Είναι φαινόμενα όχι και τόσο γνωστά στο ευρύ κοινό λόγο του ότι δεν έχουν ορατό αντίκτυπο στην επιφάνεια της θάλασσας. Οι κυκλώνες αυτοί χωρίζονται σε 2 κατηγορίες:
1)Tους κυκλώνες, που κινούνται αριστερόστροφα και αναδύουν μεγάλα ποσά νερού από μεγάλα βάθη και
2)Τους αντικυκλώνες, που κινούνται δεξιόστροφα και καταβυθίζουν νερό σε μεγάλα βάθη.
Στον Ελλαδικό χώρο υπάρχουν τέσσερις τέτοιοι κυκλώνες. Ο πρώτος είναι ο <Πέλοπας> που ανήκει στην κατηγορία των αντικυκλώνων και βρίσκεται νότια της Πελοποννήσου. Πιο ανατολικά στην Κρήτη υπάρχει ο κυκλώνας της ανατολικής Κρήτης, νότια αυτής ο αντικυκλώνας της Ιεράπετρας και τέλος στα ανοιχτά της Ρόδου ο κυκλώνας της Ρόδου.
Κοινό χαρακτηριστικό όλων είναι πως βρίσκονται σε σημείο που το βάθος της θάλασσας είναι πολύ μεγάλο και μπορεί να φτάνει έως και τα 4.500 μέτρα!
Ο ρόλος τους είναι πολύ σημαντικός τόσο στην διαμόρφωση της θαλάσσιας πανίδας και χλωρίδας όσο και στη ρύθμιση του κλίματος.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο κυκλώνας της Ρόδου.
Είναι ο πιο ισχυρός απ’ όλους και αναδίδει μεγάλους όγκους αλμυρού νερού από βάθος 3.500-4.000 μέτρα στα 300-400 μέτρα μόλις.
Αν και το τρόπος με τον οποίο δρα στη μεσογειακή κυκλοφορία του νερού είναι ακόμα υπό μελέτη, πιθανολογείται πως είναι ρυθμιστής της αλμυρότητας και της θερμοκρασίας των νερών στο σύνολο της Μεσογείου.
Αυτό το πετυχαίνει στέλνοντας νερό προς τον Ατλαντικό Ωκεανό με πολύ αργούς ρυθμούς.
Πιο συγκεκριμένα, από τα στενά του Γιβραλτάρ εισέρχεται στη Μεσόγειο σε βάθος 4.000 μέτρων κρύο και σχετικά γλυκό νερό.
Αυτό καταλήγει ανοιχτά της Ρόδου, πάλι σε μεγάλο βάθος, όπου ο κυκλώνας της Ρόδου το αναδίδει σε βάθος 300 μέτρων και το στέλνει εκ νέου στον Ατλαντικό, πιο αλμυρό και πιο ζεστό πλέον.
Βέβαια, για να γίνει αυτή η διαδικασία πρέπει να περάσουν πάρα πολλά χρόνια αν σκεφτεί κανείς πως ένα μόριο νερού για να κάνει όλο αυτό το ταξίδι θέλει 80-100 χρόνια!
Ο δε κυκλώνας της δυτικής Κρήτης ευθύνεται για τον χαρακτηρισμό της θάλασσας δυτικά της Κρήτης ως <θάλασσα των φυσητήρων>. Η ύπαρξη του κυκλώνα αυτού στην περιοχή έχει ως αποτέλεσμα τον εμπλουτισμό των νερών της σε ανόργανα άλατα (όπως νιτρικά και φωσφορικά) τα οποία αποτελούν την κύρια πηγή τροφής για καλαμάρια, θράψαλα και άλλα ψάρια. Ο πλούτος της πανίδας της περιοχής αυτής προσελκύει πλήθος φαλαινών φυσητήρων οι οποίες καταδύονται ακόμα και σε βάθος 1.500 μέτρων για να τραφούν.
Είναι γεγονός πως αυτά τα φυσικά φαινόμενα δεν έχουν μελετηθεί πολύ, όμως ειδικές ομάδες και Ελλήνων επιστημόνων κάνουν καταδύσεις στα νερά αυτά για παρατήρηση και λήψη δειγμάτων ώστε να ανακαλύψουν τι άλλα μυστήρια μπορεί να κρύβουν οι ελληνικές θάλασσες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου