Και αυτό διότι ενώ όλα τα εσωτερικά ρεύματα της σύγχρονης εποχής, τους προσδίδουν μέγιστη σημασία, οι πληροφορίες που έχουμε για αυτά είναι πολύ σκοτεινές.
Το γεγονός αυτό οφείλεται στην μυστικότητα που περιέβαλλε τα αρχαία μυστήρια γενικά, όπου οι μυημένοι έπαιρναν όρκο να μην αποκαλύψουν ποτέ στους βέβηλους όσα είχαν μάθει μέσα στα μυστήρια ή τις τελετουργίες που συνόδευαν αυτά τα μυστήρια.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της μυστικότητας αποτελεί η παρακάτω ταφική επιγραφή ενός ανώτερου ιερά της Μέμφιδος: «Γνώριζε όλες τις διευθετήσεις της Γης και της Ηλιουπόλεως και της Μέμφιδος. Είχε διεισδύσει στα μυστήρια κάθε ιερού. Τίποτε δεν κρυβόταν από αυτόν. Λάτρευε το Θεό και Τον δόξασε σε όλα τα έργα Του και έκρυβε στους κόρφους του όλα όσα είχε δει»
Έτσι εξετάζοντας την ιστορική διαδρομή των μυστηρίων δεν μπορούμε να εξάγουμε με βεβαιότητα μια ολοκληρωμένη εικόνα τους.
Ο σύγχρονος μάγος της τελετουργικής μαγείας Lon Milo DuQuette μας εκθέτει αυτή την ιστορική άγνοια με αφοπλιστική ειλικρίνεια : «Και οι Αιγυπτιακές τελετές μύησης;
Ξέρουμε, με κάποιο βαθμό ακριβείας, περί τίνος επρόκειτο; Άραγε, πόσες μυητικές αδελφότητες υπήρξαν και εξάσκησαν την τέχνη τους κατά την διάρκεια των 4.000 ετών Αιγυπτιακής ιστορίας;
Ήταν ανταγωνιστηκές μεταξύ τους;
Πότε έφτασε η μυητική τέχνη στο πνευματικό της ζενίθ;
Πότε άρχισε να εκφυλλίζεται για να καταντήσει τελικά κενή νοήματος μορφή; Υπάρχουν σήμερα σχολές μύησης που να είναι πραγματικά κληρονόμοι των Αιγυπτιακών μαγικών σχολών; Νομίζω πως η μοναδική τίμια απάντηση σε όλα αυτά είναι : Κανείς δε γνωρίζει πραγματικά ».
Όμως παρόλη την δυσκολία που παρουσιάζει το θέμα, κάποιοι μυημένοι ανά τους αιώνες, προσπάθησαν να αποκαλύψουν με διάφορες αλληγορίες ή με συμβολικές ιστορίες τον χαρακτήρα των μυστηρίων.
Οι κυριότερες ιστορικές πηγές που θα εξετάσουμε και που γενικά υπάρχουν πάνω στο θέμα είναι :
Το έργο του Λούκιου Απουλήιου, (π. 123 - π. 170 μ. Χ.) Asinus Aureus [Ο Χρυσός όνος ] (ή Μεταμορφώσεις, βιβλία 11).
Τα έργα του Ιάμβλιχου και ιδιαίτερα το «Περί των αιγυπτίων μυστηρίων».
Τα έργα του Πλούταρχου και ιδιαίτερα το «Περί Ίσιδος και Οσίριδος».
Η Αιγυπτιακή Βίβλος των Νεκρών – Το αρχαίο αιγυπτιακό Τυπικό των λιθοξόων
Όταν αναφερόμαστε στην «Βίβλο των Νεκρών» εννοούμε κάποια αρχαία αιγυπτιακά κείμενα, γραμμένα αρχικά πάνω στις σαρκοφάγους και αργότερα σε παπύρους που θάβονταν μαζί με το νεκρό, στο εσωτερικό των σαρκοφάγων.
Τα διάφορα βιβλία που αποτελούν αυτό που ονομάζουμε «Βίβλο των Νεκρών» περιέχουν συλλογές από επωδούς, αριθμούς και μαγικούς τύπους για χρήση από τους νεκρούς στη μεταθανάτια ζωή.
Είχαν το ρόλο να καθοδηγήσουν τους νεκρούς στις διάφορες δοκιμασίες που θα συναντούσαν πριν φθάσουν στον Κάτω Κόσμο.
Ο Lon Milo DuQuette μας λέει: «Ήταν ένας καταπληκτικά λεπτομερής χάρτης κάθε πτυχής της προβαλλόμενης φαντασίας του Θεού.
Αν το είχε αποστηθίσει όσο ήταν ακόμη ζωντανός, ο πρόσφατα νεκρός μπορούσε να αντεπεξέλθει βήμα προς βήμα στις δοκιμασίες και στη σύγχυση της μεταθανάτιας ύπαρξης, να απορροφηθεί από την αθάνατη θεότητα και να ταυτιστεί πλήρως μαζί της 4»
Οι παλαιότερες εκδόσεις του βιβλίου χρονολογούνται από τον 16ο αιώνα π.Χ. και εμπεριέχουν παλαιότερα κείμενα από το 2000 π.Χ. ("κείμενα των Σαρκοφάγων") και από το 2.600-2.300 π.Χ. ("κείμενα των Πυραμίδων")
Στον εντυπωσιακό πάπυρο του Άνι, που παρουσιάζεται με μεγάλα γράμματα σαν διάζωμα στις Αιγυπτιακές Αίθουσες του Βρετανικού Μουσείου με συνολικό μήκος 28 μέτρων (και αποτελούμενος από 37 φύλλα), μπορούμε να διακρίνουμε ένα βασικό πρότυπο, την περιγραφή της μεταθανάτιας κατάστασης του γραφέα Άνι.
Εκ πρώτης όψεως η Βίβλος των Νεκρών δεν φαίνεται να έχει κάποιο μυητικό χαρακτήρα, αν όμως κατανοήσουμε σε βάθος τον σκοπό της περιγραφόμενης τελετουργίας τότε τα συμπεράσματα μας θα αλλάξουν.
