Ο Αιθέρας

Ο Αιθέρας και η απαγορευμένη θεωρία του.

Η ιδέα της υπάρξεως ενός υπέρλεπτου μέσου πού διαπερνά τά πάντα, υπάρχει καταγεγραμμένη ιστορικά από τούς αρχαίους Ελληνες φιλοσόφους. Στό μέσο αυτό δόθηκε τό όνομα αιθέρας. Πριν την επικράτηση της θεωρίας της σχετικότητας στο χώρο της Φυσικής ο αιθέρας εθεωρείτο ότι έχει τις ιδιότητες ενός μέσου - με ελαστικές ιδιότητες - που υπήρχε παντού και ήταν απαραίτητο για να διαδίδει την κυματική φύση του φωτός.
ΕΤΥΜΟΛΟΓΊΑΕτυμολογικά η σημασία της λέξεως Αιθήρ είναι το ανώτατον και καθαρότατον στρώμα του αέρος. Παράγεται από το ρήμα αίθω που σημαίνει ανάβω, αναφλέγω, φέγγω, φλέγομαι, καίομαι «αίθω γάρ ού μόνον το καίω, αλλά και το λάμπω» (Ευστάθιος Παρεκβολαί Είς Ιλιάδα Ψ 250). Άλλα παράγωγα της λέξεως είναι η αιθάλη, ο αιθίοψ, και πιθανώς η Αίτνα.
Ο Πλάτων στον «Κρατύλο» ετυμολογεί την λέξη λέγοντας ότι παράγεται από «αεί θεί» που σημαίνει αυτό που κινείται συνεχώς. (Κρατύλος 440 b)
Από τα πανάρχαια χρόνια ο Αιθέρας είναι γνωστός στους Ελληνες. Ο Αιθήρ σύμφωνα με την αρχαία ελληνική γραμματεία είναι και το Πυρ που δίνει ζωή, είναι ο σπινθήρας της ζωής για κάθε πλάσμα.
Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν γι αυτόν και τον συναντάμε από τους Ορφικούς και τον Όμηρο, μέχρι τον Αριστοτέλη και τον Πλωτίνο. Ο Πλάτωνας,εκτός από τα τέσσερα γνωστά στοιχεία/ουσίες του Κόσμου - Γη, Αέρας, Πυρ και Ύδωρ - αναφέρει και την πέμπτη ουσία, την Πεμπτουσία,που είναι υπεραισθητή και διαπερνά τα πάντα. Για τους Ορφικούς: «έν δέ δέμας βασίλειον, εν ώ τάδε πάντα κυκλείται, πύρ καί ύδωρ καί γαία καί αιθήρ.. . »
Ο Αριστοτέλης υποστήριζε πως εκτός από τα τέσσερα στοιχεία (Γη, Ύδωρ, Αήρ και Πυρ) υπήρχε στη Φύση και ο Αιθήρ. Σύμφωνα με την άποψη του ο ουρανός διέφερε θεμελιακά από τον κόσμο, καθώς αποτελούνταν από ένα πέμπτο στοιχείο, τον αιθέρα, που ήταν και η «πέμπτη ουσία» της Φύσης (εξού και η λέξη πεμπτουσία). Ο Αριστοτέλης οδηγήθηκε σ’ αυτό το συμπέρασμα επειδή παρατήρησε πως όλα τα ουράνια σώματα είναι φωτεινά, διαγράφουν ατέρμονους κύκλους, είναι άφθαρτα κι αμετάβλητα. Επομένως κάποια άγνωστη μορφή ενέργειας θα έπρεπε να είναι υπεύθυνη γι’ αυτό. Βασική αρχή της αριστοτέλειας φυσικής είναι η άρνηση οποιασδήποτε ύπαρξης του κενού μέσα στον χώρο. Η ύπαρξη του κενού θεωρείται παράλογη, και ο Αριστοτέλης το αποδεικνύει με μια σειρά επιχειρημάτων, που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι κόσμος πρέπει να είναι ένας πλήρης και πεπερασμένος χώρος.

Γενικά ο αιθήρ είναι για τους αρχαίους Ελληνες φιλοσόφους η βάση της επιστήμης. Το πρώτο που εδιδάσκετο ο ‘επιστήμων’ (εκ του επι + ίσταμαι, στα περίφημα ‘Ελευσίνια μηστύρια’ ήταν το ταξίδι στον αιθέρα. Ο μηυμένος εδιδάσκετο την ‘αστρική προβολή’ ή ‘αστρικό ταξίδι’, δηλαδή την τεχνική του να βγάλει κανείς την ψυχή από το βιολογικό του σώμα, δηλαδή το ταξίδι του πνεύματος – ψυχής στον αιθέρα. Αυτοί ήταν οι πρώτοι ΕΠΙΣΤΗΜΩΝΕΣ, διότι έβλεπαν με τον οφθαλμό της ψυχής τους, τον ΝΟΥ ή ΝΟΑ, το βιολογικό τους σώμα , κάτω στη γη , καθώς έφευγαν στον αιθέρα. ΙΣΤΑΝΤΟ δηλαδή ΕΠΙ του βιολογικού τους σώματος.



Αιθήρ ο πανταχού παρών
Οι επιστήμονες που υποστηρίζουν την θεωρία του Αιθέρα έχουν αποδειχθεί τις εξής αξιωματικές ιδιότητες του, σύμφωνα με τα ως τώρα δεδομένα:
Ο Αιθέρας υπάρχει παντού, γεμίζει όλο το σύμπαν, διαπερνά κάθε ύλη, είναι η πηγή κάθε ενέργειας, μεταβάλλεται σε ύλη ή μάζα… Εκπέμπει φως, αλλά είναι διαφανής. Δεν υπάρχει θερμότητα στον αιθέρα, δεν υπάρχει απώλεια ενέργειας. Ο Αιθέρας είναι ακίνητος, στάσιμος και αναπόδεικτος…

Ανάμεσα στους επιστήμονες του 19ου αιώνα που υπεράσπιζαν τη θεωρία του Αιθέρα ήταν ο Никола Тесла, (Νίκολα Τέσλα), ο εφευρέτης του Εναλλασσόμενου Ρεύματος, που έφερε επανάσταση στην ηλεκτρομηχανική, καθώς και πάνω απο 700 πρωτοποριακές ευρεσιτεχνίες. Ο Tesla θεωρούσε πως, «Ένας ασύρματος πομπός δεν παράγει ερτζιανά κύματα, τα οποία είναι ένας μύθος, αλλά ηχητικά κύματα στον αιθέρα, που συμπεριφέρονται με κάθε τρόπο σαν αυτά στον αέρα, εκτός από το ότι, λόγω της μεγάλης ελαστικής δυνάμεως και εξαιρετικά μικρής πυκνότητας του μέσου, η ταχύτητα τους είναι αυτή του φωτός».
Κοσμικός Αιθέρας. Αν και μέχρι τη νεώτερη επιστήμη, οι ιδέες του Αριστοτέλη για το κενό και τον αιθέρα ήταν αναληθείς έως και αλλοπρόσαλλες, θα δούμε ότι σήμερα οι αντιλήψεις της σύγχρονης φυσικής επανέρχονται κατά κάποιο τρόπο στην Αριστοτέλεια φυσική.

Ούτως ή άλλως οι σύγχρονοι αστροφυσικοί επιστήμονες αναφέρουν ότι το «κενό» του διαστήματος δεν είναι και τόσο κενό μιάς και εκεί υπάρχει η λεγόμενη «μεσοαστρική ύλη» (τα υπολείμματα ύλης που δεν σχηματοποιήθηκαν σε κάποιο άστρο). Άρα λοιπόν αυτό που αποκαλούμε ως «διαστημικό κενό» δεν είναι ακριβώς κενό.

Εν τούτοις όμως, σύγχρονες απόψεις που πηγάζουν από την Κβαντομηχανική, έρχονται να διαψεύσουν την αντίληψη αυτή και να αναστήσουν για ακόμα μία φορά την ιδέα του Αιθέρα. 

Συνεπώς μεταξύ των χωρισθέντων ατόμων δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. 

Ούτε καν άδειος χώρος, έννοια που είναι απαράδεκτη, όπως είδαμε και από τα επιχειρήματα του Αριστοτέλη. 

