψη της Γερμανίας σε πρώτες ύλες είχε καταστήσει τον βρετανικό αποκλεισμό αποφασιστικό όπλο που οδήγησε στην ήττα της Γερμανίας.
Με ένα πρόγραμμα αυτάρκειας ήταν αποφασισμένος να αλλάξει τη Γερμανία από μια χώρα ανεπάρκειας φυσικών πρώτων υλών σε μια αυτάρκη στρατιωτική δύναμη. Ο Χίτλερ διαβεβαίωσε τους IG επισκέπτες ότι η εταιρεία τους θα μπορούσε να εξαρτάται από την υποστήριξή του, τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά.Οι Gattineau και Buetefisch, συνεπαρμένοι από την ανταπόκριση του Χίτλερ, ανέφεραν πίσω στην Bosch.
Αφού άκουσε ολόκληρη την ιστορία της έκτακτης συνεδρίασης, ο Bosch παρατήρησε, «Ο άνθρωπος είναι πιο λογικός από ό, τι νόμιζα."
Στις εκλογές του Νοεμβρίου λίγες μέρες αργότερα, οι Ναζί θα υποστούν αποφασιστικό πλήγμα. Έχασαν 34 έδρες στο Reichstag, έχοντας μόνο 196. Οι κομμουνιστές, από την άλλη πλευρά, κέρδισαν 11 έδρες και τώρα είχαν συνολικά 100.
Οι Γερμανοί βιομηχανοι και οι επενδυτές, τρομοκρατημένοι από την Κομμουνιστική επιτυχία παρά από την ναζιστική αποτυχία, ήρθαν σε στήριξη του Χίτλερ σε αυτή την κρίσιμη στιγμή. Στην πραγματικότητα, τριάντα οκτώ από αυτούς έκαναν δημοσίως τη στήριξη τους έτσι 12 - συμπεριλαμβανομένων των ισχυρών προσωπικότητων όπως ο Schacht και ο Baron von Schroeder από τις τράπεζες΄ο Cuno από τη Βόρεια γερμανική Lloyd Lines, ο Krupp, ο Voegler και ο Thyssen από τον χάλυβα,και η Siemens και ο Robert Bosch ( Ο θείος του Carl Bosch) από την ηλεκτρικομηχανολογία και την κατασκευή αλλά κανένας από το προσωπικό της IG.
Ο Carl Bosch δεν ήταν ακόμη έτοιμος να κάνει μια δημόσια δέσμευση. Ο Χίντεμπουργκ ήταν ασυγκίνητος από αυτόν τον συνασπισμό της οικονομικής και βιομηχανικής δύναμης. Επέλεξε τον Στρατηγό Kurt von Schleicher αντ 'αυτού. Αλλά ο Schleicher δεν ήταν σε θέση να δημιουργήσει μια σταθερή κυβέρνηση. Τέλος, στις 30 Ιανουαρίου, ο Χίντεμπουργκ συνθηκολόγησε και διόρισε τον Χίτλερ καγκελάριο. Πάντως, η καγκελαρία στάθηκε για τον Χίτλερ προσωρινή. Μια άλλη ψηφοφορία για την εκλογή του Ράιχσταγκ προγραμματίστηκε για τις 5 Μαρτίου.
Στις 20 Φεβρουαρίου, ο Hjalmar Schacht,ένα από τα πιο ενεργά μέλη της οικονομικής κοινότητας στο πλευρό του Χίτλερ, κάλεσε τους επικεφαλής των βιομηχάνων και των χρηματοδοτών της Γερμανίας σε μια μυστική συνάντηση στο σπίτι του Χέρμαν Γκέρινγκ. Αυτή τη φορά η IG παρευρέθηκε. Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο Βαρώνος Georg von Schnitzler, ένα από τα πιο σημαντικά μη τεχνικά μέλη του προεδρείου της IG και γενικά γνωστός ως ο "πωλητής της IG".
Η παρουσία του είχε μια ισχυρή επίδραση στην επιχειρηματική κοινότητα της Γερμανίας. Η IG, άλλωστε, ήταν η μεγαλύτερη εταιρεία της χώρας. Ο Schacht ανακοίνωσε ότι προτίθεται να θέσει τρία εκατομμύρια μάρκα από τους συγκεντρωμένους επιχειρηματίες για την προεκλογική εκστρατεία του Χίτλερ.
Με την καθοδήγηση του Bosch, ο Schnitzler υποσχέθηκε 400.000 μάρκα, την μεγαλύτερη δωρεά. Η Υποστήριξη της IG στον Χίτλερ ήταν πλέον επίσημη. Στις εκλογές στις 5 Μαρτίου, οι Ναζί πήγαν καλύτερα από ό, τι στις προηγούμενες εκλογές. Θα κερδίσουν 5,5 εκατομμύρια ψήφους όχι αρκετές για να τους δώσουν την πλειοψηφία των εδρών στο κοινοβούλιο, αλλά αρκετές για να διατηρήσουν τονΧίτλερ καγκελάριο σε μια κυβέρνηση συνασπισμού.
Λίγο μετά τις εκλογές, ο Χίτλερ και ο Bosch συναντήθηκαν για πρώτη φορά. Η συνάντηση φαίνονταν να πηγαίνει καλά στην αρχή. Ο Χίτλερ έδωσε στον Bosch τηνν απόλυτη διαβεβαίωση ότι η κυβέρνησή του θα στηρίξει πλήρως τη συνθετική παραγωγή του πετρελαίου, και ο Bosch συμφώνησε να επεκτείνει το εργοστάσιο της Leuna. Η αυτάρκεια της βενζίνης για τη Γερμανία ήταν ο κοινός στόχος και για τους δύο.Ο Bosch στη συνέχεια προχώρησε σε ένα θέμα που οι συνεργάτες του στην IG τον είχαν τπαροτρύνει να το αποφύγει. Προειδοποίησε τον Χίτλερ ότι αν οι εβραίοι επιστήμονες φυσικοί και χημικοί αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τη χώρα η χημεία και η η φυσική θα γυρίσουν 100 χρόνια πίσω.
Πριν ο Bosch μπορέσει να προχωρήσει περαιτέρω ο Χίτλερ βρυχήθηκε, «Τότε θα δουλέψουμε εκατό χρόνια χωρίς τη φυσική και τη χημεία!" Όταν ο Bosch προσπάθησε να συνεχίσει το θέμα, ο Χίτλερ κάλεσε τον υπασπιστή του και ανακοίνωσε προσβλητικά, «Ο Geheimrat επιθυμεί να φύγει.»
Παρά το γεγονός ότι ο Χίτλερ δεν άφησε το επεισόδιο να παρέμβει στην υποστήριξη της συνθετικής βενζίνης της IG, ο ίδιος ποτέ ξανά δεν θα εμφανιστεί στο ίδιο δωμάτιο με τον Bosch. Σε μια περίπτωση, που ο Χίτλερ πηγαίνοντας σε μια συνεδρίαση, είδε τον Bosch να κάθεται στα έδρανα και απότομα έφυγε.
Στη συνέχεια, οι συνεργάτες του Bosch φρόντιζαν οι δύο άνδρες να μένουν μακρυα μεταξύ τους. Ο Bosch ήταν απτόητος από την εχθρότητα του Χίτλερ. Συνέχισε την εκστρατεία του για την υπεράσπιση των Εβραίων επιστημόνων στη Γερμανία. Τον Απρίλιο έμαθε ότι ο Φριτς Χάμπερ είχε αναγκαστεί να παραιτηθεί από τη θέση του ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, παρά το γεγονός ότι ο Haber είχε ασπαστεί τον Χριστιανισμό και ήταν ένας από τους πιο σεβαστούς επιστήμονες της Γερμανίας.Ο Bosch προσπάθησε να οργανώσει ένα κίνημα μεταξύ των μη-Εβραίων νικητών του βραβείου Νόμπελ για να αντισταθούν στις διώξεις των Ναζί, αλλά με πολύ μικρή επιτυχία.
Ο μεγάλος φυσικός Μαξ Πλανκ, ο οποίος δεν ήταν αντι-ναζί και του οποίου η φήμη ήταν αρκετή για να κερδίσει την ακρόαση από τον Χίτλερ, ομολόγησε μάταια ότι ήταν αδύνατον με τον Φύρερ να αντιστρέψει την απέλαση του Haber. Η απάντηση του Χίτλερ ήταν τόσο βίαιη που ο Planck χρειάστηκε αρκετό χρόνο για να συνέλθει συναισθηματικά. Ένας άλλος από τους νομπελίστες αναφώνησε από φόβο και απελπισία, "Δεν μπορούμε να σύρουμε τα ξίφη μας για τους Εβραίους!"
Ο Haber έφυγε από τη Γερμανία, αλλά λίγους μήνες αργότερα, αποφάσισε να επιστρέψει. Στην επιστροφή του, συνάντησε τον Hermann Schmitz στην Ελβετία. Ο Schmitz τον προέτρεψε να μείνει έξω από τη Γερμανία, επισημαίνοντας ότι δεν πρέπει να υποτιμά τη ναζιστική τρομοκρατία. Ο εξαθλιωμένος Haber δεν πάτησε το πόδι του ποτέ ξανά στη Γερμανία.Διαλυμένος, πέθανε στη Βασιλεία τον Ιανουάριο του 1934. Οι Γερμανοί δεν είχαν δικαίωμα να θρηνήσουν το θάνατό του.
Στην πρώτη επέτειο του θανάτου του Fritz Haber, ωστόσο, ο Bosch οργάνωσε μια αναμνηστική τελετή υπό την αιγίδα του Kaiser Wilhelm Institute, σε πείσμα των Ναζί. Έστειλε μια προσωπική πρόσκληση σε κορυφαίους επιστήμονες και εκπαιδευτικούς, σε διοικητικά στελέχη της IG, και κυβερνητικά στελέχη που είχαν κάποια σχέση με τον Haber. Όταν ο ναζιστής υπουργός Παιδείας έμαθε ότι ορισμένοι από τους υφισταμένους του είχαν προσκληθεί, απαγόρευσε τη συμμετοχή τους:
«Η πρόθεση ... να στηρίξετε ένα μνημόσυνο με την ευκαιρία της πρώτης επετείου του θανάτου του Haber πρέπει ... να ερμηνευθεί ως μια πρόκληση για το εθνικοσοσιαλιστικό κράτος .... Η ερμηνεία αυτή επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι οι χορηγοί δεν έχουν ζητήσει από αυτούς που έχουν προσκληθεί στην τελετή να εμφανιστούν με στολή. "
Πάνω από 500 άνθρωποι βρέθηκαν στην αίθουσα, πολλοί από την IG, καθώς και στρατιωτικοί φίλοι του Haber.Οι συνάδελφοί του από τον επαγγελματικό χώρο, ήταν πιο προσεκτικοί και αρκετοί δεν ήρθαν.Ο Max Planck, παρά την εμπειρία του με τον Χίτλερ, παρέστη και παρόλο που ο ίδιος άνοιξε τη συνάντηση με ναζιστικό χαιρετισμό αποτίει φόρο τιμής στον «Γερμανό μελετητή και Γερμανό στρατιώτη, Fritz Haber. "
Η IG αρχίζει να ταλαιπωρείται από δευτεροκλασάτους της ναζιστικής ιεραρχίας..
Πχ τα υποκαταστήματα στο Hoechst και Λεβερκούζεν δέχονται επίθεση λόγω της χρήσης ζώων για τη δοκιμή των φαρμάκων. Σύμφωνα με τους Ναζί, η ζωοτομία χαρακτηρίζεται σαν επίθεση εναντίον του κεφαλαίου. Ο Heinrich Hoerlein, ο πιο εξέχον ιατρικά επιστήμονας της IG , προσπάθησε να εξηγήσει σε έναν υψηλά ιστάμενο στρατιωτικό την τρέλα μιας τέτοιας διάταξης. Η απάντηση που πήρε ήταν ότι οι Ναζί δεν θέλουν να έχουν καμμία σχέση με την IG, δεδομένου ότι είναι μια "διεθνής εβραϊκή οργάνωση."
Στη συνολική εικόνα, τα προβλήματα αυτά ήταν σχετικά μικροί ερεθισμοί.Η IG, στην πραγματικότητα, είχε κάνει μεγάλα άλματα στην παγίωση της θέση της με το νέο καθεστώς.Ο Hermann Schmitz διορίστηκε επίτιμος αναπληρωτής Ναζί στο Ράιχσταγκ, μια θέση που βεβαιώνει τη σταθερότητα της δέσμευσής του για τους στόχους του Χίτλερ. Ο Schnitzler άνοιξε ένα χώρο υποδοχής στο Βερολίνο, όπου ξένες βιομηχανικές και πολιτικές προσωπικότητες κλήθηκαν να σμίξουν με υψηλά ναζιστικά στοιχεία.Ο αγαπημένος του Bosch, ο Heinrich Buetefisch, έγινε συνταγματάρχης SS του Χίμλερ, όπως έκανε ο Christian Schneider, ο οποίος ήταν από τους πιο επιφανείς από τις παλαιότερες γενιές επιστήμονες της IG στη "χημεία υψηλής πίεσης".
Οι σχέσεις με το στρατιωτικό κατεστημένο καλλιεργούνται προσεκτικά.Ο Max Ilgner, ο ανιψιός του Hermann Schmitz, είχε για κάποιο χρονικό διάστημα υπηρετήσει ως σύνδεσμος της IG στη Διαχείρηση του Στρατού. Με τα χρόνια είχε αναπτύξει μια καλή σχέση με ένα νεαρό αξιωματικό του οικονομικού επιτελείου,τον Georg Thomas, κρατώντας τον ενημέρωμένο για τις εξελίξεις στην κατασκευή συνθετικής βενζίνης στη Leuna.
Τον Ιούνιο του 1933 η IG είχε εμπλακεί με το Τρίτο Ράιχ σε μία από τις πιο μυστικές επιχειρήσεις στη Γερμανία-στη δημιουργία της παράνομης αεροπορικής δύναμης , μια άμεση παραβίαση της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Μια ειδική ανεξάρτητη οικονομική υπηρεσία δημιουργήθηκε από την έκτακτη κοινή απόφαση των Οικονομικών, Πολέμου και Αεροπορίας για τούς «μυστικούς σκοπούς της στρατιωτικής αεροπορίας." Αυτό το γραφείο τέθηκε υπό τον αποκλειστικό έλεγχο του Χέρμαν Γκέρινγκ, υπουργού της αεροπορίας, «που ήταν υπεύθυνος για όλες τις οικονομικές συναλλαγές."
Τόσο μυστικό ήταν αυτο το διάταγμα που η γνώση της ύπαρξής του ήταν περιορισμένη σε ένα μικρό κύκλο στρατιωτικών και ναζί. Στην ομάδα αυτή περιλαμβάνονταν και ο Max Ilgner, ο οποίος ήταν από τους πολύ λίγους πού έλαβαν επίσημο αντίγραφο αυτού του εξαιρετικά διαβαθμισμένου εγγράφου.
Ήταν μετά το μυστικό διάταγμα για τη χρηματοδότηση της Μαύρης Luftwaffe που ψηφίστηκε και ο Carl Krauch δέχεται επίσκεψη από τον Έρχαρντ Milch, κρατικό γραμματέα του Υπουργείου Αεροπορίας και δεξί χέρι του Γκέρινγκ . (Αν και ο πατέρας του Milch ήταν εβραίος, η μητέρα του, μια άρια, είχε υπογράψει μια υπεύθυνη δήλωση ότι είχε γεννήσει το γιο της εκτός γάμου με άριο. Και ο Γκέρινγκ, ο οποίος δεν έπαιρνε στα σοβαρά τον αντισημιτισμό, όταν εξυπηρετούσε τα συμφέροντά του, είχε πάρει τον Milch υπό την προστασία του, δηλώνοντας, «Εγώ ο ίδιος αποφασίζω ποιος είναι Εβραίος και ποιος δεν είναι, και αυτό είναι αρκετό.")
Ο Milch είχε απευθυνθεί στον Krauch ως εμπειρογνώμονα στην IG που θα μπορούσε να δώσει την πιο ακριβή έκθεση για την ικανότητα παραγωγής υγρών καυσίμων στη Γερμανία. Κατά κύριο λόγο,ο Milch ενδιαφέρονταν να μάθει αν η συνθετική βενζίνη της IG ήταν κατάλληλη για βενζίνη αεροπορίας. Ο Krauch τον διαβεβαίωσε ότι ήταν.
Ο Milch στη συνέχεια ζήτησε ποιο θα είναι το επίπεδο της παραγωγής που θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια.
Ο Krauch υποσχέθηκε να το διερευνήσει και να στείλει στον Milch μια έκθεση.
Στις 15 Σεπτεμβρίου 1933, ο Krauch υπέβαλε τα συμπεράσματά του, με τη μορφή μνημονίου για τη γερμανική οικονομία καυσίμων. Πρότεινε ένα τετραετές σχέδιο για την επέκταση της παραγωγής της Γερμανίας των "εγχώριων" καυσίμων στην οποία συνέστησε ότι η παραγωγή καυσίμων από εγχώριες πρώτες ύλες, όπως ο λιθάνθρακας να αυξηθεί περισσότερο από τρεισήμισι φορές στα επόμενα τέσσερα χρόνια .Η διεργασία υδρογόνωσης IG ήταν υψίστης σπουδαιότητος στο σχέδιο Krauch . Τόνισε ότι «θα μπορούσε εύκολα να είναι δυνατή η παραγωγή βενζίνης αεροπορίας, καθώς και λιπαντικά κατάλληλα για αεροπλάνα μέσω της εγχώριας παραγωγής." Μάλιστα, όπως ο ίδιος δήλωσε η Lufthansa έχει ήδη επιδοθεί σε εξαντλητικό τεστ.
Την επόμενη μέρα ο Milch έδειξε το μνημόνιο του Krauch στον Αρχηγό Στρατού, Υποστράτηγο von Bockelberg, και το βοηθό του, Αντισυνταγματάρχη Georg Thomas. Τους είπε ότι το Υπουργείο Αεροπορίας υποστηρίζει το τετραετές σχέδιο και πρότεινε <μια κοινή ενεργητική προσέγγιση.> Οι αξιωματικοί του στρατού συμφώνησαν.
Κατά την ίδια περίοδο ο Carl Bosch περνούσε τον περισσότερο χρόνο του διαβουλευόμενος με κυβερνητικούς αξιωματούχους στο Βερολίνο για την επέκταση της παραγωγής IG της συνθετικής βςνζίνης, όπως προβλέπονταν στην συμφωνία με τον Χίτλερ. Τον Ιούλιο ο Bosch αισθάνθηκε τόσο σίγουρος για την πρόοδο αυτών των διαπραγματεύσεων που είπε σε δύο στελέχη που τον επισκέφτηκαν από την Du Pont ότι τα σχεδιάζει να τετραπλασιάσει την παραγωγή, από 100.000 σε 400.000 τόνους ετησίως.
Μπορεί να μισούσε το Χίτλερ για τη στάση του, αλλά δεν είχε καμία αμφιβολία ότι η δέσμευση του Φύρερ στη συνθετική βενζίνη της IG ήταν γνήσια. Μόνο η IG θα μπορούσε να προσφέρει στο Χίτλερ αυτάρκεια σε καύσιμα.
Υπήρχαν ορισμένοι υπάλληλοι στην IG εκείνη τη στιγμή που εξέφραζαν αμέριστη υποστήριξη της ναζιστικής κυβέρνησης. Ο ένας ήταν ο Carl von Weinberg, ο οποίος είχε μόλις γίνει Αναπληρωτής Πρόεδρος του Εποπτικού Συμβουλίου της IG, δεύτερος στην ιεραρχία μετά τον Duisberg. Παρά το γεγονός ότι ο Weinberg ήταν Εβραίος, είπε στους επισκέπτες της Du Pont ότι επικροτούσε πλήρως το ναζιστικό κίνημα προσθέτοντας ότι όλα τα χρήματά του ήταν επενδεδυμένα στη Γερμανία.
Στις 14 Δεκεμβρίου 1933, ο Bosch και ο Schmitz, εξ ονόματος της IG, καθώς και εκπρόσωποι του Τρίτου Ράιχ, με την προσωπική έγκριση του Χίτλερ υπέγραψαν την επίσημη συμφωνία. Σύμφωνα με τους όρους της σύμβασης η IG θα επεκτείνει την εγκατάσταση συνθετικού πετρελαίου στη Leuna, έτσι ώστε μέσα σε τέσσερα χρόνια, από το τέλος του 1937, θα μπορούσε να παράγει 300.000 με 350.000 τόνους ετησίως. Το Ράιχ, σε αντάλλαγμα, δεσμεύτηκε να εγγυηθεί την τιμή που αντιστοιχούσε στο κόστος της παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων πέντε τοις εκατό τόκο επί του επενδεδυμένου κεφαλαίου και γενναιόδωρες αποσβέσεις, και να λάβει μέτρα για να εξασφαλιστεί η πώληση του υπόλοιπου συνθετικού πετρελαίου που δεν θα πωλούνταν από την IG μέσω των καταστημάτων της .