Για να γίνει αυτό πιο κατανοητό ας δούμε μια πρώτη γενική σύγκριση μεταξύ του θανάτου (ακούσια έξοδος του εγώ από το σώμα) και της μύησης (εκούσια έξοδος του εγώ από το σώμα) από τον Gareth Knight : «Όπως η μύηση περιέχει το συμβολισμό του θανάτου, με σκοπό να εντυπώσει καλύτερα την ιδέα της πνευματικής αναγέννησης, έτσι και οι αιγυπτιακές νεκρικές τελετές μας προσφέρουν ένα υπόβαθρο για τις πίστεις και τις πραχτικές της Μυστηριακής θρησκείας.
Σχετικά με αυτό, είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε ότι η συλλογή των πάπυρων που πραγματεύονται αυτό το θέμα ονομάζεται γενικά «Η Βίβλος των Νεκρών», ενώ στην αρχαία Αίγυπτο την ονόμαζαν «Η Βίβλος της ανάδυσης στο φως της Ημέρας».
Αυτός ο συσχετισμός δεν είναι καθόλου αυθαίρετος και μας φέρνει στο νου την αρχαία αιγυπτιακή επωδή: «Μακάριος αυτός που Ζει, Μακάριος αυτός που Πεθαίνει στις Θήβες» ή αυτό που έχω ακούσει να λένε οι Αγιορείτες μονάχοι : «Όποιος πεθάνει πριν πεθάνει δεν θα πεθάνει όταν πεθάνει»
Ο Πλούταρχος μας επιβεβαιώνει τα παραπάνω και λέει: «Η ψυχή, την στιγμή του θανάτου, νοιώθει τις ίδιες εντυπώσεις όπως αυτοί που έχουν μυηθεί στα μεγάλα μυστήρια. Η λέξη και το πράγμα μοιάζουν: λέμε "τελευτώ" (πεθαίνω) και "τελειούσθαι" (μυούμαι).»
Πρόκειται στην αρχή για πορείες στην τύχη, για επίπονες διαδρομές, για ένα δρόμο όλο ανησυχία και δίχως τέλος μέσα στα σκοτάδια.
Ύστερα, και πριν τελειώσουν όλα, ο τρόμος φτάνει στο αποκορύφωμα του: η ανατριχίλα, το τρεμούλιασμα, ο κρύος ιδρώτας κατακλύζουν τον υπό μύηση. «Όμως, στη συνέχεια, ένα υπέροχο φως προσφέρεται στα μάτια του, περνά μέσ' από πεντακάθαρους τόπους και λειβάδια, όπου αντηχούν τραγούδια και χοροί· τα ιερά λόγια, τα θεία οράματα εμπνέουν ένα θρησκευτικό σεβασμό.»
Ο Πλούταρχος λοιπόν συσχετίζει άμεσα τα μυστήρια με τον θάνατο και μας περιγράφει την μετάβαση στα φωτεινά λιβάδια (δηλαδή στο Φως – στην Ημέρα). Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι και μόνο η καταγραφή – χαρτογράφηση του μεταθανάτιου κόσμου (αν δεχτούμε ότι η Α.Β.Ν. είναι μόνο αυτό) με τέτοια ακρίβεια προϋποθέτει κάτι παραπάνω από συγγραφικό ταλέντο…
Τέλος αξίζει να γίνει μια μνεία στην ομοιότητα που παρουσιάζουν τα τυπικά του Ελευθεροτεκτονισμού με την Α.Β.Ν. και ειδικότερα το 125ο κεφάλαιο στο οποίο εντοπίζεται ένας από τους αρχαιότερους τύπους «κατηχισμών».
Σαν ερωταποκρίσεις περιέχονται διάφορα στοιχεία, τα οποία χρησιμοποιούνται και σήμερα στα Τυπικά διαφόρων οργανώσεων, σχετικά με το Τάγμα της Χρυσής Αυγής ο Lon Milo DuQuette μας λέει: «Σε πολλές ιεροτελεστίες ζητείται από τον υποψήφιο να σταματήσει σε διάφορα σημεία του ναού και να απαντήσει σε διάφορες ερωτήσεις ή να αντιμετωπίσει κάποια δοκιμασία.
Κατόπιν με τη βοήθεια του οδηγού της ιεροτελεστίας (ο Δοκιμαστής στις τεκτονικές στοές) ή του ανάδοχου ο υποψήφιος ξεπερνάει τη δοκιμασία και του δίνεται η άδεια, από την ανωτάτη αρχή να συνεχίσει.
Οι μυημένοι της παράδοσης του Τάγματος της Χρυσής Αυγής θα αναγνωρίσουν στα παραπάνω τα αξιώματα του Ηγεμόνα (Hegemon), του Ιερέα (Hiereus) και του Ιεροφάντη (Hierophant). »
Ο Λούκιος Απουλήιος της Μαδούρας ήταν ένας μυημένος στα Μυστήρια της Ίσιδας και πιθανά και σε κάποιες άλλες Μυστηριακές λατρείες.
Σύμφωνα με μία παράδοση, την οποία ακολούθησαν πολλοί, μεταξύ των οποίων και οι Ροδόσταυροι του 17ου αιώνα, έγραψε πολύ σοφά πράγματα, καλυμμένα όμως με το προσωπείο μιας σκωπτικής διάθεσης.
Αυτό που σε ένα επίπεδο αποτελεί συλλογή αστείων και μερικές φορές κακόγουστων ή και χυδαίων ακόμα ιστοριών, στην πραγματικότητα είναι μια πραγματεία που αφορά τη μύηση στα ανώτερα πνευματικά Μυστήρια.
Ταυτόχρονα, θεωρείται έργο πολύ αποκαλυπτικό για τα είδη των θρησκειών και τις μαγικές πεποιθήσεις που επικρατούσαν εκείνη την εποχή (αν και τα κείμενά του τοποθετούνται χρονικά γύρω στον 3ο μ.Χ αιώνα, η γενική εικόνα που μας δίνει ισχύει και για μερικούς αιώνες πριν).
Η ιστορία των «Μεταμορφώσεων» αφηγείται το πώς μεταμορφώθηκε σε γάιδαρο και τις περιπέτειες που είχε μέχρι να ξαναποκτήσει την ανθρώπινη μορφή τού.
Η αρχική του μεταμόρφωση ήταν αποτέλεσμα της ασυγκράτητης επιθυμίας του για τα εγκόσμια και της περιέργειάς του.
Δημιουργεί έναν παράνομο δεσμό με μια υπηρέτρια, που του αποκαλύπτει ότι η κυρά της είναι μυημένη στη φυσική μαγεία. Ένα βράδυ αργά, την παρακολουθούν κρυφά να αλείφεται με μία παράξενη αλοιφή και να μεταμορφώνεται σε κουκουβάγια.
Ο Λούκιος δοκιμάζει και αυτός την αλοιφή, αλλά, δυστυχώς γι' αυτόν, κάνει λάθος στο βαζάκι και μεταμορφώνεται σε γάιδαρο.
Το αντίδοτο για να ξαναπάρει την ανθρώπινη μορφή του είναι να φάει μερικά τριαντάφυλλα. Αλλά πριν προλάβει και, έχοντας ακόμα μορφή γαϊδάρου, εισβάλλουν Κλέφτες και τον παίρνουν, για να τους βοηθήσει να μεταφέρουν τη λεία τους.
Αν και πέρασε από πολλά βάσανα και δοκιμασίες, συνέχεια ανέβαλε την βρώση των τριαντάφυλλων γιατί πάντα τον παρακολουθούσαν άλλοι, και θα μπορούσε να κατηγορηθεί για μαγεία αν τον έβλεπαν να μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια τους.
Τελικά προσεύχεται στην' Ισιδα, και μέσα από ένα όραμα κατευθύνεται σε μία περιοχή με πολλά τριαντάφυλλα, που θα τον βοηθούσαν να αποχτήσει την προηγούμενη μορφή του.
Εκεί γίνεται μια θρησκευτική τελετή προς τιμή της Ισιδος, όπου ένα θρησκευτικό πλοίο πρόκειται να καθελκυστεί στη θάλασσα γεμάτο με αναθήματα.
Ένας από τους ανώτερους ιερείς κρατάει ένα στεφάνι από τριαντάφυλλα και ο Λούκιος καταφέρνει να το φάει.
Μετά, από ευγνωμοσύνη, αφιερώνεται στα Μυστήρια και γίνεται μέλος του ιερατείου της Ίσιδας.
Σε ότι αφορά στη μύησή του, λέει ότι δεν επιτρέπεται σε κανένα να αποκαλύψει αυτά που συμβαίνουν μέσα στα άγια των αγίων : «Κι εσύ φιλομαθή αναγνώστη, ίσως να απαιτείς να μάθεις τι λέχθηκε και γίνηκε εκεί μέσα: μα την αλήθεια, θα σού έλεγα αν δε γινόμουν παραβάτης, θα μάθαινες αν σωστό για σένα ήταν να ακούσεις: αλλά, αμέσως και τα αυτιά σου και η γλώσσα σου θα υπέφεραν από τον πόνο της παράτολμης περιέργειας.
Αλλά δε θα βασανίσω για πολύ το μυαλό σου, που ίσως πιστεύει σε κάποια θρησκεία και είναι δοσμένο σε κάποια λατρεία' άκου, λοιπόν, και πίστεψε πως είναι αλήθεια. Π
ρέπει να καταλάβεις πως έφτασα κοντά στον κάτω κόσμο, στις ίδιες τις πύλες της Περσεφόνης κι αφού από εκεί αρπάχτηκα και πέρασα μέσα από όλα τα στοιχεία, μετά επέστρεψα στη θέση μου: εκεί γύρω στα μεσάνυχτα είδα τον ήλιο να λάμπει εκτυφλωτικά, είδα και τους θεούς, ουράνιους και υποχθόνιους μπροστά τους ". παρουσιάστηκα και τους λάτρεψα». “
Αυτά μπορώ να σου αναφέρω κι αυτά που άκουσες δεν είναι αναγκαίο να τα κατανοήσεις"
Ο Λούκιος, επειδή είχε ορκιστεί να τηρεί μυστικότητα, κρύβει την αλήθεια μέσα στα διπλά ή και πολλαπλά νοήματα, παρουσιάζοντας το σοβαρό σαν αστείο, αυτό άλλωστε το συναντάμε σε πολλά τέτοιου είδους κείμενα.
Στην πραγματικότητα, μας αποκαλύπτει τα πάντα μέσα από τις «γελοίες» ιστορίες του βιβλίου, ζητώντας μας μάλιστα συγνώμη γιατί χρησιμοποίησε αιγυπτιακό χαρτί και πένα από τις καλαμιές του Νείλου (μάλλον πρόκειται για μια έμμεση υπόδειξη στους σοφούς να ψάξουν για τις ρίζες των αρχαίων Μυστήριων στη συσσωρευμένη γνώση και στις παραδόσεις της αρχαίας Αιγύπτου).
Ο Λούκιος αργότερα μυείται στα Μυστήρια του Όσιρι, τον οποίο χαρακτηρίζει σαν «τον πιο ισχυρό από όλους τους θεούς, τον ύψιστο από τους μεγάλους, το μεγαλύτερο από τους ύψιστους και τον κυβερνήτη των μεγάλων ... " με άλλα λόγια, «τρισμέγιστο». Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε το ρόλο που παίζουν τα τριαντάφυλλα στην ιστορία του Λούκιου, σαν φορέας της λύτρωσης του.
Είναι ένα σύμβολο που το συναντάμε διαρκώς στην ιστορία της μαγείας.
Είναι τα Rosa Mystica της Θείας κωμωδίας του Δάντη και αποτελούν ένα πρότυπο του ίδιου του ουρανού.
Είναι το κεντρικό σημείο των Μυστήριων του Ρόδου και του Σταυρού, που συναντάμε στο Ροδοσταυρισμό του 17ου αιώνα και συμβολίζουν το πνεύμα που κυριαρχεί στα τέσσερα στοιχεία.
Ένας άλλος τρόπος, μέσα από τον οποίο εκφράζονται οι πνευματικές διδασκαλίες των Μυστηριακών λατρειών, δίνεται από τον Λούκιο σε ένα μακροσκελές ανέκδοτο, ενσωματωμένο μέσα στην κύρια ιστορία του με τίτλο «Η Αγάπη της Ψυχής και του Έρωτα».
Η Ψυχή, μία νεαρή κοπέλα που συμβολίζει την ανθρώπινη ψυχή, έχει ερωτική σχέση με το Θεό Έρωτα, όμως χάνει την πίστη και την εμπιστοσύνη αυτής της αγάπης επειδή ακούει τις ζηλόφθονες πονηριές των αδελφών της.
Αφήνει την περιέργεια και την υποψία να ξεπηδήσουν μέσα στο στήθος της, σε σημείο που προδίδει τον Έρωτα, το θείο εραστή της. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να περάσει πολλές δοκιμασίες και περιπέτειες.
Οι δοκιμασίες είναι να βάλει σε τάξη χιλιάδες σπόρους μέσα σε μία νύχτα, να αναζητήσει ένα χρυσόμαλλο δέρας, να φέρει λίγο από το νερό που τροφοδοτεί τους ποταμούς του Κάτω Κόσμου και να παρακαλέσει την Περσεφόνη να της δώσει λίγη από την ομορφιά της, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να κατέβει στο ίδιο το βασίλειο του Άδη.
Τους πετυχαίνει αυτούς τους άθλους, τόσο γιατί δείχνει μια παραδειγματική αγάπη και υπηρεσία προς τους άλλους, όσο και γιατί το αξίζει.
Στο τέλος αποκαθίσταται ερχόμενη σε ένα θείο γάμο με το Θεό Έρωτα.
Ο Γάλλος εσωτεριστής Dr. Gerard Encausse, γνωστός ως Papus, στο βιβλίο του «Πραγματεία για τον Αποκρυφισμό » παραθέτει ένα σχέδιο της αρχαίας Αιγυπτιακής Μύησης βασισμένο κυρίως στον Λούκιο.
Παρατίθεται το κείμενο αυτούσιο :
Θα θυμίσουμε σε συντομία ότι ήταν γύρω στην ΧV Δυναστεία της Αιγύπτου, κατά τη διάρκεια της εισβολής των ποιμένων, που τα μεγάλα μυστήρια καθιερώθηκαν από τους σοφούς της Αιγύπτου, για να κρύψουν την ερμητική επιστήμη από τους βέβηλους και να διαφυλάξουν τη μύηση γι' αυτούς που είχαν κριθεί άξιοι.
Όμως, ας σωπάσουμε πάνω σ' αυτό κι ας ξαναγυρίσουμε στις εργασίες εκείνες, που επέτρεπαν στον υπό μύηση να γίνει ένας μύστης κι ύστερα ένας ιππότης, γήινα ονόματα των στρατιωτών της καλής θεάς για τους μυημένους στα μυστήρια της Ίσιδας, των στρατιωτών του Θεού για τους μυημένους στα μυστήρια του Όσιρη ή του Μίθρα.
Στη συνέχεια, ο κάθε ναός της Ίσιδας είχε τις κρύπτες του για μυήσεις ή για τελετουργίες που διεξάγονταν για όλους τους μυημένους.
Μπορούμε να διαιρέσουμε τη μύηση σε τέσσερα μέρη:
1. -Τη βάπτιση.
2. -Το θάνατο και την κόλαση.
3. -Την κάθοδο στην κόλαση.
4. -Τη μεταμόρφωση σε ήλιο. Αυτές οι φάσεις μύησης, όπως θα δούμε, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα γι' αυτόν που δεν ξέρει τα μυστήρια του αστρικού επιπέδου, αλλά έχουν, αντίθετα, πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, γι' αυτούς πού είχαν εισχωρήσει στις στοές της αναδίπλωσης και της πνευματικής ζωής.
Ο Απούλιος μάς λέει ότι της κάθε μύησης έπρεπε να προηγηθεί μια δοκιμασία και μια περίοδος νηστείας και διαλογισμού.
Ο μελλοντικός μυημένος νοίκιαζε στο παράρτημα του ναού ένα κελί και δεν μπορούσε να βγει απ' αυτό τον εθελοντικό εγκλεισμό του, παρά μόνο αφού αποκτούσε την εμπειρία του πρώτου οράματος του.
Ο ιερέας ήταν ανίκανος να προσφέρει μύηση αν το αόρατο δεν είχε σφραγιστεί μ' ένα όραμα, φανερώνοντας ότι ο υποψήφιος για μύηση μπορούσε πραγματικά να συμμετάσχει στα μυστήρια (να γιατί οι δόκιμοι περίμεναν καμιά φορά 10 ή 12 χρόνια την αποκάλυψη του αόρατου επίπεδου).
Ο μεγάλος ιερέας είπε στον Απούλιο: 'Ή θεά θα σε πληροφορήσει η ίδια για το πότε είναι η κατάλληλη στιγμή. Στο χέρι της υπάρχουν τα κλειδιά της κόλασης κι η σιγουριά της σωτηρίας.
Η μύηση είναι σαν ένας εθελοντικός θάνατος, που ακολουθείται από μια πιθανή σωτηρία και μια αναγέννηση.
Όσο έντονη κι αν είναι η έκκληση του δόκιμου, πρέπει να περιμένει την επίσημη γνώμη της θεάς".
Αυτό το σύστημα άμεσης επιλογής των στρατιωτών του από το αόρατο, δεν άλλαξε ποτέ με το πέρασμα των αιώνων και στις μέρες μας ακόμη, κάθε μύηση που δεν ελέγχεται από μια αστρική τελετουργία, είναι ματαιοδοξία και υπερηφάνεια.
Κάτω απ' την επίδραση της προσευχής, της νηστείας που περιοριζόταν σε μια ειδική διατροφή, ο Λούκιος βλέπει τη θεά να του εμφανίζεται αναγγέλλοντάς του ότι η στιγμή έχει έρθει. Θα πρέπει να πιστέψουμε ότι υπάρχει κάποια μυστική σχέση ανάμεσα στην εμφάνιση και στο μεγάλο ιερέα, αφού, χωρίς να χρειαστεί ο μελλοντικός μυημένος να μιλήσει, από τη στιγμή που θα παρουσιαστεί το πρωί στη λειτουργία, ο μεγάλος ιερέας τον παίρνει κατά μέρος και του διαβάζει ορισμένα κείμενα γραμμένα με ιερατικούς χαρακτήρες.
Ο δόκιμος μπορεί τότε να γίνει μέλος του αγίου ποιμνίου.
Οδηγείται από το μεγάλο ιερέα, περιτριγυρισμένος από τους μυημένους, προς τον χείμαρρο που κυλά μέσα στην κρύπτη του ναού, όπου θα υποβληθεί στην τελετή του βαπτίσματος, δηλαδή στο συμβολικό εξαγνισμό του φυσικού του σώματος με το νερό που θα προηγηθεί του εξαγνισμού του αστρικού του. Γίνεται έτσι ένας νέος άνθρωπος, κι είναι εκείνη την ίδια ημέρα που αρχίζει η πραγματική του ζωή πάνω στη γη.
Μέχρι τότε δεν ήταν παρά ένας βέβηλος, ανακατεμένος μέσα στο κοπάδι των βέβηλων. Μετά τον φυσικό εξαγνισμό απ' αυτή τη βάπτιση, ο Λούκιος οδηγήθηκε πάλι στο ναό, όπου γονάτισε μπροστά στη θεά.
Του ανακοινώνουν τις συνθηματικές λέξεις του πρώτου βαθμού μύησης, με την άποψη ότι το σύνθημα αυτό ανοίγει τις πόρτες του αόρατου και του ορατού ναού. Βλέπουμε αργότερα, ανάμεσα στους Γνωστικούς, ν' αποκαλύπτονται αυτά τα μυστήρια μ' εκκλήσεις των μυστικών λειτουργιών μέσα στο αστρικό, στους άρχοντες και στους Αιώνες.
Μετά τη βάπτιση, ο μυημένος έπρεπε, επί δέκα μέρες, να μην τρώει τίποτα που είχε ζωή και να μη χρησιμοποιεί τίποτα το διεγερτικό.
Ξαναβρίσκουμε σ' αυτό την αρχαία σοφία που κατέφευγε στη χορτοφαγία κατά περιόδους που δεν ξεπερνούν ποτέ τις σαράντα μέρες, και που επιφύλασσε αυτή την πρακτική στις επικοινωνίες ανάμεσα στο ορατό και στο αόρατο.
Όταν περνούσαν οι δέκα μέρες της νηστείας, άρχιζε η δεύτερη φάση των μυστηρίων, η πιο σημαντική απ' όλες, αυτή που αναφέρεται στη γέννηση και στο θάνατο.
Η Περσεφόνη είναι, πραγματικά, η ελληνική προσωποποίηση της Ίσιδας, αποκαλυπτήρια των μυστηρίων του αόρατου επίπεδου κι άλλων πληροφοριών που μας επιτρέπουν να επιβεβαιώσουμε με σχεδόν σιγουριά ότι ο μυημένος, τοποθετημένος μέσα σ' ένα φέρετρο ή μια σαρκοφάγο και παίζοντας το ρόλο της μούμιας, αναδιπλωνόταν με τη χρησιμοποίηση του μαγνητισμού και μεταφερόταν κάτω απ' την καθοδήγηση αόρατων οδηγών στη δεύτερη κατάσταση, όπου ερχόταν σε επικοινωνία με τους νεκρούς και τους θεούς των νεκρών.
Αυτοί που θα ήθελαν να μελετήσουν το βαθμό του Ροδόσταυρου του Ερεντόμ θα δουν ότι ο 2ος θάλαμος μύησης είναι η αναπαράσταση αστρικών πινάκων.
Η είσοδος κι η έξοδος αυτού του θαλάμου, που λέγεται κολάσιμος, είναι σφραγισμένες με ένα σκελετό, πράγμα που υποδεικνύει, γι' αυτούς που ξέρουν να διαβάζουν, ότι πρέπει να περάσουν τις πόρτες του θανάτου πριν εισέλθουν σ' αυτήν αίθουσα κι ότι έπρεπε να ξαναπεράσουν αυτές τις μυστηριώδεις πόρτες πριν ξαναγυρίσουν από την αίθουσα αυτή στο γήινο επίπεδο.
Όταν ο μύστης -γιατί αυτό ήταν το όνομα που έπαιρνε ο δόκιμος μετά απ' αυτή την αστρική την αναδίπλωση- είχε διακρίνει αυτό το μεγάλο μυστήριο των σχέσεων με το αόρατο, παρουσιαζόταν στο λαό μέσ' από μεγάλο ενθουσιασμό και γινόταν ένας ήλιος που ζούσε πάνω στη γη.
Ήταν τότε που άρχιζε το δεύτερο μέρος της διδασκαλίας, στη διάρκεια του οποίου ο μυημένος εκπαιδευόταν σιγά-σιγά στο να προκαλεί με τρόπο δραστήριο κι εθελοντικό την αστρική αναδίπλωση, που είχε προκαλέσει με παθητικό τρόπο κατά το πρώτο μέρος της μύησής του.
Ο Φαραώ υποβαλλόταν, κι αυτός ακόμη, στις δοκιμασίες της μύησης και γινόταν ένας ζωντανός Όσιρης, αφού είχε υποστεί μες στις κρύπτες του ναού και μέσα στους θαλάμους του μυστηρίου την αστρική αναδίπλωση, που τον καθιστούσε συμμέτοχο της διπλής φύσης, ανθρώπινης και θείας.
Αυτό είναι το φάρμακο που προσφέρει την αθανασία, όπως το επινόησε η Ίσις. Και τότε καταλαβαίνουμε την παρατήρηση του Μορέ: "ότι απ' αυτή τη δοκιμασία ο μύστης έβγαινε όμοιος με τον Όσιρη.
Κι όπως είναι αλήθεια ότι αυτός ο Θεός ζούσε για πάντα, το ίδιο αληθινό είναι κι ότι η μυημένος θα ζήσει μετά το θάνατο. Και το ίδιο καθώς στην Αίγυπτο, ο νεκρός, καθαγιασμένος από τελετές, φέρνει το όνομα κι αναλαμβάνει το ρόλο του Όσιρη, έτσι κι η μυημένος στα μυστήρια της Ίσιδας παρουσιαζόταν με το κοστούμι και τα εμβλήματα του Σέραπη'"
Αποτραβηγμένος στο κελί του αρχίζει να προσεύχεται κι η θεά του ουρανού του εμφανίζεται λέγοντας: "Θα ζήσεις ευτυχισμένος, θα ζήσεις δοξασμένος κάτω από την προστασία μου κι όταν στο προδιαγεγραμμένο τέλος θα κατέβεις στον άλλο κόσμο κι εκεί επίσης, σ' αυτό το υπόγειο ημισφαίριο θα με δεις ν' αστράφτω μέσα στα σκοτάδια του Αχέροντα, κυβερνώντας το καταφύγιο της Στυγός κι όταν θα κατοικήσεις στα Ηλύσια πεδία, εκεί θα με λατρέψεις σαν μια αγαπημένη σου θεότητα". "Μάθε άλλωστε πως αν αξίζεις την προστασία μας, με την παθιασμένη σου λατρεία, με την ολοκληρωτική σου αφοσίωση, με την απαραβίαστη αγνότητά σου, έχω το δικαίωμα να παρατείνω τη ζωή σου πέρα απ' το όριο που έχει ορίσει το πεπρωμένο''.
(Απούλιος)
Μεταφορά τελετών από την Αίγυπτο στην Ελλάδα
Πολλά από τα τυπικά και τις τελετές των Ελληνικών μυστηρίων μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα από την Αίγυπτο.
Ο Εύμολπος, βασιλιάς της Ελευσίνας, επιστρέφοντας από την Αίγυπτο στην χώρα του, εγκαθίδρυσε τα ομώνυμα μυστήρια προς τιμήν της θεάς Δήμητρας, προστάτιδας της συγκομιδής και άλλων καρπών της γης.
Ο Διόδωρος Σικελιώτης (80 π.Χ. – 20 π.Χ) μας λεει για τον Ερεχθέα : «Ἐρεχθέα κομίσαι διὰ τὴν συγγένειαν σίτου πλῆθος εἰς τὰς Ἀθήνας· ἀνθ᾽ ὧν τοὺς εὖπαθόντας βασιλέα καταστῆσαι τὸν εὐεργέτην.
Τοῦτον δὲ παραλαβόντα τὴν ἡγεμονίαν καταδεῖξαι τὰς τελετὰς τῆς Δήμητρος ἐν Ἐλευσῖνι καὶ τὰ μυστήρια ποιῆσαι, μετενεγκόντα τὸ περὶ τούτων νόμιμον ἐξ Αἰγύπτου.»
Μιλώντας για τις εορτές των Θεσμοφορίων προς τιμήν της Δήμητρας, που ήταν δεύτερες σε σπουδαιότητα μετά από τα Ελευσίνια μυστήρια, ο Ηρόδοτος λέει: «αυτές οι τελετές μεταφέρθηκαν από την Αίγυπτο στην Ελλάδα από τις θυγατέρες του Δαναού, ο οποίος τις δίδαξε στις γυναίκες των Πελασγών. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, περιέπεσαν σε απραξία και μόνο οι Αρκάδες συνέχιζαν να τις τελούν. Οι Πελασγοί είχαν επίσης, μυήσει τους κατοίκους της Σαμοθράκης. Αυτοί με την σειρά τους, δίδαξαν στους Αθηναίους τα μυστήρια των Καβείρων».
Από τα παραπάνω προκύπτει η καταγωγή και των Καβειρίων μυστήριων από την Αίγυπτο (έτσι και αλλιώς η ετοιμολογία του ονόματος των Καβείρων δεν είναι ελληνική, το καβίρ στις σημιτικές γλώσσες σημαίνει μεγάλος, στην αραβική γράφεται Kebir ενώ στα σανσκριτικά το Kawiras σημαίνει επίσης μεγάλος).
Ο Ορφέας, ο διάσημος Έλληνας ποιητής μυήθηκε στη Αίγυπτο και εγκαθίδρυσε τις Ορφικές τελετές, οι οποίες, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, τηρούνταν και από τους Αιγυπτίους και από τους Πυθαγορείους
Ο Κόμης Alexander Cagliostro Ο Α. Cagliostro (1743 - 1795) ήταν ένας από τους βασικούς ροδόσταυρους, αναμορφωτές του τεκτονισμού.
Ο Κόμης Alexander Cagliostro Ο Α. Cagliostro (1743 - 1795) ήταν ένας από τους βασικούς ροδόσταυρους, αναμορφωτές του τεκτονισμού.
Με την ίδρυση του «Τάγματος του Αιγυπτιακού Τεκτονισμού» εισήγαγε αρκετά αιγυπτιακά τελετουργικά στην υπό διαμόρφωση τότε, τεκτονική παράδοση. Ας δούμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την απολογία του ενώπιον της «ιεράς» εξέτασης: «Εάν είσθε τέκνα του Θεού, εάν η ψυχή σας δεν ήτο τόσο ματαία και περίεργος, θα είχατε ήδη εννοήσει!
Αλλά σας χρειάζονται λεπτομέρειαι, σημεία και παραβολαί. Λοιπόν ακούσατε! Ας αναδράμωμεν εις το απώτερον παρελθόν, διότι το επιθυμείτε.
Εξ ανατολών το φως! (EX ORIENTE LUX!) Εξ Αιγύπτου πάσα μύησις 15.»
Στο παραπάνω απόσπασμα ο κόμης αναφέρεται καθαρά στα Αιγυπτιακά μυστήρια, το ίδιο καθαρά αυτή η άποψη φαίνεται και στην την κατήχηση του Μαθητού της Αιγυπτιακής Στοάς 16 : «Ερώτησις – Είσθε Τέκτων Αιγύπτιος;
Απάντησις – Μάλιστα, είμαι μετά δυνάμεως και αμερίστως.
Ερώτησις – Πόθεν έρχεσθε;
Απάντησις – Από τα βάθη της Ανατολής.
Ερώτησις –Τι παρετηρήσατε εκεί;
Απάντησις – Την μεγίστην ισχύν του Ιδρυτού ημών.
Ερώτησις – Τι σας εδίδαξε;
Απάντησις – Την Γνώσιν του Θεου και εμού του ιδίου.» Ο Ροδοσταυρισμός και το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής Το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής (Hermetic Order of the Golden Dawn) έχει τις ιστορικές ρίζες του στους Γερμανούς Χρυσόσταυρους του 18ου αιώνα, οι παραδόσεις των οποίων μεταδόθηκαν στην Αγγλία μέσω του λόρδου Ε. Bulwer Lytton (1803 - 1873).17 Ο Lytton έγινε μέλος της ιδρυθείσας κατά το έτος 1867, από τον Robert Wentworth Little, S.R.I.A. (Societas Rosicruciana In Anglia). Μέλη της τελευταίας ήταν οι Dr. William Wynn Westcott (1848 - 1925), William Robert Woodman (1828 - 1891) και ο εκκεντρικός Samuel Liddell MacGregor Mathers (1854 - 1918). Αυτοί με την σειρά τους, το 1887, ίδρυσαν το H.O.G.D. (η βασική διάφορα της S.R.I.A. με το H.O.G.D. ήταν η αποδοχή γυναικών και μη χριστιανών στο H.O.G.D.). Η διδασκαλία του H.O.G.D. στηρίχτηκε πάνω σε δύο στήλες: στην Μασονία και σε μια σύνθεση Ερμητισμού - Καμπάλας και Αιγυπτιακών πηγών. Τα δε τυπικά και οι τελετουργίες του βασίζονται στο «Κρυπτογραφημένο Χειρόγραφο 18» που απόκτησε ο W. W. Westcott από τον A.F.A. Woodford, έναν προεξέχοντα μασόνο συγγραφέα. Σε αυτό το χειρόγραφο περιγράφονται τυπικά με βάσει τα αρχαία μυστήρια, κυρίως τα Αιγυπτιακά. Αλλά ας δούμε τι λέει ο W.W. Westcott για την καταγωγή του H.O.G.D. και τα αιγυπτιακά μυστήρια: «Αλλά ακόμη και αυτή η άφιξη του μυστικισμού ήταν μια νέα ανάπτυξη της παλαιότερης γνώσης των καβαλιστών ραβίνων και εκείνης της πολύ πιο αρχαίας μυστικής γνώσης, της μαγείας των Αιγυπτίων στην οποία ο Μωυσής είχε εντρυφήσει. Μέσω της Καμπάλας, πράγματι, η Ευρώπη κατέκτησε αρχαία σοφία περισσότερο απ' ό,τι από οποιαδήποτε άλλη πηγή, οι δε Εβραίοι την διδάχθηκαν συγχρόνως από τους Αιγυπτίους και αργότερα από τους Βαβυλώνιους.»
«Είναι ένα αξιοσημείωτο γεγονός ότι τα κλασικά έθνη, οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, μας έχουν παραδώσει μικρές αναλαμπές της αρχαίας μαγείας και το γεγονός αυτό είναι πιο αξιοσημείωτο, επειδή η Ελλάδα κυριάρχησε στην Αίγυπτο και στην συνέχεια η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κυριάρχησε στην αυτοκρατορία και των Ελλήνων και των Εβραίων. Η Ελλάδα πράγματι διατήρησε με επιτυχία, έως έναν βαθμό, τα μυστήρια των Αιγυπτίων, γιατί τα μυστήρια της Ελευσίνας ήταν αντίγραφα των αρχαίων τελετών της Ίσιδος, του Όσιρη και του Σέραπη, αλλά στερήθηκαν αληθινής μαγείας 19.»
Η Θεοσοφία για τα Αιγυπτιακά μυστήρια
Η H. P. Blavatsky (1831–1891) στο «Θεοσοφικό Γλωσσάριο» παρουσιάζει τα Αιγυπτιακά μυστήρια ως τα «πιο σοβαρά και πιο απόκρυφα», τα οποία τελούνταν στην Αίγυπτο από την «ομάδα των μυστικών-φυλάκων» (όπως ονομάζει τους Ιεροφάντες ο Μπόνουικ), επίσης στο έργο της «Μυστική Δοξασία» (II, 432) λέει ότι η "μεγάλη πυραμίδα" κτίστηκε πολύ πιο πριν από τον Χέοπα, ως ναός μυήσεων και ότι ο Χέοπας της έδωσε άλλη χρήση αφού στην εποχή του δεν χρησιμοποιούνταν πλέον για μυήσεις.
Εξ ανατολών το φως! (EX ORIENTE LUX!) Εξ Αιγύπτου πάσα μύησις 15.»
Στο παραπάνω απόσπασμα ο κόμης αναφέρεται καθαρά στα Αιγυπτιακά μυστήρια, το ίδιο καθαρά αυτή η άποψη φαίνεται και στην την κατήχηση του Μαθητού της Αιγυπτιακής Στοάς 16 : «Ερώτησις – Είσθε Τέκτων Αιγύπτιος;
Απάντησις – Μάλιστα, είμαι μετά δυνάμεως και αμερίστως.
Ερώτησις – Πόθεν έρχεσθε;
Απάντησις – Από τα βάθη της Ανατολής.
Ερώτησις –Τι παρετηρήσατε εκεί;
Απάντησις – Την μεγίστην ισχύν του Ιδρυτού ημών.
Ερώτησις – Τι σας εδίδαξε;
Απάντησις – Την Γνώσιν του Θεου και εμού του ιδίου.» Ο Ροδοσταυρισμός και το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής Το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής (Hermetic Order of the Golden Dawn) έχει τις ιστορικές ρίζες του στους Γερμανούς Χρυσόσταυρους του 18ου αιώνα, οι παραδόσεις των οποίων μεταδόθηκαν στην Αγγλία μέσω του λόρδου Ε. Bulwer Lytton (1803 - 1873).17 Ο Lytton έγινε μέλος της ιδρυθείσας κατά το έτος 1867, από τον Robert Wentworth Little, S.R.I.A. (Societas Rosicruciana In Anglia). Μέλη της τελευταίας ήταν οι Dr. William Wynn Westcott (1848 - 1925), William Robert Woodman (1828 - 1891) και ο εκκεντρικός Samuel Liddell MacGregor Mathers (1854 - 1918). Αυτοί με την σειρά τους, το 1887, ίδρυσαν το H.O.G.D. (η βασική διάφορα της S.R.I.A. με το H.O.G.D. ήταν η αποδοχή γυναικών και μη χριστιανών στο H.O.G.D.). Η διδασκαλία του H.O.G.D. στηρίχτηκε πάνω σε δύο στήλες: στην Μασονία και σε μια σύνθεση Ερμητισμού - Καμπάλας και Αιγυπτιακών πηγών. Τα δε τυπικά και οι τελετουργίες του βασίζονται στο «Κρυπτογραφημένο Χειρόγραφο 18» που απόκτησε ο W. W. Westcott από τον A.F.A. Woodford, έναν προεξέχοντα μασόνο συγγραφέα. Σε αυτό το χειρόγραφο περιγράφονται τυπικά με βάσει τα αρχαία μυστήρια, κυρίως τα Αιγυπτιακά. Αλλά ας δούμε τι λέει ο W.W. Westcott για την καταγωγή του H.O.G.D. και τα αιγυπτιακά μυστήρια: «Αλλά ακόμη και αυτή η άφιξη του μυστικισμού ήταν μια νέα ανάπτυξη της παλαιότερης γνώσης των καβαλιστών ραβίνων και εκείνης της πολύ πιο αρχαίας μυστικής γνώσης, της μαγείας των Αιγυπτίων στην οποία ο Μωυσής είχε εντρυφήσει. Μέσω της Καμπάλας, πράγματι, η Ευρώπη κατέκτησε αρχαία σοφία περισσότερο απ' ό,τι από οποιαδήποτε άλλη πηγή, οι δε Εβραίοι την διδάχθηκαν συγχρόνως από τους Αιγυπτίους και αργότερα από τους Βαβυλώνιους.»
«Είναι ένα αξιοσημείωτο γεγονός ότι τα κλασικά έθνη, οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, μας έχουν παραδώσει μικρές αναλαμπές της αρχαίας μαγείας και το γεγονός αυτό είναι πιο αξιοσημείωτο, επειδή η Ελλάδα κυριάρχησε στην Αίγυπτο και στην συνέχεια η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κυριάρχησε στην αυτοκρατορία και των Ελλήνων και των Εβραίων. Η Ελλάδα πράγματι διατήρησε με επιτυχία, έως έναν βαθμό, τα μυστήρια των Αιγυπτίων, γιατί τα μυστήρια της Ελευσίνας ήταν αντίγραφα των αρχαίων τελετών της Ίσιδος, του Όσιρη και του Σέραπη, αλλά στερήθηκαν αληθινής μαγείας 19.»
Η Θεοσοφία για τα Αιγυπτιακά μυστήρια
Η H. P. Blavatsky (1831–1891) στο «Θεοσοφικό Γλωσσάριο» παρουσιάζει τα Αιγυπτιακά μυστήρια ως τα «πιο σοβαρά και πιο απόκρυφα», τα οποία τελούνταν στην Αίγυπτο από την «ομάδα των μυστικών-φυλάκων» (όπως ονομάζει τους Ιεροφάντες ο Μπόνουικ), επίσης στο έργο της «Μυστική Δοξασία» (II, 432) λέει ότι η "μεγάλη πυραμίδα" κτίστηκε πολύ πιο πριν από τον Χέοπα, ως ναός μυήσεων και ότι ο Χέοπας της έδωσε άλλη χρήση αφού στην εποχή του δεν χρησιμοποιούνταν πλέον για μυήσεις.
Τέλος, σχετικά με τα ελληνικά μυστήρια της Δήμητρας και του Βάκχου, τα θεωρεί ως απλές μιμήσεις των Αιγυπτιακών του Όσιρι και της Ίσιδας. Τελειώνοντας, θα παραθέσω μια πολύ κατατοπιστική (κατ’ εμέ) περιγραφή της προέλευσης αυτού που ονομάζουμε «Δυτική Εσωτερική Παράδοση» από την Dion Fortune (1890 - 1946)
«Η Τρίτη Μεγάλη Μετανάστευση από την καταδικασμένη ήπειρο πραγματοποιήθηκε λίγο πριν ο τελικός κατακλυσμός τη βυθίσει για πάντα κάτω από τα κύματα. Οι μετανάστες ταξίδεψαν ανατολικά και νοτιότερα από τις δύο προηγούμενες ομάδες. Διέσχισαν την βόρεια Αφρική και συνέχισαν το ταξίδι τους μέχρι που «η Ερυθρά Θάλασσα και η Έρημος» έφραξαν το δρόμο τους και εγκαταστάθηκαν στα μόνο εύφορα εδάφη της περιοχής που ήταν η κοιλάδα και το Δέλτα του Νείλου. Εκεί ίδρυσαν τον αιγυπτιακό πολιτισμό. Όποιος συγκρίνει τον πολιτισμό της Αιγύπτου με της Κεντρικής Αμερικής -που η παράδοση την αναφέρει σαν ένα απόμερο τμήμα της Ατλαντίδας θα εκπλαγεί από τις ομοιότητες που υπάρχουν στις θρησκευτικές τους ιδέες και την αρχιτεκτονική.»
«Η ναυσιπλοΐα αναπτύχτηκε γρήγορα μεταφέροντας παράλληλα και την αιγυπτιακή φιλοσοφία, με αποτέλεσμα η Παράδοση της Τρίτης Μετανάστευσης να εξαπλωθεί σε όλες τις χώρες της Μεσογείου και την Εγγύς Ανατολή.
Τα Μυστήρια της Τύρου και της Ελλάδας παραδέχονται ότι οι μύστες τους είχαν εκπαιδευτεί στους αιγυπτιακούς ναούς. Από τα Μυστήρια της Τύρου γνωρίζουμε ότι άντλησε την αναγέννησή της η εβραϊκή παράδοση, ενώ από τα Ελληνικά αναπτύχτηκε εκείνη η Γνώση που απέδωσε τις πνευματικές συλλήψεις του Χριστιανισμού με ένα νοητικά τεκμηριωμένο τρόπο. Και από τη Γνώση -εξουθενωμένη από τη Χριστιανική Εκκλησία, όταν η δύναμη της τελευταίας είχε περιέλθει πλέον σε άτομα που γνώριζαν μόνον την εξωτερική μορφή της αλήθειας- ξεπήδησαν όλοι εκείνοι οι διανοούμενοι μυστικιστές που κράτησαν αναμμένη τη δάδα στην Ευρώπη και τους οποίους οι μετέπειτα γενεές αποκάλεσαν Αλχημιστές .»
από τον Est la Bahamaat L.V.X.Φ.Ν.Σ
ΠΗΓΗ www.mystica.g
από τον Est la Bahamaat L.V.X.Φ.Ν.Σ
ΠΗΓΗ www.mystica.g
ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου