Λιθικά Ορφέως ( α μέρος)

Tα κείμενα του Ομήρου, Ησιόδου και τα Ορφικά θεωρούνται τα αρχαιότερα κείμενα της Ελληνικής Γραμματείας και είναι άγνωστο πότε γράφτηκαν.













Στα ορφικά κείμενα μετά τα Αργοναυτικά το δεύτερο έργο είναι τα Λιθικά , μια ποιητική πραγματεία αποτελούμενη από 774 στίχους σε δακτυλικό εξάμετρο, για τις θεραπευτικές και μαγικές ιδιότητες των λίθων. 
Ο ποιητής φαίνεται ότι αντλεί από μια σειρά χαμένες πηγές με ιατρικό, αστρολογικό και μαγικό περιεχόμενο, συνθέτοντας ένα έργο που αποτελεί κρίκο προς τη μεσαιωνική γραμματεία του Βυζαντίου και της Δυτικής Ευρώπης για τις ιδιότητες των λίθων. 
Μεταφράστηκε στα λατινικά από τον επίσκοπο Marbodus Redonensis, γύρω στα 1100 και άσκησε μεγάλη επίδραση στο Μεσαίωνα.

 Στο κείμενο που ακολουθεί . παρουσίαζουμε την απόδοση στα νέα ελληνικά της υπόθεσης Δημητρίου Μόσχου , λόγιου του 16ου αι., όπως συμπεριλαμβάνεται στα Ορφικά του Ι. Πασσά , με μικρές δημοτικίζουσες παρεμβολές στο κείμενο από εμάς , για ευχερέστερη ανάγνωση.

ΠΡΟΟΪΜΙΟ
O γιός της Μαίας ( ο Ερμής) , που μας παρέχει πολλά ωφελήματα, έδωσε στους ανθρώπους δώρο του Διός, ο οποίος αποτρέπει το κακό, ήρθε φέρνοντας αυτό, για να έχουμε ένα βέβαιο αμυντικό μέσο κατά της δυστυχίας.

Γεμάτοι από χαρά υποδεχθείτε αυτό σεις οι άνθρωποι προς τους συνετούς απευθύνομαι που έχουν αγαθή καρδιά και πίστη στους θεούς.
Με τους ανόητους όμως δεν είναι δίκαιο ν΄ασχοληθούμε.

Επειδή δε και προηγουμένως ετέρποντο γι΄αυτό το ίδιο δώρο, ο γιός της Λητούς έφθασε στον χιονοσκεπή ΄Ολυμπο και η συνετή Παλλάς Αθηνά, οδηγώντας στους θεούς τον εξυπηρετούντα τους ανθρώπους και λαοσωτήρα Ηρακλή.
Και επήδησε πάνω από τον υψηλό αιθέρα ο Χείρων,ο γιός του Κρόνου, σπεύδοντας προς τον ΄Ολυμπο, όταν έμαθε τα αθάνατα δώρα.

Αλλά βέβαια εκείνους μεν του υποδέχθηκαν με χαρά οι άμεμπτοι οίκοι του Διός, επειδή ήταν οι εξοχότεροι απ΄όλους, όσοι γεννήθηκαν από θεούς.

Εμάς όμως ( τους κοινούς ανθρώπους) ο Χρύσορραπις ( ο Ερμής) μας παροτρύνει να ζούμε τη ζωή μας στη γή απολαμβάνοντας την ευτυχία μας και μακριά από την κακότητα.
Αλλά , όποιον άνθρωπο συνετό προτρέπει η καρδιά του να εισέλθει στο πολυαγάπητο σπήλαιο του Ερμού, όπου αυτός τοποθέτησε πλήθος από παντός είδους αγαθά, ταχέως αυτός μεταφέροντας και με τα δύο χέρια του πολλά αγαθά, απέρχεται στην πατρίδα, αφού ξέφυγε από την θλιβερή δυστυχία.

Και αυτόν ούτε ασθένεια που αδυνατίζει θα τον καταβάλει στο σπίτι του, ούτε ποτέ αυτός από φόβο για την τρομερή δύναμη των εχθρών θα υποχωρήσει προς τα πίσω, εγκαταλείποντας την νίκη, που παρέχει μεγάλη χαρά.

Ούτε εναντίον αυτού ως αθλητού, ο οποίος σκονίστηκε στον αγώνα, θα παρορμήσει κάποιον ο θυμός να πράξει κάτι κακό.

Ούτε εάν αυτός είναι άνδρας με χάλκινα μέλη και άκαμπτη δύναμη και φιλονικεί από τον πόθο της απόκτησης στεφάνου. 

Ναι, αυτόν τον άνθρωπο θα τον φτιάξω φοβερό λιοντάρι για τα άγρια ζώα και για τους λαούς όμοιο με δαίμονα (θεό). 
Και γι΄αυτόν θα κάνω να τιμάται με ευαρέσκεια από τους βασιλείς , που τους προστατεύουν οι θεοί και μεταξύ των ξένων ανθρώπων. 
Τούτο και τρυφερόδερμοι νέοι θα ορμήσουν να τον αγκαλιάσουν με περιπόθητα πάντοτε χέρια.
Και κάποια λεπτή κόρη θα τον σύρει πάντοτε σε χρυσό κρεβάτι φλεγόμενη από αχόρταγο ερωτικό πόθο.

Και όταν αυτός προσεύχεται , η ευχή του θα φτάνει στα αυτιά των αθανάτων.
 Και αδιαφορώντας για τον πόντο που αναταράσσεται, θα προχωρήσει στη θάλασσα που τρέφει τα ψάρια, με αλύγιστα πόδια. 
Αυτόν και οι απαίσιοι ληστές , ακόμη και όταν είναι μόνος του, θα τον αποφύγουν και οι δούλοι, επειδή νομίζουν ότι είναι πατέρας τους, θα τον τιμήσουν και θα αγαπήσουν τον οίκο του σαν να είναι οίκος δικού τους άνακτα.

Εάν θέλει να γνωρίζει, θα μάθει όσα κρυφά οι άνθρωποι μηχανεύονται στο νού τους και όσα οι οιωνοί (τα πετεινά), οι ορμητικοί προφήτες του μεγάλου Δία, που περιπλανώνται στον αέρα, μεταδίδουν στους ανθρώπους μηνύματα θεικά.

Θα γνωρίσει επίσης να σταματήσει το σφύριγμα του δράκοντα , που βαδίζει κατά γής και να σβήσει το δηλητήριο των φιδιών που έρπουν.

Θα δώσω σ΄αυτόν τη δύναμη να διασώσει και άνθρωπο που πέφτει με την ασθένεια της σελήνης ( που σεληνιάζεται) και να θεραπεύσει
την βαρειά αρρώστια του ελέφαντα ( την ελεφαντίαση)
Και να οδηγήσει κάθε ψυχή πεθαμένου, ένα την αγγίξει, όταν έρχεται από τον σκοτεινό ΄Αδη.
Αλλά επίσης αναρίθμητα δώρα, που τα έφερε ο πολυμήχανος Ερμής , βρίσκονται μέσα στο σπήλαιο, δώρα αθάνατα, αληθινά, τα οποία εκτελούν τα πάντα ταχέως. Και όποιος πετύχει αυτά είναι ημίθεος και ευτυχής.
Αυτά τα δώρα με ξεσήκωσε να διακηρύξω στους ανθρώπους ο λαοσώστης Αργειφόντης και με προέτρεψε να ψάλω από τα στήθη μου γλυκόγλωσσο τραγούδι.
Αλλά οι άνθρωποι δεν έχουν την επιθυμία να φροντίζουν πολύ για την σωφροσύνη,
Αλλά και σε , ώ σεβαστή γνώση, σε περιφρονούν.
και όταν ακούνε από μακριά την αρετή, την μητέρα των ηρώων, φεύγουν τρέχοντας, και για τον μόχθο τον βοηθό μας, για τον μόχθο , τον βοηθό του βίου, αισθάνονται μεγάλη φρίκη , περιφρόνηση και ούτε στους κατοικίες τους έχουν ως κύριό τους την ευτυχία. Ούτε κανείς τους γνωρίζει να σέβεται τους θεούς, τους αιωνίως υπάρχοντας.
Αυτοί δε εξεδίωξαν από τις πόλεις και τους αγρούς την καλή –ά ,οι δυστυχείς!- σοφία, υβρίζοντας έτσι τον Εριούνιο.
Και χάθηκε το έργο που εξεπόνησαν οι προηγούμενοι ημίθεοι . και αυτός είναι τώρα βαρύς και μισητός σε όλους.
Και θα του δώσουν οι λαοί την επωνυμία του μάγου. Και αυτός μεν ο θεικός άνδρας, αφού στερήθηκε το κεφάλι του με ξίφος, με θλιβερό θάνατο είναι ξαπλωμένος στις σκόνες, αυτοί όμως όμοιοι με θηρία, αμαθείς και αδίδακτοι. 

Λόγω ελλείψεως δαιμονίου (θεϊκού ) πνεύματος , ούτε με την εξαίσια βοήθεια του Φαεσίμβροτου ( του ΄Ηλιου) ξέφυγαν από την κακότητα,
Ούτε κάποιο έξοχο έργο γνωρίζουν, το οποίο να είναι δυνατόν να θαυμάζεται πολύ. 
Αλλά κάποια μαύρη νεφέλη, που σχηματίσθηκε γύρω από τις φρένες τους , τους εμποδίζει να βαδίζουν στον ανθηρό και πολυστέφανο αγρό της αρετής.
Αλλά σε όσους πείθονται σε μένα , υπόσχομαι ότι θα τους δείξω πολύτιμα πράγματα, πολύ ανώτερα και από τον άφθονο χρυσό.

Αναζητώ όμως να βρώ ένα μεγαλόκαρδο άνδρα, που με προθυμία θα δοκιμάζει τον καθένα, που θα επιθυμεί και θα θελήσει να κουρασθεί, ο οποίος θα διδάσκεται, και τους ειδήμονες θα ρωτά.

Γιατί ο γιός του Κρόνου, που βλέπει μακριά, δεν θέλει να δίνει τέλος στους λόγους και στα έργα χωρίς μόχθο, αλλά και αυτοί οι πώλοι λαχανιάζοντας στον λαμπρό αιθέρα οδηγούν προς τη δύση το άρμα του ακτινοβόλου ήλιου.

Εγώ περισσότερο θα ευχαριστηθώ, αν βρώ (ακούσω) την παραίνεση ενός συνετού άνδρα , παρά εάν αποζητήσω τον χρυσό , που είναι κύριος όλων των ανθρώπων.


ΥΠΟΘΕΣΙΣ


Διότι οδηγώντας κάποιο ζώο, για να το προσφέρω θυσία στον ήλιο, συνάντησα τον
Συνετό Θειοδάμαντα, ο οποίος προερχόμενος από τον αγρό βάδιζε προς την πόλη και αφού του έπιασα το χέρι του με το χέρι μου τον προσφώνησα με τα εξής λόγια:
Στην πόλη , σύντροφέ μου, μπορείς και αύριο να φθάσεις εύκολα, αν δεν σε βιάζουν εξ΄ολοκλήρου οι δουλειές σου.
Τώρα όμως, ενώ εγώ βαδίζω για να προσφέρω θυσία, ο θεός ώρισε να σε συναντήσω. Γι΄αυτό παραδέξου με προθυμία ότι θα ακολουθείς, όπου γίνονται σεβάσμιες θυσίες , τις οποίες προσφέρουν αγαθοί άνθρωποι. 
Ευχαριστείται δε η φιλική καρδιά των αθανάτων θεών, όταν άριστοι άνθρωποι οδηγούν σ΄αυτούς.
Θα σε οδηγήσω δε , όχι σε μακρύ δρόμο, γιατί βλέπεις ότι εγώ βαδίζω προς την κορυφή των δικών μας αγρών, όπου κάποτε ΄, ενώ ήμουν μικρός, επέμεινα ν΄ανέβω μόνος μου ακολουθώντας από πίσω γρήγορες πέρδικες, πού είχαν προηγουμένως φύγει.
Απ΄αυτές δε τότε, καθεμιά ακούοντας το όνομά της στεκόταν, όταν όμως περίμενε και έβλεπε ν΄απλώνω το χέρι μου για να την πιάσω, πριν την συλλάβω με τα χέρια μου, ξεγλυστρώντας έφευγε.
Εγώ δε προχωρώντας βιαστικά έπεσα κατάμουτρα κάτω και πάλι όμως αναπηδώντας από το χώρα τις καταδίωκα. 
Αλλ΄όταν ακολουθώντας από πίσω τις πέρδικες έφθασα στην υψηλότερη κορυφή, αυτές μεν, αφού έβγαλαν ξαφνικά διαπεραστική κραυγή, πετούσαν γρηγορότερα και από ακόντιο και βέλος προς μια ψηλή βελανιδιά, επειδή είδαν προηγουμένως να έρχεται ταχύτατα ένα φοβερό φίδι, το οποίο ανοιγόκλεινε το στόμα του , που έφερνε θάνατο.
Αυτό το φίδι, που πετάχθηκε από την αντίθετη προς εμένα κατέυθυνση, αν και το πλησίασα δεν το έβλεπα- γιατί τα μάτια μου ενδιαφέρονταν για τα πουλιά, τις πέρδικες- ως την ώρα που το αντιλήφθηκα, αφού ανασήκωσε από το έδαφος τον φοβερό λαιμό του και ενώ πλέον ετοιμαζόταν να με δαγκώσει.
Τότε όποιος με έβλεπε να τρέχω προς τα πίσω, ούτε ότι παρακολουθώ τις πέρδικες τις γρηγοπόδαρες θα νόμιζε, ούτε ότι κινούμαι με πόδια μικρού παιδιού.

Γιατί ο μεγάλος φόβος με έκανε να τρέχω σαν αϊτός, που έχει μεγάλα φτερά, και σαν πνοή ανέμου.
 Γιατί το κακό βρισκόταν κοντά στα πόδια μου. Και πολλές φορές άγγιζε με τις αιχμές του την άκρη του φορέματός μου . και τελικά θα με έτρωγε μοιραία το πελώριο θηρίο, αν το μυαλό μου δεν με ξεσήκωνε να πηδήξω γρήγορα προς τον βωμό, τον οποίο οι παλιότεροι είχαν ανεγείρει προς τιμή του Φαεμσιβρότου.
Επάνω δε σ΄αυτό το βωμό, είχε απομείνει ένα ξερό κομμάτι από σκίζα ελιάς, το οποίο άφησε το αδηφάγο πυρ, όταν έσβησε.
Αφού άρπαξα εγώ αυτή τη σκίζα στράφηκα κατά πρόσωπο εναντίον του ολέθριου δράκοντα, ώρμησε δε με φοβερή μανία το άγριο θηρίο να πολεμήσει, όταν με είδε να σπεύδω εναντίον του. 
Συχνά δε περιετυλίσσετο και έκαμπτε την μακριά του ράχη κυκλικά. 
Ενώ δε έκανε ελιγμούς, σχηματίζονταν αλεπάλληλα στριφογυρίσματα του σώματός του ,και επιπλέον σήκωνε το λαιμό του πάνω από το βωμό,
σφυρίζοντας με βοή πολύ ισχυρότερη από την δική μου φωνή.
Και χτυπώντας το αδιάρρηκτο κεφάλι του άγριου θηρίου,
έσπαζα γύρω από αυτό , το ασθενικό κλαδί που έκαιγε.

 Ούτε βέβαια ήταν πεπρωμένο να φονευθώ από το αιμοβόρο θηρίο.
Γι΄αυτό από τα ποίμνια που έβοσκαν μακριά, ακολουθώντας δύο σκύλοι του πατέρα μου, όταν με αναγνώρισαν που φώναζα, επέδραμαν εναντίον του δράκοντα. Γιατί ήμουν και προς αυτούς πολύ καλός.
Και εκείνος μεν εφόρμησε εναντίον τους , εγώ δε πηδώντας από τον βωμό στη γή, τρέχοντας , καθώς κάποιος λαγός αποφεύγει τον αετό του Δία, που έχει γαμψά νύχια και κρύβεται σε πυκνούς θάμνους, έτσι και γώ,
όμοιος μ΄αυτόν αφού αναμείχθηκα με τα πρόβατα, κρύφτηκα από το ολέθριο θηρίο,
και από το φόβο μου ζάρωσα ανάμεσα στα κατσίκια.
Και όσον μεν ζούσε ο άκακος πατέρας μου,
πάντοτε έφερνε ένα μοσχάρι στο βωμό, που με υπεράσπισε,
Ξεπληρώντας έτσι προς τον ΄Ηλιο, την αμοιβή για τη διάσωση της ζωής του παιδιού του.
Εγώ δε, αφού αποσπάσω απ΄το κοπάδι ένα παχύ μοσχάρι ανοιξιάτικο, που βυζαίνει στο μαστάρι της νεαράς μητέρας του, έρχομαι στην κορυφή του βουνού οδηγώντας μια ωραία ομάδα νεαρών συντρόφων.
Και μαζί μ΄αυτούς έρχονται από μονοι τους και αυτοί οι σκύλοι, που σκότωσαν τον δράκοντα.
Κάποια δε γλυκειά τέρψη υπάρχει γύρω απ΄το βωμό του άνακτα και μια χλοερή πεδιάδα, κι΄απάνω σ΄αυτή μαλακά χορτάρια και από κάτω από πυκνές φτελιές , ωραία σκιά. Και πλησίον σ΄αυτά αναβρύζει αδιάκοπα κάτω απ΄το βάθος του στρωτού βράχου λευκό νερό, που κελαρύζει σαν τραγούδι, . Ας προχωρήσουμε λοιπόν. Δεν είναι βέβαια όσιο ν΄αρνηθείς την συμμετοχή στο συμπόσιο των θεών.
΄ Ετσι του μίλησα. Εκείνος δε ο θεϊκός άντρας μου απάντησε με αυτά τα λόγια:
Αλλά εσένα μεν ο άρχοντας Φαεσίβροτος, μακάρι πάντα να σε βγάζει από την θλιβερή δυστυχία , και να στέλνει στο μεγάλο σπίτι σου ευτυχία χωρίς δάκρυα, λόγω της φιλικής του διαθέσεως.
Ούτε βέβαια και εγώ ο ίδιος θα σε αποστερήσω από κάποια αμοιβή.
Αλλά επειδή τώρα ανεβαίνεις στην κορυφή του βουνού, για να προσφέρεις θυσία, παρακαλώντας να εισακούσει ο θεός την προσευχή σου, θα σου δώσω στα χέρια σου τούτο.





ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΣ
 

 

Λάβε λοιπόν στα χέρια σου αυτόν τον λίθο τον κρυστάλλινο, τον λάμποντα και διαυγή που είναι δημιούργημα της αθάνατης λάμψεως που φέγγει όπως το πυρ.
Από δε το πυρ τέρπεται πολύ η αγέραστη καρδιά των αθανάτων θεών.
Εάν λοιπόν προσέλθεις στο ναό κρατώντας ανάμεσα στα χέρια σου αυτόν τον λίθο, κανείς απ΄τους θεούς θα αρνηθεί να εισακούσει τις προσευχές σου.
Άκουσέ με τώρα, για να μάθεις την δύναμη του λευκού λίθου.
Εάν δηλαδή θέλεις ν΄ανάψεις φλόγες χωρίς να βάλεις φωτιά, σε προτρέπω να τοποθετήσεις αυτόν πάνω από ξερά ξύλα. 
Αμέσως αυτός, ενώ θα είναι απέναντι από τον καταυγάζοντα ήλιο, θ΄απλώσει πάνω από τα ξύλα μικρή ακτίνα. 
Κι΄αυτή, όταν θα έρθει σε επαφή με πολλά ξερά ξήλα, θα βγάλει πρώτα καπνό και μετά λίγο πυρ και κατόπιν μεγάλη φλόγα. 
Αυτήν δε οι παλιοί την ονομάζουν , όπως είναι γνωστό, ιερό πύρ.

Και είμαι βέβαιος , ότι δεν υπάρχουν άλλες φλόγες εκτός απ΄αυτές που να καίνε τόσο πολύ ευχάριστα για τους θεούς. 
Ακόμη σου αποκαλύπτω , φίλε μου, και αυτό το μέγα θαύμα. Αυτός ο λίθος, ο οποίος είναι η αιτία της φλόγας , αν τον ανασύρεις από το πυρ πολύ ταχέως, γίνεται ψυχρός, όταν τον αγγίξεις και τον χαϊδέψεις. Και όταν δεθεί γύρω απ΄τα νεφρά,θα διασώσει τον ασθενή.
Ως προς τον ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ, παρατηρούμε ότι οι ΄Ελληνες γνώριζαν από πολύ παλαιά τη χρήση του διαφανούς κρυστάλλου (φακού) για το άναμμα της φλόγας , το άναμα του ιερού πυρός, το οποίο με αυτόν τον «μαγικό τρόπο» ερχόταν κατ΄ευθείαν από τους θεούς. Αυτό το τελετουργικό άναμμα της φλόγας, το αναβιώνουμε σήμερα κατά την αφή της ολυμπιακής φλόγας στον ιερό χώρο της αρχαίας Ολυμπίας.

ΓΑΛΑΚΤΙΤΗΣ


Θα σου δώσω επίσης και δεύτερο λίθο για να σε βοηθά , όταν προσεύχεσαι, ένα λίθο γεμάτο από εξαίσιο γάλα, σαν τον μαστό της νύμφης που γέννησε για πρώτη φορά, ή τον μαστό γόνιμης γαλακτερής γίδας.
Τούτον βέβαια οι παλιοί τον ονόμαζαν ανακτίτη αδάμαντα, γιατί κάμπτει τον νού των θεών, ώστε να θέλουν, σεβόμενοι τις θυσίες, να ευσπλαχνίζονται τους ανθρώπους. 
Αυτόν , αυτοί τον ονόμασαν λήθαιον (λησμονιάς) γιατί πάντοτε απομακρύνει τους ανθρώπους και τους θεούς από το να θυμούνται την άθλια δυστυχία. Και μαγεύει τον νού, ώστε να είναι ωφέλιμος , παροτρύνοντας αυτόν που αναλογίζεται ήσυχες σκέψεις.
΄Αλλοι όμως υποστήριξαν, ότι είναι καλύτερα να τον ονομάζουμε γαλακτίδα πέτρα, γιατί έαν τον τρίψεις, βγάζει από μέσα του σαν λευκό γάλα, πανόμοιο με ιχώρα, ( το αίμα των θεών).
Αλλά και αυτού του λίθου θα μπορέσεεις να λάβεις εμπειρία, ΄αν θέλεις, όταν δηλαδή δεις να μικραίνουν τα μαστάρια των γιδιών , τι θα κάνεις , αγαπητό μου παιδί, όταν θα είσαι κοντά στα δικά σου εξαντλημένα κατσίκια, τα οποία κάποτε ικέτευες για να ξεφύγεις από το πελώριο θηρίο κι΄αυτά αδύνατα μέσα στο μαντρί, τριγύρω από σένα θα βελάζουν ολόγυρα;
Nα δίνεις πάντοτε εντολή στις στεναχωρημένες μητέρες τους, να τα λούουν μέσα στους νεροστρόβιλους των πηγών , που έχουν κυανή λάμψη. Κι΄αφού τους στήσεις απέναντι από τον ανατέλλοντα ήλιο, κατά πρώτον μεν περνώντας γύρω απ΄όλες να τις εξαγνίζεις ( καθαρίζεις), έπειτα δε αφού ανακατέψεις μέσα σε έναν κρατήρα αλμύρα και λεπτό αλεύρι από τον λίθο, να διέρχεσαι μέσα από το κοπάδι των προβάτων και των γιδιών, και να ραντίζεις με καρποφόρο βλαστάρι το δασύτριχο νώτο καθεμιάς. 
Κι΄αυτές βέβαια όλες γύρω από τα μαντριά ασιθανόμενες ευφροσύνη , γίνονται ξαφνικά γαλακτοφόροι , εν μέσω των τέκνων τους. Κι΄αυτά τότε , αφού χορτασθούν θηλάζοντς τους μαστούς των μητέρων τους, θα θυμηθούν πάλι περήφανα τα σκιρτήματα.
΄Όταν δε εσύ έλθεις σε επαφή με τη σύζυγό σου σήκωνέ την να πίνει από το γλυκό μελίκρατο ( κράμα από μέλι και γάλα) για να γεννά μικρό γιό, που μεθυσμένος από τους μαστούς θα είναι στη συζυγική κλίνη.
΄Αν δε η τροφός υψώνει από τον αυχένα του παιδιού τον λίθο , θ΄απομακρύνει τα μάτια της κακόβουλης Μέγαιρας.
Επίσης και σένα οι έξοχοι βασιλείς θα σε σέβονται, όταν κρατάς στο χέρι σου τον λίθο, καθώς και τ΄αναρίθμητα φύλα των ανθρώπων. Προ πάντων δε οι θεοί θα εκπληρώνουν όλα όσα ανταποκρίνονται στις δικές σου επιθυμίες, εισακούοντας τις προσευχές σου.


ΠΕΤΡΑΚΗΣ


Πρέπει δε να προσεύχεσθε πλησίον του βωμού κρατώντας βραχώδη λίθο με ωραία φύλλα, καθ΄όν χρόνον γίνεται η θυσία.
Ο Γαλακτίτης , θα πρέπει να θεωρήθηκε ανά τους αιώνες ένας πολύτιμος λίθος για τους αλχημιστές και τους μάγους. Ο συσχετισμός του με την γαλακτοφορία , όπως περιγράφεται στα λιθικά πέρασε και στο χριστιανισμό, με την μετονομασία του σε «γάλα της Παρθένου». Συγκεκριμένα στη Βηθλεέμ μέχρι σήμερα δεικνύεται το σπήλαιο της Παρθένου, όπου κατά την παράδοση κατάφυγε η Θεοτόκος, ενόσω ο Ιωσήφ, έλειπε για ν΄αγοράσει τα εφόδια για την φυγή τους στην Αίγυπτο.
Η Παρθένος σ΄αυτό το σπήλαιο θήλασε τον Ιησού, αλλά μια σταγόνα απ΄το γάλα έπεσε στο έδαφος. Αργότερα , όλο το σπήλαιο έγινε λευκό από το γάλα αυτό.

"Η άσπρη ασβεστολιθική γη ή ο γαλακτίτης λίθος (=είδος ζεόλιθου που όταν τρίβεται ή βρέχεται, εκκρίνει υγρό που μοιάζει με γάλα) της Σπηλιάς του Γάλακτος στη Βηθλεέμ ονομάζεται Άγιο Γάλα της Παρθένου. 
Και τα κομμάτια αυτής της άσπρης πέτρας ονομάζονται κατ’ επέκταση Γάλα της Παρθένου.
Όταν θα ανακαλυφθεί η Σπηλιά του Γάλακτος κατά τη διάρκεια των σταυροφοριών και αφού θα περιέλθει στους Φραγκισκανούς μοναχούς, κομμάτια από τον γαλακτίτη λίθο με την ονομασία «λείψανο του γάλακτος της Παρθένου» θα διοχετευθούν σ’ όλη τη Δυτική Ευρώπη, όπου ανακατεμένο με νερό καταναλώνονταν από γυναίκες για να κατεβάσουν γάλα κατά τη διάρκεια της γαλουχίας τους ή ακόμα και για θεραπεία διαφόρων ασθενειών 
Το Γάλα της Παρθένου ήταν, για τους πιστούς, ένα ορατό σημάδι της ενσάρκωσης του Λόγου που ως βρέφος, στόχος του, όπως και όλων των βρεφών του κόσμου, ήταν το γάλα της μητρός του, Μαρίας. 

Τον Μεσαίωνα, όπως αναφέρουν περιηγητές, η σπηλιά ήταν γεμάτη από κόσμο, ιδιαίτερα γυναικών, διαφορετικών εθνικοτήτων και θρησκειών, που σκοπό είχαν να πάρουν το Γάλα της Παρθένου.



 Αργότερα, όταν οι Άγιοι Τόποι θα περιέλθουν στα χέρια των Σαρακηνών, τα σπάνια πια κομμάτια της λευκής πέτρας που θα έβρισκαν το δρόμο τους προς τη Δύση θα διοχετεύονταν σε λειψανοθήκες και άλλα ιερά σκεύη, όπως η περιστερά του Θησαυρού Oignies




ΑΧΑΤΗΣ






Αν δε φέρεις στα χέρια σου και ένα κομμάτι από λίθο δενδρόφυτο, περισσότερο θα τέρπεται ο νούς των αιωνίων θεών. Γιατί θα δεις πάρα πολλά δέντρα, σαν σε ένα κήπο γεμάτο από άνθη , τα οποία κυματίζουν με πυκνούς κλάδους. Γι΄αυτό και οι άνθρωποι τον λίθο αυτό τον ονόμασαν αχάτη δενδρώδη, γιατί κατά μεν το ένα μέρος είναι αχάτης , κατά δε το άλλο φαίνεται ότι είναι το σώμα πυκνού δάσους ( σήμερα ο λίθος αυτός λέγεται Μοζ- Αχάτ, δηλαδή χλοερός αχάτης). Αυτόν τον λίθο να τον βάλεις γύρω από τα δύο κέρατα των βοδιών, που διασχίζουν την γή, ή γύρω απ΄τον ισχυρό ώμο του ακαταπόνητου αγρότη, που καλλιεργεί τη γή. Και τότε από τον ουρανό θα έρθει η Δήμητρα με τα στάχινα πλοκάμια στο αυλάκι έχοντας γεμάτο τον κόλπο της , που φέρνει καρπούς.


ΚΕΡΑΣ ΕΛΑΦΟΥ





Παρατήρησε και κρατώντας στα χέρια σου το θαυμαστό κέρατο του ελαφιού πλησίαζε στους θεούς. Διότι ο νους των ουρανίων θεών, χαμογελά, όταν αυτοί δουν το έργο της πολυποίκιλης φύσης από το κεφάλι του ελαφιού. Δεν φυτρώνει βέβαια η πέτρα προς τον κρόταφο, αλλ΄όμως είναι ισχυρή και στερεή. Ούτε θα μπορέσεις να μάθεις αν είναι κέρατο ή λίθος, πριν βρείς ψαύοντας αυτόν, τον αληθινό λίθο. Πάντοτε αυτός ο λίθος θα θέτει πάνω στο κεφάλι πυκνή κόμη , ακόμα και αν είσαι φαλακρός. Διότι εάν τρίψεις αυτόν με λάδι και με το μείγμα αυτό αλείφεις τους κροτάφους σου κάθε μέρα, νέες τρίχες θα ανθήσουν γύρω απ΄αυτούς.

Εάν δε κάποιος ρωμαλέος άντρας οδηγήσει στο κρεβάτι μια κόρη, που έρχεται για πρώτη φορά σε γάμο, ας φέρει ως μάρτυρα της αξιέραστης τέρψεως αυτόν τον λίθο. Αυτός δε με αδιάρρηκτη ομόνοια θα συνδέσει και τους δυό έως τα τελευταία γεράματα και καθ΄όλες τις μέρες της ζωής τους.




ΠΕΡΙ ΒΑΡΒΑΡΟΥ ΛΙΘΟΥ




Τώρα αναγγέλλω , ότι στον ποιμένα των αγροδίαιτων ταύρων που έχει σαν χιτώνα τον κισσό, γιό του Διός ( τον Διόνυσο )που φέρει ασπίδα, είναι αρεστός κάποιος βαρβαρικός λίθος, ο οποίος βρέχεται στα ιερά νερά του Ευφράτη, που πηγάζουν από την Συρία. Αυτός ο λίθος , αν προσφέρεις θυσίες για την αμπελόφυτη περιοχή, αφού περιβάλει αμέσως τα΄αλώνια σου με κλήματα που φέρουν σταφύλια, θα σου δώσει ν΄αντλήσεις πολύ κρασί.




ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΙΑΣΠΙΣ 





Και αν κάποιος θυσιάζει φέροντας μαζί του ένα στιλπνό και καταπράσινο ίασπι η καρδιά των θεών θερμαίνεται και θα γεμίσουν την αποξηραμμένη γη με σύννεφα. Γιατί αυτή η πέτρα φέρνει πολλή βροχή στα ξηρά εδάφη.

ΛΥΧΝΙΣ
(πιθανότατα το Ρουμπίνι)




Συ δε , ώ λύχνιε, απομάκρυνε από τα δικά μου χωράφια το ορμητικό χαλάζι και τις άλλες καταστροφές που γίνονται στα χωράφια.

Γιατί και σένα αγαπούν οι θεοί, από δε τους βωμούς αναδίδεις, καθώς βέβαια ο κρύσταλλος , φλόγα χωρίς φωτιά και μέσα σε σένα υπάρχει η αντίθετη δύναμη. Όταν δηλαδή το πυρ περιβάλει το κοίλωμα του γεμάτου από νερό καζανιού, το νερό εσωτερικώς παραμένει ψυχρό, αν και το πύρ επισπεύδει την βράση. 

Εάν όμως κάποιος αφήσει το καζάνι με το νερό σε ψυχρές σκόνες ( στίχοι με ακατανόητο νόημα) το νερό παφλάζει εντός του χάλκινου καζανιού, ο οποίος αναταράσσεται.



ΤΟΠΑΖΙΟΣ

(το τοπάζιο των αρχαίων ελλήνων, κατά την κρατούσα άποψη δεν είναι το σημερινό ΤΟΠΑΖ αλλά το Περίδοτο)





Καλοί δε πάλι εκτός τούτων, λέγεται ότι είναι για τις θυσίες στους ανθρώπους και οι τοπάζοι, που έχουν μορφή υάλου.



ΟΠΑΛΛΙΟΣ






Σου λέω δε , ότι και ο λαμπρός οπάλλιος τέρπει τους θεούς , γιατί έχει την τρυφερότητα του τρυφερού δέρματος περιπόθητου παιδιού. Και αυτός έχει κατασκευασθεί και ως βοηθός των ματιών (δηλαδή ενισχύει την όραση).



ΟΨΙΑΝΟΣ






Και συμβουλεύω ν΄αναμειγνύεις με τα δάκρυα της πιτυάς και με ευώδη σμύρνα την δύναμη του οψιανού λίθου και τον λάμποντα λεπιδωτό με τις λευκές φολίδες, γιατί έτσι θα σου δώσουν αμέσως προφητείες για τα καλά που πρόκειται να συμβούν στο μέλλον και για τα ολέθρια. Και θα μάθεις όσα θέλεις.



ΛΕΠΙΔΩΟΣ 



   

Και ο λεπιδωός προφυλάσσει ακόμα τα νεύρα από οδυνηρά παθήματα.


















ΧΡΥΣΟΤΡΙΧΟΙ ΛΙΘΟΙ



Ρουτίλιο, μέσα σε χαλαζία



Χρυσόλιθος


Δυό ακόμα υπάρχουν χρυσότριχοι λίθοι του ΄Ηλιου και οι δυό εξαίσιοι . και έπληξη θα σε καταλάβει, όταν τους δεις. Και στους δυό αυτούς λίθους έχουν φυτευθεί εκ φύσεως ακτίνες αληθινές, όρθιες , λαμπερές. Κατά μεν την όψη είναι σαν τρίχες , έχουν δε την μορφή άλλων λίθων.

Ο μεν ένας θα καταλάβεις ότι ανήκει στο γένος των κρυστάλλων
( ο λίθος αυτός σήμερα λέγεται ρουτίλιο ) ο δε άλλος είναι φανερά, κατά την όψη το σώμα του όμοιο με το χρυσόλιθο. Αν όμως ούτε αυτός ο λίθος δεν είχε τρίχες θα ήταν και αυτός χρυσόλιθος, αλλά και οι δυό αυτοί λίθοι έχουν κατασκευασθεί καλοί. 

Γιατί ο ΄Ηλιος, που φέρνει την ζωή, ενέβαλε σ΄αυτούς ισχυρό πνεύμα, ώστε να κάνουν αμέσως ένδοξους τους άνδρες και σεμνότερους κατά την όψη. Και βεβαίως πρέπει να τους εκτιμάμε. Γιατί ταχέως επέρχεται σ΄αυτούς η ευγενής μορφή των ηρώων και φέρουν επιδέξια το μέγα δώρο του θεού.

ΜΑΓΝΗΤΙΣ






Τόλμησε τώρα , να εξευμενίζεις τους θεούς με την προσηνή Μάγνησσα, την οποία και ο πολεμικός ΄Αρης αγάπησε, γιατί οσάκις προσεγγίζει τον υπόλευκο σίδηρο, όπως μια παρθένος, αφού πιάσει με τα χέρια της κάποιον ευγενικό νέο, τον αγκαλιάζει στο περιπόθητο στήθος της, έτσι κι΄αυτή φέρουσα αρπακτικά προς το δικό της σώμα, συλλαμβάνει τον σίδηρο και πάλι δεν θέλει ν΄αφήσει τον πολεμιστή σίδηρο. Γι΄αυτήν λένε , ότι είναι θεραπαινίς και της κόρης του Ηλίου, όταν αλείφει τα μαγικά φίλτρα. Αυτήν τίμησε και η πολυμήχανη κόρη του αλαζόντος Αιήτη, που σκότωσε τα παιδιά της. Αλλά εγώ, σε παροτρύνω, να μάθεις για τη σύζυγός σου, αν διαφυλάσσει καθαρό από ξένο άντρα το κρεβάτι και το σώμα της.

Αφού μεταφέρεις αυτήν (την πέτρα) στο σπίτι σου, τοποθέτησέ την κρυφά κάτω από το κρεββάτι σου, τραγουδώντας με τα χείλη σου ήρεμα ένα τραγούδι, που μαγεύει τους ανθρώπους. 

Αυτή τότε ( η σύζυγος) κατεχόμενη από πολύ γλυκό ύπνο, απλώνοντας τα χέρια της γύρω σου, καταλαμβάνεται από την επιθυμία να σε αγκαλιάζει.

 Αν όμως η θεά Αφροδίτη παρασύρει αυτήν σε πράξεις ασελγείς ( μη φυσιολογικές ) τότε αυτή, πέφτοντας από ψηλά , θα ξαπλωθεί στη γή. Και όπου δυό αδελφοί, ας φέρουν την Μάγνησσα, αν ποθούν να αποφύγουν την οργή ατέλειωτης φιλονικίας.

Επίσης και πλήθη ανθρώπων συναθροισμένων σε συγκέντρωση θα μαγεύσεις με ωραία φωνή, αν φέρεις στα στήθη σου την πειστικότητα, που είναι γλυκειά σαν το μέλι.

Και βεβαίως αν και πολλά άλλα θαυμαστά έργα θα μπορέσω να καταριθμήσω αυτού του λίθου, τι περισσότερο να σου πω για τους θεούς, των οποίων ταχέως αυτή η πέτρα λυγίζει και προσελκύει την καρδιά τους, αν και αυτοί είναι πάρα πολύ ψηλά, για να πραγματοποιήσουν , σαν να είναι γονείς σου, πολύ ταχέως, την επιθυμία σου.

Αλλά όλα αυτά, όσα σου είπα, και ευθύς κατόπιν θα παρουσιασθεί η ευκαιρία να δοκιμάσεις , όταν θα φθάσουμε στο βωμό . Γιατί αυτός ο άνδρας που με ακολουθεί, φέρει στους δυνατούς ώμους του ποικίλο υλικό από λίθους. Τώρα όμως, επειδή υπολείπεται να διανύσουμε, πολύ περισσότερο μέρος της οδού, ενώ την καρδιά σου συνταράζει το μάτι το μεγάλο του δράκοντος , μάθε να μην φοβάσαι το δηλητήριο των μακρών φιδιών.

ΟΨΙΗΤΗΣ 

Δώσε δηλαδή εντολή να τρίψει λεπτό οψίτη λίθο, εάν κάποτε σου έρθει κανείς διατρυπημένος από δυνατά δόντια φιδιού και μ΄αυτή την σκόνη πασπάλιζε την πληγή. Και τότε θα επέλθει βέβαιο όφελος.













ΟΣΤΡΙΤΗΣ

Συμβουλεύω δε συγχρόνως με αυτή την σκόνη να τρίψετε μέσα σε άκρατο κρασί οστρίτη λίθο και να πίνετε αυτό το μείγμα, διατί γνωρίζω ότι καταπραύνει τον πόνο.

Γνήσια αδελφή και ομώνυμε της ασπρόμαυρης έχιδνας, γρήγορα κάποτε εσύ κατέστησες ασθενική την εννεατή κακοπάθεια του Φιλοκτήτη, από την τέχνη του Μαχάονος.

Δεν ήλπιζε μεν κάπως ο γιός του Ποίαντος ότι θα αποφύγει την βαρειά ασθένεια , αν και το ποθούσε.

Αλλ΄αυτός όμως, αφού έμαθε από τον πατέρα του, που αποτρέπει το κακό , τη βοήθεια, ένα λίθο που θα τον θεράπευε, αφού έβαλε φάρμακα πάνω στον μηρό του , παρώρμησε εναντίον των Τρώων, τον φονέα του Αλεξάνδρου.

 Γι΄αυτόν ο ίδιος ο Πάρις, ο γιός του Πριάμου και ενώ πέθαινε, δυσπιστούσε ότι θα έρθει στη μάχη με γερά πόδια. 

Αλλά φόνευσε ο ηρωϊκός γιός του Ποίαντος τον απατεώνα Πάρη, γιατί ο ΄Ελενος, παρότρυνε τους Δαναούς να μεταφέρουν από την Λήμνο στην Τροία τον αιμοχαρή φονιά του αδελφού του.



ΟΡΕΙΤΗΣ-ΣΙΔΗΡΙΤΗΣ 






Γιατί ο Φοίβος Απόλλων έδωσε σ΄αυτόν να κρατά λίθο ομιλούντα τον σιδηρίτη, που λέει την αλήθεια. Αυτόν τον λίθο σε άλλους ανθρώπους άρεσε να τον ονομάζουν έμψυχο ορείτη και είναι στρογγυλός, λίγο σκληρός, βαρύς, σε μαύρο χρώμα, στερεός.

Γύρω δε απ΄αυτόν κυκλικά και από όλα τα μέρη, απλώνονται , σαν γραμμές ίνες, που είναι όμοιες με ρυτίδες.

Επί είκοσι μία μέρες έμαθα ότι ο ΄Ελενος , απέφευγε το κρεββάτι γυναίκας και τα κοινά λουτρά και παρέμενε αμέτοχος από έμψυχο φαγητό. 
Έλουζε δε την συνετή πέτρα σε πηγή, που έτρεχε διαρκώς, μέσα σε μαλακά πανιά, σαν να ήταν βρέφος και την έκανε ν΄αυξηθεί. 
Και αφού σαν θεό την καταπράυνε με ελαιώδη θυμιάματα, ανάβοντας με λυχνάρια φως μέσα σε καθαρή αίθουσα την χάϊδευε με τα χέρια του, αφού την σήκωσε την θεόμορφη πέτρα και έμοιαζε με μητέρα που κρατάει στην αγκαλιά της το μικρό παιδί της.

Και συ, αν θέλεις ν΄ακούσεις θεϊκή φωνή, έτσι να κάνεις, για να γνωρίσεις θαύμα στην καριδά σου. Όταν δηλαδή αποκάμεις παντελώς , κινών αυτόν στα χέρια σου, ξαφνικά θα σηκώσει αυτός φωνή νεογέννητου παιδιού, το οποίο κραυγάζει μέσα στον κόλπο της παραμάννας , ενώ πίνει το γάλα.

Πρέπει δε εσύ με ψυχική καρτερία να κρατάς ψηλά πάντοτε τον λίθο, μήπως, εάν παραλύσεις από φόβο, που εξασθενίζει και τον αποβάλεις από τα χέρια σου , ρίπτοντάς τον στη γή, διεγείρεις την φοβερή οργή των θεών. Και λάβε την τόλμη να ρωτάς την προφητική φωνή. Γιατί όλα θα σου τα πεί αληθινά. Και αφού έπειτα, όταν θα τον λούσεις , φέρεις αυτόν πλησίον στους οφθαλμούς σου, βλέπε. Γιατί θα καταλάβεις ότι κατά εξαίσιο τρόπο έγινε ψυχρός.

΄Ετσι και ο γιός του Λαομέδοντα είπε , ότι η πατρίδα του θα κυριευθεί από τους Ατρείδες, γιατί είχε εμπιστοσύνη στον προφητικό λίθο.

Σε σένα δε αποκαλύπτω ακόμη και άλλη δύναμη του σιδηρίτη.

Γιατί φαίνεται , ότι εσύ τρομάζεις σε υπερβολικό βαθμό από τα ερπετά. Πολύ όμως μεγαλύτερο από εσένα και ακατανίκητο φόβο είχε ο Φιλοκτήτης, επειδή διατηρούσε πάντα στη μνήμη του την έχιδνα. Γι΄αυτό ουδέποτε ήθελε να βαδίζει χωριστά από τον σώφρονα γιό του Πριάμου και τον παρακαλούσε , για να του πεί κάποιον παρηγορητικό λόγο, εάν κάποτε βαδίζει σε περιοχή που τρέφει θηρία, πώς θα μπορέσει ν΄αποφύγει το ασπρόμαυρο γένος.

Προς αυτόν, επικαλούμενος ως μάρτυρα των λόγων του τον Φοίβο, τον γιό της Λητούς, μίλησε αυτός και του είπε αυτά, τα οποία τώρα θα σου εκθέσω.

΄Όταν εμένα σαν παιδί με δίδασκε ο Ακερσεκόμης να εξαγγέλλω μαντείες, κατά πρώτον με παρώτρυνε να δώσω μεγάλο όρκο, να μην πω δηλαδή ποτέ στους ανθρώπους ψευδή λόγο. 
Γι΄αυτό θα σου πώ τα καθέκαστα με πολύ μεγάλη ακρίβεια. Σκέψου τώρα, ήρωα μακροβόλε, τον λόγο μου.
 Αυτή η μαύρη γη γεννά για τους ανθρώπους, πράγματα που προκαλούν πολλά κλάματα και δυστυχία, αλλά και τα μέσα άμυνας εναντίον κάθε πόνου. 

Η γή δηλαδή γέννησε μεν τα ερπετά , αλλά γέννησε και τα βοηθητικά κατά τούτων μέσα.
Από δε τη γή προέρχεται το γένος όλων των λίθων και σ΄αυτούς βέβαια ενυπάρχει απέραντη και διάφορη δύναμη.΄Οσα μπορούν να προσφέρουν στους ανθρώπους οι ρίζες ορισμένων φυτών , τόσα και οι λίθοι. 

Είναι πράγματι μεγάλη η δύναμη της ρίζας. Αλλά του λίθου είναι μεγαλύτερη.


 Επειδή σ΄αυτόν , πάντοτε και διαρκώς παραγόμενο, έδωσε η μητέρα ( η γη) αδιάφθορη και αγέραστη δύναμη. 
Η ρίζα όμως πεθάνιει και ακμάζει,ζει λίγο χρόνο και είναι τόση η δύναμή της, όσο είναι ζωντανή. Εάν όμως εκπνεύσει , ποια πλέον ελπίδα υπάρχει από μια νεκρή; 

Στα μεν βότανα θα συναντήσεις βεβαίως τις ρίζες και των επιβλαβών και των καλών, στους λίθους όμως δεν θα μπορέσεις να βρεις εύκολα εκείνο που βλάπτει , επομένως όσα πράγματι είναι τα χρήσιμα βότανα, άλλοι τόσοι είναι και οι λίθοι. Αλλά, εσύ βέβαια ο ήρωας , προφυλαγμένος με λίθο σιδηρίτη, βάδιζε θαραλλέα δια μέσου όλων των ερπετών και αν ακόμη σε συναντούν κατά πλήθη και να μην υπολογίζεις την μαύρη κακοποίηση ( την δηλητηρίαση). 

Γιατί δεν είναι πλέον σ΄αυτά επιτρεπτό να θυμούνται τα δόντια τους, ούτε και αν ενώ βαδίζεις προσεγγίζουν τα πόδια σου. Γιατί ούτε μπορούν πλέον να παραμένουν στην θέση τους, όταν εσύ φανείς από μακριά, αλλά ανήσυχα και έκπληκτα από την παρουσία σου, απομακρύνονται εσπευσμένα , σαν να καταδιώκονται. 

Αλλά και αν πηδήσεις μπροστά τους, καταλαμβάνονται από την διάθεση να έρπουν τινασσόμενα πάλι προς τα πίσω. Και ξαφνικά σταματάει ο θόρυβος ( που προέρχεται από αυτά), ούτε προχωρούν προς τα μπρος, αλλά απλώντας κοντά σου τον μακρύ τράχηλό τους επιθυμούν να σε χαϊδεύουν με την γλώσσα τους, όπως κάνουν τα σκυλάκια.

Πολλές φορές και ο Εύφορβος , ο κυνηγός κοιμήθηκε πλησίων κόκκινων δρακόντων, όταν παρέμενε κατά τις κυνηγετικές του εξορμήσεις στα πυκνά δάση της ΄Ιδης επειδή είχε πεποίθηση σ΄αυτήν εδώ την βοήθεια (εννοεί την πέτρα που είχε μαζί του).Γιατί με παρακάλεσε και του έδωσα τον ιερό λίθο. Και ουδέποτε τόλμησε να του επιτεθεί κάποιος δράκων , αν και ήσαν πολλοί στην περιοχή.

Αισθανόταν δε τέρψη να συντροφεύει τον ωραίο Εύφορβο , ένας άριστος άνδρας , ο πολεμιστής Μελάνιππος, ο καλός δικός μου ξάδελφος, άμεμπτος κατά την μορφή και μαζί με την ωραία μορφή είχε και δύναμη πολεμιστή και ρωμαλέου άνδρα, φημισμένου για το δόρυ του και καλλιπλόκαμου ( με ωραία μαλλιά).

 Γι΄αυτό και όταν ο Εύφορβος περιπλανιόταν ανάμεσα στα θηρία, ποτέ ο γιός του Ικετάονα φρόντιζε να είναι πάντα πλησίον του, αλλά χαιρόμενος στα δασοσκεπή όρη , παρακολουθούσε τα ίχνη του ισόθεου νέου , μαζί με τους σκύλους του και τους συντρόφους του και ήθελε να τον ακολουθεί μόνο αυτός.

Και βέβαια ο πατέρας του επεδίωκε με πολλούς τρόπους να τον εμποδίζει , επειδή λυπόταν, που έβλεπε τον προσφιλή γιό του να μάχεται εναντίον των θηρίων.

Και ο Πρίαμος επίσης προσπαθούσε να τον εμποδίσει. Αλλ΄αυτός δεν επείθετο, γιατί δεν ήθελε να εγκαταλείψει ποτέ τον Εύφορβο. Αλλά , κάποτε ένα μαύρο νερόφιδο, του διαπέρασε κάτω από την κνήμη δηλητήριο που καταστρέφει τους ανθρώπους, και ΄έπειτα τον κατέλαβε ισχυρός καταστρεπτικός πυρετός, εξαιτίας του οποίου θ΄απομακρυνόταν απ΄την συντροφιά του Εύφορβου και αυτό τον βασάνιζε περισσότερο.

Επειδή όμως τον σπαχνίσθηκα , όταν τον είδα ν΄απλώνει τα χέρια του προς τα γόνατά μου, έδωσα εντολή να τρίψει αυτόν εδώ τον λίθο και με την λεπτή άχνη του να πασπαλίζει την ολέθρια πληγή και πράγματι πολύ ταχέως η βαριά νόσος εγκατέλειψε τον άνθρωπο. Τέτοιο σπουδαίο βοηθό γέννησε η γή για τους ανθρώπους , τον ορείτη, ο οποίος και στους πληγωμένους ήρωες φέρνει θεραπεία και στις στείρες γυναίκες παρέχει τη δυνατότητα να γεννούν αγαπητά τέκνα.

Λέγω λοιπόν ότι οι θεοί παρέχουν στους ανθρώπους ποικίλα φάρμακα.

ΟΦΙΤΗΣ




Καθώς και από την δική του μητέρα την Αβαρβαρέαν, που γνώριζε πολύ καλά να θεραπεύσει την νόσο των ανδρών, άκουσες ποτέ, ότι ο Βουκολίδης Εύφορβος έλεγε για τις φαρμακευτικές ιδιότητες του ευγενούς οφίτου, ότι όχι μόνο εναντίον των φιδιών έχει θεραπευτική δύναμη αλλά και στα μάτια φέρει το φως και ακόμηα τραβά από το κεφάλι τον βαρύ πόνο.

Ακόμη, και σε κάποιον άνθρωπο που ήταν βραδύς στ΄αυτιά ( κουφός), αφού τα καθάρισε, έδωσε ταχέως την ακοή και μάλιστα τον κατέστησε ικανό ν΄ακούσει και ένα λεπτό (σιγανό) τραγούδι.

Επίσης και κάποιον άλλο άνθρωπο, ο οποίος λόγω της οργής της χρυσής Αφροδίτης ήταν ανίκανος να εκτελέσει τα περιπόθητα έργα του γάμου, αφού τον θεράπευσε , τον ξαπέστειλε να θυμηθεί τον έρωτα.

Εάν βάλεις αυτόν τον λίθο στη φωτιά, τα ερπετά θα τραπούν σε φυγή από την οσμή του, ούτε θα παραμείνουν κοντά, ακόμη ούτε και μέσα στην τρύπα τους.
Σχόλια:

1) Μαχάων:
  

Ο Mαχάων (< μάχαιρα (είδος σπαθιού) / μάχη, "ο μαχητής") ήταν ένας μυθικός ιατρός (δευτερεύων θεός - ημίθεος), γιος του Ασκληπιού και της Ηπιόνης.
Κατά την "Αιθιοπίδα" του Αρκτίνου ο Μαχάων ήταν προστάτης της Χειρουργικής και μάλιστα της στρατιωτικής, σε αντίθεση προς τον αδελφό του Ποδαλείριο που ήταν προστάτης της «επιμελουμένης τα εσωτερικά νοσήματα» Ιατρικής, (δηλαδή της σημερινής Παθολογίας).


Οι δυο αδελφοί συμμετείχαν στον Τρωϊκό Πόλεμο ερχόμενοι από την Τρίκκη «άγοντες τριάκοντα λαμπρά πλοία» ( Ιλιάδα, Β 733 ), και πρόσφεραν πολλές υπηρεσίες στους Αχαιούς, ιδίως περιποιούμενοι τους ασθενείς και τραυματίες με «επωδάς», εσωτερικά και εξωτερικά φάρμακα από βότανα, και με χειρουργικές επεμβάσεις.


Ο Μαχάων επιμελήθηκε τις πληγές του Φιλοκτήτη, του τραύματος του Μενελάου, και όταν πληγώθηκε ο ίδιος, από τον Πάρη, μεταφέρθηκε με το άρμα του Νέστορα από το πεδίο της μάχης στο στρατόπεδο.

2)Έλενος


Ο ΄Ελενος ήταν γιος του βασιλιά της Τροίας Πριάμου και της Εκάβης, δίδυμος αδελφός της Κασσάνδρας, ο οποίος είχε, όπως και η αδελφή του, μεγάλη μαντική ικανότητα.
Ο΄Ομηρος αναφέρει ότι ο Έλενος, εκτός της μαντικής του ικανότητας, ήταν και γενναίος πολεμιστής.

 Οι μετά τον Όμηρο επικοί ποιητές αναφέρουν ότι είχε προείπει στους Τρώες, όπως και η Κασσάνδρα, την καταστροφή της πόλης τους. 

Ο Έλενος απέκτησε το μαντικό χάρισμα μαζί με την Κασσάνδρα σε παιδική ηλικία: οι γονείς του τέλεσαν μια τελετή στον ναό του Θυμβραίου Απόλλωνα έξω από τις πύλες της Τροίας και το βράδι απεχώρησαν αφήνοντάς τον μαζί με την αδελφή του μέσα στον ναό. 
Την άλλη μέρα πήγαν να πάρουν τα παιδιά και τα βρήκαν να κοιμούνται έχοντας δίπλα τους δύο φίδια που τους έγλυφαν το πρόσωπο. Ο Πρίαμος και η Εκάβη άρχισαν να φωνάζουν και τα φίδια αποτραβήχθηκαν, αλλά είχαν προλάβει, ως όργανα του θεού, να τους δώσουν το χάρισμα της μαντικής. Ο Έλενος, σε αντίθεση με την Κασσάνδρα, προέλεγε το μέλλον ερμηνεύοντας τις κινήσεις και τις κραυγές των πουλιών (οιωνοσκοπία). 

Επιπλέον, ο Απόλλων δώρισε στον Έλενο ένα τόξο από ελεφαντόδοτο, με το οποίο ο ήρωας πλήγωσε τον Αχιλλέα στο χέρι. 
Ο Έλενος πήρε μέρος και στους νεκρικούς αγώνες που έγιναν μπροστά στο κενοτάφιο του Πάρι, όταν τον νόμιζαν νεκρό. 

Είχε προείπει μάλιστα στον Πάρι όταν εκείνος έφευγε για το πρώτο ταξίδι του στην Ελλάδα, οπότε απήγαγε την Ελένη, όλες τις συμφορές που θα ακολουθούσαν. 

Σε όλο σχεδόν τον Τρωϊκό Πόλεμο ο Έλενος πολέμησε θαρραλέα κοντά στον ΄Εκτορα, και όταν αυτός σκοτώθηκε, ο Έλενος τον αντικατέστησε επάξια και πληγώθηκε από τον Μενέλαο. 
Η στάση του Ελένου άλλαξε και έγινε σχεδόν εχθρική προς την πατρίδα του μετά τον θάνατο και του Πάρι: Ο Έλενος διεκδίκησε και αυτός την Ωραία Ελένη, μαζί με τον Δηίφοβο και τον Ιδομενέα, οπότε όταν την πήρε ο Δηίφοβος, ο Έλενος αποσύρθηκε στο όρος Ίδη και πήρε όρκο να μη ξαναπολεμήσει για την Τροία.

 Ο μάντης Κάλχας είπε στους Αχαιούς ότι μόνο ο Έλενος μπορούσε να τους πει πώς θα κυρίευαν την Τροία. 
Τότε ο έξυπνος Οδυσσέας ανέλαβε την υπόθεση και, αφού αιχμαλώτισε τον Έλενο, τον ανάγκασε λίγο με το καλό, λίγο με το άγριο, να του αποκαλύψει αυτά που γνώριζε.
 Ο Έλενος απεκάλυψε ότι η Τροία θα έπεφτε μετά την εκπλήρωση τριών προϋποθέσεων: 
1) Να λάβει μέρος στον πόλεμο ο Νεοπτόλεμος. 

2) Οι Αχαιοί να πάρουν στην κατοχή τους τα οστά του Πέλοπα. 

3) Να κλέψουν το θαυματουργό ουρανόσταλτο «Παλλάδιο». Γνωστότερος ωστόσο είναι ένας τέταρτος όρος: έπρεπε να έρθει να πολεμήσει μαζί τους ο Φιλοκτήτης , καθώς είχε το τόξο και τα βέλη του Ηρακλή. Στο σημείο αυτό γίνεται λόγος και για τον Δούρειο ΄Ιππο, ότι δηλαδή η ιδέα του ανήκε στον Έλενο και υιοθετήθηκε από τους Έλληνες.
Για όλες αυτές τις υπηρεσίες του προς τους πολιορκητές της Τροίας, καθώς και για το ότι είχε αποτρέψει τον Πάρι να απαγάγει την Ελένη, και είχε εμποδίσει τους Τρώες να αφήσουν το πτώμα του Αχιλλέα να το φάνε τα κοράκια, ο Έλενος έσωσε τη ζωή του όταν κυριεύθηκε η Τροία.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