Η συμφωνία ήταν ένα μνημειακό τεχνολογικό επίτευγμα στη σύγχρονη πολιτική .
Ήταν πλέον μόνο θέμα χρόνου που η IG θα παρείχε στο Χίτλερ πλήρη ανεξαρτησία από το ξένο πετρέλαιο,θέμα βαθιάς διπλωματικής και στρατιωτικής σημασίας. Ποτέ ξανά δεν θα ανησυχήσει ο Bosch για να εξασφαλίσει τα κεφάλαια για το αγαπημένο του έργο. Και μόνο μετά που η Όγδοη Πολεμική Αεροπορική Μοίρα των ΗΠΑ βομβάρδισε τα εργοστάσια συνθετικού καυσίμου της IG , τον Απρίλιο και Μάιο του 1944, μετατρέποντάς τα σε ερείπια, ο Χίτλερ θα χρειαστεί να ανησυχεί για καύσιμα.
Με το σχέδιο της Γερμανίας για την πλήρη επάρκεια σε καύσιμα, ο Χίτλερ έστρεψε την προσοχή του στο επόμενο πιο σημαντικό στρατηγικό υλικό που εισαγονταν,τό καουτσούκ. Δεδομένου ότι η πηγή του φυσικού καουτσούκ ήταν κυριολεκτικά στην άλλη άκρη του κόσμου, η Γερμανία χρειάζονταν να αναπτύξει ένα συνθετικό υποκατάστατο για την ουσία αυτή για να προστατευθεί από την επιβολή εμπάργκο ή ναυτικού αποκλεισμού. Δυστυχώς, την ανησυχία του Χίτλερ για την αυτάρκεια στο καουτσούκ δεν την συμμερίζονταν ορισμένα βασικά στελέχη των πολιτικών και στρατιωτικών.Ένας αριθμός πολιτικών και οικονομολόγων θεωρούσε αμαρτία να διαθέσουν τεράστιους πόρους και κονδύλια για ένα τέτοιο έργο, όταν το φυσικό καουτσούκ για αποθήκευση ήταν διαθέσιμο σε συμπιεσμένες τιμές στην παγκόσμια αγορά.
Ο στρατός πρόσθεσε άλλη μία ένσταση. Κανένα από τα διαθέσιμα συνθετικά καουτσούκ δεν ήταν ικανοποιητικά για στρατιωτική χρήση, και το να βασιστούν στις μελλοντικές ανακαλύψεις ήταν πολύ επικίνδυνο. Στην πραγματικότητα, μεταξύ 1931 και 1932 η IG είχε αναστείλει ουσιαστικά το πρόγραμμα Μπούνα καθώς οι τιμές στην αγορά φυσικού καουτσούκ είχαν πέσει δραματικά. Με αυτές τις τιμές εξαφανίστηκε κάθε προοπτική για την κατασκευή ανταγωνιστικού καουτσούκ. Όταν ο Χίτλερ ήρθε στην εξουσία η παραγωγή Μπούνα στην IG ήταν ελάχιστη. Αλλά σύντομα τα σχέδια του Χίτλερ για το μέλλον της Γερμανίας έδωσαν νέα πνοή στο έργο.Στα τέλη του 1933, περίπου την εποχή που συνηφθηκε η συμφωνία για τα συνθευτικά καύσιμα, εκπρόσωποι του Στρατού και του Υπουργείου Οικονομικών πλησίασαν την IG για να να επαναλάβει τις εργασίες της στη Μπούνα.
Ωστόσο, η απλή ενθάρρυνση δεν ήταν αρκετή για τον Bosch. Χωρίς την εγγύηση επαρκούς επιχορήγησης φοβόταν μια επανάληψη των οικονομικών δυσκολιών που είχαν ταλανίσει το έργο του συνθετικού καυσίμου.Για να προχωρήσουν,η σταθερή υποστήριξη της κυβέρνησης ήταν απαραίτητη. Συγκεκριμένα, ο Bosch ήθελε η κυβέρνηση να εξασφαλίσει ότι οι εμπορικές εταιρείες ελαστικών θα παρείχαν «αποτελεσματική συνεργασία» στην κατασκευή ελαστικών από Μπούνα. Επιπλέον, απαίτησε ότι τουλάχιστον 1000-2000 Buna ελαστικά να δοκιμαστουν σε στρατιωτικά και άλλα κρατικά οχήματα. Σε υπόμνημά της προς τους ενδιαφερόμενους φορείς της κυβέρνησης η IG εξέφρασε τη στάση της αρκετά ωμά: «Προτού να συνεχίσουμε τις προσπάθειές μας σε μεγάλη κλίμακα, είναι απαραίτητο η κυβέρνηση να αποφασίσει κατά πόσον είναι αρκετά ενδιαφέρομενη για την παρασκευή συνθετικού καουτσούκ στη Γερμανία και είναι έτοιμη να υποστήριξει αυτό το εγχείρημα. "
Keppler
Ήταν ακόμα πολύ νωρίς στο Τρίτο Ράιχ και ούτε ο Στρατός, ούτε το Υπουργείο Οικονομικών είχαν κατανοήσει το βάθος της αφοσίωσης του Χίτλερ στη στρατιωτική αυτάρκεια. Όταν αρνήθηκαν να δεχτούν τις απαιτήσεις του Bosch, το έργο Buna συνεχίστηκε σε σχετική αφάνεια. Το φθινόπωρο του 1934, προβληματισμένος από την καθυστέρηση παραγωγής συνθετικών από καουτσούκ, ο Χίτλερ πήρε προσωπικά να το χειριστεί.
Διόρισε τον δικό του οικονομικό σύμβουλο,Wilhelm Keppler ως πληρεξούσιο για τις πρώτες ύλες και τα συνθετικά με ειδική αρμοδιότητα στα συνθετικά. Αυτό έβαλε τον Keppler σε σύγκρουση με τον Hjalmar Schacht, ο οποίος ενεργούσε ως επικεφαλής του υπουργείου Οικονομικών εχοντας και επίσημα την ευθύνη για την "κινητοποίηση για τον οικονομικό πόλεμο."
Ο Schacht έβλεπε την οικονομική αυτάρκεια στην εξοικονόμηση συναλλάγματος Ως εκ τούτου, το κόστος ήταν ένας καθοριστικός παράγοντας για την επιλογή των συνθετικών για τη χρηματοδότηση και την ανάπτυξη.Ο Keppler, ο οποίος εξέφραζε σαφέστερα τις απόψεις του Χίτλερ, ευνοούσε την αυτάρκεια σε πρώτες ύλες που διέπονταν καθαρά από την στρατιωτική ανάγκη. Το κόστος και η εξοικονόμηση συναλλάγματος ήταν δευτερεύουσας σημασίας. Ο πληρεξούσιος και ο υπουργός ήταν έτσι σε πορεία σύγκρουσης. Υπό κανονικές συνθήκες, ο Keppler, που στην ιδιωτική του ζωή ήταν μηχανολόγος μηχανικός και ιδιοκτήτης ενός μικρού εργοστασίου κόλλας, θα ήταν αδύνατον να αντικρούσει τον δεσποτικό και ισχυρό Schacht. Αλλά ο Keppler ήταν αφοσιωμένος Ναζί, και απολαμβανε την εμπιστοσύνη του Χίτλερ. Το γεγονός αυτό ισοφάριζε πολλά πράγματα.
Ο Keppler κάλεσε σε συνάντηση τους εκπρόσωπους της IG, το Υπουργείο Οικονομικών, το Στρατό, και τη βιομηχανία ελαστικών. Επεσήμανε την δυσαρέσκεια του Χίτλερ με την πρόοδο του προγράμματος συνθετικού καουτσούκ. Ο Φύρερ ήθελε το έργο να συνεχίσει "με δύναμη."
Ο Ter Meer μίλησε για λογαριασμό της IG. Αν και ενθουσιασμένος με την οδηγία του Χίτλερ, θεώρησε ότι ήταν απαραίτητο να επισημάνει μια σειρά από παράγοντες που εμποδίζαν το πρόγραμμα. Οι εμπορικές εταιρείες ελαστικών δεν ήταν ενθουσιασμένες με το συνθετικό καουτσούκ, ειδικά το Μπούνα, σαν επίσωτρο ελαστικό. Ανέφερε, επίσης, τις αμφιβολίες που εξέφρασε ο Στρατός. Αντιμέτωποι με τέτοιου είδους αρνητικές συμπεριφορές,η IG, είπε ο Ter Meer, ήταν απρόθυμη να επενδύσει σημαντικά κεφάλαια και προσπάθεια στην μαζική παραγωγή της Μπούνα. Πριν γίνει μια τέτοια δέσμευση, ο Ter Meer χρειάζονταν διαβεβαιώσεις ότι οι κατασκευαστές ελαστικών θα παράγουν ελαστικά Μπούνα σε επαρκώς μεγάλη κλίμακα.
Οι κατασκευαστές ελαστικών δήλωσαν ότι ήταν αδύνατη η μαζική παραγωγή ελαστικών Μπούνα, λόγω της κλιμάκωσης του κόστους.Ένα ελαστικό από Μπούνα κόστιζε ενενήντα δύο μάρκα, σε σύγκριση με δεκαοχτώ μάρκα για ένα φυσικό επίσωτρο από καουτσούκ. Ο Στρατός δεν ήταν πιο πρόθυμος να προχωρήσει επίσης με επίσωτρα από Μπούνα.Τα επίσωτρα Μπούνα επεσήμαναν ότι δεν κάλυπταν τα στανταρντ για στρατιωτική χρήση. Ο Keppler έσβησε με μία μονοκοντυλιά όλες αυτές τις αντιρρήσεις. Υπενθύμισε σε όσους είχαν αντίρρηση ότι η προώθηση της παραγωγής συνθετικών επίσωτρων ήταν ιδέα του Φύρερ και δεν πρέπει να καθυστερήσει.
Ο Στρατός δεν είχε άλλη επιλογή παρά να συμμετάσχει σε μια σειρά από εκτενείς δοκιμές κατά τη διάρκεια των επόμενων έξι μηνών. Ο Χίτλερ, ο οποίος είχε μια προπαγανδιστική, καθώς και μια στρατιωτική ανάγκη για το Μπούνα, δεν είχε καμία πρόθεση να περιμένει για τα τεχνικά αποτελέσματα. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1935, στο έβδομο συνέδριο του ναζιστικού κόμματος στη Νυρεμβέργη, ανακοίνωσε στον κόσμο ότι "το πρόβλημα της παραγωγής συνθετικού ελαστικού μπορεί πλέον να θεωρείται ως οριστικά λυμένο. Η ανέγερση του πρώτου εργοστασίου στη Γερμανία, για το σκοπό αυτό θα πρέπει να ξεκινήσει αμέσως. "
Λίγες μέρες αργότερα ο Keppler συναντήθηκε με τον Ter Meer και ήταν ανένδοτος ότι η ανακοίνωση του Χίτλερ σήμαινε ότι ένα εργοστάσιο Μπούνα πρέπει να κατασκευαστεί το συντομότερο δυνατόν. Ο Ter Meer, εξακολουθούσε να είναι επιφυλακτικός και συμφώνησαν να δεσμευτεί η IG σε ένα τέτοιο σχέδιο υπό την προϋπόθεση ο χρηματοοικονομικός κίνδυνος να ελαχιστοποιείηθεί. Για το λόγο αυτό ήθελε εγγύηση αγοράς για την παραγωγή του εργοστασίου από τον Στρατό.Υπό την πίεση της δημόσιας δήλωσης του Χίτλερ, ο Keppler διαβεβαίωσε τον Ter Meer ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Στην πραγματικότητα, ο ίδιος υποσχέθηκε να διαπραγματευτεί τη σύμβαση αγοράς με τις στρατιωτικές αρχές.
Αλλά ο Keppler δεν είχε εκτιμησεί με ακρίβεια ούτε την κατάσταση ούτε την επιρροή του με το στρατό εκείνη τη στιγμή. Ο Στρατός, μετά από εξάμηνη δοκιμή των ελαστικών Μπούνα, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν ικανοποιητικά για στρατιωτική χρήση. Επιπλέον, απέρριψε το αίτημα του Keppler για να συνάψει συμφωνία αγοράς με την IG ή να υποστηρίξει την κατασκευή ενός εργοστασίου Μπούνα. Αντ 'αυτού, ο στρατός αποφάσισε δημιουργία αποθεμάτων από φυσικό καουτσούκ.
Η απόφαση του Στρατού να μην προχωρήσει με το ελαστικό Buna για στρατιωτική χρήση, ήταν ένα σοβαρό πλήγμα για την IG . Την ίδια στιγμή,ο Schacht δεν είχε καμία πρόθεση να βοηθήσει είτε την IG ή τον Keppler με την υποστήριξη ενός προγράμματος για την στρατιωτική χρήση του Μπούνα. Τα Μπούνα ελαστικά θα είναι πάρα πολύ ακριβά, υποστήριξε, για την παραγωγή ξένου συναλλάγματος για τη Γερμανία στην εξαγωγική αγορά.Η αξιολόγηση του στρατού της κατώτερης ποιότητας ενίσχυσε την αντιπολιτευτική θέση του Schacht
Ο Keppler δεν είχε την πρόθεση να αφήσει τον Schacht να μπλοκάρει την ανάπτυξη του Buna. Πήγε το πρόβλημα στον ίδιο τον Χίτλερ. Μετά την ανεπιφύλακτη υποστήριξη του Φύρερ , έγραψε στην IG:
"Όπως γνωρίζετε, ο Φύρερ ενδιαφέρεται για την επιτάχυνση της κατασκευής της εγκατάστασης όσο το δυνατόν γρηγορώτερα. Ζητώ, λοιπόν, να συνεχίσετε με τον προγραμματισμό των εργασιών σας, όπως και πριν και να αρχίσει η κατασκευή το συντομότερο, μόλις η μεταξύ μας συμφωνία επιτευχθεί. "
Αυτό ήταν η ενθάρρυνση που η IG χρειάζονταν. Ως αποτέλεσμα της αξιοπιστίας του Keppler στην υποστήριξη από τον Χίτλερ, ο Bosch πήρε την απόφαση να οικοδομήσει μια μεγάλης κλίμακας εγκαταστάση Μπούνα χωρίς να περιμένει για μια επίσημη συμφωνία με την κυβέρνηση.Επιλέγει μια μεγάλη περιοχή στο Schkopau κοντά στο εργοστάσιο υψηλής πίεσης της Leuna και η κατασκευή ξεκίνησε αμέσως. Ήταν μια τολμηρή κίνηση του πάντα παραδοσιακού Bosch.
Στις αρχές του 1936, το πετρέλαιο μπήκε στην πρώτη γραμμή της διεθνούς διπλωματίας. Ο Ιταλο-Αιθιοπικός πόλεμος είχε αρχίσει από τον Οκτώβριο του 1935, και όλες οι προσπάθειες της Κοινωνίας των Εθνών για να σταματήσει η επιθετικότητα του Μουσολίνι αποδείχθηκαν άκαρπες. Τέλος, Η ΚτΕ αποφάσισε μια δραστική λύση. Θα συστήσει μια επιτροπή για να εξετάσει την επιβολή εμπάργκο πετρελαίου στην Ιταλία. Η λογική ήταν απλή.Η Ιταλία, χωρίς εγχώρια παραγωγή πετρελαίου, ήταν εντελώς εξαρτημένη από τις εισαγωγές. Ένα αποτελεσματικό εμπάργκο από τα μέλη της ΚτΕ θα μπορούσε να φέρει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις σε πλήρη στασιμότητα.
Ενώ ο Μουσολίνι και η Κοινωνία των Εθνών πυγμαχούσαν, ο Χίτλερ σχεδιάζει επιθετικές στρατιωτικές κινήσεις μόνος του. Στα μέσα Φεβρουαρίου, εξέδωσε μια δήλωση σχεδιασμένη για να πιάσει την προσοχή των δυνητικών εχθρών του και της ΚτΕ. Κατά την έναρξη της ετήσιας γερμανική έκθεσης αυτοκινήτων, μίλησε για το γεγονός ότι η Γερμανία είχε λύσει το πρόβλημα της παραγωγής συνθετικών καυσίμων και καουτσουκ από λιθάνθρακα. «Μπορείτε να είστε σίγουροι ότι είμαστε αποφασισμένοι να εκμεταλλευτούμε και τις δύο αυτές ανακαλύψεις στο απόλυτο όριο της πρακτικής τους εφαρμογής, "είπε ο Χίτλερ στο μεγάλο, ενθουσιώδες ακροατήριο. Με μια προφανή αναφορά στην σχεδιαζόμενη δράση της ΚτΕ εναντίον της Ιταλίας, ο ίδιος πρόσθεσε ότι το «θαύμα των συνθετικών καυσίμων" κατέχει μεγάλη "πολιτική σημασία" για τη Γερμανία.
Ένα εμπάργκο πετρελαίου, ο Χίτλερ αφηνε να εννοηθεί ότι δεν προκαλούσε κανένα φόβο για τη Γερμανία.Η IG έκανε τα θαύματα της σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα. Εν τω μεταξύ, η ΚτΕ συνέχισε να πιέζει για την επιβολή εμπάργκο. Στις 22 Φεβρουαρίου η επιτροπή κυρώσεων της ΚτΕ συγκλήθηκε προκειμένου να προετοιμαστεί για μια τέτοια δράση.Ο Μουσολίνι δήλωσε απαντώντας ότι εάν οι πετρελαϊκές κυρώσεις επιβληθούν στην Ιταλία θα αφήσει την Κοινωνία των Εθνών και δεν θεωρεί ότι δεσμεύεται να υποστηρίζει την επιτήρηση της Γερμανίας που προερχόταν από τη Συνθήκη του Λοκάρνο. Η ανακοίνωση αυτή έγινε για να ασκήσει πίεση στη Γαλλία, της οποίας τα σύνορα η Ιταλία υποσχέθηκε να προστατεύει με την Συνθήκη.
Η απειλή του Μουσολίνι πέτυχε. Στις 2 Μαρτίου ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Anthony Eden, υπό την πίεση της Γαλλίας, συμφώνησε να καθυστερήσει την απόφαση για το εμπάργκο πετρελαίου έως ότου μια νέα έκκληση γίνει στην Ιταλία για τον τερματισμό του πολέμου της Αιθιοπίας. Στον Μουσολίνι δόθηκε περιθώριο μέχρι τις 10 Μαρτίου για να απαντήσει.Ο Μουσολίνι έστειλε μήνυμα στην ΚτΕ μέσα σε λίγες μέρες ότι θα δεχθεί "κατ 'αρχήν" την έκκληση της ΚτΕ για διαπραγμάτευση της ειρήνης στην Αιθιοπία.
Ωστόσο, το Σάββατο, 7 Μαρτίου, η επιθετικότητα της Ιταλίας στην Αιθιοπία επισκιάστηκε από μια πολύ μεγαλύτερη απειλή για την παγκόσμια ειρήνη. Ο Χίτλερ βάδισε με τα στρατεύματά του στη Ρηνανία, κατά παράβαση των Συνθηκών Βερσαλλιών και του Λοκάρνο. Ο κόσμος βρισκόταν στα πρόθυρα του πολέμου, περιμένοντας την Αγγλία και τη Γαλλία να ανταποκριθούν στην υποστήριξη των υποχρεώσεων της συνθήκης τους. Ωστόσο, η Αγγλία και η Γαλλία ήταν απρόθυμες να δεχθούν την πρόκληση του Χίτλερ, και η κατάληψη της Ρηνανίας προχώρησε χωρίς παρεμβολές.
Αν και η Κοινωνία των Εθνών διαπίστωσε ότι οι Γερμανοί είχαν διαπράξει παραβίαση της ειρήνης, δεν μπορούσε να επιβάλλει το είδος των κυρώσεων με το οποίο απειλούσε την Ιταλία.
Δύο χώρες που παρείχαν ένα μεγάλο μέρος του πετρελαίου της Γερμανίας, η Σοβιετική Ένωση και τη Ρουμανία, παρ 'όλα αυτά πραγματοποιούν με τον δικό τους τρόπο κυρώσεις. Η ΕΣΣΔ σταμάτησε όλες τις εξαγωγές πετρελαίου και η Ρουμανία αύξησε την τιμή του πετρελαίου που πωλούσε στη Γερμανία. Οι ενέργειες της Σοβιετικής Ένωσης και της Ρουμανίας δημιούργησαν μια σοβαρή έλλειψη καυσίμων στη Γερμανία. Για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, ο Χίτλερ διόρισε τον Hermann Goering τσάρο καυσίμων. Ωστόσο, πριν ο Γκέρινγκ έχει χρόνο να κάνει πολλά σε αυτή τη θέση, μια μεγαλύτερη ευκαιρία παρουσιάστηκε σ 'αυτόν, να γίνει τσάρος του συνόλου της γερμανικής οικονομίας.
Αυτή η τεράστια εξουσία του ήρθε ως αποτέλεσμα των τεταμένων σχέσεων μεταξύ Schacht και Keppler. Για να τερματίσει τη διαφορά, ο Χίτλερ αναθέτει στο Γκέρινγκ το έργο της διαμεσολάβησης μεταξύ των δύο ανδρών. Όμως, από τα μέσα Μαρτίου, οι συνθήκες είχαν επιδεινωθεί τόσο ώστε ο Schacht απέστειλε εγκύκλιο σε όλο το προσωπικό του που απαγορεύει στους υπαλλήλους του να ασχολούνται με τον Keppler. Ο Schacht πήρε αυτά τα ακραία μέτρα όχι μόνο λόγω της προσωπικής αποστροφής του για τον Keppler, αλλά κυρίως επειδή η έκβαση της σύγκρουσης θα αποφασίζε ποιος θα ήταν σε θέση να υπαγορεύσει τις οικονομικές και χρηματοοικονομικές πολιτικές του Τρίτου Ράιχ και αν τα οικονομικά ήταν να κυριαρχήσουν ή η πολιτική των Ναζί ή το αντίστροφο.
Οι Ναζί ριζοσπάστες όπως ο Keppler και ο Goebbels ευνοούσαν την επέκταση των δημοσίων δαπανών για τη διατήρηση της απασχόλησης και την προετοιμασία για τον πόλεμο. Ο Schacht, από την άλλη πλευρά, ήταν όλο και πιο επηρεασμένος από τη διαρροή συναλλάγματος που προκαλούνταν από τη ραγδαία επιτάχυνση του στρατιωτικού πρόγραμματος επανεξοπλισμού και από την αδυναμία του να ελέγξει τις δαπάνες της κυβέρνησης και να περιορίσει τις υπερβολές της ναζιστικής γραφειοκρατίας. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η εξουσία επί του συναλλάγματος και των πρώτων υλών πρέπει να συγκεντρωθούν σε μία οργάνωση με επικεφαλής έναν ηγετικό στέλεχος των Ναζί, τις πολιτικές του οποίου θα μπορούσε να διαφεντευει.
Στους υπολογισμούς του Schacht,ο επικεφαλής θα ήταν ένα πρόσωπο με αρκετή εξουσία στη ναζιστική ιεραρχία για να είναι σε θέση να επιβάλει τα αντιλαϊκά μέτρα που είχε στο μυαλό του. Ο Γκέρινγκ φάνηκε σ 'αυτόν η τέλεια επιλογή σαν πρόσωπο. Ο Γκέρινγκ δεν γνώριζε τίποτα για την οικονομία, και ο Schacht θα ήταν σε θέση να διαμορφώσει την πολιτική του. Μέσω του Γκέρινγκ, ο Schacht προγραμματιζε να απαλλαγεί από τους αντιπάλους, όπως ο Keppler και να αναλάβει αυστηρό έλεγχο όλων των δαπανών της κυβέρνησης.
Όπως ο Γκέρινγκ, θυμάται,ο Schacht τον κάλεσε και του πρότεινε ότι θα πρέπει ναναι το αφεντικό στην προμήθεια των πρώτων υλών και το συνάλλαγμα:
"Συμφωνήθηκε ότι θα πρέπει να λειτουργώ ως οικονομικός εμπειρογνώμων, που δεν ήμουν, Αλλά ... Θα ήμουν η κινητήρια δύναμη χρησιμοποιώντας όλη μου την ενέργεια. "
Ο Γκέρινγκ, όμως, ήταν αρκετά έξυπνος για να καταλάβει γιατί τον προόριζε ο Schacht:
"Η ιδέα του ήταν ότι επειδή δεν ήξερα και πάρα πολλά για την οικονομία θα μπορούσε εύκολα να κρύφτεί πίσω από την πλάτη μου."
Ο Schacht είχε κάνει ένα μεγάλο σφάλμα. Όταν ο Χίτλερ, στις 27 Απριλίου, όρισε τον Γκέρινγκ οικονομικό τσάρο με τον τίτλο του κομισάριου των πρώτων υλών και συναλλάγματος, η επίσημη ανακοίνωση από την κυβέρνηση κατέστησε ωμά σαφές ότι ο Schacht θα ήταν υφιστάμενος του Γκέρινγκ. Σύμφωνα με τους όρους του διορισμού, ο Γκέρινγκ ανέλαβε την εξουσία πάνω από όλα τα υπουργεία για τα οικονομικά θέματα.
Όταν Schacht μαθαίνει τις ειδικές λεπτομέρειες του διορισμού του Γκέρινγκ, θυμώνει. Στις 29 Απριλίου συναντήθηκε με τον Χίτλερ και τον Γκέρινγκ και προσπάθησε να πάρει από τον Χίτλερ μια επεξηγηματική δήλωση ότι δεν είναι κάτω από τον Γκέρινγκ με οποιονδήποτε τρόπο. Αλλά κανένα αποσαφηνιστικό ανακοινωθέν δεν εκδόθηκε. Η αρχική ανακοίνωση παρέμενε.
Ο Γκέρινγκ έκανε μια παραχώρηση στον Schacht. Είχε συμφωνήσει να χρησιμοποιήσει μόνο ένα μικρό σώμα εμπειρογνωμόνων σχετικά με νέες πρώτες ύλες και το συνάλλαγμα. Έβαλε τον Αντισυνταγματάρχη Fritz Loeb, του Υπουργείου Αεροπορίας, υπεύθυνο της οργάνωσης και ζήτησε από τον Bosch να του συστήσει έναν άνθρωπο από την IG να ηγηθεί της έρευνας και ανάπτυξης.Ο Bosch επέλεξε τον πιο στενό και έμπιστό του φίλο τον Carl Krauch.
Ο Krauch ήταν η λογική επιλογή. Από τον προηγούμενο Σεπτέμβριο,ο Krauch ήταν επικεφαλής ενός νέου στρατιωτικού γραφείου συνδέσμου στο Βερολίνο "για την παροχή συστηματικής συνεργασίας στο πλαίσιο της IG ενόψει της τρέχουσας ανάπτυξης των στρατιωτικών οικονομικών"-ιδιαίτερα σε σχέση με τις εν λόγω στρατηγικές πρώτες ύλες στην χημεία υψηλών πιέσεων , τα συνθετικά καύσιμα,το συνθετικό καουτσούκ, και τα νιτρικά.
Μετά τον Bosch,ο Krauch ήταν ο κορυφαίος ειδικός της Γερμανίας για την χημεία υψηλής πίεσης. Στην πραγματικότητα, κατά κάποιο τρόπο, είχε γίνει το alter ego του Bosch.
Όταν ο Krauch εντάχθηκε στο προσωπικό του Γκέρινγκ , δεν παραιτήθηκε από τις θέσεις που κατείχε στην IG.Διατήρησε τη συμμετοχή του στο διοικητικό συμβούλιο διαχείρισης IG και τον ισχυρό ρόλο του ως επικεφαλής του τμήματος IG στο πεδίο των υψηλών πιέσεων. Συνέχισε επίσης να ενεργεί ως επικεφαλής του γραφείου συνδέσμου IG στο Βερολίνο. Δύο από τους κορυφαίους άνδρες από αυτό το γραφείο οι-Gerhard Ritter και Johannes Eckell-μεταφέρθηκαν στο γραφείο του Krauch.
Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1936, η νέα οργάνωση του Γκέρινγκ εργάστηκε σε ένα σχέδιο για να διευκολύνει τη ζήτηση για ξένο συνάλλαγμα και για να εξασφαλίσει ντόπιες πρώτες ύλες .Ο Γκέρινγκ και ο Schacht ήρθαν σύντομα σε σύγκρουση. Η Schacht-Keppler σύγκρουση τώρα πνίγηκε από μια μάχη για την εξουσία μεταξύ Schacht και Γκέρινγκ.Ο Schacht συνέχισε να επιμένει στις παραδοσιακές οικονομικές αρχές. Ο Γκέρινγκ, όπως και ο Keppler και άλλοι ναζί ριζοσπάστες, επέμειναν ότι η Γερμανία πρέπει να αυξήσει σημαντικά τις δαπάνες στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τον πόλεμο-και αυτό περιελαμβάνε μια σημαντική επέκταση στο πρόγραμμα για τις συνθετικές πρώτες ύλες.
"Αν ο πόλεμος έλθει αύριο», είπε ο Γκέρινγκ, «θα πρέπει να βασιστούμε σε υποκατάστατα. Στη συνέχεια, τα χρήματα δεν θα παίξουν κανένα ρόλο σε όλα αυτά. Αν αυτή είναι η περίπτωση, τότε θα πρέπει να προετοιμαστούμε στον καιρό ειρήνης .... "
Σύντομα το συνθετικό καουτσούκ έγινε το αντικείμενο μιας σκληρής διαφωνίας μεταξύ Schacht και Γκέρινγκ.Ο Γκέρινγκ δήλωσε ότι το «καουτσούκ είναι το πιο αδύναμο σημείο μας," και κατηγόρησε τον Schacht ότι είναι ο κύριος λόγος για αυτήν την ευπάθεια. Στις 27 Μαΐου, σε μια από τις πρώτες συνεδριάσεις του συμβουλίου των υπουργών για να συζητήσουν τα υποκατάστατα υλικά, ο Γκέρινγκ, κοιτάζοντας ξεκάθαρα στο Schacht, ρώτησε αν κάποιος είχε καμία αντίρρηση για την παραγωγή συνθετικών «πολεμικών πρώτων υλών."
Ο Schacht αμέσως μίλησε ότι δεν είχε αντιρρήσεις επί της αρχής, εκτός και ανέφερε στη συνέχεια το Μπούνα ως παράδειγμα "σε περιπτώσεις όπου οι τιμές για τα συνθετικά είναι πολύ πέρα από τις τιμές της αγοράς, έτσι ώστε τα προϊόντα αυτά δεν μπορούν να είναι ανταγωνιστικά." Ήταν τόσο πολύ πιο ακριβό από το φυσικό καουτσούκ και ότι η παραγωγή του ήταν αδιακιολόγητα αντιοικονομική.Ο Γκέρινγκ τον διακόπτει για να εξηγήσει ότι ήταν απαραίτητο να εξετάσει το θέμα μόνο "από την άποψη της διεξαγωγής πολέμου."
Οι οικονομικές αρχές στην περίπτωση αυτή δεν είχαν καμία ισχύ. Ο Schacht, ο οποίος ήταν όλο και περισσότερο ενοχλημένος για τις πληθωριστικές επιπτώσεις του επανεξοπλισμού, ήταν ασυγκίνητος και επέμεινε στην έντονη αντίθεσή του στο Μπούνα.
Παρά την άκαμπτη στάση του Schacht ο Γκέρινγκ τον αγνόησε.Άρχισε να σχεδιάζει μια τεράστια επέκταση του προγράμματος Μπούνα. Στις 15 Ιουνίου,ο Krauch, υπό την κυβερνητική του ιδιότητά , κάλεσε τους εκπροσώπους του Στρατού, το Υπουργείο Πολέμου, και το γραφείο Keppler να εξετάσουν μια δραματική διεύρυνση της παραγωγικής δυναμικότητας του εργοστασίου στο Schkopau, από 200 σε 1000 τόνους το μήνα. Λίγες εβδομάδες αργότερα, σχέδια καταρτίζονται για ένα δεύτερο εργοστάσιο IG Μπούνα, επίσης, με δυναμικότητα παραγωγής 1.000 τόνων το μήνα.
Ο Schacht ήταν επίσης έντονα αντίθετος με ένα άλλο πρόγραμμα αυτάρκειας. Ο Γκέρινγκ και το προσωπικό του σχεδίαζαν να μεταβούν από το πλούσιο σουηδικό σιδηρομετάλλευμα στο χαμηλής ποιότητας σιδηρομετάλλευμα της Γερμανίας στην παραγωγή χάλυβα. Ο Schacht υποστήριξε ότι μια τέτοια αλλαγή θα απαιτούσε μια εξαιρετικά δαπανηρή μετατροπή των υψικαμίνων της γερμανικής βιομηχανίας σιδήρου και χάλυβα. Η επακόλουθη αύξηση του κόστους του γερμανικού χάλυβα, υποστήριξε, θα καθιστούσε αδύνατη την εξαγωγή. Σύμφωνα με τον Schacht, η Γερμανία δεν θα μπορούσε να αντέξει οικονομικά μια τέτοια απώλεια σε συνάλλαγμα.
Ο Schacht συνέχισε να ασκεί πιέσεις για τη μείωση των στρατιωτικών δαπανών και επέμεινε στο δικαίωμά του να αποφασίσει πώς ο στρατιωτικός προϋπολογισμός πρέπει να κατανεμηθεί μεταξύ των διαφόρων υπουργείων. Κάλεσε τον Γκέρινγκ να λάβει άμεσα μέτρα για την επίλυση της εμβάθυνσης της κρίσης στις αγορές συναλλάγματος.Ο Γκέρινγκ απάντησε ότι τίποτα δεν θα γίνει τουλάχιστον μέχρι το τέλος του Σεπτεμβρίου.Η σύγκρουση μεταξύ των δύο ισχυρών προσωπικοτήτων προχωρούσε προς την αποκορύφωση.
Η σύγκρουση κορυφώθηκε στα τέλη Αυγούστου. Έως τότε, είχε καταστεί σαφές ότι μόνο ο Χίτλερ είχε αρκετή δύναμη για την επίλυση αυτής της διαφοράς. Στις 26 Αυγούστου πήρε το ασυνήθιστο βήμα της προετοιμασίας ενός μνημονίου-μία από τις λίγες φορές που ο ίδιος ποτέ έδωσε γραπτή εντολή, η οποία έθετε την απόφασή του για ένα τετραετές σχέδιο προετοιμασίας της Γερμανίας για πόλεμο.Το σχέδιο αφορούσε κυρίως με ό, τι ο Χίτλερ θεωρούσε ως κύριο οικονομικό πρόβλημα της Γερμανίας,τη πιεστική ανάγκη για πρώτες ύλες.
Η οριστική λύση, γράφει ο Χίτλερ,
βασίζεται στην επέκταση του ζωτικού χώρου της Γερμανίας, προκειμένου να επεκτείνει τη βάση των πρώτων υλών της. Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί με την κατάκτηση. Εν τω μεταξύ, όμως, η Γερμανία θα πρέπει να βρει μια προσωρινή λύση εντός των συνόρων της. Δεδομένου ότι η Γερμανία δεν θα μπορούσε να μειώσει τις εισαγωγές τροφίμων, η ισορροπία θα έπρεπε να βρεθεί με άλλα μέσα.
Και αυτά τα άλλα μέσα δεν έπρεπε να αποβούν εις βάρος του επανεξοπλισμού:
Θα πρέπει να απορρίψω εδώ με τη μεγαλύτερη δυνατή ορμή την αντίληψη σύμφωνα με την οποία ο περιορισμός των φυσικών εξοπλισμών, που είναι, ο περιορισμός της παραγωγής των όπλων και πυρομαχικών, μπορεί να φέρει έναν «εμπλουτισμό» των πρώτων υλών που τελικά θα μπορούσε να είναι επικερδείς για τη Γερμανία σε περίπτωση του πολέμου. Μια τέτοια αντίληψη βασίζεται σε μια πλήρη παρανόηση-για να το θέσω ήπια-του έργου και των στρατιωτικών απαιτήσεων που βρίσκονται μπροστά μας.
Ούτε είναι η αποθήκευση των πρώτων υλών η απάντηση. Καμία χώρα δεν μπορεί να έχει απόθεματα για περισσότερο από ένα χρόνο πολέμου.Και η συσσώρευση ξένων νομισμάτων δεν ασφαλίζουν υποχρεωτικά την απόκτηση των προμηθειών κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Ο Χίτλερ τόνισε την εμπειρία στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο όταν η Γερμανία είχε μεγάλα συναλλαγματικά αποθέματα, αλλά δεν ήταν σε θέση να αγοράσει επαρκή καύσιμα, καουτσούκ, χαλκό και κασσίτερο.
Ο Χίτλερ ακολούθως εκπόνησε ένα πρόγραμμα για την «τελική λύση των ζωτικών αναγκών μας," κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Η Γερμανική παραγωγή καυσίμων πρέπει να αναπτυχθεί με τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα και την οριστική ολοκλήρωση εντός δεκαοκτώ μηνών, ένα έργο που έπρεπε να αντιμετωπιστεί με την ίδια αποφασιστικότητα, όπως η έναρξη του πολέμου. Η μαζική παραγωγή συνθετικού ελαστικού πρέπει να οργανωθεί και να επιτευχθεί με την ίδια ταχύτητα.
Σε αυτό το σημείο ο Χίτλερ έγινε αλάνθαστα σαφής ως προς το ποια πλευρά έπαιρνε στην διαμάχη μεταξύ Schacht και Γκέρινγκ.
Η Επίθεση του Χίτλερ στο Schacht ήταν συγκεκριμένη. Δεν ήθελε να υπάρχει επιχείρημα ότι το εγχείρημα του συνθετικού καουτσούκ ήταν πρόωρο:
"Αυτό το θέμα δεν αφορά το Υπουργείο Οικονομικών Είτε έχουμε μια ιδιωτική οικονομία σήμερα, οπότε είναι καθήκον της να βασανίσει το μυαλό της σχετικά με τις μεθόδους παραγωγής, ή πιστεύουμε ότι ο καθορισμός των μεθόδων παραγωγής είναι το έργο της κυβέρνησης, οπότε δεν χρειαζόμαστε την ιδιωτική οικονομία πλέον. "
Ο Χίτλερ επιδιώκει την επίθεση στο Schacht με τη γελοιοποίηση του επιχειρήματος σχετικά με το κοστος:
«Το ζήτημα του κόστους παραγωγής των εν λόγω πρώτων υλών είναι επίσης άνευ σημασίας, δεδομένου ότι είναι ακόμη πιο κερδοφόρα για μας να παράγουμε ακριβά ελαστικά στη Γερμανία και να τα χρησιμοποιούμε, από το να πουλάμε θεωρητικά φθηνά ελαστικά, αλλά για τα οποία ο Υπουργός Οικονομικών δεν μπορεί να εξασφαλίσει οποιοδήποτε ξένο νόμισμα. "
Όσον αφορά το Χίτλερ, η δαπάνη των συνθετικών πρώτων υλών είχε πάψει να είναι ένα αποφασιστικό στοιχείο.
Χρησιμοποιώντας την ίδια λογική, ο Χίτλερ έκρινε επίσης ότι η γερμανική παραγωγή σιδήρου έπρεπε να αυξηθεί, παρά το γεγονός ότι το γερμανικό μετάλλευμα περιείχε είκοσι έξι τοις εκατό σίδηρο ενώ το σουηδικό περιείχε σαράντα πέντε τοις εκατό.
Η αντίρρηση ότι σε αυτή την περίπτωση όλες οι γερμανικές υψικαμίνοι θα πρέπει να μετατραπούν είναι επίσης ασήμαντο και, πάνω απ 'όλα, δεν αφορά το Υπουργείο Οικονομικών. Το Υπουργείο Οικονομικών έχει μόνο να καθορίσει τους σκοπούς της εθνικής οικονομίας. Ο ιδιωτικός τομέας θα πρέπει να τις εκπληρώσει. Αλλά εάν ο ιδιωτικός κλάδος παραγωγής θεωρεί ότι δεν μπορεί να το κάνει αυτό, τότε το Εθνικό Σοσιαλιστικό κράτος ξέρει από μόνο του τον τρόπο επίλυσης του προβλήματος.
Ο Χίτλερ προειδοποιούσε τους παραγωγούς χάλυβα ότι αν δεν ακολουθήσουν τη γραμμή και να αρχίσουν να χρησιμοποιούν το γερμανικό σιδηρομετάλλευμα η ναζιστική κυβέρνηση, θα κατασκεύαζε κρατικά χαλυβουργεία που θα το έπρατταν. Στην πραγματικότητα, αυτό έγινε αργότερα.
Ο Χίτλερ συνοψίζει στο μνημόνιο του και επισημαίνει ότι σχεδόν τέσσερα πολύτιμα χρόνια εχουν χαθεί κατά τη διάρκεια των οποίων η Γερμανία θα μπορούσε να γίνει εντελώς ανεξάρτητη από τις ξένες χώρες σε καύσιμα και ελαστικά και εν μέρει ανεξάρτητη σε προμήθεια σιδηρομεταλλεύματος.
Ακριβώς όπως μπορούμε να παράγουμε 700.000 με 800.000 τόνους βενζίνης αυτή τη στιγμή, θα μπορούσαμε να παράγουμε 3 εκατ. τόνους. Ακριβώς όπως έχουμε παράγει αρκετές χιλιάδες τόνους από καουτσούκ, θα μπορούσαμε ήδη να παράγουμε 70.000 έως 80.000 τόνους ανά έτος. Ακριβώς όπως έχουμε αυξήσαμε την παραγωγή μας σε σιδήρομεταλλεύμα από 2 ½ εκατ. τόνους σε 7 εκατ. τόνους, θα μπορούσαμε να επεξεργαστούμε 20 με 25000000 τόνους γερμανικού σιδηρομεταλλεύματος και αν χρειαστεί 30 εκατ. Οι ελλείψεις αυτές πρέπει να ξεπεραστούν.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων τεσσάρων ετών, ο Χίτλερ απαίτησε από τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις να είναι έτοιμες για τον αγώνα και τη γερμανική οικονομία πλήρη κινητοποιημένη για τον πόλεμο που ο Χίτλερ δεν άφησε καμία αμφιβολία ότι ήταν αναπόφευκτος.
Λίγες ημέρες μετά τη σύνταξη του μνημονίου, ο Χίτλερ ενημέρωσε τον Schacht, που εσκεμμένα δεν του είχε δοθεί ένα αντίγραφο, ότι σχεδιάζει να ανακοινώσει το νέο οικονομικό πρόγραμμα της γερμανικής αυτάρκειας στο ναζιστικό συνέδριο του κόμματος στη Νυρεμβέργη την επόμενη εβδομάδα. Ο Schacht, τρομαγμένος για τις πιθανές συνέπειες ενός τέτοιου προγράμματος για την οικονομία, προσέφυγε στον Υπουργό του πολέμου Werner von Blomberg να μιλήσει στο Χίτλερ να μην κάνει τέτοια δήλωση.
Αλλά ο Blomberg αρνήθηκε. Ήταν ένα από τα λίγα επίλεκτα άτομα στα οποία ο Χίτλερ είχε δώσει το μνημόνιό του και ο ίδιος είχε αποφασίσει να στηρίξει τον Γκέρινγκ. Στην πραγματικότητα,ο Blomberg είχε ήδη γράψει στον Γκέρινγκ, ο οποίος θα είναι ο καθοριστικός παράγοντας για την κατανομή των κονδυλίων για τις ένοπλες δυνάμεις, ζητώντας σαράντα δύο τοις εκατό αύξηση των στρατιωτικών κονδυλίων για το 1937. Ο Schacht εξέθεσε την αντίθεσή του, αλλά ήταν μάταιος κόπος.
Πιστός στην προειδοποίησή του προς τον Schacht, ο Χίτλερ ανακοίνωσε το τετραετές σχέδιο του στο ναζιστικό συνέδριο του κόμματος:
"Σε τέσσερα χρόνια η Γερμανία θα πρέπει να είναι εντελώς ανεξάρτητη από τις ξένες χώρες σε σχέση με όλα αυτά τα υλικά τα οποία μπορούν σε καθε περίπτωση να παραχθούν μέσω της γερμανικής ικανότητας χρησιμοποιώντας τη χημικές, μηχανοτεχνικές και τις μεταλλευτικές μας βιοηχανίες."
Έξι εβδομάδες αργότερα, στις 18 Οκτωβρίου, ο Χίτλερ ορισε τον Γκέρινγκ πληρεξούσιο για το τετραετές σχέδιο για να "θέσει το σύνολο της οικονομίας σε μια πορεία ετοιμότητας για πόλεμο."
Σύμφωνα με την εφημερίδα των Ναζί, Voelkischer Beobachter,
"Θα υπάρχει μόνο μία απόλυτη εξουσία σε όλα τα οικονομικά θέματα-ο σύντροφος Γκέρινγκ."
Ένα από τα πρώτα διατάγματα του Γκέρινγκ στη νέα του θέση ήταν να ανακοινώσει την οργάνωση για την εκτέλεση του τετραετούς σχεδίου. Παρά το γεγονός ότι είχε προβλεφθεί η συμμετοχή τόσο του Schacht όσο και του Keppler,ο Γκέρινγκ κατέστησε σαφές στην παρούσα απόφαση ότι «όλα τα πρόσωπα και οι οργανώσεις του Κόμματος και του κράτους που συμμετέχουν στο τετραετές σχέδιο πρέπει να συμμορφώνονται με τις οδηγίες μου»
Ο Krauch συνέχισε ως επικεφαλής της έρευνας και την ανάπτυξης με προσωπικό που αποτελείτο σχεδόν εξ ολοκλήρου από IG στελέχη στην υλοποίηση του τετραετούς προγράμματος.Ο, Johannes Eckell της IG , τίθεται επικεφαλής του τομέα του ελαστικού.Από τώρα και στο εξής η IG θα ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με τον Eckell στις διαπραγματεύσεις για το συνθετικό καουτσούκ μια όχι και τόσο δυσάρεστη προοπτική.
Το προκαταρκτικό τετραετές σχέδιο για τη γερμανική αυτάρκεια, η οποία συντάχθηκε από το προσωπικό του Loeb το καλοκαίρι του 1936, είχε βασιστεί κυρίως στον λιθάνθρακα, σιδηρο, και τα χημικά προϊόντα. Η παραγωγή άνθρακα, αποφασίστηκε, ότι ήταν επαρκής, δεν απαιτούσε επέκταση. Στην περίπτωση του σιδήρου, είχε γίνει εμφανής από το φθινόπωρο του 1936 ότι η γερμανική βιομηχανία σιδήρου και χάλυβα δεν ήταν πρόθυμη να ανοίξει τα χαμηλής ποιότητας μεταλλεία σιδηρομεταλλεύματος για την επιτευξη της γερμανικής αυτάρκειας και ο Γκέρινγκ είχε αρχίσει να εξετάζει την οικοδόμηση κρατικών εγκαταστάσεων. Αυτό σήμαινε ότι στη χημική βιομηχανία, θα διατίθετο κατά τους προσεχείς μήνες, το 90% του τετραετούς προγράμματος επενδύσεων.
Και από αυτό το μερίδιο,η IG ήταν να λάβει το 72,7 %. Τόσο μεγάλο ήταν το μερίδιο IG που ο επικεφαλής του τμήματος χημείας του Υπουργείου Οικονομικών σχολίασε αργότερα, "Το τετραετές πρόγραμμα ήταν στην ουσία Προγραμμα IG”
Ορισμένες εταιρείες αμφισβητήσαν αυτή την κυριαρχία, η Schering και η Merck, δύο φαρμακευτικές εταιρείες, που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν, φοβούμενες ότι τα επιχειρησιακά μυστικά τους θα τεθούν στη διάθεση της IG χωρίς επακόλουθο όφελος για τους ίδιους. Ο Schacht προσχώρησε στην αντιπολίτευση για την IG Αν έπρεπε να υπάρχει ένα τετραετές πρόγραμμα, δεν θα πρέπει να είναι ένα σχέδιο μόνο για την IG. Έκανε αυτό το σημείο τόσο έντονα όσο θα μπορούσε στον Γκέρινγκ.Ο Γκέρινγκ ήταν πάντα πρόθυμος να προσπαθήσει να εξευμενίσει τον Schacht δεδομένου ότι ο Χίτλερ ήθελε να τον κρατήσει στο υπουργικό συμβούλιο ως σύμβολο του «συντηρητισμού».
Ο ανταγωνισμός του Schacht απέναντι στην IG δεν ήταν κάτι νέο. Ήδη από το 1933, είχε προσπαθήσει να δημιουργήσει μια ένωση ανεξάρτητων χημικών εταιρειών, προκειμένου να αντισταθμίσουν τη δύναμη της IG . Ωστόσο, οι ανεξάρτητες εταιρείες φοβούνταν να προκαλέσουν την IG, ακόμη και με την υποστήριξη του Schacht. Τέλος,ο Schacht εξέφρασε τις αντιρρήσεις του για την κυριαρχία της IG στο τετραετές προγράμμα απευθείας στον Χίτλερ.
Αλλά ο Χίτλερ είχε ήδη προδιαγράψει τη πορεία του. Η Γερμανία έπρεπε να καταστεί αυτάρκης σε πετρέλαιο και σε καουτσούκ σε δεκαοκτώ μήνες και ότι απαιτούνταν η ιδιοφυΐα και οι εγκαταστάσεις της IG για τον επερχόμενο πόλεμο που ήταν ο φάρος του Χίτλερ στη διαμόρφωση των οικονομικών πολιτικών του Ράιχ. Για τον Χίτλερ η απαίτηση του Schacht και η τήρηση των συμβατικών οικονομικών πολιτικών που θα έπρεπε να ακολουθηθούν ήταν άνευ σημασίας. Αυτό έγινε πιο εμφανές, όταν τα σχέδια για την κατασκευή συνθετικών ελαστικών προχωρήσαν.
Το γραφείο των πρώτων υλών και συνθετικών βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις με την IG για ένα δεύτερο εργοστάσιο Μπούνα, ενώ ο Schacht και ο Στρατός ήταν έντονα αντίθετοι ακόμα και στην πρώτη εγκατάσταση. Παρά τις τρομερή αντίσταση, ο Eckell ενημέρωσε την IG ότι η «ανώτατη αρχή» ήθελε το δεύτερο εργοστάσιο.
Ο ίδιος πρόσθεσε ότι το πρόβλημα της χρηματοδότησης θα πρέπει να λυθεί "πάνω από τα κεφάλια" του στρατού και του Υπουργείου Οικονομικών.Οι ημέρες του Schacht ως επιρροή στη ναζιστική Γερμανία ήταν μετρημένες. Μέχρι το τέλος του 1937, είχε χάσει όλες τις επίσημες θέσεις του, και το 1944 τέθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Το έτος 1937 σηματοδότησε μια δραστική αλλαγή στον χαρακτήρα της IG.
Εκείνη τη χρονιά ναζιστοποιήθηκε πλήρως. Η συμμετοχή στο ναζιστικό κόμμα είχε ανοίξει, και σχεδόν όλα τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της IG που δεν ανήκουν ήδη εντάσσονται πλήρως,συμπεριλαμβανομένων των,
• Ο Carl Krauch
• Fritz ter Meer
• Georg von Schnitzler
• Max Ilgner
• Otto Ambros
• Friedrich Jaehne
• Christian Schneider
• Karl Wurster
• Ο Carl Lautenschlaeger
• Ernst Buergin
• Hermann Schmitz, Heinrich Hoerlein, Wilhelm Mann, Fritz Gajewski, και Hans Kuehne ήταν ήδη μέλη.
Το 1937 όλοι οι Εβραίοι υπάλληλοι της IG απομακρύνονται, συμπεριλαμβανομένου του ενός τρίτου του εποπτικού συμβουλίου:
• Carl von Weinberg
• Arthur von Weinberg
• Otto von Mendelssohn-Bartholdy
• Richard Merton
• Ernst von Simson
• Alfred Merton
• Wilhelm Peltzer
• Gustaf Schlieper.
Ο Bosch δεν ήταν πλέον ενεργά επικεφαλής της IG. Το 1935 ο Hermann Schmitz είχε γίνει πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου, και ο Bosch είχε αναλάβει την σχετικά ανενεργή τιμητική θέση του προέδρου του εποπτικού συμβουλίου. Ο Bosch, ωστόσο, εξακολουθούσε να διατηρεί σχέση με μια σειρά σημαντικών προσώπων στη Γερμανία.
Όταν ο Χίτλερ εξέδωσε μια μυστική οδηγία στη Βέρμαχτ για να προετοιμαστεί για μια επίθεση στην Τσεχοσλοβακία από την 1η Οκτωβρίου, 1938, δύο από τους κορυφαίους διοικητές της Γερμανίας, ο Walther von Brau, αρχιστράτηγος των ενόπλων δυνάμεων, και o General Ludwig von Beck, επικεφαλής του Στρατού, είδαν στον Bosch ως το μόνο γερμανικό βιομηχανικό ηγέτη που δεν φοβόταν να πει τη γνώμη του.
Τον ρώτησαν αν η γερμανική βιομηχανία ήταν έτοιμη για πόλεμο.Ο Bosch απάντησε ότι η βιομηχανία δεν ήταν έτοιμη και ότι ο πόλεμος ήταν εξωπραγματικός.ΟιBrauchitsch και Beck, στη συνέχεια ρώτησαν τον Bosch αν θα ήταν πρόθυμος να γνωστοποιήσει αυτό το γεγονός στα υψηλότερα επίπεδα του Τρίτου Ράιχ.Ο Bosch συμφώνησε να το κάνει.
Ο Bosch αποφάσισε ότι ο άνθρωπος που έπρεπε να δει ήταν ο Γκέρινγκ, και μίλησε στον Krauch για τον καλύτερο τρόπο να στείλει σαυτόν το μήνυμα. Ο Krauch πήγε στον αναπληρωτή του Γκέρινγκ, Paul Koerner, κρατικό γραμματέα στο γραφείο του τετραετούς σχεδίου και έθεσε το αίτημα του Bosch. Ήταν πολύ προσεκτικος για να πει στον Koerner τι είχε στο μυαλό του ο Bosch. Δύο ημέρες αργότερα, ο Bosch ενημερώθηκε ότι Γκέρινγκ δεν θα τον δεχθεί.
Παρά την άρνηση του Γκέρινγκ στον Bosch,ο Krauch ήταν το νέο αστέρι στο γραφείο Γκέρινγκ του τετραετούς προγράμματος.Τον προηγούμενο Δεκεμβρη ο Koerner είχε παρατηρήσει ορισμένες διαφορές στις τετραετείς προβλέψεις του σχεδίου που ετοίμασε το Γραφείο του Στρατηγού Loeb των πρώτων υλών και συνθετικών και τα είχε ελέγξει μαζί με τον Krauch σχετικά με τις εκτιμήσεις του γραφείου του Loeb στην παραγωγή συνθετικής βενζίνης.Ο Krauch είπε ότι τα στοιχεία του Loeb ήταν πάρα πολύ συντηρητικά και δεν μπορούσε να απαντήσουν, ενδεχομένως, στους σκοπούς του τετραετούς σχεδίου.Ο Krauch ήταν έτοιμος με ένα εναλλακτικό σχέδιο που απαιτούσε ένα κατεπείγον πρόγραμμα τεράστιας επέκτασης της παραγωγής IG.Ο Koerner υπέβαλε την πρότασή του Krauch στον Γκέρινγκ.
Ο Loeb ήταν έξαλλος για την κριτική του Krauch και ο Koerner απέσυρε το θέμα, αλλά είπε στον Krauch να του αναφέρει σε αυτόν προσωπικά, τυχόν διαφορές που θα προέκυπταν στο μέλλον.
Στα μέσα του 1938 ο Krauch ανανέωσε την επίθεσή του στα στοιχεία του Loeb. Είχε δει τις προβλέψεις 1938-1939 του Loeb για την παραγωγή συνθετικής βενζίνης,του Μπούνα, και της πυρίτιδας. "Ξέρω ότι είναι λάθος," είπε στον Koerner. Σκέφτηκε ότι θα ήταν καταστροφικό να χρησιμοποιηθούν τα στοιχεία αυτά ως βάση για τη λήψη στρατιωτικής απόφασης.
Ο Koerner πήγε αμέσως τις προειδοποιήσεις του Krauch στον Γκέρινγκ.Την επόμενη μέρα ο Γκέρινγκ κάλεσε τον Krauch, ο οποίος επανέλαβε την κριτική του για τα στοιχεία του Loeb με πλήρη λεπτομέρεια. Ο Γκέρινγκ εντυπωσιάστηκε αρκετά για να εξετάσει το θέμα με τον στρατηγό Wilhelm Keitel, επικεφαλής της Ανώτατης Διοίκησης. Η Ανώτατη Διοίκηση διαβεβαίωσε τον Γκέρινγκ ότι τα στοιχεία του Loeb ήταν σωστά. Ο Krauch αρνήθηκε να υποχωρήσει. Επεσήμανε, για παράδειγμα, ότι η δυναμικότητα παραγωγής σε νιτρικό οξύ της Γερμανίας ήταν πολύ χαμηλή για να καλύψει τα επίπεδα παραγωγής εκρηκτικών υλών και πυρίτιδας που ζητούσε το σχέδιο του Loeb.
Ποιος θα γνωρίζε τα αριθμητικά στοιχεία παραγωγής νιτρικού οξέος καλύτερα από τον Krauch:Παρά την επίσημη θέση του, ήταν ακόμα επικεφαλής του τμήματος της IG που παρήγαγε σχεδόν όλο το νιτρικό οξύ της Γερμανίας.
Μια προσωπική αντιπαράθεση μεταξύ Krauch και Loeb ήταν αναπόφευκτη.
Karinhall,library
Τελικά πραγματοποιήθηκε στο ανακτορικό κτήμα του Γκέρινγκ, το Karinhall. Ο Koerner θυμάται αργότερα τη δραματική συζήτηση μεταξύ Γκέρινγκ, Krauch και Loeb:
Ο Krauch παρουσίασε τις απόψεις του σε μεγαλύτερη λεπτομέρεια, λογικά και αντικειμενικά και σαφώς απέδειξε ότι ο Loeb ήταν λάθος. Ο Γκέρινγκ μου είπε μετά από αυτή τη συνάντηση ότι ο Krauch του είχε κάνει εξαιρετική εντύπωση και θα ήθελε να του δώσει εκτεταμένες εξουσίες στην κατασκευή του τομέα των χημικών προϊόντων.Μετά από αυτή τη συνάντηση, ένας πιο σίγουρος Krauch ανέθεσε στο προσωπικό του να αναθεωρήσει το πρόγραμμα του Loeb.Το σχέδιο Krauch προέβλεπε ταχύτατη επέκταση σε συνθετικά καύσιμα, καουτσούκ και ελαφρά μέταλλα, καθώς και εκρηκτικών, πυρίτιδας και δηλητηριωδών αερίων. Στα μέσα Ιουλίου ο Γκέρινγκ έδωσε την επίσημη άδειά του σε αυτό το πρόγραμμα, το οποίο κατέληξε να είναι γνωστό ως “σχέδιο Krauch," ένα μέτρο της αυξανόμενης επιρροής του Krauch στην οικονομία του πολέμου.
Μέχρι αυτό το σημείο, ο Στρατός είχε τον πλήρη έλεγχο του συνόλου της παραγωγής εκρηκτικών υλών. Σύμφωνα με το σχέδιο Krauch, όλες οι εκρηκτικές ύλες που κατασκευάζονταν για το τετραετές σχέδιο θα έπρεπε να μεταφερθούν υπό τον έλεγχό του. Ο Koerner πρότεινε στον Krauch να επισκεφτεί τον ΣτρατηγόBecker για το θέμα αυτό.
Όπως ανέμενε ο Koerner,ο Becker αντιτάχθηκε σθεναρά στην ανάθεση αυτής της αρμοδιότητας στον Krauch. Είπε στον Koerner ότι παρόλο που ο ίδιος βρήκε τον Krauch «αντικειμενικό και συνεργασιμο», προέβλεψε πλήρη σύγχυση εάν ο Στρατός και ο Krauch είχαν διαφορετικό σχέδιο παραγωγής για τις εκρηκτικές ύλες. Σύμφωνα με τον Becker η πυρίτιδα ήταν αυστηρά ένα στρατιωτικό προϊόν και ο έλεγχος της παραγωγής της δεν θα πρέπει να είναι στα χέρια των πολιτών.
Ο Krauch αντιμετωπισε την κατάσταση με ένα μυστικό υπόμνημα προς τον Koerner. Η παραγωγή εκρηκτικών υλών,πυρίτιδας, και δηλητηριωδών αερίων ήταν αναπόσπαστο μέρος της χημικής βιομηχανίας και συνεπώς, το σύνολο του τομέα των χημικών πρέπει να είναι υπό τον έλεγχο μιας ενιαίας υπηρεσίας με δεσμούς με τη βιομηχανία. Στις 13 Αυγούστου ο Krauch συνέχισε με αυτό που αποκαλεσε "ταχύ σχέδιο," που καλούσε για ακόμα μεγαλύτερες αυξήσεις στην παραγωγική ικανότητα για τα χημικά στρατιωτικών εφαρμογών.
Αλλά ο Στρατός συνέχισε να αντιτίθεται στον έλεγχο από πολίτες σε θέματα που ήταν καθαρά στρατιωτικά. Με την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία επικείμενη,ο Γκέρινγκ επιλύει τη διαφορά.Στις 22 Αυγούστου βάζει τον Krauch υπεύθυνο για το σύνολο της παραγωγής χημικών προϊόντων του τετραετούς σχεδίου με τον τίτλο του « Γενικού Πληρεξούσιου για την παραγωγή χημικών προϊόντων.»
Ο πόλεμος αποφεύχθηκε το φθινόπωρο του 1938 με την υπογραφή της συμφωνίας του Μονάχου. Η καθυστέρηση αυτή έδωσε στον Krauch άλλο ένα χρόνο για να εδραιώσει την εξουσία του. Με τον πόλεμο μια βεβαιότητα το 1939, αποσύρθηκε επιτέλους από την πρώτη μέρα από τα καθήκοντά του στην IG ωστόσο, διατηρεί τη βασική θέση του ως μέλος του προεδρείου της IG και δεν έχει σημασία ποιος είναι ο ρόλος και τα καθήκοντα του στη ναζιστική ιεραρχία , παραμένει από την αρχή ως το τέλος άνθρωπος της IG. Μέχρι τώρα η ηγετική θέση της IG στη βιομηχανική προετοιμασία για τον πόλεμο ήταν αδιαμφισβήτητη. Τα εργοστάσια και τα εργαστήρια της δουλεύουν υπερωρίες για την επερχόμενη επίθεση στον κόσμο από τον Χίτλερ.
Κάνοντας "το τετραετές σχέδιο ένα σχέδιο IG" αποδεικνύει την αξία του για τη Γερμανία και την IG. Ακόμη και μια μερική λίστα των προϊόντων που παράγονται από την IG για τον γερμανικό επανεξοπλισμό καταδεικνύει σαφώς ότι η IG ήταν απαραίτητη: παράγει σχεδόν όλα τα είδη των συνθετικών καυσίμων, συνθετικό καουτσούκ, δηλητηριώδη αέρια, μαγνήσιο, λιπαντικά, εκρηκτικά, μεθανόλη, οροί, πλαστικοποιητές, χρωστικές ουσίες, νικέλιο, και χιλιάδες άλλα αντικείμενα που είναι απαραίτητα για τη γερμανική πολεμική μηχανή.
Ο Krauch έγινε το σύμβολο της συνεισφοράς της IG στην στρατιωτική δύναμη της Γερμανίας. Σε ένα πάρτι γενεθλίων προς τιμήν του, ένας ευγνώμων Γκέρινγκ πλησίασε τον Schmitz: ". Σας ευχαριστώ πολύ που μου δώσατε τον Krauch" Όταν ο πόλεμος ήρθε τελικά και η Βέρμαχτ κατέλαβε την Ευρώπη, ο ίδιος ο Χίτλερ απένειμε στον Krauch μετάλλειο που προορίζεται μόνο για ήρωες - "Ιππότης του Σιδηρού Σταυρού", αποκαλώντας τον «αυτός που κέρδισε θαυμάσιες νίκες στο πεδίο της μάχης της γερμανικής βιομηχανίας."
Χρ. Μπλάνας
Χημ.Μηχ/κος
ΠΗΓΗ
Πριν ο Bosch μπορέσει να προχωρήσει περαιτέρω ο Χίτλερ βρυχήθηκε, «Τότε θα δουλέψουμε εκατό χρόνια χωρίς τη φυσική και τη χημεία!" Όταν ο Bosch προσπάθησε να συνεχίσει το θέμα, ο Χίτλερ κάλεσε τον υπασπιστή του και ανακοίνωσε προσβλητικά, «Ο Geheimrat επιθυμεί να φύγει.»
Παρά το γεγονός ότι ο Χίτλερ δεν άφησε το επεισόδιο να παρέμβει στην υποστήριξη της συνθετικής βενζίνης της IG, ο ίδιος ποτέ ξανά δεν θα εμφανιστεί στο ίδιο δωμάτιο με τον Bosch. Σε μια περίπτωση, που ο Χίτλερ πηγαίνοντας σε μια συνεδρίαση, είδε τον Bosch να κάθεται στα έδρανα και απότομα έφυγε.
Στη συνέχεια, οι συνεργάτες του Bosch φρόντιζαν οι δύο άνδρες να μένουν μακρυα μεταξύ τους. Ο Bosch ήταν απτόητος από την εχθρότητα του Χίτλερ. Συνέχισε την εκστρατεία του για την υπεράσπιση των Εβραίων επιστημόνων στη Γερμανία. Τον Απρίλιο έμαθε ότι ο Φριτς Χάμπερ είχε αναγκαστεί να παραιτηθεί από τη θέση του ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, παρά το γεγονός ότι ο Haber είχε ασπαστεί τον Χριστιανισμό και ήταν ένας από τους πιο σεβαστούς επιστήμονες της Γερμανίας.Ο Bosch προσπάθησε να οργανώσει ένα κίνημα μεταξύ των μη-Εβραίων νικητών του βραβείου Νόμπελ για να αντισταθούν στις διώξεις των Ναζί, αλλά με πολύ μικρή επιτυχία.
Ο μεγάλος φυσικός Μαξ Πλανκ, ο οποίος δεν ήταν αντι-ναζί και του οποίου η φήμη ήταν αρκετή για να κερδίσει την ακρόαση από τον Χίτλερ, ομολόγησε μάταια ότι ήταν αδύνατον με τον Φύρερ να αντιστρέψει την απέλαση του Haber. Η απάντηση του Χίτλερ ήταν τόσο βίαιη που ο Planck χρειάστηκε αρκετό χρόνο για να συνέλθει συναισθηματικά. Ένας άλλος από τους νομπελίστες αναφώνησε από φόβο και απελπισία, "Δεν μπορούμε να σύρουμε τα ξίφη μας για τους Εβραίους!"
Ο Haber έφυγε από τη Γερμανία, αλλά λίγους μήνες αργότερα, αποφάσισε να επιστρέψει. Στην επιστροφή του, συνάντησε τον Hermann Schmitz στην Ελβετία. Ο Schmitz τον προέτρεψε να μείνει έξω από τη Γερμανία, επισημαίνοντας ότι δεν πρέπει να υποτιμά τη ναζιστική τρομοκρατία. Ο εξαθλιωμένος Haber δεν πάτησε το πόδι του ποτέ ξανά στη Γερμανία.Διαλυμένος, πέθανε στη Βασιλεία τον Ιανουάριο του 1934. Οι Γερμανοί δεν είχαν δικαίωμα να θρηνήσουν το θάνατό του.
Στην πρώτη επέτειο του θανάτου του Fritz Haber, ωστόσο, ο Bosch οργάνωσε μια αναμνηστική τελετή υπό την αιγίδα του Kaiser Wilhelm Institute, σε πείσμα των Ναζί. Έστειλε μια προσωπική πρόσκληση σε κορυφαίους επιστήμονες και εκπαιδευτικούς, σε διοικητικά στελέχη της IG, και κυβερνητικά στελέχη που είχαν κάποια σχέση με τον Haber. Όταν ο ναζιστής υπουργός Παιδείας έμαθε ότι ορισμένοι από τους υφισταμένους του είχαν προσκληθεί, απαγόρευσε τη συμμετοχή τους:
«Η πρόθεση ... να στηρίξετε ένα μνημόσυνο με την ευκαιρία της πρώτης επετείου του θανάτου του Haber πρέπει ... να ερμηνευθεί ως μια πρόκληση για το εθνικοσοσιαλιστικό κράτος .... Η ερμηνεία αυτή επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι οι χορηγοί δεν έχουν ζητήσει από αυτούς που έχουν προσκληθεί στην τελετή να εμφανιστούν με στολή. "
Πάνω από 500 άνθρωποι βρέθηκαν στην αίθουσα, πολλοί από την IG, καθώς και στρατιωτικοί φίλοι του Haber.Οι συνάδελφοί του από τον επαγγελματικό χώρο, ήταν πιο προσεκτικοί και αρκετοί δεν ήρθαν.Ο Max Planck, παρά την εμπειρία του με τον Χίτλερ, παρέστη και παρόλο που ο ίδιος άνοιξε τη συνάντηση με ναζιστικό χαιρετισμό αποτίει φόρο τιμής στον «Γερμανό μελετητή και Γερμανό στρατιώτη, Fritz Haber. "
Η IG αρχίζει να ταλαιπωρείται από δευτεροκλασάτους της ναζιστικής ιεραρχίας..
Πχ τα υποκαταστήματα στο Hoechst και Λεβερκούζεν δέχονται επίθεση λόγω της χρήσης ζώων για τη δοκιμή των φαρμάκων. Σύμφωνα με τους Ναζί, η ζωοτομία χαρακτηρίζεται σαν επίθεση εναντίον του κεφαλαίου. Ο Heinrich Hoerlein, ο πιο εξέχον ιατρικά επιστήμονας της IG , προσπάθησε να εξηγήσει σε έναν υψηλά ιστάμενο στρατιωτικό την τρέλα μιας τέτοιας διάταξης. Η απάντηση που πήρε ήταν ότι οι Ναζί δεν θέλουν να έχουν καμμία σχέση με την IG, δεδομένου ότι είναι μια "διεθνής εβραϊκή οργάνωση."
Στη συνολική εικόνα, τα προβλήματα αυτά ήταν σχετικά μικροί ερεθισμοί.Η IG, στην πραγματικότητα, είχε κάνει μεγάλα άλματα στην παγίωση της θέση της με το νέο καθεστώς.Ο Hermann Schmitz διορίστηκε επίτιμος αναπληρωτής Ναζί στο Ράιχσταγκ, μια θέση που βεβαιώνει τη σταθερότητα της δέσμευσής του για τους στόχους του Χίτλερ. Ο Schnitzler άνοιξε ένα χώρο υποδοχής στο Βερολίνο, όπου ξένες βιομηχανικές και πολιτικές προσωπικότητες κλήθηκαν να σμίξουν με υψηλά ναζιστικά στοιχεία.Ο αγαπημένος του Bosch, ο Heinrich Buetefisch, έγινε συνταγματάρχης SS του Χίμλερ, όπως έκανε ο Christian Schneider, ο οποίος ήταν από τους πιο επιφανείς από τις παλαιότερες γενιές επιστήμονες της IG στη "χημεία υψηλής πίεσης".
Οι σχέσεις με το στρατιωτικό κατεστημένο καλλιεργούνται προσεκτικά.Ο Max Ilgner, ο ανιψιός του Hermann Schmitz, είχε για κάποιο χρονικό διάστημα υπηρετήσει ως σύνδεσμος της IG στη Διαχείρηση του Στρατού. Με τα χρόνια είχε αναπτύξει μια καλή σχέση με ένα νεαρό αξιωματικό του οικονομικού επιτελείου,τον Georg Thomas, κρατώντας τον ενημέρωμένο για τις εξελίξεις στην κατασκευή συνθετικής βενζίνης στη Leuna.
Τον Ιούνιο του 1933 η IG είχε εμπλακεί με το Τρίτο Ράιχ σε μία από τις πιο μυστικές επιχειρήσεις στη Γερμανία-στη δημιουργία της παράνομης αεροπορικής δύναμης , μια άμεση παραβίαση της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Μια ειδική ανεξάρτητη οικονομική υπηρεσία δημιουργήθηκε από την έκτακτη κοινή απόφαση των Οικονομικών, Πολέμου και Αεροπορίας για τούς «μυστικούς σκοπούς της στρατιωτικής αεροπορίας." Αυτό το γραφείο τέθηκε υπό τον αποκλειστικό έλεγχο του Χέρμαν Γκέρινγκ, υπουργού της αεροπορίας, «που ήταν υπεύθυνος για όλες τις οικονομικές συναλλαγές."
Τόσο μυστικό ήταν αυτο το διάταγμα που η γνώση της ύπαρξής του ήταν περιορισμένη σε ένα μικρό κύκλο στρατιωτικών και ναζί. Στην ομάδα αυτή περιλαμβάνονταν και ο Max Ilgner, ο οποίος ήταν από τους πολύ λίγους πού έλαβαν επίσημο αντίγραφο αυτού του εξαιρετικά διαβαθμισμένου εγγράφου.
Ήταν μετά το μυστικό διάταγμα για τη χρηματοδότηση της Μαύρης Luftwaffe που ψηφίστηκε και ο Carl Krauch δέχεται επίσκεψη από τον Έρχαρντ Milch, κρατικό γραμματέα του Υπουργείου Αεροπορίας και δεξί χέρι του Γκέρινγκ . (Αν και ο πατέρας του Milch ήταν εβραίος, η μητέρα του, μια άρια, είχε υπογράψει μια υπεύθυνη δήλωση ότι είχε γεννήσει το γιο της εκτός γάμου με άριο. Και ο Γκέρινγκ, ο οποίος δεν έπαιρνε στα σοβαρά τον αντισημιτισμό, όταν εξυπηρετούσε τα συμφέροντά του, είχε πάρει τον Milch υπό την προστασία του, δηλώνοντας, «Εγώ ο ίδιος αποφασίζω ποιος είναι Εβραίος και ποιος δεν είναι, και αυτό είναι αρκετό.")
Ο Milch είχε απευθυνθεί στον Krauch ως εμπειρογνώμονα στην IG που θα μπορούσε να δώσει την πιο ακριβή έκθεση για την ικανότητα παραγωγής υγρών καυσίμων στη Γερμανία. Κατά κύριο λόγο,ο Milch ενδιαφέρονταν να μάθει αν η συνθετική βενζίνη της IG ήταν κατάλληλη για βενζίνη αεροπορίας. Ο Krauch τον διαβεβαίωσε ότι ήταν. Ο Milch στη συνέχεια ζήτησε ποιο θα είναι το επίπεδο της παραγωγής που θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια.
Ο Krauch υποσχέθηκε να το διερευνήσει και να στείλει στον Milch μια έκθεση.
Στις 15 Σεπτεμβρίου 1933, ο Krauch υπέβαλε τα συμπεράσματά του, με τη μορφή μνημονίου για τη γερμανική οικονομία καυσίμων. Πρότεινε ένα τετραετές σχέδιο για την επέκταση της παραγωγής της Γερμανίας των "εγχώριων" καυσίμων στην οποία συνέστησε ότι η παραγωγή καυσίμων από εγχώριες πρώτες ύλες, όπως ο λιθάνθρακας να αυξηθεί περισσότερο από τρεισήμισι φορές στα επόμενα τέσσερα χρόνια .Η διεργασία υδρογόνωσης IG ήταν υψίστης σπουδαιότητος στο σχέδιο Krauch . Τόνισε ότι «θα μπορούσε εύκολα να είναι δυνατή η παραγωγή βενζίνης αεροπορίας, καθώς και λιπαντικά κατάλληλα για αεροπλάνα μέσω της εγχώριας παραγωγής." Μάλιστα, όπως ο ίδιος δήλωσε η Lufthansa έχει ήδη επιδοθεί σε εξαντλητικό τεστ.
Την επόμενη μέρα ο Milch έδειξε το μνημόνιο του Krauch στον Αρχηγό Στρατού, Υποστράτηγο von Bockelberg, και το βοηθό του, Αντισυνταγματάρχη Georg Thomas. Τους είπε ότι το Υπουργείο Αεροπορίας υποστηρίζει το τετραετές σχέδιο και πρότεινε <μια κοινή ενεργητική προσέγγιση.> Οι αξιωματικοί του στρατού συμφώνησαν.
Κατά την ίδια περίοδο ο Carl Bosch περνούσε τον περισσότερο χρόνο του διαβουλευόμενος με κυβερνητικούς αξιωματούχους στο Βερολίνο για την επέκταση της παραγωγής IG της συνθετικής βςνζίνης, όπως προβλέπονταν στην συμφωνία με τον Χίτλερ. Τον Ιούλιο ο Bosch αισθάνθηκε τόσο σίγουρος για την πρόοδο αυτών των διαπραγματεύσεων που είπε σε δύο στελέχη που τον επισκέφτηκαν από την Du Pont ότι τα σχεδιάζει να τετραπλασιάσει την παραγωγή, από 100.000 σε 400.000 τόνους ετησίως.
Μπορεί να μισούσε το Χίτλερ για τη στάση του, αλλά δεν είχε καμία αμφιβολία ότι η δέσμευση του Φύρερ στη συνθετική βενζίνη της IG ήταν γνήσια. Μόνο η IG θα μπορούσε να προσφέρει στο Χίτλερ αυτάρκεια σε καύσιμα.
Υπήρχαν ορισμένοι υπάλληλοι στην IG εκείνη τη στιγμή που εξέφραζαν αμέριστη υποστήριξη της ναζιστικής κυβέρνησης. Ο ένας ήταν ο Carl von Weinberg, ο οποίος είχε μόλις γίνει Αναπληρωτής Πρόεδρος του Εποπτικού Συμβουλίου της IG, δεύτερος στην ιεραρχία μετά τον Duisberg. Παρά το γεγονός ότι ο Weinberg ήταν Εβραίος, είπε στους επισκέπτες της Du Pont ότι επικροτούσε πλήρως το ναζιστικό κίνημα προσθέτοντας ότι όλα τα χρήματά του ήταν επενδεδυμένα στη Γερμανία.
Στις 14 Δεκεμβρίου 1933, ο Bosch και ο Schmitz, εξ ονόματος της IG, καθώς και εκπρόσωποι του Τρίτου Ράιχ, με την προσωπική έγκριση του Χίτλερ υπέγραψαν την επίσημη συμφωνία. Σύμφωνα με τους όρους της σύμβασης η IG θα επεκτείνει την εγκατάσταση συνθετικού πετρελαίου στη Leuna, έτσι ώστε μέσα σε τέσσερα χρόνια, από το τέλος του 1937, θα μπορούσε να παράγει 300.000 με 350.000 τόνους ετησίως. Το Ράιχ, σε αντάλλαγμα, δεσμεύτηκε να εγγυηθεί την τιμή που αντιστοιχούσε στο κόστος της παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων πέντε τοις εκατό τόκο επί του επενδεδυμένου κεφαλαίου και γενναιόδωρες αποσβέσεις, και να λάβει μέτρα για να εξασφαλιστεί η πώληση του υπόλοιπου συνθετικού πετρελαίου που δεν θα πωλούνταν από την IG μέσω των καταστημάτων της .
Η συμφωνία ήταν ένα μνημειακό τεχνολογικό επίτευγμα στη σύγχρονη πολιτική .
Ήταν πλέον μόνο θέμα χρόνου που η IG θα παρείχε στο Χίτλερ πλήρη ανεξαρτησία από το ξένο πετρέλαιο,θέμα βαθιάς διπλωματικής και στρατιωτικής σημασίας. Ποτέ ξανά δεν θα ανησυχήσει ο Bosch για να εξασφαλίσει τα κεφάλαια για το αγαπημένο του έργο. Και μόνο μετά που η Όγδοη Πολεμική Αεροπορική Μοίρα των ΗΠΑ βομβάρδισε τα εργοστάσια συνθετικού καυσίμου της IG , τον Απρίλιο και Μάιο του 1944, μετατρέποντάς τα σε ερείπια, ο Χίτλερ θα χρειαστεί να ανησυχεί για καύσιμα.
Με το σχέδιο της Γερμανίας για την πλήρη επάρκεια σε καύσιμα, ο Χίτλερ έστρεψε την προσοχή του στο επόμενο πιο σημαντικό στρατηγικό υλικό που εισαγονταν,τό καουτσούκ. Δεδομένου ότι η πηγή του φυσικού καουτσούκ ήταν κυριολεκτικά στην άλλη άκρη του κόσμου, η Γερμανία χρειάζονταν να αναπτύξει ένα συνθετικό υποκατάστατο για την ουσία αυτή για να προστατευθεί από την επιβολή εμπάργκο ή ναυτικού αποκλεισμού. Δυστυχώς, την ανησυχία του Χίτλερ για την αυτάρκεια στο καουτσούκ δεν την συμμερίζονταν ορισμένα βασικά στελέχη των πολιτικών και στρατιωτικών.Ένας αριθμός πολιτικών και οικονομολόγων θεωρούσε αμαρτία να διαθέσουν τεράστιους πόρους και κονδύλια για ένα τέτοιο έργο, όταν το φυσικό καουτσούκ για αποθήκευση ήταν διαθέσιμο σε συμπιεσμένες τιμές στην παγκόσμια αγορά.
Ο στρατός πρόσθεσε άλλη μία ένσταση. Κανένα από τα διαθέσιμα συνθετικά καουτσούκ δεν ήταν ικανοποιητικά για στρατιωτική χρήση, και το να βασιστούν στις μελλοντικές ανακαλύψεις ήταν πολύ επικίνδυνο. Στην πραγματικότητα, μεταξύ 1931 και 1932 η IG είχε αναστείλει ουσιαστικά το πρόγραμμα Μπούνα καθώς οι τιμές στην αγορά φυσικού καουτσούκ είχαν πέσει δραματικά. Με αυτές τις τιμές εξαφανίστηκε κάθε προοπτική για την κατασκευή ανταγωνιστικού καουτσούκ. Όταν ο Χίτλερ ήρθε στην εξουσία η παραγωγή Μπούνα στην IG ήταν ελάχιστη. Αλλά σύντομα τα σχέδια του Χίτλερ για το μέλλον της Γερμανίας έδωσαν νέα πνοή στο έργο.Στα τέλη του 1933, περίπου την εποχή που συνηφθηκε η συμφωνία για τα συνθευτικά καύσιμα, εκπρόσωποι του Στρατού και του Υπουργείου Οικονομικών πλησίασαν την IG για να να επαναλάβει τις εργασίες της στη Μπούνα.
Ωστόσο, η απλή ενθάρρυνση δεν ήταν αρκετή για τον Bosch. Χωρίς την εγγύηση επαρκούς επιχορήγησης φοβόταν μια επανάληψη των οικονομικών δυσκολιών που είχαν ταλανίσει το έργο του συνθετικού καυσίμου.Για να προχωρήσουν,η σταθερή υποστήριξη της κυβέρνησης ήταν απαραίτητη. Συγκεκριμένα, ο Bosch ήθελε η κυβέρνηση να εξασφαλίσει ότι οι εμπορικές εταιρείες ελαστικών θα παρείχαν «αποτελεσματική συνεργασία» στην κατασκευή ελαστικών από Μπούνα. Επιπλέον, απαίτησε ότι τουλάχιστον 1000-2000 Buna ελαστικά να δοκιμαστουν σε στρατιωτικά και άλλα κρατικά οχήματα. Σε υπόμνημά της προς τους ενδιαφερόμενους φορείς της κυβέρνησης η IG εξέφρασε τη στάση της αρκετά ωμά: «Προτού να συνεχίσουμε τις προσπάθειές μας σε μεγάλη κλίμακα, είναι απαραίτητο η κυβέρνηση να αποφασίσει κατά πόσον είναι αρκετά ενδιαφέρομενη για την παρασκευή συνθετικού καουτσούκ στη Γερμανία και είναι έτοιμη να υποστήριξει αυτό το εγχείρημα. "
Keppler
Ήταν ακόμα πολύ νωρίς στο Τρίτο Ράιχ και ούτε ο Στρατός, ούτε το Υπουργείο Οικονομικών είχαν κατανοήσει το βάθος της αφοσίωσης του Χίτλερ στη στρατιωτική αυτάρκεια. Όταν αρνήθηκαν να δεχτούν τις απαιτήσεις του Bosch, το έργο Buna συνεχίστηκε σε σχετική αφάνεια. Το φθινόπωρο του 1934, προβληματισμένος από την καθυστέρηση παραγωγής συνθετικών από καουτσούκ, ο Χίτλερ πήρε προσωπικά να το χειριστεί.
Διόρισε τον δικό του οικονομικό σύμβουλο,Wilhelm Keppler ως πληρεξούσιο για τις πρώτες ύλες και τα συνθετικά με ειδική αρμοδιότητα στα συνθετικά. Αυτό έβαλε τον Keppler σε σύγκρουση με τον Hjalmar Schacht, ο οποίος ενεργούσε ως επικεφαλής του υπουργείου Οικονομικών εχοντας και επίσημα την ευθύνη για την "κινητοποίηση για τον οικονομικό πόλεμο."
Ο Schacht έβλεπε την οικονομική αυτάρκεια στην εξοικονόμηση συναλλάγματος Ως εκ τούτου, το κόστος ήταν ένας καθοριστικός παράγοντας για την επιλογή των συνθετικών για τη χρηματοδότηση και την ανάπτυξη.Ο Keppler, ο οποίος εξέφραζε σαφέστερα τις απόψεις του Χίτλερ, ευνοούσε την αυτάρκεια σε πρώτες ύλες που διέπονταν καθαρά από την στρατιωτική ανάγκη. Το κόστος και η εξοικονόμηση συναλλάγματος ήταν δευτερεύουσας σημασίας. Ο πληρεξούσιος και ο υπουργός ήταν έτσι σε πορεία σύγκρουσης. Υπό κανονικές συνθήκες, ο Keppler, που στην ιδιωτική του ζωή ήταν μηχανολόγος μηχανικός και ιδιοκτήτης ενός μικρού εργοστασίου κόλλας, θα ήταν αδύνατον να αντικρούσει τον δεσποτικό και ισχυρό Schacht. Αλλά ο Keppler ήταν αφοσιωμένος Ναζί, και απολαμβανε την εμπιστοσύνη του Χίτλερ. Το γεγονός αυτό ισοφάριζε πολλά πράγματα.
Ο Keppler κάλεσε σε συνάντηση τους εκπρόσωπους της IG, το Υπουργείο Οικονομικών, το Στρατό, και τη βιομηχανία ελαστικών. Επεσήμανε την δυσαρέσκεια του Χίτλερ με την πρόοδο του προγράμματος συνθετικού καουτσούκ. Ο Φύρερ ήθελε το έργο να συνεχίσει "με δύναμη."
Ο Ter Meer μίλησε για λογαριασμό της IG. Αν και ενθουσιασμένος με την οδηγία του Χίτλερ, θεώρησε ότι ήταν απαραίτητο να επισημάνει μια σειρά από παράγοντες που εμποδίζαν το πρόγραμμα. Οι εμπορικές εταιρείες ελαστικών δεν ήταν ενθουσιασμένες με το συνθετικό καουτσούκ, ειδικά το Μπούνα, σαν επίσωτρο ελαστικό. Ανέφερε, επίσης, τις αμφιβολίες που εξέφρασε ο Στρατός. Αντιμέτωποι με τέτοιου είδους αρνητικές συμπεριφορές,η IG, είπε ο Ter Meer, ήταν απρόθυμη να επενδύσει σημαντικά κεφάλαια και προσπάθεια στην μαζική παραγωγή της Μπούνα. Πριν γίνει μια τέτοια δέσμευση, ο Ter Meer χρειάζονταν διαβεβαιώσεις ότι οι κατασκευαστές ελαστικών θα παράγουν ελαστικά Μπούνα σε επαρκώς μεγάλη κλίμακα.
Οι κατασκευαστές ελαστικών δήλωσαν ότι ήταν αδύνατη η μαζική παραγωγή ελαστικών Μπούνα, λόγω της κλιμάκωσης του κόστους.Ένα ελαστικό από Μπούνα κόστιζε ενενήντα δύο μάρκα, σε σύγκριση με δεκαοχτώ μάρκα για ένα φυσικό επίσωτρο από καουτσούκ. Ο Στρατός δεν ήταν πιο πρόθυμος να προχωρήσει επίσης με επίσωτρα από Μπούνα.Τα επίσωτρα Μπούνα επεσήμαναν ότι δεν κάλυπταν τα στανταρντ για στρατιωτική χρήση. Ο Keppler έσβησε με μία μονοκοντυλιά όλες αυτές τις αντιρρήσεις. Υπενθύμισε σε όσους είχαν αντίρρηση ότι η προώθηση της παραγωγής συνθετικών επίσωτρων ήταν ιδέα του Φύρερ και δεν πρέπει να καθυστερήσει.
Ο Στρατός δεν είχε άλλη επιλογή παρά να συμμετάσχει σε μια σειρά από εκτενείς δοκιμές κατά τη διάρκεια των επόμενων έξι μηνών. Ο Χίτλερ, ο οποίος είχε μια προπαγανδιστική, καθώς και μια στρατιωτική ανάγκη για το Μπούνα, δεν είχε καμία πρόθεση να περιμένει για τα τεχνικά αποτελέσματα. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1935, στο έβδομο συνέδριο του ναζιστικού κόμματος στη Νυρεμβέργη, ανακοίνωσε στον κόσμο ότι "το πρόβλημα της παραγωγής συνθετικού ελαστικού μπορεί πλέον να θεωρείται ως οριστικά λυμένο. Η ανέγερση του πρώτου εργοστασίου στη Γερμανία, για το σκοπό αυτό θα πρέπει να ξεκινήσει αμέσως. "
Λίγες μέρες αργότερα ο Keppler συναντήθηκε με τον Ter Meer και ήταν ανένδοτος ότι η ανακοίνωση του Χίτλερ σήμαινε ότι ένα εργοστάσιο Μπούνα πρέπει να κατασκευαστεί το συντομότερο δυνατόν. Ο Ter Meer, εξακολουθούσε να είναι επιφυλακτικός και συμφώνησαν να δεσμευτεί η IG σε ένα τέτοιο σχέδιο υπό την προϋπόθεση ο χρηματοοικονομικός κίνδυνος να ελαχιστοποιείηθεί. Για το λόγο αυτό ήθελε εγγύηση αγοράς για την παραγωγή του εργοστασίου από τον Στρατό.Υπό την πίεση της δημόσιας δήλωσης του Χίτλερ, ο Keppler διαβεβαίωσε τον Ter Meer ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Στην πραγματικότητα, ο ίδιος υποσχέθηκε να διαπραγματευτεί τη σύμβαση αγοράς με τις στρατιωτικές αρχές.
Αλλά ο Keppler δεν είχε εκτιμησεί με ακρίβεια ούτε την κατάσταση ούτε την επιρροή του με το στρατό εκείνη τη στιγμή. Ο Στρατός, μετά από εξάμηνη δοκιμή των ελαστικών Μπούνα, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν ικανοποιητικά για στρατιωτική χρήση. Επιπλέον, απέρριψε το αίτημα του Keppler για να συνάψει συμφωνία αγοράς με την IG ή να υποστηρίξει την κατασκευή ενός εργοστασίου Μπούνα. Αντ 'αυτού, ο στρατός αποφάσισε δημιουργία αποθεμάτων από φυσικό καουτσούκ.
Η απόφαση του Στρατού να μην προχωρήσει με το ελαστικό Buna για στρατιωτική χρήση, ήταν ένα σοβαρό πλήγμα για την IG . Την ίδια στιγμή,ο Schacht δεν είχε καμία πρόθεση να βοηθήσει είτε την IG ή τον Keppler με την υποστήριξη ενός προγράμματος για την στρατιωτική χρήση του Μπούνα. Τα Μπούνα ελαστικά θα είναι πάρα πολύ ακριβά, υποστήριξε, για την παραγωγή ξένου συναλλάγματος για τη Γερμανία στην εξαγωγική αγορά.Η αξιολόγηση του στρατού της κατώτερης ποιότητας ενίσχυσε την αντιπολιτευτική θέση του Schacht
Ο Keppler δεν είχε την πρόθεση να αφήσει τον Schacht να μπλοκάρει την ανάπτυξη του Buna. Πήγε το πρόβλημα στον ίδιο τον Χίτλερ. Μετά την ανεπιφύλακτη υποστήριξη του Φύρερ , έγραψε στην IG:
"Όπως γνωρίζετε, ο Φύρερ ενδιαφέρεται για την επιτάχυνση της κατασκευής της εγκατάστασης όσο το δυνατόν γρηγορώτερα. Ζητώ, λοιπόν, να συνεχίσετε με τον προγραμματισμό των εργασιών σας, όπως και πριν και να αρχίσει η κατασκευή το συντομότερο, μόλις η μεταξύ μας συμφωνία επιτευχθεί. "
Αυτό ήταν η ενθάρρυνση που η IG χρειάζονταν. Ως αποτέλεσμα της αξιοπιστίας του Keppler στην υποστήριξη από τον Χίτλερ, ο Bosch πήρε την απόφαση να οικοδομήσει μια μεγάλης κλίμακας εγκαταστάση Μπούνα χωρίς να περιμένει για μια επίσημη συμφωνία με την κυβέρνηση.Επιλέγει μια μεγάλη περιοχή στο Schkopau κοντά στο εργοστάσιο υψηλής πίεσης της Leuna και η κατασκευή ξεκίνησε αμέσως. Ήταν μια τολμηρή κίνηση του πάντα παραδοσιακού Bosch.
Στις αρχές του 1936, το πετρέλαιο μπήκε στην πρώτη γραμμή της διεθνούς διπλωματίας. Ο Ιταλο-Αιθιοπικός πόλεμος είχε αρχίσει από τον Οκτώβριο του 1935, και όλες οι προσπάθειες της Κοινωνίας των Εθνών για να σταματήσει η επιθετικότητα του Μουσολίνι αποδείχθηκαν άκαρπες. Τέλος, Η ΚτΕ αποφάσισε μια δραστική λύση. Θα συστήσει μια επιτροπή για να εξετάσει την επιβολή εμπάργκο πετρελαίου στην Ιταλία. Η λογική ήταν απλή.Η Ιταλία, χωρίς εγχώρια παραγωγή πετρελαίου, ήταν εντελώς εξαρτημένη από τις εισαγωγές. Ένα αποτελεσματικό εμπάργκο από τα μέλη της ΚτΕ θα μπορούσε να φέρει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις σε πλήρη στασιμότητα.
Ενώ ο Μουσολίνι και η Κοινωνία των Εθνών πυγμαχούσαν, ο Χίτλερ σχεδιάζει επιθετικές στρατιωτικές κινήσεις μόνος του. Στα μέσα Φεβρουαρίου, εξέδωσε μια δήλωση σχεδιασμένη για να πιάσει την προσοχή των δυνητικών εχθρών του και της ΚτΕ. Κατά την έναρξη της ετήσιας γερμανική έκθεσης αυτοκινήτων, μίλησε για το γεγονός ότι η Γερμανία είχε λύσει το πρόβλημα της παραγωγής συνθετικών καυσίμων και καουτσουκ από λιθάνθρακα. «Μπορείτε να είστε σίγουροι ότι είμαστε αποφασισμένοι να εκμεταλλευτούμε και τις δύο αυτές ανακαλύψεις στο απόλυτο όριο της πρακτικής τους εφαρμογής, "είπε ο Χίτλερ στο μεγάλο, ενθουσιώδες ακροατήριο. Με μια προφανή αναφορά στην σχεδιαζόμενη δράση της ΚτΕ εναντίον της Ιταλίας, ο ίδιος πρόσθεσε ότι το «θαύμα των συνθετικών καυσίμων" κατέχει μεγάλη "πολιτική σημασία" για τη Γερμανία.
Ένα εμπάργκο πετρελαίου, ο Χίτλερ αφηνε να εννοηθεί ότι δεν προκαλούσε κανένα φόβο για τη Γερμανία.Η IG έκανε τα θαύματα της σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα. Εν τω μεταξύ, η ΚτΕ συνέχισε να πιέζει για την επιβολή εμπάργκο. Στις 22 Φεβρουαρίου η επιτροπή κυρώσεων της ΚτΕ συγκλήθηκε προκειμένου να προετοιμαστεί για μια τέτοια δράση.Ο Μουσολίνι δήλωσε απαντώντας ότι εάν οι πετρελαϊκές κυρώσεις επιβληθούν στην Ιταλία θα αφήσει την Κοινωνία των Εθνών και δεν θεωρεί ότι δεσμεύεται να υποστηρίζει την επιτήρηση της Γερμανίας που προερχόταν από τη Συνθήκη του Λοκάρνο. Η ανακοίνωση αυτή έγινε για να ασκήσει πίεση στη Γαλλία, της οποίας τα σύνορα η Ιταλία υποσχέθηκε να προστατεύει με την Συνθήκη.
Η απειλή του Μουσολίνι πέτυχε. Στις 2 Μαρτίου ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Anthony Eden, υπό την πίεση της Γαλλίας, συμφώνησε να καθυστερήσει την απόφαση για το εμπάργκο πετρελαίου έως ότου μια νέα έκκληση γίνει στην Ιταλία για τον τερματισμό του πολέμου της Αιθιοπίας. Στον Μουσολίνι δόθηκε περιθώριο μέχρι τις 10 Μαρτίου για να απαντήσει.Ο Μουσολίνι έστειλε μήνυμα στην ΚτΕ μέσα σε λίγες μέρες ότι θα δεχθεί "κατ 'αρχήν" την έκκληση της ΚτΕ για διαπραγμάτευση της ειρήνης στην Αιθιοπία.
Αν και η Κοινωνία των Εθνών διαπίστωσε ότι οι Γερμανοί είχαν διαπράξει παραβίαση της ειρήνης, δεν μπορούσε να επιβάλλει το είδος των κυρώσεων με το οποίο απειλούσε την Ιταλία.
Δύο χώρες που παρείχαν ένα μεγάλο μέρος του πετρελαίου της Γερμανίας, η Σοβιετική Ένωση και τη Ρουμανία, παρ 'όλα αυτά πραγματοποιούν με τον δικό τους τρόπο κυρώσεις. Η ΕΣΣΔ σταμάτησε όλες τις εξαγωγές πετρελαίου και η Ρουμανία αύξησε την τιμή του πετρελαίου που πωλούσε στη Γερμανία. Οι ενέργειες της Σοβιετικής Ένωσης και της Ρουμανίας δημιούργησαν μια σοβαρή έλλειψη καυσίμων στη Γερμανία. Για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, ο Χίτλερ διόρισε τον Hermann Goering τσάρο καυσίμων. Ωστόσο, πριν ο Γκέρινγκ έχει χρόνο να κάνει πολλά σε αυτή τη θέση, μια μεγαλύτερη ευκαιρία παρουσιάστηκε σ 'αυτόν, να γίνει τσάρος του συνόλου της γερμανικής οικονομίας.
Αυτή η τεράστια εξουσία του ήρθε ως αποτέλεσμα των τεταμένων σχέσεων μεταξύ Schacht και Keppler. Για να τερματίσει τη διαφορά, ο Χίτλερ αναθέτει στο Γκέρινγκ το έργο της διαμεσολάβησης μεταξύ των δύο ανδρών. Όμως, από τα μέσα Μαρτίου, οι συνθήκες είχαν επιδεινωθεί τόσο ώστε ο Schacht απέστειλε εγκύκλιο σε όλο το προσωπικό του που απαγορεύει στους υπαλλήλους του να ασχολούνται με τον Keppler. Ο Schacht πήρε αυτά τα ακραία μέτρα όχι μόνο λόγω της προσωπικής αποστροφής του για τον Keppler, αλλά κυρίως επειδή η έκβαση της σύγκρουσης θα αποφασίζε ποιος θα ήταν σε θέση να υπαγορεύσει τις οικονομικές και χρηματοοικονομικές πολιτικές του Τρίτου Ράιχ και αν τα οικονομικά ήταν να κυριαρχήσουν ή η πολιτική των Ναζί ή το αντίστροφο.
Οι Ναζί ριζοσπάστες όπως ο Keppler και ο Goebbels ευνοούσαν την επέκταση των δημοσίων δαπανών για τη διατήρηση της απασχόλησης και την προετοιμασία για τον πόλεμο. Ο Schacht, από την άλλη πλευρά, ήταν όλο και πιο επηρεασμένος από τη διαρροή συναλλάγματος που προκαλούνταν από τη ραγδαία επιτάχυνση του στρατιωτικού πρόγραμματος επανεξοπλισμού και από την αδυναμία του να ελέγξει τις δαπάνες της κυβέρνησης και να περιορίσει τις υπερβολές της ναζιστικής γραφειοκρατίας. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η εξουσία επί του συναλλάγματος και των πρώτων υλών πρέπει να συγκεντρωθούν σε μία οργάνωση με επικεφαλής έναν ηγετικό στέλεχος των Ναζί, τις πολιτικές του οποίου θα μπορούσε να διαφεντευει.
Στους υπολογισμούς του Schacht,ο επικεφαλής θα ήταν ένα πρόσωπο με αρκετή εξουσία στη ναζιστική ιεραρχία για να είναι σε θέση να επιβάλει τα αντιλαϊκά μέτρα που είχε στο μυαλό του. Ο Γκέρινγκ φάνηκε σ 'αυτόν η τέλεια επιλογή σαν πρόσωπο. Ο Γκέρινγκ δεν γνώριζε τίποτα για την οικονομία, και ο Schacht θα ήταν σε θέση να διαμορφώσει την πολιτική του. Μέσω του Γκέρινγκ, ο Schacht προγραμματιζε να απαλλαγεί από τους αντιπάλους, όπως ο Keppler και να αναλάβει αυστηρό έλεγχο όλων των δαπανών της κυβέρνησης.
Όπως ο Γκέρινγκ, θυμάται,ο Schacht τον κάλεσε και του πρότεινε ότι θα πρέπει ναναι το αφεντικό στην προμήθεια των πρώτων υλών και το συνάλλαγμα:
"Συμφωνήθηκε ότι θα πρέπει να λειτουργώ ως οικονομικός εμπειρογνώμων, που δεν ήμουν, Αλλά ... Θα ήμουν η κινητήρια δύναμη χρησιμοποιώντας όλη μου την ενέργεια. "
Ο Γκέρινγκ, όμως, ήταν αρκετά έξυπνος για να καταλάβει γιατί τον προόριζε ο Schacht:
"Η ιδέα του ήταν ότι επειδή δεν ήξερα και πάρα πολλά για την οικονομία θα μπορούσε εύκολα να κρύφτεί πίσω από την πλάτη μου."
Ο Schacht είχε κάνει ένα μεγάλο σφάλμα. Όταν ο Χίτλερ, στις 27 Απριλίου, όρισε τον Γκέρινγκ οικονομικό τσάρο με τον τίτλο του κομισάριου των πρώτων υλών και συναλλάγματος, η επίσημη ανακοίνωση από την κυβέρνηση κατέστησε ωμά σαφές ότι ο Schacht θα ήταν υφιστάμενος του Γκέρινγκ. Σύμφωνα με τους όρους του διορισμού, ο Γκέρινγκ ανέλαβε την εξουσία πάνω από όλα τα υπουργεία για τα οικονομικά θέματα.
Όταν Schacht μαθαίνει τις ειδικές λεπτομέρειες του διορισμού του Γκέρινγκ, θυμώνει. Στις 29 Απριλίου συναντήθηκε με τον Χίτλερ και τον Γκέρινγκ και προσπάθησε να πάρει από τον Χίτλερ μια επεξηγηματική δήλωση ότι δεν είναι κάτω από τον Γκέρινγκ με οποιονδήποτε τρόπο. Αλλά κανένα αποσαφηνιστικό ανακοινωθέν δεν εκδόθηκε. Η αρχική ανακοίνωση παρέμενε.
Ο Γκέρινγκ έκανε μια παραχώρηση στον Schacht. Είχε συμφωνήσει να χρησιμοποιήσει μόνο ένα μικρό σώμα εμπειρογνωμόνων σχετικά με νέες πρώτες ύλες και το συνάλλαγμα. Έβαλε τον Αντισυνταγματάρχη Fritz Loeb, του Υπουργείου Αεροπορίας, υπεύθυνο της οργάνωσης και ζήτησε από τον Bosch να του συστήσει έναν άνθρωπο από την IG να ηγηθεί της έρευνας και ανάπτυξης.Ο Bosch επέλεξε τον πιο στενό και έμπιστό του φίλο τον Carl Krauch.
Ο Krauch ήταν η λογική επιλογή. Από τον προηγούμενο Σεπτέμβριο,ο Krauch ήταν επικεφαλής ενός νέου στρατιωτικού γραφείου συνδέσμου στο Βερολίνο "για την παροχή συστηματικής συνεργασίας στο πλαίσιο της IG ενόψει της τρέχουσας ανάπτυξης των στρατιωτικών οικονομικών"-ιδιαίτερα σε σχέση με τις εν λόγω στρατηγικές πρώτες ύλες στην χημεία υψηλών πιέσεων , τα συνθετικά καύσιμα,το συνθετικό καουτσούκ, και τα νιτρικά.
Μετά τον Bosch,ο Krauch ήταν ο κορυφαίος ειδικός της Γερμανίας για την χημεία υψηλής πίεσης. Στην πραγματικότητα, κατά κάποιο τρόπο, είχε γίνει το alter ego του Bosch.
Όταν ο Krauch εντάχθηκε στο προσωπικό του Γκέρινγκ , δεν παραιτήθηκε από τις θέσεις που κατείχε στην IG.Διατήρησε τη συμμετοχή του στο διοικητικό συμβούλιο διαχείρισης IG και τον ισχυρό ρόλο του ως επικεφαλής του τμήματος IG στο πεδίο των υψηλών πιέσεων. Συνέχισε επίσης να ενεργεί ως επικεφαλής του γραφείου συνδέσμου IG στο Βερολίνο. Δύο από τους κορυφαίους άνδρες από αυτό το γραφείο οι-Gerhard Ritter και Johannes Eckell-μεταφέρθηκαν στο γραφείο του Krauch.
Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1936, η νέα οργάνωση του Γκέρινγκ εργάστηκε σε ένα σχέδιο για να διευκολύνει τη ζήτηση για ξένο συνάλλαγμα και για να εξασφαλίσει ντόπιες πρώτες ύλες .Ο Γκέρινγκ και ο Schacht ήρθαν σύντομα σε σύγκρουση. Η Schacht-Keppler σύγκρουση τώρα πνίγηκε από μια μάχη για την εξουσία μεταξύ Schacht και Γκέρινγκ.Ο Schacht συνέχισε να επιμένει στις παραδοσιακές οικονομικές αρχές. Ο Γκέρινγκ, όπως και ο Keppler και άλλοι ναζί ριζοσπάστες, επέμειναν ότι η Γερμανία πρέπει να αυξήσει σημαντικά τις δαπάνες στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τον πόλεμο-και αυτό περιελαμβάνε μια σημαντική επέκταση στο πρόγραμμα για τις συνθετικές πρώτες ύλες.
"Αν ο πόλεμος έλθει αύριο», είπε ο Γκέρινγκ, «θα πρέπει να βασιστούμε σε υποκατάστατα. Στη συνέχεια, τα χρήματα δεν θα παίξουν κανένα ρόλο σε όλα αυτά. Αν αυτή είναι η περίπτωση, τότε θα πρέπει να προετοιμαστούμε στον καιρό ειρήνης .... "
Σύντομα το συνθετικό καουτσούκ έγινε το αντικείμενο μιας σκληρής διαφωνίας μεταξύ Schacht και Γκέρινγκ.Ο Γκέρινγκ δήλωσε ότι το «καουτσούκ είναι το πιο αδύναμο σημείο μας," και κατηγόρησε τον Schacht ότι είναι ο κύριος λόγος για αυτήν την ευπάθεια. Στις 27 Μαΐου, σε μια από τις πρώτες συνεδριάσεις του συμβουλίου των υπουργών για να συζητήσουν τα υποκατάστατα υλικά, ο Γκέρινγκ, κοιτάζοντας ξεκάθαρα στο Schacht, ρώτησε αν κάποιος είχε καμία αντίρρηση για την παραγωγή συνθετικών «πολεμικών πρώτων υλών."
Ο Schacht αμέσως μίλησε ότι δεν είχε αντιρρήσεις επί της αρχής, εκτός και ανέφερε στη συνέχεια το Μπούνα ως παράδειγμα "σε περιπτώσεις όπου οι τιμές για τα συνθετικά είναι πολύ πέρα από τις τιμές της αγοράς, έτσι ώστε τα προϊόντα αυτά δεν μπορούν να είναι ανταγωνιστικά." Ήταν τόσο πολύ πιο ακριβό από το φυσικό καουτσούκ και ότι η παραγωγή του ήταν αδιακιολόγητα αντιοικονομική.Ο Γκέρινγκ τον διακόπτει για να εξηγήσει ότι ήταν απαραίτητο να εξετάσει το θέμα μόνο "από την άποψη της διεξαγωγής πολέμου."
Οι οικονομικές αρχές στην περίπτωση αυτή δεν είχαν καμία ισχύ. Ο Schacht, ο οποίος ήταν όλο και περισσότερο ενοχλημένος για τις πληθωριστικές επιπτώσεις του επανεξοπλισμού, ήταν ασυγκίνητος και επέμεινε στην έντονη αντίθεσή του στο Μπούνα.
Παρά την άκαμπτη στάση του Schacht ο Γκέρινγκ τον αγνόησε.Άρχισε να σχεδιάζει μια τεράστια επέκταση του προγράμματος Μπούνα. Στις 15 Ιουνίου,ο Krauch, υπό την κυβερνητική του ιδιότητά , κάλεσε τους εκπροσώπους του Στρατού, το Υπουργείο Πολέμου, και το γραφείο Keppler να εξετάσουν μια δραματική διεύρυνση της παραγωγικής δυναμικότητας του εργοστασίου στο Schkopau, από 200 σε 1000 τόνους το μήνα. Λίγες εβδομάδες αργότερα, σχέδια καταρτίζονται για ένα δεύτερο εργοστάσιο IG Μπούνα, επίσης, με δυναμικότητα παραγωγής 1.000 τόνων το μήνα.
Ο Schacht ήταν επίσης έντονα αντίθετος με ένα άλλο πρόγραμμα αυτάρκειας. Ο Γκέρινγκ και το προσωπικό του σχεδίαζαν να μεταβούν από το πλούσιο σουηδικό σιδηρομετάλλευμα στο χαμηλής ποιότητας σιδηρομετάλλευμα της Γερμανίας στην παραγωγή χάλυβα. Ο Schacht υποστήριξε ότι μια τέτοια αλλαγή θα απαιτούσε μια εξαιρετικά δαπανηρή μετατροπή των υψικαμίνων της γερμανικής βιομηχανίας σιδήρου και χάλυβα. Η επακόλουθη αύξηση του κόστους του γερμανικού χάλυβα, υποστήριξε, θα καθιστούσε αδύνατη την εξαγωγή. Σύμφωνα με τον Schacht, η Γερμανία δεν θα μπορούσε να αντέξει οικονομικά μια τέτοια απώλεια σε συνάλλαγμα.
Ο Schacht συνέχισε να ασκεί πιέσεις για τη μείωση των στρατιωτικών δαπανών και επέμεινε στο δικαίωμά του να αποφασίσει πώς ο στρατιωτικός προϋπολογισμός πρέπει να κατανεμηθεί μεταξύ των διαφόρων υπουργείων. Κάλεσε τον Γκέρινγκ να λάβει άμεσα μέτρα για την επίλυση της εμβάθυνσης της κρίσης στις αγορές συναλλάγματος.Ο Γκέρινγκ απάντησε ότι τίποτα δεν θα γίνει τουλάχιστον μέχρι το τέλος του Σεπτεμβρίου.Η σύγκρουση μεταξύ των δύο ισχυρών προσωπικοτήτων προχωρούσε προς την αποκορύφωση.
Η σύγκρουση κορυφώθηκε στα τέλη Αυγούστου. Έως τότε, είχε καταστεί σαφές ότι μόνο ο Χίτλερ είχε αρκετή δύναμη για την επίλυση αυτής της διαφοράς. Στις 26 Αυγούστου πήρε το ασυνήθιστο βήμα της προετοιμασίας ενός μνημονίου-μία από τις λίγες φορές που ο ίδιος ποτέ έδωσε γραπτή εντολή, η οποία έθετε την απόφασή του για ένα τετραετές σχέδιο προετοιμασίας της Γερμανίας για πόλεμο.Το σχέδιο αφορούσε κυρίως με ό, τι ο Χίτλερ θεωρούσε ως κύριο οικονομικό πρόβλημα της Γερμανίας,τη πιεστική ανάγκη για πρώτες ύλες.
Η οριστική λύση, γράφει ο Χίτλερ,
βασίζεται στην επέκταση του ζωτικού χώρου της Γερμανίας, προκειμένου να επεκτείνει τη βάση των πρώτων υλών της. Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί με την κατάκτηση. Εν τω μεταξύ, όμως, η Γερμανία θα πρέπει να βρει μια προσωρινή λύση εντός των συνόρων της. Δεδομένου ότι η Γερμανία δεν θα μπορούσε να μειώσει τις εισαγωγές τροφίμων, η ισορροπία θα έπρεπε να βρεθεί με άλλα μέσα.
Και αυτά τα άλλα μέσα δεν έπρεπε να αποβούν εις βάρος του επανεξοπλισμού:
Θα πρέπει να απορρίψω εδώ με τη μεγαλύτερη δυνατή ορμή την αντίληψη σύμφωνα με την οποία ο περιορισμός των φυσικών εξοπλισμών, που είναι, ο περιορισμός της παραγωγής των όπλων και πυρομαχικών, μπορεί να φέρει έναν «εμπλουτισμό» των πρώτων υλών που τελικά θα μπορούσε να είναι επικερδείς για τη Γερμανία σε περίπτωση του πολέμου. Μια τέτοια αντίληψη βασίζεται σε μια πλήρη παρανόηση-για να το θέσω ήπια-του έργου και των στρατιωτικών απαιτήσεων που βρίσκονται μπροστά μας.
Ούτε είναι η αποθήκευση των πρώτων υλών η απάντηση. Καμία χώρα δεν μπορεί να έχει απόθεματα για περισσότερο από ένα χρόνο πολέμου.Και η συσσώρευση ξένων νομισμάτων δεν ασφαλίζουν υποχρεωτικά την απόκτηση των προμηθειών κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Ο Χίτλερ τόνισε την εμπειρία στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο όταν η Γερμανία είχε μεγάλα συναλλαγματικά αποθέματα, αλλά δεν ήταν σε θέση να αγοράσει επαρκή καύσιμα, καουτσούκ, χαλκό και κασσίτερο.
Ο Χίτλερ ακολούθως εκπόνησε ένα πρόγραμμα για την «τελική λύση των ζωτικών αναγκών μας," κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Η Γερμανική παραγωγή καυσίμων πρέπει να αναπτυχθεί με τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα και την οριστική ολοκλήρωση εντός δεκαοκτώ μηνών, ένα έργο που έπρεπε να αντιμετωπιστεί με την ίδια αποφασιστικότητα, όπως η έναρξη του πολέμου. Η μαζική παραγωγή συνθετικού ελαστικού πρέπει να οργανωθεί και να επιτευχθεί με την ίδια ταχύτητα.
Σε αυτό το σημείο ο Χίτλερ έγινε αλάνθαστα σαφής ως προς το ποια πλευρά έπαιρνε στην διαμάχη μεταξύ Schacht και Γκέρινγκ.
Η Επίθεση του Χίτλερ στο Schacht ήταν συγκεκριμένη. Δεν ήθελε να υπάρχει επιχείρημα ότι το εγχείρημα του συνθετικού καουτσούκ ήταν πρόωρο:
"Αυτό το θέμα δεν αφορά το Υπουργείο Οικονομικών Είτε έχουμε μια ιδιωτική οικονομία σήμερα, οπότε είναι καθήκον της να βασανίσει το μυαλό της σχετικά με τις μεθόδους παραγωγής, ή πιστεύουμε ότι ο καθορισμός των μεθόδων παραγωγής είναι το έργο της κυβέρνησης, οπότε δεν χρειαζόμαστε την ιδιωτική οικονομία πλέον. "
Ο Χίτλερ επιδιώκει την επίθεση στο Schacht με τη γελοιοποίηση του επιχειρήματος σχετικά με το κοστος:
«Το ζήτημα του κόστους παραγωγής των εν λόγω πρώτων υλών είναι επίσης άνευ σημασίας, δεδομένου ότι είναι ακόμη πιο κερδοφόρα για μας να παράγουμε ακριβά ελαστικά στη Γερμανία και να τα χρησιμοποιούμε, από το να πουλάμε θεωρητικά φθηνά ελαστικά, αλλά για τα οποία ο Υπουργός Οικονομικών δεν μπορεί να εξασφαλίσει οποιοδήποτε ξένο νόμισμα. "
Όσον αφορά το Χίτλερ, η δαπάνη των συνθετικών πρώτων υλών είχε πάψει να είναι ένα αποφασιστικό στοιχείο.
Χρησιμοποιώντας την ίδια λογική, ο Χίτλερ έκρινε επίσης ότι η γερμανική παραγωγή σιδήρου έπρεπε να αυξηθεί, παρά το γεγονός ότι το γερμανικό μετάλλευμα περιείχε είκοσι έξι τοις εκατό σίδηρο ενώ το σουηδικό περιείχε σαράντα πέντε τοις εκατό.
Η αντίρρηση ότι σε αυτή την περίπτωση όλες οι γερμανικές υψικαμίνοι θα πρέπει να μετατραπούν είναι επίσης ασήμαντο και, πάνω απ 'όλα, δεν αφορά το Υπουργείο Οικονομικών. Το Υπουργείο Οικονομικών έχει μόνο να καθορίσει τους σκοπούς της εθνικής οικονομίας. Ο ιδιωτικός τομέας θα πρέπει να τις εκπληρώσει. Αλλά εάν ο ιδιωτικός κλάδος παραγωγής θεωρεί ότι δεν μπορεί να το κάνει αυτό, τότε το Εθνικό Σοσιαλιστικό κράτος ξέρει από μόνο του τον τρόπο επίλυσης του προβλήματος.
Ο Χίτλερ προειδοποιούσε τους παραγωγούς χάλυβα ότι αν δεν ακολουθήσουν τη γραμμή και να αρχίσουν να χρησιμοποιούν το γερμανικό σιδηρομετάλλευμα η ναζιστική κυβέρνηση, θα κατασκεύαζε κρατικά χαλυβουργεία που θα το έπρατταν. Στην πραγματικότητα, αυτό έγινε αργότερα.
Ο Χίτλερ συνοψίζει στο μνημόνιο του και επισημαίνει ότι σχεδόν τέσσερα πολύτιμα χρόνια εχουν χαθεί κατά τη διάρκεια των οποίων η Γερμανία θα μπορούσε να γίνει εντελώς ανεξάρτητη από τις ξένες χώρες σε καύσιμα και ελαστικά και εν μέρει ανεξάρτητη σε προμήθεια σιδηρομεταλλεύματος.
Ακριβώς όπως μπορούμε να παράγουμε 700.000 με 800.000 τόνους βενζίνης αυτή τη στιγμή, θα μπορούσαμε να παράγουμε 3 εκατ. τόνους. Ακριβώς όπως έχουμε παράγει αρκετές χιλιάδες τόνους από καουτσούκ, θα μπορούσαμε ήδη να παράγουμε 70.000 έως 80.000 τόνους ανά έτος. Ακριβώς όπως έχουμε αυξήσαμε την παραγωγή μας σε σιδήρομεταλλεύμα από 2 ½ εκατ. τόνους σε 7 εκατ. τόνους, θα μπορούσαμε να επεξεργαστούμε 20 με 25000000 τόνους γερμανικού σιδηρομεταλλεύματος και αν χρειαστεί 30 εκατ. Οι ελλείψεις αυτές πρέπει να ξεπεραστούν.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων τεσσάρων ετών, ο Χίτλερ απαίτησε από τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις να είναι έτοιμες για τον αγώνα και τη γερμανική οικονομία πλήρη κινητοποιημένη για τον πόλεμο που ο Χίτλερ δεν άφησε καμία αμφιβολία ότι ήταν αναπόφευκτος.
Λίγες ημέρες μετά τη σύνταξη του μνημονίου, ο Χίτλερ ενημέρωσε τον Schacht, που εσκεμμένα δεν του είχε δοθεί ένα αντίγραφο, ότι σχεδιάζει να ανακοινώσει το νέο οικονομικό πρόγραμμα της γερμανικής αυτάρκειας στο ναζιστικό συνέδριο του κόμματος στη Νυρεμβέργη την επόμενη εβδομάδα. Ο Schacht, τρομαγμένος για τις πιθανές συνέπειες ενός τέτοιου προγράμματος για την οικονομία, προσέφυγε στον Υπουργό του πολέμου Werner von Blomberg να μιλήσει στο Χίτλερ να μην κάνει τέτοια δήλωση.
Αλλά ο Blomberg αρνήθηκε. Ήταν ένα από τα λίγα επίλεκτα άτομα στα οποία ο Χίτλερ είχε δώσει το μνημόνιό του και ο ίδιος είχε αποφασίσει να στηρίξει τον Γκέρινγκ. Στην πραγματικότητα,ο Blomberg είχε ήδη γράψει στον Γκέρινγκ, ο οποίος θα είναι ο καθοριστικός παράγοντας για την κατανομή των κονδυλίων για τις ένοπλες δυνάμεις, ζητώντας σαράντα δύο τοις εκατό αύξηση των στρατιωτικών κονδυλίων για το 1937. Ο Schacht εξέθεσε την αντίθεσή του, αλλά ήταν μάταιος κόπος.
Πιστός στην προειδοποίησή του προς τον Schacht, ο Χίτλερ ανακοίνωσε το τετραετές σχέδιο του στο ναζιστικό συνέδριο του κόμματος:
"Σε τέσσερα χρόνια η Γερμανία θα πρέπει να είναι εντελώς ανεξάρτητη από τις ξένες χώρες σε σχέση με όλα αυτά τα υλικά τα οποία μπορούν σε καθε περίπτωση να παραχθούν μέσω της γερμανικής ικανότητας χρησιμοποιώντας τη χημικές, μηχανοτεχνικές και τις μεταλλευτικές μας βιοηχανίες."
Έξι εβδομάδες αργότερα, στις 18 Οκτωβρίου, ο Χίτλερ ορισε τον Γκέρινγκ πληρεξούσιο για το τετραετές σχέδιο για να "θέσει το σύνολο της οικονομίας σε μια πορεία ετοιμότητας για πόλεμο."
Σύμφωνα με την εφημερίδα των Ναζί, Voelkischer Beobachter,
"Θα υπάρχει μόνο μία απόλυτη εξουσία σε όλα τα οικονομικά θέματα-ο σύντροφος Γκέρινγκ."
Ένα από τα πρώτα διατάγματα του Γκέρινγκ στη νέα του θέση ήταν να ανακοινώσει την οργάνωση για την εκτέλεση του τετραετούς σχεδίου. Παρά το γεγονός ότι είχε προβλεφθεί η συμμετοχή τόσο του Schacht όσο και του Keppler,ο Γκέρινγκ κατέστησε σαφές στην παρούσα απόφαση ότι «όλα τα πρόσωπα και οι οργανώσεις του Κόμματος και του κράτους που συμμετέχουν στο τετραετές σχέδιο πρέπει να συμμορφώνονται με τις οδηγίες μου»
Ο Krauch συνέχισε ως επικεφαλής της έρευνας και την ανάπτυξης με προσωπικό που αποτελείτο σχεδόν εξ ολοκλήρου από IG στελέχη στην υλοποίηση του τετραετούς προγράμματος.Ο, Johannes Eckell της IG , τίθεται επικεφαλής του τομέα του ελαστικού.Από τώρα και στο εξής η IG θα ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με τον Eckell στις διαπραγματεύσεις για το συνθετικό καουτσούκ μια όχι και τόσο δυσάρεστη προοπτική.
Το προκαταρκτικό τετραετές σχέδιο για τη γερμανική αυτάρκεια, η οποία συντάχθηκε από το προσωπικό του Loeb το καλοκαίρι του 1936, είχε βασιστεί κυρίως στον λιθάνθρακα, σιδηρο, και τα χημικά προϊόντα. Η παραγωγή άνθρακα, αποφασίστηκε, ότι ήταν επαρκής, δεν απαιτούσε επέκταση. Στην περίπτωση του σιδήρου, είχε γίνει εμφανής από το φθινόπωρο του 1936 ότι η γερμανική βιομηχανία σιδήρου και χάλυβα δεν ήταν πρόθυμη να ανοίξει τα χαμηλής ποιότητας μεταλλεία σιδηρομεταλλεύματος για την επιτευξη της γερμανικής αυτάρκειας και ο Γκέρινγκ είχε αρχίσει να εξετάζει την οικοδόμηση κρατικών εγκαταστάσεων. Αυτό σήμαινε ότι στη χημική βιομηχανία, θα διατίθετο κατά τους προσεχείς μήνες, το 90% του τετραετούς προγράμματος επενδύσεων.
Και από αυτό το μερίδιο,η IG ήταν να λάβει το 72,7 %. Τόσο μεγάλο ήταν το μερίδιο IG που ο επικεφαλής του τμήματος χημείας του Υπουργείου Οικονομικών σχολίασε αργότερα, "Το τετραετές πρόγραμμα ήταν στην ουσία Προγραμμα IG”
Ορισμένες εταιρείες αμφισβητήσαν αυτή την κυριαρχία, η Schering και η Merck, δύο φαρμακευτικές εταιρείες, που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν, φοβούμενες ότι τα επιχειρησιακά μυστικά τους θα τεθούν στη διάθεση της IG χωρίς επακόλουθο όφελος για τους ίδιους. Ο Schacht προσχώρησε στην αντιπολίτευση για την IG Αν έπρεπε να υπάρχει ένα τετραετές πρόγραμμα, δεν θα πρέπει να είναι ένα σχέδιο μόνο για την IG. Έκανε αυτό το σημείο τόσο έντονα όσο θα μπορούσε στον Γκέρινγκ.Ο Γκέρινγκ ήταν πάντα πρόθυμος να προσπαθήσει να εξευμενίσει τον Schacht δεδομένου ότι ο Χίτλερ ήθελε να τον κρατήσει στο υπουργικό συμβούλιο ως σύμβολο του «συντηρητισμού».
Ο ανταγωνισμός του Schacht απέναντι στην IG δεν ήταν κάτι νέο. Ήδη από το 1933, είχε προσπαθήσει να δημιουργήσει μια ένωση ανεξάρτητων χημικών εταιρειών, προκειμένου να αντισταθμίσουν τη δύναμη της IG . Ωστόσο, οι ανεξάρτητες εταιρείες φοβούνταν να προκαλέσουν την IG, ακόμη και με την υποστήριξη του Schacht. Τέλος,ο Schacht εξέφρασε τις αντιρρήσεις του για την κυριαρχία της IG στο τετραετές προγράμμα απευθείας στον Χίτλερ.
Αλλά ο Χίτλερ είχε ήδη προδιαγράψει τη πορεία του. Η Γερμανία έπρεπε να καταστεί αυτάρκης σε πετρέλαιο και σε καουτσούκ σε δεκαοκτώ μήνες και ότι απαιτούνταν η ιδιοφυΐα και οι εγκαταστάσεις της IG για τον επερχόμενο πόλεμο που ήταν ο φάρος του Χίτλερ στη διαμόρφωση των οικονομικών πολιτικών του Ράιχ. Για τον Χίτλερ η απαίτηση του Schacht και η τήρηση των συμβατικών οικονομικών πολιτικών που θα έπρεπε να ακολουθηθούν ήταν άνευ σημασίας. Αυτό έγινε πιο εμφανές, όταν τα σχέδια για την κατασκευή συνθετικών ελαστικών προχωρήσαν.
Το γραφείο των πρώτων υλών και συνθετικών βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις με την IG για ένα δεύτερο εργοστάσιο Μπούνα, ενώ ο Schacht και ο Στρατός ήταν έντονα αντίθετοι ακόμα και στην πρώτη εγκατάσταση. Παρά τις τρομερή αντίσταση, ο Eckell ενημέρωσε την IG ότι η «ανώτατη αρχή» ήθελε το δεύτερο εργοστάσιο.
Ο ίδιος πρόσθεσε ότι το πρόβλημα της χρηματοδότησης θα πρέπει να λυθεί "πάνω από τα κεφάλια" του στρατού και του Υπουργείου Οικονομικών.Οι ημέρες του Schacht ως επιρροή στη ναζιστική Γερμανία ήταν μετρημένες. Μέχρι το τέλος του 1937, είχε χάσει όλες τις επίσημες θέσεις του, και το 1944 τέθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Το έτος 1937 σηματοδότησε μια δραστική αλλαγή στον χαρακτήρα της IG.
Εκείνη τη χρονιά ναζιστοποιήθηκε πλήρως. Η συμμετοχή στο ναζιστικό κόμμα είχε ανοίξει, και σχεδόν όλα τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της IG που δεν ανήκουν ήδη εντάσσονται πλήρως,συμπεριλαμβανομένων των,
• Ο Carl Krauch
• Fritz ter Meer
• Georg von Schnitzler
• Max Ilgner
• Otto Ambros
• Friedrich Jaehne
• Christian Schneider
• Karl Wurster
• Ο Carl Lautenschlaeger
• Ernst Buergin
• Hermann Schmitz, Heinrich Hoerlein, Wilhelm Mann, Fritz Gajewski, και Hans Kuehne ήταν ήδη μέλη.
Το 1937 όλοι οι Εβραίοι υπάλληλοι της IG απομακρύνονται, συμπεριλαμβανομένου του ενός τρίτου του εποπτικού συμβουλίου:
• Carl von Weinberg
• Arthur von Weinberg
• Otto von Mendelssohn-Bartholdy
• Richard Merton
• Ernst von Simson
• Alfred Merton
• Wilhelm Peltzer
• Gustaf Schlieper.
Ο Bosch δεν ήταν πλέον ενεργά επικεφαλής της IG. Το 1935 ο Hermann Schmitz είχε γίνει πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου, και ο Bosch είχε αναλάβει την σχετικά ανενεργή τιμητική θέση του προέδρου του εποπτικού συμβουλίου. Ο Bosch, ωστόσο, εξακολουθούσε να διατηρεί σχέση με μια σειρά σημαντικών προσώπων στη Γερμανία.
Όταν ο Χίτλερ εξέδωσε μια μυστική οδηγία στη Βέρμαχτ για να προετοιμαστεί για μια επίθεση στην Τσεχοσλοβακία από την 1η Οκτωβρίου, 1938, δύο από τους κορυφαίους διοικητές της Γερμανίας, ο Walther von Brau, αρχιστράτηγος των ενόπλων δυνάμεων, και o General Ludwig von Beck, επικεφαλής του Στρατού, είδαν στον Bosch ως το μόνο γερμανικό βιομηχανικό ηγέτη που δεν φοβόταν να πει τη γνώμη του.
Τον ρώτησαν αν η γερμανική βιομηχανία ήταν έτοιμη για πόλεμο.Ο Bosch απάντησε ότι η βιομηχανία δεν ήταν έτοιμη και ότι ο πόλεμος ήταν εξωπραγματικός.ΟιBrauchitsch και Beck, στη συνέχεια ρώτησαν τον Bosch αν θα ήταν πρόθυμος να γνωστοποιήσει αυτό το γεγονός στα υψηλότερα επίπεδα του Τρίτου Ράιχ.Ο Bosch συμφώνησε να το κάνει.
Ο Bosch αποφάσισε ότι ο άνθρωπος που έπρεπε να δει ήταν ο Γκέρινγκ, και μίλησε στον Krauch για τον καλύτερο τρόπο να στείλει σαυτόν το μήνυμα. Ο Krauch πήγε στον αναπληρωτή του Γκέρινγκ, Paul Koerner, κρατικό γραμματέα στο γραφείο του τετραετούς σχεδίου και έθεσε το αίτημα του Bosch. Ήταν πολύ προσεκτικος για να πει στον Koerner τι είχε στο μυαλό του ο Bosch. Δύο ημέρες αργότερα, ο Bosch ενημερώθηκε ότι Γκέρινγκ δεν θα τον δεχθεί.
Παρά την άρνηση του Γκέρινγκ στον Bosch,ο Krauch ήταν το νέο αστέρι στο γραφείο Γκέρινγκ του τετραετούς προγράμματος.Τον προηγούμενο Δεκεμβρη ο Koerner είχε παρατηρήσει ορισμένες διαφορές στις τετραετείς προβλέψεις του σχεδίου που ετοίμασε το Γραφείο του Στρατηγού Loeb των πρώτων υλών και συνθετικών και τα είχε ελέγξει μαζί με τον Krauch σχετικά με τις εκτιμήσεις του γραφείου του Loeb στην παραγωγή συνθετικής βενζίνης.Ο Krauch είπε ότι τα στοιχεία του Loeb ήταν πάρα πολύ συντηρητικά και δεν μπορούσε να απαντήσουν, ενδεχομένως, στους σκοπούς του τετραετούς σχεδίου.Ο Krauch ήταν έτοιμος με ένα εναλλακτικό σχέδιο που απαιτούσε ένα κατεπείγον πρόγραμμα τεράστιας επέκτασης της παραγωγής IG.Ο Koerner υπέβαλε την πρότασή του Krauch στον Γκέρινγκ.
Ο Loeb ήταν έξαλλος για την κριτική του Krauch και ο Koerner απέσυρε το θέμα, αλλά είπε στον Krauch να του αναφέρει σε αυτόν προσωπικά, τυχόν διαφορές που θα προέκυπταν στο μέλλον.
Στα μέσα του 1938 ο Krauch ανανέωσε την επίθεσή του στα στοιχεία του Loeb. Είχε δει τις προβλέψεις 1938-1939 του Loeb για την παραγωγή συνθετικής βενζίνης,του Μπούνα, και της πυρίτιδας. "Ξέρω ότι είναι λάθος," είπε στον Koerner. Σκέφτηκε ότι θα ήταν καταστροφικό να χρησιμοποιηθούν τα στοιχεία αυτά ως βάση για τη λήψη στρατιωτικής απόφασης.
Ο Koerner πήγε αμέσως τις προειδοποιήσεις του Krauch στον Γκέρινγκ.Την επόμενη μέρα ο Γκέρινγκ κάλεσε τον Krauch, ο οποίος επανέλαβε την κριτική του για τα στοιχεία του Loeb με πλήρη λεπτομέρεια. Ο Γκέρινγκ εντυπωσιάστηκε αρκετά για να εξετάσει το θέμα με τον στρατηγό Wilhelm Keitel, επικεφαλής της Ανώτατης Διοίκησης. Η Ανώτατη Διοίκηση διαβεβαίωσε τον Γκέρινγκ ότι τα στοιχεία του Loeb ήταν σωστά. Ο Krauch αρνήθηκε να υποχωρήσει. Επεσήμανε, για παράδειγμα, ότι η δυναμικότητα παραγωγής σε νιτρικό οξύ της Γερμανίας ήταν πολύ χαμηλή για να καλύψει τα επίπεδα παραγωγής εκρηκτικών υλών και πυρίτιδας που ζητούσε το σχέδιο του Loeb.
Ποιος θα γνωρίζε τα αριθμητικά στοιχεία παραγωγής νιτρικού οξέος καλύτερα από τον Krauch:Παρά την επίσημη θέση του, ήταν ακόμα επικεφαλής του τμήματος της IG που παρήγαγε σχεδόν όλο το νιτρικό οξύ της Γερμανίας.
Μια προσωπική αντιπαράθεση μεταξύ Krauch και Loeb ήταν αναπόφευκτη.
Karinhall,library
Τελικά πραγματοποιήθηκε στο ανακτορικό κτήμα του Γκέρινγκ, το Karinhall. Ο Koerner θυμάται αργότερα τη δραματική συζήτηση μεταξύ Γκέρινγκ, Krauch και Loeb:
Ο Krauch παρουσίασε τις απόψεις του σε μεγαλύτερη λεπτομέρεια, λογικά και αντικειμενικά και σαφώς απέδειξε ότι ο Loeb ήταν λάθος. Ο Γκέρινγκ μου είπε μετά από αυτή τη συνάντηση ότι ο Krauch του είχε κάνει εξαιρετική εντύπωση και θα ήθελε να του δώσει εκτεταμένες εξουσίες στην κατασκευή του τομέα των χημικών προϊόντων.Μετά από αυτή τη συνάντηση, ένας πιο σίγουρος Krauch ανέθεσε στο προσωπικό του να αναθεωρήσει το πρόγραμμα του Loeb.Το σχέδιο Krauch προέβλεπε ταχύτατη επέκταση σε συνθετικά καύσιμα, καουτσούκ και ελαφρά μέταλλα, καθώς και εκρηκτικών, πυρίτιδας και δηλητηριωδών αερίων. Στα μέσα Ιουλίου ο Γκέρινγκ έδωσε την επίσημη άδειά του σε αυτό το πρόγραμμα, το οποίο κατέληξε να είναι γνωστό ως “σχέδιο Krauch," ένα μέτρο της αυξανόμενης επιρροής του Krauch στην οικονομία του πολέμου.
Μέχρι αυτό το σημείο, ο Στρατός είχε τον πλήρη έλεγχο του συνόλου της παραγωγής εκρηκτικών υλών. Σύμφωνα με το σχέδιο Krauch, όλες οι εκρηκτικές ύλες που κατασκευάζονταν για το τετραετές σχέδιο θα έπρεπε να μεταφερθούν υπό τον έλεγχό του. Ο Koerner πρότεινε στον Krauch να επισκεφτεί τον ΣτρατηγόBecker για το θέμα αυτό.
Όπως ανέμενε ο Koerner,ο Becker αντιτάχθηκε σθεναρά στην ανάθεση αυτής της αρμοδιότητας στον Krauch. Είπε στον Koerner ότι παρόλο που ο ίδιος βρήκε τον Krauch «αντικειμενικό και συνεργασιμο», προέβλεψε πλήρη σύγχυση εάν ο Στρατός και ο Krauch είχαν διαφορετικό σχέδιο παραγωγής για τις εκρηκτικές ύλες. Σύμφωνα με τον Becker η πυρίτιδα ήταν αυστηρά ένα στρατιωτικό προϊόν και ο έλεγχος της παραγωγής της δεν θα πρέπει να είναι στα χέρια των πολιτών.
Ο Krauch αντιμετωπισε την κατάσταση με ένα μυστικό υπόμνημα προς τον Koerner. Η παραγωγή εκρηκτικών υλών,πυρίτιδας, και δηλητηριωδών αερίων ήταν αναπόσπαστο μέρος της χημικής βιομηχανίας και συνεπώς, το σύνολο του τομέα των χημικών πρέπει να είναι υπό τον έλεγχο μιας ενιαίας υπηρεσίας με δεσμούς με τη βιομηχανία. Στις 13 Αυγούστου ο Krauch συνέχισε με αυτό που αποκαλεσε "ταχύ σχέδιο," που καλούσε για ακόμα μεγαλύτερες αυξήσεις στην παραγωγική ικανότητα για τα χημικά στρατιωτικών εφαρμογών.
Αλλά ο Στρατός συνέχισε να αντιτίθεται στον έλεγχο από πολίτες σε θέματα που ήταν καθαρά στρατιωτικά. Με την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία επικείμενη,ο Γκέρινγκ επιλύει τη διαφορά.Στις 22 Αυγούστου βάζει τον Krauch υπεύθυνο για το σύνολο της παραγωγής χημικών προϊόντων του τετραετούς σχεδίου με τον τίτλο του « Γενικού Πληρεξούσιου για την παραγωγή χημικών προϊόντων.»
Κάνοντας "το τετραετές σχέδιο ένα σχέδιο IG" αποδεικνύει την αξία του για τη Γερμανία και την IG. Ακόμη και μια μερική λίστα των προϊόντων που παράγονται από την IG για τον γερμανικό επανεξοπλισμό καταδεικνύει σαφώς ότι η IG ήταν απαραίτητη: παράγει σχεδόν όλα τα είδη των συνθετικών καυσίμων, συνθετικό καουτσούκ, δηλητηριώδη αέρια, μαγνήσιο, λιπαντικά, εκρηκτικά, μεθανόλη, οροί, πλαστικοποιητές, χρωστικές ουσίες, νικέλιο, και χιλιάδες άλλα αντικείμενα που είναι απαραίτητα για τη γερμανική πολεμική μηχανή.
Ο Krauch έγινε το σύμβολο της συνεισφοράς της IG στην στρατιωτική δύναμη της Γερμανίας. Σε ένα πάρτι γενεθλίων προς τιμήν του, ένας ευγνώμων Γκέρινγκ πλησίασε τον Schmitz: ". Σας ευχαριστώ πολύ που μου δώσατε τον Krauch" Όταν ο πόλεμος ήρθε τελικά και η Βέρμαχτ κατέλαβε την Ευρώπη, ο ίδιος ο Χίτλερ απένειμε στον Krauch μετάλλειο που προορίζεται μόνο για ήρωες - "Ιππότης του Σιδηρού Σταυρού", αποκαλώντας τον «αυτός που κέρδισε θαυμάσιες νίκες στο πεδίο της μάχης της γερμανικής βιομηχανίας."
Ποτέ πριν στην ιστορία του πολέμου μια βιομηχανία δεν κατέλαβε τόσο σημαντικό ρόλο στον στρατιωτικό σχεδιασμό και την προετοιμασία για ένα μεγάλο πόλεμο. Ήταν μία πλήρης στρατιωτικό-βιομηχανική συνεργασία
Χημ.Μηχ/κος
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου