Εφευρέτης 20 ιατρικών προϊόντων με συνολικό τζίρο 15 δις δολαρίων, μέντορας 26 καθηγητών Πανεπιστημίου, από τους πιο αναφερόμενους επιστήμονες στον κόσμο. Είναι ο καθηγητής Χημικής Μηχανικής στο Πανεπιστημίου του Τέξας Νικόλαος Α. Πέππας και Διευθυντής του Τμήματος Βιοϊατρικής Μηχανικής του ιδίου Πανεπιστημίου, ο οποίος στις 18 Μαρτίου του 2014 τιμάται με το American Chemical Society in Applied Polymer Science Award.
Το 2012 έλαβε το Founders Award της (National Academy of Engineering) των ΗΠΑ (την ύψιστη διάκρισή της). Το Νοέμβριο του 2013 εξελέγη αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Κατέχει περίπου 100 διεθνή βραβεία (μεταξύ άλλων από τις American Institute of Chemical Engineers, Biomedical Engineering Society, American Institute of Medical and Biological Engineering, Society for Biomaterial).
Στα 38 χρόνια ακαδημαϊκής καριέρας του, έχει επίσης ιδρύσει 3 εταιρείες (Appian Labs, Mimetic Solutions, και CoraDyn Biosystems).
Προϊόντα του που κυκλοφορούν στην αγορά:
- φακοί επαφής και ενδοφθάλμιοι φακοί,
- τεχνητές μεμβράνες νεφρών και χόνδροι,
- συσκευές για στοματική χορήγηση ινσουλίνης για τη θεραπεία των διαβητικών, καλσιτονίνης για την οστεοπόρωση και ιντερφερόνης βήτα για σκλήρυνση κατά πλάκας.
Συνέντευξη:
- Είστε ζωντανή απόδειξη ότι η έρευνα μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας, μέσα από τις κατάλληλες εφαρμογές (φάρμακα και συσκευές). Ήταν βασικός σκοπός σας το οικονομικό κέρδος ή η εμπορική εκμετάλλευση όταν επινοούσατε αυτές τις εφευρέσεις;
"Η συνεισφορά μου στον κλάδο και οι πιθανές λύσεις σε κάποια ιατρικά προβλήματα πηγάζουν από την ισχυρή μου πεποίθηση ότι όλοι είμαστε όλοι κατάλληλα εκπαιδευμένοι για να βοηθήσουμε τους ασθενείς μας και να τους εξασφαλίζουμε κατά το δυνατόν υψηλή ποιότητα ζωής. Η υπέρτατη ικανοποίηση όσων εργάζονται στον ιατρικό κλάδο είναι να βλέπουν τους ασθενείς τους να ζουν καλύτερη και μεγαλύτερη σε διάρκεια ζωή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος ενθουσιασμός από αυτόν που αισθάνεσαι όταν ένας ασθενής έρχεται σε εσένα ως εφευρέτη και σου λέει «Μου έσωσες τη ζωή».
Η μεγαλύτερη ανταμοιβή για μένα είναι όταν βλέπω ή άκου ασθενείς μου να μιλούν και να απολαμβάνουν τη νέα τους ζωή, μετά από ένα νέο βιοϋλικό, ένα νέο όργανο ή μετά τη χρήση μιας νέας ιατρικής συσκευής.
Και φυσικά δε μιλώ μόνο προσωπικά. Άνθρωποι σαν τον Thomas Milner, που ανακηρύχθηκε Εφευρέτης της Χρονιάς το 2013, θα έπρεπε να θεωρούνται Εθνικοί Ήρωες, επειδή δημιουργούν ελπίδα σε όσους υποφέρουν, την ελπίδα ότι μπορείς να ζήσεις μια καλύτερη ζωή".
- Θα μπορούσατε να περιγράψετε πώς άρχισαν να ενσωματώνονται στην καθημερινή πρακτική ιατρική μερικά εργαλεία που θεωρούσαμε «επιστημονική φαντασία»; Τι περιμένουμε να δούμε στο (άμεσο) μέλλον;
Τι δε γνωρίζει ο "μέσος άνθρωπος" σε σχέση με έναν ερευνητή Α γραμμής;
" Πρόκειται για μακρά και προσεκτικά εκτελεσμένη διαδικασία, η οποία κινείται από τα μεγαλύτερα, λιγότερο σύνθετα συστήματα και τις συσκευές που στην καλύτερη περίπτωση εξασφάλιζαν την επιβίωση των ασθενών στις δεκαετίες του 60 και του 70 στα πιο εξελιγμένα σύγχρονα συστήματα που παρέχουν και σαφώς βελτιωμένες συνθήκες ζωής.
Για μένα, καθοριστική στιγμή στη ζωή μου ήταν όταν, ως δευτεροετής φοιτητής Χημικού Μηχανικού στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο τον Οκτώβριο 1967 άκουσα και διάβασα για τον Christiaan Barnard και την πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς. Γοητεύτηκα και αποφάσισα να εντρυφήσω στο νέο πεδίο της βιοϊατρικής μηχανικής.
Μετά την αποφοίτησή μου τον Ιούνιο του 1971, έγινα δεκτός ως εκπαιδευόμενος ερευνητής στο ΜΙΤ, στην ομάδα του μεγάλου επιστήμονα Ed Merrill. Τι εμπειρία και τι εκπαίδευση… Ο Merrill θεωρείται ο πνευματικός πατέρας του κλάδου και έχει εκπαιδεύσει τόσες γενιές βιοϊατρικών μηχανικών. Επίσης, είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι είναι φιλέλληνας, έχοντας σπουδάσει Αρχαία Ελληνικά και Λατινικά ως πρώτο πτυχίο στο Harvard πριν πάρει το διδακτορικό του ως χημικού μηχανικού το 1947. Είναι ακόμα εν ζωή και ενεργός σε ηλικία 90 ετών!
Η καλή εκπαίδευση σε χημεία, βιολογία, φυσική, μαθηματικά, πληροφορική και μηχανολογία μας βοήθησε να προοδεύσουμε στον κλάδο. Η νανοτεχνολογία και η κατασκευή σε μικρές κλίμακες μας επέτρεψε να επινοήσουμε καλύτερες λύσεις σε ιατρικά προβλήματα. Συνεχίζω να συνεργάζομαι με κλινικούς ιατρούς και άλλους επιστήμονες για να βελτιώσουμε τις υπάρχουσες τεχνικές.
Παράλληλα, αγωνίζομαι συνεχώς να μεταφέρω τις ιδέες και τον ενθουσιασμό μου στις νεότερες γενιές. Περίπου 760 φοιτητές έχουν περάσει από το εργαστήριό μου σε διάστημα 38 ετών, συμπεριλαμβανομένων 100 μεταδιδακτορικών φοιτητών, 56 εκ των οποίων κατέχουν έδρα καθηγητή σε Πανεπιστήμια."
> Προφίλ και επιρροή
Κατέχει την Έδρα Χημικής Μηχανικής, Βιοϊατρικής Μηχανικής και Φαρμακευτικής «Fletcher S. Pratt» στο Πανεπιστήμιο του Τέξας. Είναι επίσης Διευθυντής του Center on Biomaterials, Drug Delivery, Bionanotechnology and Molecular Recognition και Πρόεδρος του Biomedical Engineering Department στο UTΑ.
Ο Δρ. Πέππας έλαβε πτυχίο Χημικών Μηχανικού από το ΕΜΠ (1971) και έκανε το διδακτορικό του στο MIT (1973), όπου δούλεψε με τον καθ. Edward Merrill.
Έχει δημοσιεύσει περίπου 1.300 άρθρα σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά, 350 άρθρα σε πρακτικά συνεδρίων και 320 περιλήψεις συνεδρίων. Είναι ο εφευρέτης 37 ευρεσιτεχνιών στις ΗΠΑ.
Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον έχει θέσει τις βασικές αρχές και το λογικό σχεδιασμό των συστημάτων λήψης και βι-οϋλικών. Η "εξίσωση Πέππα" αποτελεί πρότυπο ανάλυσης της διάχυσης μέσω οποιασδήποτε φαρμακευτικής συσκευής και έχει πάνω από 7.000 αναφορές. Χρησιμοποιώντας τις ομοιότητες στη μοντελοποίηση της διάβρωσης φάσης και της διάβρωσης της κατάστασης, ανέπτυξε ένα ενιαίο πρότυπο για όλα τα συστήματα λήψης φαρμάκου.
Δήλωσε για την οικογένειά του:
«Γεννήθηκα στην Αθήνα τον Αύγουστο του 1948. Ο πατέρας μου Αθανάσιος Πέππας ήταν οικονομολόγος και θεατρικός συγγραφέας, η μητέρα μου Αλίκη Ρουσοπούλου δασκάλα γαλλικής λογοτεχνίας. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο αγάπη στα προάστια της Αθήνας και από την παιδική μου ηλικία έμαθα να διαβάζω και να θαυμάζω τα κλασικούς. Κλασικές σπουδές στην οικογένειά μας δεν σήμαινε μόνο αγάπη για την Ελληνική και τη Λατινική ιστορία και τη λογοτεχνία, αλλά και εκτίμηση στις ευρωπαϊκές παραδόσεις και το έργο των Γερμανών, Γάλλων, Βρετανών, Ιταλών και Ρώσων συγγραφέων.
Ο γεμάτος αγάπη οικογενειακός μου κύκλος είχε σημαντική επιρροή πάνω μου και ήμουν σίγουρος ότι ήθελα να σπουδάσω αρχαιολογία, όπως ο προπάππους μου Αθανάσιος Ρουσόπουλος, ο οποίος ήταν Καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αλλά μου άρεσε, επίσης, η χημεία και είχα κληρονομήσει όλα τα βιβλία του παππού μου Πέτρου Ρουσόπουλου, καθηγητή χημείας στην Εμπορική Ακαδημία Αθηνών, ο οποίος έκανε το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν, υπό την επίβλεψη του Otto Wallach, τον κάτοχο Νόμπελ Χημείας του 1910.
Η ιστορία, η αρχαιολογία και η ιταλική όπερα με κράτησαν απασχολημένο όσο μεγάλωνα κατά τη δεκαετία του 60. Όμως, τελικά επικράτησε η χημεία.
Με πανελλήνιες εξετάσεις μπήκα στο Τμήμα Χημικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, του σημαντικότερου τμήματος της Ελλάδας εκείνης της εποχής.»
Συμβουλεύει τους φοιτητές:
«Αφήστε τη φαντασία σας να ταξιδέψει, μην πιστεύετε μόνο στις παρούσες θεωρίες, αν έχετε κάποια καινούρια ιδέα προσπαθήστε όσο το δυνατόν να την ερευνήσετε και μπορεί σε 40-50 χρόνια από τώρα να έχετε προσθέσει κάτι πολύ σπουδαίο στη ζωή όλων των ανθρώπων»
ΠΗΓΗ....GoodNewsGR.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου