Οι Μινύες, ένα μυστηριώδες ελληνικό φύλο με καταγωγή την αρχαία Κολχίδα, που διέθεταν αυξημένες γνώσεις μηχανικής και τεχνολογίας.
Οι Μινύες αρχαιότατο ελληνικό φύλλο, ήταν γνωστοί στα ομηρικά και στααργοναυτικά έπη ως λαός ναυτικός, εξερευνητικός, που είχε αμύθητα πλούτη.
Για την καταγωγή τους έχουν διατυπωθεί οι παρακάτω απόψεις:
Ότι η καταγωγή τους είναι από την Ιωλκό.
Ότι ήταν αυτόχθονες που αποίκησαν την Ιωλκό, όπως πιστεύει ο Στράβων.
Ότι ήρθαν από τη Λήμνο.
Ότι ήρθαν από τη Θεσσαλία
Οι Αχαιοί πού κατοικούσαν στο Θεσσαλικό κάμπο, μετά από τις πολλές πλημμύρες που έγιναν έφυγαν, για να αναζητήσουν άλλη γη στεγνή. Ο μύθος λέει πως ήρθαν στην περιοχή της Κωπαΐδας σαν να πήγαιναν σε γιορτή. Καλοντυμένοι, όμορφοι ,άνδρες και γυναίκες, νεαρά παιδιά και ηλικιωμένοι, ο καθένας τους απάνω στο δικό του άλογο.
Ότι η καταγωγή τους είναι από την Ιωλκό.
Ότι ήταν αυτόχθονες που αποίκησαν την Ιωλκό, όπως πιστεύει ο Στράβων.
Ότι ήρθαν από τη Λήμνο.
Ότι ήρθαν από τη Θεσσαλία
Οι Αχαιοί πού κατοικούσαν στο Θεσσαλικό κάμπο, μετά από τις πολλές πλημμύρες που έγιναν έφυγαν, για να αναζητήσουν άλλη γη στεγνή. Ο μύθος λέει πως ήρθαν στην περιοχή της Κωπαΐδας σαν να πήγαιναν σε γιορτή. Καλοντυμένοι, όμορφοι ,άνδρες και γυναίκες, νεαρά παιδιά και ηλικιωμένοι, ο καθένας τους απάνω στο δικό του άλογο.
Ήρθαν ειρηνικά και δεν πήραξαν κανένα, εγκαταστάθηκαν στον Υφάντειο λόφο. Αρχηγός τους, βασιλιάς, ήταν οΑνδρεύς, γιος του Πηνειού.
Από αυτόν η περιοχή ονομάστηκε Ανδρηίς και οι κάτοικοι Ανδρηίδες.
Μετά τον Ανδρέα αρχηγός έγινε ο Αθάμας, γιος του Αίολου, με τη γυναίκα του τη Νεφέλη. Απέκτησαν δυο παιδιά τον Φρίξο και την Έλλη. Όταν πέθανε η Νεφέλη ο Αθάμας παντρεύτηκε την Ινώ. Η πόλη ονομάστηκε Αθαμαντία και οι κάτοικοι Αθαμαντίδες.
Μετά τον Αθάμαντα βασιλιάς έγινε ο Ετεοκλής ή Κηφισιάδης, η πόλη ονομάστηκε Κηφισιάδα και οι κάτοικοι Κηφισιάδες. Ο ίδιος ήταν ποιητής και επί της εποχής του οι μουσικοί και ποιητικοί αγώνες ήταν γνωστοί σε όλον τον τότε πολιτισμένο κόσμο.
Μετά τον Ετεοκλή βασιλιάς έγινε ο Φλεγύας, η πόλη ονομάστηκε Φλεγυαντίδακαι οι κάτοικοι Φλεγυαντίδες. Μετά για λίγο διάστημα ήταν ο Χρύσης, γιος τηςΧρυσογένειας, κόρης του Άλμου. Μετά το Φλεγύα βασιλιάς έγινε ο Μινύας, η πόλη ονομάστηκε Μινύειος και οι κάτοικοι Μινύες.
Τα πιο πάνω πληροφορήθηκα από το βιβλίο:» Ορχομενός της Τότα Τσάκου- Κονβερτίνο».
Μετά τον Ανδρέα αρχηγός έγινε ο Αθάμας, γιος του Αίολου, με τη γυναίκα του τη Νεφέλη. Απέκτησαν δυο παιδιά τον Φρίξο και την Έλλη. Όταν πέθανε η Νεφέλη ο Αθάμας παντρεύτηκε την Ινώ. Η πόλη ονομάστηκε Αθαμαντία και οι κάτοικοι Αθαμαντίδες.
Μετά τον Αθάμαντα βασιλιάς έγινε ο Ετεοκλής ή Κηφισιάδης, η πόλη ονομάστηκε Κηφισιάδα και οι κάτοικοι Κηφισιάδες. Ο ίδιος ήταν ποιητής και επί της εποχής του οι μουσικοί και ποιητικοί αγώνες ήταν γνωστοί σε όλον τον τότε πολιτισμένο κόσμο.
Μετά τον Ετεοκλή βασιλιάς έγινε ο Φλεγύας, η πόλη ονομάστηκε Φλεγυαντίδακαι οι κάτοικοι Φλεγυαντίδες. Μετά για λίγο διάστημα ήταν ο Χρύσης, γιος τηςΧρυσογένειας, κόρης του Άλμου. Μετά το Φλεγύα βασιλιάς έγινε ο Μινύας, η πόλη ονομάστηκε Μινύειος και οι κάτοικοι Μινύες.
Τα πιο πάνω πληροφορήθηκα από το βιβλίο:» Ορχομενός της Τότα Τσάκου- Κονβερτίνο».
Επεχείρησαν να αποξηράνουν την πεδιάδα της Κωπαΐδας, η οποία πλημμύριζε από τα νερά των παρακείμενων ποταμών Μέλανα και Κηφισού. Για τον σκοπό αυτό κατασκεύασαν ένα τεράστιο αρδευτικό κανάλι, πλάτους 40 μ. και βάθους έως και 5 μ., που χρησίμευε και ως πλωτός ποταμός, την περίφημη «Διώρυγα των Μινύων». Στην διώρυγα αυτή συγκεντρώνονταν όλα τα ύδατα, τα οποία μέσω αυτής, κατευθύνονταν προς διάφορες φυσικές καταβόθρες, απ' όπου κατέληγαν στον σημερινό κόλπο της Λάρυμνας (Ευβοϊκός Κόλπος).
Ο ενδιάμεσος αποξηραμένος χώρος πλαισιώθηκε από οικισμούς και το οχυρό του Γλα, που ήλεγχε την περιοχή, ενώ στο μεγαλύτερο μέρος του καλλιεργούνταν. Η διώρυγα των Μινύων είχε μήκος περίπου 43 χιλιόμετρα και ήταν συνδεδεμένη μαζί με μία άλλη περιφερειακή καθώς και διάφορες εγκάρσιες μικρότερης κατασκευής.
Συμπληρωματικό έργο μεγάλης αξίας ήταν η τεχνητή καταβόθρα που έσκαψαν οι Μινύες για να ενισχύσουν την απορρόφηση των υδάτων, επειδή οι φυσικές καταβόθρες δεν επαρκούσαν. Η τεχνητή καταβόθρα, μία υπόγεια επικλινής σήραγγα, σκαμμένη στο βράχο, είχε μήκος 2230 μ. ύψος 1,80 μ. και πλάτος 1,50 μ. Διέθετε 16 κάθετα ανοίγματα (φρεάτια), που ανοίχτηκαν πρώτα και μέσω των οποίων σκάφτηκε η σήραγγα μέσα στον βράχο και στην συνέχεια δι' αυτών εσυντηρείτο.
Τα έργα αυτά οι Μινύες τα συντηρούσαν για εκατοντάδες χρόνια έως ότου καταστράφηκαν από σεισμούς στα 1100 π.Χ
Ο βασιλιάς Μινύας.
 |
| Κάτοψη θολωτού τάφου Μινύου |
Ίσως αυτή η Ιωλκός να πρόκειται για την "Μινύα πόλις Θετταλίας, ή πρότερον Αλμωνίας" (που αναφέρει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης).
Ο Μινύας ήταν ειρηνιστής και κυβέρνησε τον τόπο του δημοκρατικά. Για όλες τις κρατικές υποθέσεις τον πρώτο λόγο τον είχαν οι Δημογέροντες. Έχτισε το θησαυροφυλάκιο, για να φυλάγονται οι θησαυροί του κράτους, έτσι ώστε οι Δημογέροντες να μπορούν να ελέγχουν τα οικονομικά του σε οποιαδήποτε στιγμή.
Υποστήριζε ακράδαντα ότι « οι άνθρωποι καλυτερεύουν μόνο μέσα από τις γνώσεις.» Οι σοφότεροι δάσκαλοι από όλες τις πολιτισμένες χώρες της εποχής έφτανα στην πόλη του για να διδάξουν τα παιδιά τους
Ο τάφος ήταν υπέργειος και ο δρόμος του αρχικά είχε μήκος 30 μ. Η είσοδός του είναι κατασκευασμένη από ασβεστόλιθο, έχει ύψος 5,46 μ., πλάτος 2,70 μ. στο κατώτερο και 2,43 μ. στο ανώτερο μέρος και έκλεινε με ξύλινη θύρα. Το υπέρθυρό της, που διατηρείται στη θέση του, είναι κατασκευασμένο από μόνο ένα λίθο μήκους περίπου 6 μ. και βάρους πολλών τόνων. Ο θάλαμος είναι κυκλικός, με διάμετρο 14 μ. και περίπου το ίδιο ύψος. Η θόλος, όπως αναφέρει και ο Παυσανίας, ήταν κτισμένη με τον εκφορικό τρόπο και στην κορυφή της υπήρχε το λεγόμενο «κλειδί», ο λίθος που τηρούσε την ισορροπία και τη συνοχή της. Στη βορειοανατολική πλευρά του θαλάμου ανοίγεται μικρό ορθογώνιο πλευρικό δωμάτιο, στο οποίο έμπαινε κανείς από μικρή θύρα ύψους 2,12 μ. Παρόμοιο πλευρικό δωμάτιο υπάρχει σε δύο ακόμη περιπτώσεις βασιλικών τάφων: στο θολωτό τάφο του Ατρέως στις Μυκήνες, που ήταν σύγχρονος με τον τάφο του Μινύου, και στο θολωτό τάφο Α στις Αρχάνες της Κρήτης. Η είσοδος του τάφου και ο κυκλικός θάλαμος είχαν διακοσμηθεί με χάλκινους ρόδακες, όπως δείχνουν οπές στους τοίχους για την προσάρτησή τους, ενώ την οροφή του πλευρικού δωματίου αποτελούσαν τέσσερις ασβεστολιθικές πλάκες με ανάγλυφη διακόσμηση από σπείρες, ρόδακες και άνθη παπύρου. Στο κέντρο του θαλάμου σώζεται μαρμάρινο βάθρο μήκους 5,73 μ., που προστέθηκε κατά την ελληνιστική εποχή και επάνω του ήταν στημένα αγάλματα των θεών.
Ο τάφος σωζόταν ακέραιος τουλάχιστον μέχρι την εποχή του Παυσανία, το 2ο αι. μ.Χ. Στους αιώνες που ακολούθησαν, το μνημείο σταδιακά καλύφθηκε με επιχώσεις, αλλά εξακολουθούσε να είναι ορατό. Στις αρχές του 19ου αιώνα οι περιηγητές που επισκέπτονταν τον Ορχομενό αναφέρουν τη θόλο του κατεστραμμένη. Η πρώτη ανασκαφή του έγινε το 1880 από το θαυμαστή του Ομήρου, Ερρίκο Σλήμαν, που δεν έμεινε αδιάφορος στη μεγάλη φήμη του πλούτου του βοιωτικού Ορχομενού. Τα έτη 1903 και 1905 η Βαυαρική Ακαδημία Επιστημών συνέχισε τις ανασκαφές στην ευρύτερη περιοχή του τάφου, ενώ το 1914 έγινε η αναστήλωση του μνημείου από τον Αναστάσιο Ορλάνδο.
ΠΗΓΗ :https://erevnw.blogspot.
Υποστήριζε ακράδαντα ότι « οι άνθρωποι καλυτερεύουν μόνο μέσα από τις γνώσεις.» Οι σοφότεροι δάσκαλοι από όλες τις πολιτισμένες χώρες της εποχής έφτανα στην πόλη του για να διδάξουν τα παιδιά τους
Ένα μέρος των εξόδων ήταν αρωγή του κράτους.
Ο Μινύας ήταν και νομοθέτης. Έλεγε ότι το κράτος δεν κυβερνιέται από το βασιλιά από τους νόμους.
Την εποχή του το κράτος των Μινύων έφτανε μέχρι την Ιωλκό και ήτα το πλουσιότερο. Ο Όμηρος έλεγε ότι: Τρεις είναι οι πολύχρυσες πόλεις
Ίλιον, Μυκήναι, Ορχομενός.
Ο εμπορικός στόλος των Μινύων ήταν εφάμιλλος του στόλου των Μυκηνών και της Κνωσού.
Ο Μινύας απέκτησε τρεις κόρες την Λευκίππη, την Αρσίππη,την Αλκαθόη και ένα γιο τον Ορχομενό.
Ο Μινύας ήταν και νομοθέτης. Έλεγε ότι το κράτος δεν κυβερνιέται από το βασιλιά από τους νόμους.
Την εποχή του το κράτος των Μινύων έφτανε μέχρι την Ιωλκό και ήτα το πλουσιότερο. Ο Όμηρος έλεγε ότι: Τρεις είναι οι πολύχρυσες πόλεις
Ίλιον, Μυκήναι, Ορχομενός.
Ο εμπορικός στόλος των Μινύων ήταν εφάμιλλος του στόλου των Μυκηνών και της Κνωσού.
Ο Μινύας απέκτησε τρεις κόρες την Λευκίππη, την Αρσίππη,την Αλκαθόη και ένα γιο τον Ορχομενό.
-----------------------------------------------------
Ο μυκηναϊκός θολωτός τάφος(Στην παραπάνω φωτογραφια), γνωστός ως τάφος του Μινύου, του μυθικού βασιλιά του Ορχομενού, είναι ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα μνημεία του είδους του. Βρίσκεται κοντά στα ερείπια του προϊστορικού οικισμού που αναπτύχθηκε στον Ορχομενό και κοντά στο μεταγενέστερο θέατρο της πόλης. Κατασκευάσθηκε το 1250 π.Χ. και σε αυτόν πρέπει να είχαν ταφεί μέλη της βασιλικής οικογένειας του μυκηναϊκού οικισμού, όμως όλα τα πολύτιμα κτερίσματα των νεκρών αφαιρέθηκαν από τυμβωρύχους ήδη κατά την αρχαιότητα. Το μνημείο ήταν ορατό και φημισμένο για πολλούς αιώνες μετά την αρχική του χρήση και φαίνεται ότι χρησιμοποιήθηκε ως τόπος λατρείας κατά τους ελληνιστικούς χρόνους. Πρέπει να αποτελούσε αξιοθέατο της περιοχής τουλάχιστον μέχρι και το 2ο αι. μ.Χ., όταν επισκέφθηκε τον Ορχομενό ο περιηγητής Παυσανίας και με θαυμασμό περιέγραψε την κατασκευή της θόλου (9.38.2-3). Ο τάφος ήταν υπέργειος και ο δρόμος του αρχικά είχε μήκος 30 μ. Η είσοδός του είναι κατασκευασμένη από ασβεστόλιθο, έχει ύψος 5,46 μ., πλάτος 2,70 μ. στο κατώτερο και 2,43 μ. στο ανώτερο μέρος και έκλεινε με ξύλινη θύρα. Το υπέρθυρό της, που διατηρείται στη θέση του, είναι κατασκευασμένο από μόνο ένα λίθο μήκους περίπου 6 μ. και βάρους πολλών τόνων. Ο θάλαμος είναι κυκλικός, με διάμετρο 14 μ. και περίπου το ίδιο ύψος. Η θόλος, όπως αναφέρει και ο Παυσανίας, ήταν κτισμένη με τον εκφορικό τρόπο και στην κορυφή της υπήρχε το λεγόμενο «κλειδί», ο λίθος που τηρούσε την ισορροπία και τη συνοχή της. Στη βορειοανατολική πλευρά του θαλάμου ανοίγεται μικρό ορθογώνιο πλευρικό δωμάτιο, στο οποίο έμπαινε κανείς από μικρή θύρα ύψους 2,12 μ. Παρόμοιο πλευρικό δωμάτιο υπάρχει σε δύο ακόμη περιπτώσεις βασιλικών τάφων: στο θολωτό τάφο του Ατρέως στις Μυκήνες, που ήταν σύγχρονος με τον τάφο του Μινύου, και στο θολωτό τάφο Α στις Αρχάνες της Κρήτης. Η είσοδος του τάφου και ο κυκλικός θάλαμος είχαν διακοσμηθεί με χάλκινους ρόδακες, όπως δείχνουν οπές στους τοίχους για την προσάρτησή τους, ενώ την οροφή του πλευρικού δωματίου αποτελούσαν τέσσερις ασβεστολιθικές πλάκες με ανάγλυφη διακόσμηση από σπείρες, ρόδακες και άνθη παπύρου. Στο κέντρο του θαλάμου σώζεται μαρμάρινο βάθρο μήκους 5,73 μ., που προστέθηκε κατά την ελληνιστική εποχή και επάνω του ήταν στημένα αγάλματα των θεών.
Ο τάφος σωζόταν ακέραιος τουλάχιστον μέχρι την εποχή του Παυσανία, το 2ο αι. μ.Χ. Στους αιώνες που ακολούθησαν, το μνημείο σταδιακά καλύφθηκε με επιχώσεις, αλλά εξακολουθούσε να είναι ορατό. Στις αρχές του 19ου αιώνα οι περιηγητές που επισκέπτονταν τον Ορχομενό αναφέρουν τη θόλο του κατεστραμμένη. Η πρώτη ανασκαφή του έγινε το 1880 από το θαυμαστή του Ομήρου, Ερρίκο Σλήμαν, που δεν έμεινε αδιάφορος στη μεγάλη φήμη του πλούτου του βοιωτικού Ορχομενού. Τα έτη 1903 και 1905 η Βαυαρική Ακαδημία Επιστημών συνέχισε τις ανασκαφές στην ευρύτερη περιοχή του τάφου, ενώ το 1914 έγινε η αναστήλωση του μνημείου από τον Αναστάσιο Ορλάνδο.
ΠΗΓΗ :https://erevnw.blogspot.
Πηγες για την ανάρτηση:http://blogs.sch.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου