Πελασγοί-Αιγηίς και «το κουρελιασμένο υλικό των μύθων

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Μ. Καλόπουλου ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ
«Αν η λογική επεξεργασία δεν είναι ικανή
να μεταβληθεί σε τεκμήριο τότε οι ανθρώπινοι
αυτοί θησαυροί (του μύθου) κινδυνεύουν
να μην γίνουν ποτέ βοήθημα στην ζωή μας».
Η. Τσατσόμοιρος

«Κουρελιασμένο υλικό» αποκάλεσε ο θαυμάσιος αυτός συγγραφέας τα αποκαΐδια του ελληνισμού που ως εκ θαύματος ΔΙΑΣΩΘΗΚΑΝ, πρώτα από την μανία των ΕΧΘΡΩΝ του κι έπειτα απ’ την μανία του τιτάνα χρόνου που δρα ανελλειπώς εναντίων μας.

Είναι ικανά όμως αυτά τα «κλάσματα» του Ελληνισμού να μας δώσουν την εικόνα της ένδοξης προϊστορίας του;


«Πρίν από εκατό χιλιάδες χρόνια στον ελληνικό χώρο και ιδιαίτερα στην Θεσσαλική λεκάνη που σχηματίζεται από ένα κλοιό βουνών, τον Όλυμπο, το Πήλιο, την Όσσα και τον Κίσσαβο υπήρχε μια τεράστια λίμνη, απομεινάρια της οποίας είναι η λίμνη Βοϊβηίδα ή Κάρλα. 

Η έκταση της Βοϊβηίδας προτού αποξηρανθεί έφτανε τα 114 Τετρ. Χιλιομ. Γύρω από την τεράστια αρχική λίμνη ζούσαν άνθρωποι… είναι η αυγή του Πολιτισμού. Έτσι ξεκινούν οι ανθρωπολόγοι και οι γεωλόγοι την ιστορία του ελληνικού χώρου».

Κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει την αρχή της θρησκευτικής σκέψης, μα ίσως ο θεσσαλικός χώρος και οι παραλίμνιοι οικισμοί του να φιλοξένησαν τη λατρεία του αρχέγονου Ωκεανού ή του Ουρανού.

Κι αν είναι νωρίς να μιλήσουμε για θρησκευτική σκέψη, μπορούμε αβίαστα να δεχθούμε ότι ο Θεσσαλικός κάμπος φιλοξένησε προϊστορικούς οικισμούς και έθρεψε την προγονική σκέψη για χιλιετηρίδες.

«Ανασκαφαί εις Θεσσαλίαν το 1958 απέδειξαν δι’ αναμφισβητήτων τεκμηρίων την ύπαρξη παλαιολιθικού πολιτισμού ηλικίας 30-100 ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΕΤΩΝ. Ενώ τα πιθανά ίχνη (εργαλεία χειροποίητα) ανεβάζουν ακόμη περισσότερο το όριο αυτό».

Τι έχουν να πουν όμως για πλησιέστερες σε μας περιόδους οι έρευνες;

Να ποια εικόνα διαμορφώνεται κάτω από τη μελέτη των συγκεντρωμένων στοιχείων για τον ελλαδικό χώρο.

Πριν από 25-30 Χιλιάδες χρόνια, στο χώρο που σήμερα είναι τα καταγάλανα νερά του Αιγαίου, εκτείνονταν μια μεγάλη κοιλάδα τεμαχισμένη από δύο μεγάλες λίμνες. 

Η κοιλάδα αυτή (Αιγηίς των γεωλόγων) καλυπτόταν από καταπράσινα δάση και χλοερούς λειμώνες, ήταν δε μια πραγματική Όαση μια κι ερχόταν κλιματολογικά με το εύκρατο κλίμα της σε πλήρη αντίθεση προς την υπόλοιπη ευρωπαϊκή ενδοχώρα, η οποία καλυπτόταν τότε από βαρύ περιοδικό παγετώνα. 

Τον τελευταίο περιοδικό παγετώνα του οποίου τώρα διερχόμεθα την μεταπαγετώνιο περίοδο.

Κάποτε όμως ο παγετώνας άρχισε μετά παρέλευση χιλιετηρίδων να υποχωρεί. 

Ενδιαφέρουσα είναι η άποψη ότι η μικρότερη διάρκεια αυτού του τελευταίου παγετώνα και η ξαφνική υποχώρησή του οφείλεται στην τεκτονική καταβύθιση μεγάλου νησιωτικού συγκροτήματος στον Ατλαντικό Ωκεανό που πολλοί ταυτίζουν με τη θρυλική Ατλαντίδα, που σαν αποτέλεσμα είχε την απελευθέρωση του θερμού θαλάσσιου ρεύματος «Γκόλφ στριμ» που μη εμποδιζόμενο πλέον από την Ατλαντίδα, συνέβαλε προωθούμενο ανεμπόδιστα μέχρι τη Βόρρειο θάλασσα στην αλλαγή του κλίματος και στην πρόωρη υποχώρηση του τελευταίου παγετώνα (Ήλιος Ζ’ Τόμος).

Η στάθμη των υδάτων μετεβλήθη δραματικά, (σε κλειστές θάλασσες έως και 140 μ.) εξαιτίας των τεράστιων ποσοτήτων πάγων που κατακρατούσε ο παγετώνας.

Αυτό έφερε και την καταστροφή της Αιγηίδας με καταποντισμό των εδαφών της αφήνοντας για ανάμνηση μόνο τις περήφανες βουνοκορφές της που σήμερα αποτελούν τα πανέμορφα νησιά του ΑΙΓΑΙΟΥ.

Αυτό έγινε σύμφωνα με τους γεωλόγους με διαδοχικά κύματα εισόδου των Ωκεάνιων υδάτων του Ατλαντικού, αλλά και του Εύξεινου Πόντου που ήταν επίσης ακατάπαυστα ο αποδέκτης της λιωμένης μάζας πάγων.

Τεράστιες ποσότητες νερού κατέκλυσαν την κλειστή λεκάνη της Μεσογείου, όταν τα δύο φυσικά φράγματα στο Γιβραλτάρ και στα Δαρδανέλια υποχώρησαν, αφήνοντας τον όγκο του νερού δια μιάς ή κατά περιοδικά ΣΑΡΩΤΙΚΑ κύματα να κατακλύσουν τη φιλόξενη Αιγηίδα που στα όρια του τελευταίου ΠΑΓΕΤΩΝΑ πρόσφερε καταφύγιο σε φιλοξενούμενους και ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ για ΧΙΛΙΕΤΗΡΙΔΕΣ…

Φυσικά «Η καταστροφή στο σύνολό της δεν συντελέσθη εν μία νυκτί.

 Άλλωστε ότι για την γεωλογία είναι στιγμή για τον άνθρωπο είναι δεκαετίες»Γράφει ο Ι. Πασσάς (Ήλιος Ζ’ τόμος) συνεχίζοντας: «θολά και αφρίζοντα ύδατα ποταμών μεταβληθέντα εις ακατάσχετους χειμάρρους, κατακλύζουν την μέχρι τότε ευδαίμονα χώραν παρασύροντας καλύβες και πνίγοντας τα ποίμνια των κατοίκων οι οποίοι έφευγαν πανικόβλητοι εκ των πεδιάδων εις τα ψηλότερα. Παραλλήλως από Βορρά και Νότον εισορμά η θάλασσα μεταβάλουσα εις Πόντον αχανή τα εκτεταμένας της Αιγηίδος πεδιάδας… Αι λίμναι της εμεγενθύνθηκαν ….ενώθησαν…. επεξετάθησαν και τελικώς εκ της ευδαίμονας εκέινης ΓΗΣ δεν απέμεινον ει μη μερικαί νήσοι, αι βουνοκορφαί της αποκλεσθείσης ΧΩΡΑΣ, η μοναδική υπό τον ήλιο ανάμνησίς της».

Ο Πλάτωνας στον Κριτία συμπληρώνει την εικόνα της καταστροφής: «Πέρασαν από τότε εννέα χιλιάδες χρόνια, από τους πρώτους κατοίκους της Χώρας μας, μόνο τα ονόματα των βασιλέων τους έχουν σωθεί και οι μεγάλες πράξεις τους (ότι περιέσωσε ο μύθος δηλαδή). Γιατί οι άνθρωποι οι οποίοι απέμειναν μετά την θεομηνία του κατακλυσμού ήσαν αγράμματοι, και ζούσαν στα βουνά. Δεν είχαν ιδέα για το ένδοξο ΠΡΟΓΟΝΙΚΟ παρελθόν τους και τους θαυμαστούς νόμους των. Δεν ενδιαφέρονταν για το παρελθόν. Είχαν πολλές στερήσεις στη ζωή των και φρόντιζαν μόνον για την αυτοσυντήρησή των».

‘Αρχαίες παραδόσεις που είχε συγκεντρώσει ο Καλλίμαχος ανέφεραν ότι οι Κυκλάδες και οι Σποράδες όφειλαν την προέλευσή τους σ’ έναν ΤΡΟΜΕΡΟ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ που δημιουργός του ήταν ο Ποσειδώνας «Θε να διηγηθώ, πως ετούτος ο δυνατός Θεός μ’ ένα χτύπημα της τρίαινας, που του είχανε φτιάξει οι Τελχίτες, έσκισε τα Βουνά, τα ξερίζωσε απ’ τα θεμέλιά τους και κάνοντάς τα να κυλήσουν στη θάλασσα, σχημάτισε μ’ αυτά τα πρώτα νησιά…. Τα σφήνωσε μεσ’ στην άβυσσο με ρίζες βαθιές για να τα κάνει να ξεχάσουν τη στεριά».

Άνθρωποι της ίδιας βασικά κοινωνίας βρέθηκαν σε δύο χωριστές πλέον ηπείρους. Ακατάλυτοι δεσμοί αίματος, γλώσσας, ηθών και εθίμων ενώνουν τους πληθυσμούς στα παράλια των δύο ηπείρων που ξαναγεφυρώθηκαν με ατελείωτες μεταναστευτικές προσεγγίσεις, πολλές εκ των οποίων καταγράφηκαν εσφαλμένα ως εισβολή εχθρικών φυλών, που έφεραν για πρώτη φορά ΔΗΘΕΝ τον πολιτισμό στη χώρα των Ελλήνων.

Με την πρωτοποριακή βελτίωση της θαλασσοπλοΐας οι τολμηροί «Αιγαίοι» κατάφεραν να γίνουν οι άριστοι θαλασσοπόροι και να ενωθούν με τη μητρική Ελλάδα.

Η καταστροφή άφησε ανεξίτηλες μνήμες. Κατακλυσμικά Έπη όπως του Δευκαλίωνα ή Γκιλγκαμές είναι προφανώς απόηχος των τραγικών συμβάντων αυτής της περιόδου. Η λέξη άλλωστε «Πόντος» που οι Έλληνες δώσανε στις κλειστές θάλασσες αυτό ακριβώς εννοεί. Πόντος: ποντίζω-βυθίζω.

Ποιοι ήταν όμως και πως ονομάζοντο οι άνθρωποι του Αιγαίου με τις θρυλικές αυτές περιπέτειες; Όλα δείχνουν ότι «ΠΕΛΑΣΓΟΙ» είναι ορθά το όνομα των μεσογειακών μας προγόνων που τα τελευταία 25,000 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ έκαναν αισθητή την παρουσία τους στην κλειστή αυτή φιλόξενη θάλασσα της Μεσογείου, και ιδιαίτερα στο νότιο τμήμα της οροσειράς του «Αίμου» που αργότερα ονομάστηκε «‘Ελλάς» .





Ως πανάρχαιοι λοιπόν κάτοικοι της μεσογειακής αυτής ΓΗΣ φέρονται λαοί με διάφορα ονόματα των οποίων όμως το γενικότερο όνομα φαίνεται ότι ήταν «Πελασγοί». Όλοι αυτοί με τα ονόματα:

-Κάρες

-Λέλεγες

-Δρύοπες

-Θεσπρωτοί

-Δωδωναίοι

-Χάονες

-Παίονες

-Αθαμάνες

-Μύγδονες

-Μολοσσοί

-Φρύγες

-Δαναοί

-Αχαιοί

Που έγραψαν ιστορία στη Μεσόγειο δεν ήσαν παρά τοπικές ονομασίες ενός και ΜΟΝΟΝ ΛΑΟΥ, του αρχέγονου Πελασγικού!

Ο Θουκυδίδης είναι ακριβής λέγοντας ότι οι Έλληνες και οι Πελασγοί αποτελούσαν το ΑΥΤΟ Έθνος και κατά τον Στράβωνα οι Πελασγοί ήταν οι αδιαμφισβήτητοι κάτοικοι κάθε γωνιά της ελληνικής ΓΗΣ από την Κρήτη, Κύπρο, νήσους Αιγαίου μέχρι την Μακεδονία και την «Θετταλία» όπως αποκαλεί την Θεσσαλία το κέντρο της Ολύμπιας λατρείας του Διός τον οποίο ονομάζει Πελασγικόν «τον δε Δία των Δωδωναίο αυτός ο ποιητής ονομάζει Πελασγικόν…Ζευ άνα Δωδωναίε Πελασγικέ».

Ο Ησίοδος προσθέτει: «Το ισόθεον πελασγικόν έθνος το έδωσεν επάνω είς τα δασωμένα βουνά ή μαύρη γή διά να γίνει γένος των Ανθρώπων».

Ο Αισχύλος δείχνοντας μας πως θεωρούσαν στους κλασικούς χρόνους τους Πελασγούς οι Έλληνες, γράφει στις Ικέτιδες: «Εκείνου που κατοίκησε παλαιότατα τον τόπον αυτόν είμαι παιδί, εγώ ο Πελασγός, ο αρχηγός αυτής της χώρας κι από εμέ έχει λάβει το όνομά του το γένος των Πελασγών οι οποίοι καρπούνται την γην, από την οποία περνά ο αδιάβατος Στρυμών».

Οι Πελασγοί όπως μας βεβαιώνει ο Ευσέβιος ήταν θαλασσοκράτορες προφανώς προ των Μινωϊκών Κρητών. Ο Αριστοφάνης γι’ αυτό φαίνεται πως ερμηνεύει το όνομα Πελασγός ως Πελαργός υπονοώντας τις ασταμάτητες μεταναστευτικές αρετές τους.

Πάμπολλες παραδόσεις το επιβεβαιώνουν, πως «Η διασπορά των Ελληνοπελασγικών φυλών απ’ το απόμακρο αυτό παρελθόν σ’ όλη την έκταση των μεσογειακών ακτών, η οποία θαλασσοκρατούμενη απ’ τους Κάρες και τους Κρήτες της εποχής εκείνης «θα μπορούσε να ονομασθεί Ελληνοπελασγική λίμνη».

Οι Ελληνοπελασγοί ατρόμητοι ναυτικοί και ακαταμάχητοι εξερευνητές εγκατέστησαν αποικίες τα παράλια και των τριών Ηπείρων Ασίας-Ευρώπης-Αφρικής που περιβάλλουν την Μεσόγειο.

Εξέχοντες Έλληνες άποικοι αναγνωρίσθηκαν σαν Ήρωες πολιτισμού, βασιλιάδες ή ακόμα τιμήθηκαν σαν Θεοί όπως ο Δαίδαλος στην Αίγυπτο ή όπως ο Ιανός, ο Έλληνας ο γιός της Κρέουσας… και εγγονός του Ερεχθέα, ο ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟΣ βασιλιάς της ΙΤΑΛΙΑΣ και κατοπινός Θεός των Λατίνων, καθώς ο Ιταλός, γιός του Τηλεγόνου που έδωσε το όνομα του στην ΙΤΑΛΙΑ.

Παρόμοια ο Αίγυπτος στην Αίγυπτο, ο Δαναός στη Λιβύη, και ο Πέρσης στην Περσία. Η Τάρτησος μεγίστη πόλη της ΙΣΠΑΝΙΑΣ ιδρύθηκε στο ισπανικό έδαφος από ελληνικά ΠΕΛΑΣΓΙΚΑ φύλα.

Είναι πράγματι εκπληκτική η έκταση της διασποράς ή αλλιώς η εμβέλεια της Αρχαιοελληνικής παρουσίας.

Μινωϊκός, Αιγαίο-Κυκλαδίτικος και Μυκηναϊκός πολιτισμός είναι μόνον μέρος του γνωστού σε μας καθαρά ελληνικού πολιτισμού του οποίου τα όρια της παρουσίας από τα συνεχή ευρήματα επεκτείνονται στα πέρατα του γνωστού κόσμου πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες (Γιβραλτάρ) έως την Θούλη (Της Γροιλανδίας) ή όπως βεβαίωσαν ευρήματα σε σπήλαια της Αγγλίας Μινωϊκών αγγείων που απερίφραστα δηλώνουν πως η θαλασσοκράτειρα Μινωϊκή Κρήτη έφτασε εκεί με τα πλοία της, καθόσον Κρήτες μετέφεραν με τα πλοία τους κατ’ ευθείαν από τις Ολλανδικές ακτές το Κεχριμπάρι (Ήλεκτρον)…..
Αλλά και στον Εύξεινο Πόντο και την Νότια Ρωσία, ανασκαφές έφεραν στο φως ερείπια πόλεων του Αιγαίου πολιτισμού κάτι που υποδεικνύει ότι εκστρατείες σαν την Αργοναυτική υπήρξαν πολλές, αλλά απλά αυτή διασώθηκε από τις αναφορές του μύθου.

Δεν μας εκπλήσσει, λοιπόν ότι ευρήματα από τα πέρατα της ΓΗΣ αποκαλύπτουν ολοένα και εντονότερα την Ελληνοπελασγική παρουσία στα πιο απομακρυσμένα μέρη της ΓΗΣ, από την Αμερική ως την Ιαπωνία. Απλά όλα είναι πιθανά όταν πίσω από τους άθλους αυτούς στέκει ο ΓΕΝΑΡΧΗΣ της Μεσογείου ο ΠΕΛΑΣΓΟΣ.

ΠΗΓΗ