Αφού μεταξύ των χωρισθέντων ατόμων δεν υπάρχει τίποτα, τότε θα αγγίζουν το ένα το άλλο και στην πραγματικότητα, ποτέ δεν θα έχουν χωρισθεί! Το άτοπο αυτό αποτέλεσμα απαλείφεται με την εισαγωγή ενός νέου "στοιχείου", μιας νέας μορφής ύλης, τόσο λεπτής που είναι πολλές φορές μη ανιχνεύσιμη, αλλά απαραίτητης ώστε να γεμίζει τον χώρο μεταξύ των ατόμων και να καθιστά εφικτό τον διαχωρισμό τους. 

Η πέμπτη ουσία ή αιθέρας ή Πεμπτουσία, όπως ονομάστηκε μόλις στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, οφείλει τον ορισμό της στη διατήρηση της αυτοσυνέπειας της Δυναμικής και Κινητικής των σωμάτων και έρχεται να αντίκαταστήσει την "παθολογική" έννοια του κενού.

Σύγχρονοι ερευνητές (Δ. Δημόπουλος) ερμηνεύουν το περίφημο «Ε» που βρισκόταν στο ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς, ως αριθμητικά παραπεμπτικό σ' αυτήν ακριβώς την πέμτη ουσία! Λόγω της "λεπτής" υφής του, δικαιολογημένα ο Αιθέρας έχει συνδυαστεί και με την Ύλη και με το Πνεύμα . 

Μάλιστα πιστεύεται ότι η αποπομπή του από τη σύγχρονη Επιστήμη έχει σαν έμμεσο αποτέλεσμα την αποπνευματοποίηση και της Επιστήμης και του ανθρώπου γενικότερα. 

Από την άλλη, η Φυσική του Αιθέρα, που μεσουρανούσε τον περασμένο αιώνα, και που έχει απορριφθεί - δολίως κατά τη γνώμη πολλών - από τη σημερινή επιστήμη, οδηγεί σε αφάνταστες εφαρμογές,κάτι σαν θαύματα ας πούμε. Διότι ο Αιθέρας είναι το υπόβαθρο - η μήτρα - από όπου ξεπηδούν η ύλη, οι ενέργειες όλων των μορφών και η ίδια η ζωή!

Μήπως μπορούμε πλέον αν αντιληφθούμε ότι ο ΑΗΡ με το ΑΙΘΗΡ , σαν ιδεογράμματα διαφέρουν κατά το Ι και Θ που κραδάζουν ΕΙ Θ = ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ ; Δήλα δή είναι η διάσταση που κινείται ο Θεός και τα πνεύματά του ; 

 Δεξιά. H είσοδος του πλάσματος γίνεται από την περιοχή (18) των Φιλιππίνων (τσουνάμι , μουσώνες κλπ καιρικές διαταραχές) ενώ η έξοδός του γίνεται στο τρίγωνο των Βερμούδων (19) όπου παρατηρούνται συχνές μαγνητικές διαταραχές που προκαλούν εξαφάνιση πλοίων και αεροσκαφών.

Παλαιότερα, ο Βίλχελμ Ράιχ είχε προτείνει την ύπαρξη ενός βασικού αιθέρα (του 5ου στοιχείου ήπεπτουσίας, κατά τους αρχαίους Ελληνες). 

Πιθανή εικόνα του αιθέρα (γαλάζιο χρώμα) δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Εθνος, το 2005 και φαίνεται παρακάτω) ή ζωτικής δύναμης, της οργόνης, η οποία ταξιδεύει σε σπειροειδή κύματα και δημιουργεί ύλη εκεί όπου δύο σπείρες συναντώνται.

Ο Αιθέρας σχετίζεται με άλλες μορφές ενέργειας, αλλά είναι τελείως διαφορετικός από αυτές. 

Είναι η θεμελιώδης αιτία δημιουργίας μετεωρολογικών, ηλιακών και βαρυτικών φαινομένων. 

Είναι η πρωταρχική, αρχέγονη, συμπαντική, κοσμική, ζωική ενέργεια, που ταυτίζεται πρακτικά και φιλοσοφικά με: τον Αιθέρα του Αριστοτέλη, το αίτιο που οδηγεί τους ραβδοσκόπους, την Οργόνη (από το οργασμός) του Βίλχεμ Ράιχ κλπ. Για τη φυσική του 19ου αιώνα, ο Αιθέρας ήταν το αβαρές ρευστό, που υπήρχε παντού στο χώρο και μέσα στα υλικά αντικείμενα. Ήταν το μέσο από το οποίο διαδίδονταν τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα του φωτός και του ραδιοφώνου. Μιλάμε για τον Φωτοφόρο Αιθέρα. Ήταν «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών», δηλαδή όπως ακριβώς θεωρείται ότι είναι ο Θεός, στη χριστιανική ή και σε άλλες θρησκείες! Ήταν το μέσο που δρούσαν οι δυνάμεις από απόσταση.

 Η έννοια του αιθέρα φαίνεται να είναι υπερβατική, αλλά δεν είναι μόνο αυτό! Αγγίζει και τον απτό κόσμο μας.

Ψευδοεπιστήμη η μεγάλη συνομωσία

Η ενασχόληση με τον Αιθέρα σήμερα χαρακτηρίζεται ως ψευδοεπιστήμη από την πλειονότητα των φυσικών επιστημόνων, μα όχι όλων. 

Η σύγχρονη Φυσική έχει απορρίψει την ύπαρξή του, επικαλούμενη το πασίγνωστα πείραμα των Μίκελσον και Μόρλεϊ που έγινε τα 1887. Σε αυτό, αν υπήρχε Αιθέρας, η ταχύτητα του φωτός θα μεταβαλλόταν, ανάλογα με την κατεύθυνση που ταξίδευε στην πειραματική διάταξη. 

Αν όχι, τότε δεν υπήρχε Αιθέρας. Δεν βρέθηκαν μεταβολές και ο Αιθέρας, ως θεωρία, κατέπεσε. 

Είναι αλήθεια ότι τις τελευταίες δεκαετίες του περασμένου αιώνα οι φυσικοί ήταν απόλυτα πεπεισμένοι για την ύπαρξη του Αιθέρα.

 Ο ίδιος ο μεγάλος Νεύτων είχε υποστηρίξει την ύπαρξή του, όταν "χρειαζόταν" ένα «ακίνητο σύστημα αναφοράς» για να αποδείξει την κίνηση των ουρανίων σωμάτων. 

Ο Νεύτων είχε ταυτίσει τον πανταχού παρόντα «ακίνητο χώρο», με τον Αιθέρα. Όταν μάλιστα ο, επίσης μεγάλος, Μάξγουελ βρήκε ότι το φως αποτελεί μία «κυματική ανωμαλία» η οποία χρειάζεται ένα μέσον < το οποίο παθαίνει την κυματοειδή κίνηση>, όλοι πείστηκαν ότι το μέσο αυτό ήταν ο ακίνητος Αιθέρας! Επίσημα, Θεωρείται πως οι Μίκελσον και Μόρλε'ι ήθελαν να αποδείξουν και πειραματικά την ύπαρξη του Αιθέρα, αλλά υποτίθεται ότι τα αποτελέσματα του πειράματος τους, τους έπεισαν για τα αντίθετο. 

Συγκεκριμένα υπέθεσαν πως αν η Γη κινείται μέσα σε μία «ακίνητη θάλασσα Αιθέρα» Θα μπορούσαν να μετρήσουν την ταχύτητά της, όπως ακριβώς ο ναύτης μετράει την ταχύτητα τού πλοίου του σχετικά με την ακίνητη θάλασσα. 

Τα πειράματα δεν έδειξαν καμία κίνηση και έτσι, ή έπρεπε να εγκαταλειφθεί η θεωρία του Αιθέρα ή αυτή του Κοπέρνικου για την κίνηση της Γης!

 Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλοί θεώρησαν ευκολότερη την εγκατάλειψη της θεωρίας του Κοπέρνικου, αφού ο Αιθέρας όχι μόνα είχε πολύ βαθιές ρίζες αλλά είχε επιβεβαιωθεί και από τον Μάξγουελ... Τελικά - όπως είπαμε - απορρίφθηκε ο Αιθέρας.
Όμως αν κάποιος διαβάσει το σχετικό σύγγραμμα των πειραματιστών, θα δει ότι αυτοί αναφέρουν ρητά τη μέτρηση μικρών μεταβολών, πράγμα ακριβώς αντίθετο από αυτό που πιστεύεται σήμερα. Οι μεταβολές αυτές είχαν μάλιστα και εποχικότητα! 

Το φως ταξίδευε ταχύτερα ή βραδύτερα ανάλογα αν ήταν άνοιξη ή φθινόπωρο, μέρα ή νύχτα! Πρέπει δε να τονίσουμε το γεγονός ότι το πείραμα έγινε με την υπόθεση ότι ο αιθέρας είναι ακίνητος (νεκρός;), σύμφωνα με τη ρήση του Νεύτωνα... 

Η αντίληψη περί ακίνητου Αιθέρα αποδείχθηκε λανθασμένη από τον φυσικό Ντέιτον Μίλλερ. 

Αυτός παρατήρησε ότι ο Αιθέρας κινείται, συμπαρασύρεται δηλαδή από την επιφάνεια της Γης καθώς αυτή κινείται στο διάστημα. 

Δηλαδή όπως ακριβώς ο αέρας της καμπίνας ενός κινούμενου αυτοκινήτου παρασύρεται κατά την κίνησή του, σε αντίθεση με τον εξωτερικό που γυρίζει γύρω σαν καταιγίδα. Έτσι δεν μετράται μεγάλη σχετική κίνηση μεταξύ εσωτερικού αέρα και αυτοκινήτου - μεταξύ επιφανειακού αιθέρα και Γης. Μέσα στα αυτοκίνητο δηλαδή, ο αέρας είναι σχεδόν ακίνητος σχετικά με τα όχημα. 

Ο Μίλλερ βρήκε ότι α Αιθέρας κινείται πιο γρήγορα σε μεγάλα υψόμετρα και πια αργά σε μικρά. Γι' αυτό ακριβώς θέλησε να επιβεβαιώσει τα αποτελέσματα του πειράματός του σε μεγαλύτερο υψόμετρα διαλέγοντας το όρος Ουίλσον.



Ο Μίλλερ μίλησε για δυναμικό Αιθέρα και στις αρχές του αιώνα έκανε πολλά πειράματα μέτρησης της ταχύτητας του φωτός στην κορυφή του όρους Ουίλσον που απέδειξαν την ύπαρξη του Αιθέρα! 

Κανείς δεν μπόρεσε να αντικρούσει τις 200.000 μετρήσεις του Μίλλερ, όσα ζούσε.Σήμερα αν πάει κάποιος στο όρος Ουίλσον θα δει μια πινακίδα που γράφει: «Από εδώ πέρασε Αϊνστάιν»... και ούτε μια λέξη για τον Μίλλερ! 

Ούτε βεβαίως αναφέρεται για ποια λόγο πήγε ο Αϊνστάιν εκεί. 

Είχε ανέβει για να παρακολουθήσει από κοντά τα πειράματα του Μίλλερ. 

Πολλοί σύγχρονοι φυσικοί όπως ο δρ. Π. Παππάς, αποδίδουν την μη επανάληψη του πειράματος σε μια ιδιότυπη συνομωσία επιβαλλόμενης συγκάλυψης και σιωπής, για το μεταβλητό της ταχύτητας του φωτός και άρα της ύπαρξης του αιθέρα. Γι αυτό όταν πέθανε ο Μίλλερ, άφησαν τη λήθη να σκεπάσει το έργο του και με τη μέθοδο των χρηματοδοτήσεων, επέβαλαν τις σύγχρονες θεωρίες (Σχετικότητα, κ.τ.λ)... Και πράγματι βλέπουμε τα γιγαντιαία πειραματικά επιστημονικά κέντρα (C.E.R.N. Γενεύης) να μην έχουν κάνει ποτέ μια επανάληψη του πειράματος του Ντέιταν Μίλλερ στο έδαφος ή και - γιατί όχι; - στο διάστημα! 

Αντίθετα, βλέπουμε μεγάλα ονόματα επιστημόνων του αιώνα μας, να καταφεύγουν στη θεωρία του Αιθέρα, δίνοντάς του όμως άλλο όνομα, για να εξηγήσουν τα... ανεξήγητα, και να βγουν από τα αδιέξοδα της Σχετικότητας, της Κβαντομηχανικής και του Μεγάλου ( Big-Bang)! Γ

ια παράδειγμα: Η "Θάλασσα των νετρίνο" του Ντίρακ (Neutrino sea. Ρ Dirac), η ενέργεια του κενού, η "ενέργεια ταχυονίων".

Αλλά το πιο συναρπαστικό ήλθε πρόσφατο. Στις εφημερίδες (π.χ. Ελευθεροτυπία) της 18ης Σεπτεμβρίου 2000, διαβάσαμε ότι στο C.E.R.N, φωτογραφήθηκε ένα νέο υποαταμικό σωματίδιο πού κατά 99%(!;) είναι το μποζόνιο, το άπιαστο σωματίδια που οι φυσικοί αναζητούσαν εδώ και 40 χρόνια!

 Είναι το θεμελιώδες σωματίδιο από το οποίο γεννάται η μάζα των άλλων σωματιδίων και σε τελική ανάλυση, η ύλη του σύμπαντος κόσμου! Μέχρι τώρα το προέβλεπε α Πίτερ Χίνγκς απο το Πανεπιστήμιο του Ενδιβούργου στην ομώνυμη θεωρία του. Σύμφωνα με τον Χίνγκς υπάρχει διάχυτη στο Σύμπαν μια μορφή ενέργειας, γνωστή ως «πεδίο του Χινγκς», η οποία αλληλεπιδρά με τα στοιχειώδη σωματίδια!

Αποτέλεσμα αυτής της αλληλεπίδρασης είναι η δημιουργία των εν λόγω μποζονίων, τα οποία προσδίδουν στα κλασικά σωμάτια (πρωτόνια, νετρόνια, ηλεκτρόνια) τη μάζα τους. Ο κύριος Xίνγκς; 

Λεει ότι υπάρχει ενέργεια διάχυτη στο Σύμπαν από την οποία γεννάται η ύλη και κατ επέκταση η ζωή. 

Μα και ο Αιθέρας - ή όπως αλλιώς ονομάζεται ανά τον κόσμο - αυτό υποτίθεται ότι κάνει. Είναι ο φωτοφόρος Αιθέρας από τον οποία πηγάζουν όλα τα όντα και η ζωή. Και, όπως όλοι οι προηγούμενοι, τον μετονομάζει (εν αγνοία του;) δίνοντας σ' αυτόν τον παράγοντα το όνομά του. 

Δηλαδή, τον βαπτίζει σε "πεδίο του Χινγκς" και ίσως πάρει το βραβείο Νόμπελ για αυτό...
Μήπως η σύγχρονη Επιστήμη είναι αναγκασμένη πλέον να επαναανακαλύψει τον Αιθέρα- και το κάνει - αλλά τηρώντας όλα τα προσχήματα που είναι αναγκαία για να μην κλονιστεί όλο το οικοδόμημά τους?
O Αιθέρας επιστρέφει για να εκτοπίσει την σκοτεινή ύλη







Κάποιοι νομίζουν ότι η ιδέα του Αιθέρα στη φυσική πέθανε οριστικά με το πείραμα του Μίκελσον-Μόρλεϊ το 1887.
Όμως νέες επιστημονικές θεωρίες και κοσμολογικά μοντέλα καθώς και ένα πρόσφατο άρθρο του New Scientist έρχονται να τους διαψεύσουν και να ταράξουν τα νερά της σύγχρονης φυσικής.
Από το παράθυρο του γραφείου του, ο Γκλέν Στάρκμαν μπορεί να δει την τοποθεσία όπου ο Άλμπερτ Μίκελσον και ο Έντουαρντ Μόρλεϊ πραγματοποίησαν το περίφημο πείραμα του 1887 το οποίο απέκλεισε την παρουσία ενός απανταχού διεισδυτικού «αιθέρα» στο διάστημα, ορίζοντας το σκηνικό για την ειδική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν.
Έτσι μοιάζει ειρωνικό που ο Στάρκμαν, ο οποίος βρίσκεται στο Πανεπιστήμιο Κέις Γουέστερν Ρεζέρβ στο Κλίβελαντ του Οχάϊο, προτείνει τώρα μια θεωρία η οποία θα φέρει τον Αιθέρα στο προσκήνιο. 

Ενώ αυτό θα αψηφούσε τον Αϊνστάιν, ο αιθέρας του Στάρκμαν θα απαλλάσσονταν από την ανάγκη για σκοτεινή ύλη.

Οι φυσικοί του 19ου αιώνα πίστευαν ότι όπως ακριβώς τα ηχητικά κύματα μετακινούνται διαμέσου του αέρα, τα κύματα του φωτός πρέπει να μετακινούνται διαμέσου μιας απανταχού διεισδυτικής φυσικής ουσίας, την οποία και κάλεσαν φωτοφόρο Αιθέρα. Ωστόσο, το πείραμα των Μίκελσον-Μορλέϊ απέτυχε να βρει οποιαδήποτε ίχνη Αιθέρα, και 18 χρόνια μετά απ’αυτό, η ειδική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν πρότεινε ότι το φως διαδίδεται διαμέσου ενός κενού. 

Η ιδέα του Αιθέρα εγκαταλείφθηκε – αλλά απ’ότι φαίνεται, δεν απορρίφθηκε εξολοκλήρου.

Ο Στάρκμαν και οι συνάδερφοί του, Τόμ Ζλόσνικ και Πέντρο Φερέϊρα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, επαναφέρουν στο προσκήνιο τον Αιθέρα σε μια νέα μορφή για να λύσει το αίνιγμα της σκοτεινής ύλης, τη μυστηριώδη ουσία που προτάθηκε για να εξηγήσει για ποιο λόγο οι γαλαξίες φαίνεται να περιέχουν πολύ περισσότερο μάζα απ’όσο μπορεί να υπολογιστεί από την ορατή τους ύλη. 

Διατύπωσαν ως αρχή έναν Αιθέρα ο οποίος είναι ένα πεδίο, αντί μια ουσία, το οποίο διεισδύει στο χωροχρόνο. «Εάν αφαιρέσετε οτιδήποτε άλλο στο σύμπαν, ο Αιθέρας θα παραμείνει εκεί», αναφέρει ο Ζλόσνικ. 

Αυτό το Αιθερικό πεδίο δεν έχει να κάνει με το φως, αλλά μάλλον είναι κάτι το οποίο ενισχύει την βαρυτική έλξη των αστέρων και των γαλαξιών, κάνοντας τα να μοιάζουν βαρύτερα, αναφέρει ο Στάρκμαν. 

Αυτό το πετυχαίνει αυξάνοντας την ευελιξία του ίδιου του χωροχρόνου, «Συχνά φανταζόμαστε το χωροχρόνο ως ένα λαστιχένιο σεντόνι το οποίο τυλίγεται από ένα μαζικό αντικείμενο», αναφέρει ο Στάρκμαν. 

«Ο Αιθέρας κάνει αυτό το λαστιχένιο σεντόνι πιο κυρτό σε τμήματα, ώστε η ύλη να μοιάζει ότι έχει ένα αρκετά μεγαλύτερο βαρυτικό αποτέλεσμα από αυτό που θα περίμενες να έχει από το βάρος της.» 

Οι υπολογισμοί της επιστημονικής ομάδας δείχνουν ότι αυτή η βαρυτική ενίσχυση που προκαλείται από τον Αιθέρα, θα εξηγήσει τις παρατηρούμενες υψηλές ταχύτητες των αστέρων στους γαλαξίες, που μέχρι στιγμής αποδίδονταν στην παρουσία της σκοτεινής ύλης.

Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που οι φυσικοί έχουν προτείνει μεταβολές στη βαρύτητα για να απαλλαχθούν από την αόρατη σκοτεινή ύλη. 

Η ιδέα προτάθηκε αρχικά από τον Μορδεχάι Μίλγκρομ ενώ ήταν στο πανεπιστήμιο του Πρίνσετον στη δεκαετία του 80. Πρότεινε ότι ο νόμος της βαρύτητας του αντίστροφου τετραγώνου εφαρμόζεται μόνο όπου η επιτάχυνση που προκαλείται από το πεδίο είναι πάνω από ένα συγκεκριμένο όριο, ας το ορίσουμε ως α0.

 Κάτω από αυτή την τιμή, το πεδίο διαλύεται πιο αργά, εξηγώντας την παρατηρούμενη επιπλέον βαρύτητα.
«Δεν ήταν πραγματικά μια θεωρία, ήταν μια υπόθεση», αναφέρει ο κοσμολόγος Σον Κάρολ στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο στο Ιλλινόις.

Κατόπιν, το 2004 αυτή η ιδέα των μεταβαλλόμενων Νευτώνειων Δυναμικών (MOND) συμβιβάστηκε με την γενική σχετικότητα από το Τζάκομπ Μπεκενστάϊν στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, στο Ισραήλ (New Scientist 22 Iανουαρίου 2005, σελ. 10), κάνοντας την MOND ένα γνήσιο διεκδικητή στα μάτια ορισμένων φυσικών. «Η δουλειά του Μπεκενστάϊν ήταν λαμπρή, αλλά τρομερά πολύπλοκη, χρησιμοποιώντας πολλά διαφορετικά και αυθαίρετα πεδία και παραμέτρους», αναφέρει ο Φερέϊρα, «Νοιώσαμε ότι κάτι τόσο πολύπλοκο δεν θα μπορούσε να είναι η τελική θεωρία».

Τώρα η ομάδα του Στάρκμαν έχει αναπαράγει τα αποτελέσματα του Μπέκενστάϊν χρησιμοποιώντας μόνο ένα πεδίο – ο νέος Αιθέρας. 

Ακόμα πιο σκανδαλιστικά, οι υπολογισμοί αποκαλύπτουν μια στενή σχέση μεταξύ του ορίου επιτάχυνσης α0 – το οποίο εξαρτάται απ’τον Αιθέρα – και του ρυθμού επιτάχυνσης του διαστελλομένου σύμπαντος.

 Οι αστρονόμοι έχουν αποδώσει αυτή την επιτάχυνση σε κάτι που καλούν σκοτεινή ενέργεια, έτσι κατά κάποιο τρόπο ο Αιθέρας σχετίζεται με αυτή την οντότητα. Το ότι βρέθηκε αυτή η σύνδεση είναι πραγματικά κάτι βαθύτερο, αναφέρει ο Μπέκενστάϊν. 

Η επιστημονική ομάδα τώρα ερευνά το πώς ο Αιθέρας μπορεί να προκαλέσει την επιτάχυνση της διαστολής του σύμπαντος.

Ο Ανδρέας Άλμπερχτ, ένας κοσμολόγος του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, πιστεύει ότι αυτό το μοντέλο του Αιθέρα χρίζει περαιτέρω έρευνας. «Πετύχαμε κάποια αληθινά βαθύτερα προβλήματα με την κοσμολογία, με σκοτεινή ύλη και σκοτεινή ενέργεια», αναφέρει. «Αυτό μας λέει ότι θα πρέπει να αναθεωρήσουμε την θεμελιώδη φυσική και να δοκιμάσουμε κάτι νέο.»

Και ο Μπεκενστάϊν και ο Άλμπερχτ λένε ότι η ομάδα του Στάρκμαν θα πρέπει τώρα να ελέγξει προσεχτικά εάν η θεωρία του Αιθέρα ταιριάζει με τις κινήσεις των πλανητών μέσα στο ηλιακό μας σύστημα, οι οποίες είναι γνωστές σε μεγάλο βαθμό ακριβείας, και επίσης εξηγούν τι ακριβώς είναι αυτός ο Αιθέρας. 

Ο Φερέϊρα συμφωνεί: «Το βάρος είναι οπωσδήποτε πάνω σε εμάς, να καθιερώσουμε αυτή τη θεωρία, ώστε να μη μοιάζει ως μία ακόμα φανταστική εξήγηση», αναφέρει.

Ωστόσο, οι φυσικοί μπορεί να είναι διστακτικοί να αναστήσουν οποιοδήποτε είδος Αιθέρα διότι έρχεται σε αντίθεση με την ειδική σχετικότητα σχηματίζοντας ένα απόλυτο πλαίσιο αναφοράς. «Παρουσιάζει ενδιαφέρον, αυτή η αμφιλεγόμενη άποψη θα το κάνει εύκολο να ελεγχθεί πειραματικά», αναφέρει ο Κάρολ.

ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