Στην προσπάθεια ανιχνεύσεως των πηγών της γραικοπελασγικής γλώσσης μελετούμε με ενδιαφέρον διάφορες γλωσσικές ρίζες τόσο διότι ο απόηχός των ακόμη υπάρχει στην γλώσσα μας μετά τόσες χιλιετίες όσο και διότι μέσω της σημασίας των ριζών αυτών κατανοούμε τα κρυμμένα σκοπίμως νοήματα των μύθων.
Πράγματι, ήταν η προσπάθεια προσεγγίσεως των νοημάτων των Μύθων η οποία επέβαλε την ενδελεχή μελέτη και ανάλυσι των λέξεων-ονομάτων η οποία ωδήγησε στην ανάγκη γλωσσικής μελέτης και διαμορφώσεως γλωσσικών κανόνων.
Μέσω της αναλύσεως των ριζών ωδηγηθήκαμε έκπληκτοι σε πρωτύτερα αδιάβατες ατραπούς Γνώσεως τις οποίες θα αναφέρουμε ακροθιγώς μέσω αυτών των σελίδων.
Για τις ανάγκες του άρθρου χρησιμοποιούνται ρίζες όπου το ΟΥ- εναλλάσσεται με Υ-[1] αλλά και με Ω-[2] συμφώνως με τις συνηθέστατες γνωστές γλωσσικές τροπές στις οποίες εκτενώς αναφερθήκαμε σε προηγούμενα τεύχη.
του Γρηγόρη Μπέλλου
Η ΡΙΖΑ ΥΓΡΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ
ΜΟΥ- ΜΥ- ΜΩ- ΜΟ-
Οι γλωσσολόγοι γενικώς ή έστω οι κάπως ασχολούμενοι με την γλώσσα θέλουν να μας πείσουν ότι η Ρίζα ΜΟΥ- ΜΥ- ΜΩ- ΜΟ- για το νερό, είναι Αιγυπτιακής ή Φοινικικής προελεύσεως.
Προσπαθούν δηλαδή να μας πείσουν ότι οι σημερινές λέξεις Μούσκεμα, Μουλιάζω, Μύξα, Μύκητας είναι αιγυπτιακές-φοινικικές...
Στην παγκόσμιο προσπάθεια αφελληνισμού η συμμετοχή των γλωσσολόγων είναι σημαντική και υποστηρίζεται από την κατευθυνομένη αρχαιολογία αλλά και από την ανείπωτη βλακεία διαφόρων μωροφιλοδόξων συγγραφέων οι οποίοι προκειμένου να διακριθούν, αναμασούν τις γλωσσολογικές βλακείες των ανθελλήνων οπότε ο εξουσιασμός τους προωθεί και τους καταξιώνει.
Για να αφελληνισθή, επί παραδείγματι, το γραικοπελασγικό παρελθόν της περιοχής της Θεσσαλονίκης-αρχαίας Μυγδονίας, (γνωστό ποίοι το επιθυμούν διακαώς), επεστρατεύθη η γλωσσολογία ώστε να δημιουργήση την θεωρία της φοινικικής προελεύσεως της Μυγδονίας (Ο Αίλιος Ηρωδιανός την αποκαλεί και Μυχθονία=χώρα του νερού). Ακολούθως επεστρατεύθησαν οι κατευθυνόμενοι αρχαιολόγοι του Α.Π.Θ. οι οποίοι ανεκάλυψαν μέχρι και φοινικική αποικία στον προϊστορικό οικισμό της Τούμπας Θεσσαλονίκης. Εκπληκτικό γεγονός διότι πριν την 2η χιλιετία π.0 δεν υπήρχαν Φοίνικες. ¶ρα οι ελληνόφωνοι καθηγηταί αρχαιολογίας προώθησαν την ...άγνωστη φοινικική ιστορία μερικές χιλιετίες πιό πίσω κι ίσως ανακαλύψουν ότι οι Φοίνικες κατήγοντο εκ Μυγδονίας οπότε θα ισχυρισθούν ότι όλοι είμεθα απόγονοι Φοινίκων... Οπότε, θα ισχυρισθούν, Φοίνιξ ήτο και ο βασιλεύς των Φρυγών, ο Μυγδών ο υιός του ¶κμονος, αδελφός της Εκάβης του Πριάμου.
Μυγδονία -εκ του ΜΥ-Γ-ΔΑ-ΟΝΙΑ- ωνομάσθη η ευρυτέρα περιοχή της Θεσσαλονίκης λόγω των λιμνών και των ποταμών, δηλαδή χώρα των πολλών νερών εφ όσον γνωρίζουμε ότι το -Υ- διαβαζόταν και -ΟΥ-. Μύγδων ή Μυγδών όμως και ένας γενάρχης των Φρυγών ως κι αυτός καταγόμενος από περιοχή με πολλά νερά. Αυτά θα αποδειχθούν μελλοντικώς όταν αποδείξουμε την πελασγογραικική καταγωγή των Φρυγών.
Η λέξις ΜΥΤΗ=ΜΟΥΤΗ επίσης αναφέρεται σε υγρή περιοχή δεδομένου ότι πράγματι είναι ένα διαρκώς υγρό σημείο του σώματος ανθρώπων-ζώων. Επίσης Μυκτήρ=μύτη-μουτσούνα-μούτρο. Μουχτερόν=ο χοίρος λόγω ισχυρού μυκτήρα ή και μυκηθμός το ισχυρό μουγγανητό και μυκώμαι=εκβάλλω υπόκοφο ήχο ως ρουθούνισμα.
Πολύ χαρακτηριστική η λέξις ΜΥΛΟΣ. Γνωρίζουμε ότι μία ερμηνεία της ρίζας ΛΑ- είναι πέτρα, λίθος. Το νερό ΜΟΥ-ΜΥ το οποίο ενεργοποιεί-κινεί τον λίθο-ΛΑ δημιουργεί τον ΜΥΛΟ. Μύλος τελικώς σημαίνει νερόπετρα κι ανεμόμυλος σημαίνει ανεμονερόπετρα το οποίον είναι γλωσσικό λάθος προερχόμενο από την αδυναμία των γλωσσολόγων να ετυμολογήσουν τον Μύλο. Είναι αδύνατον όμως οι κάτοικοι του ελλαδικού χώρου με τα πλούσια νερά να δανείστηκαν φοινικική λέξι για τον μύλο. Δηλαδή οι Φοίνικες με τα ελάχιστα ύδατα της Παλαιστίνης έφεραν τον μύλο εδώ; Και από τα φοινικικά η λέξις έγινε παγκόσμια με το μυλωνάς=muller=miller κι ο μύλος mill;
Εξ άλλου, άνθρωποι του νερού οι Πελασγοί, ναυσιπλοούντες από χιλιάδες χρόνια προ Φοινίκων, με τουλάχιστον 15 ρίζες για νερό, όπως θα αποδείξουμε σε αυτήν την σειρά άρθρων, χρειάστηκαν μία ακόμη φοινικική-αιγυπτιακή ρίζα; Ή έπρεπε το μύδι, η μύζησις, να ονομασθή με δήθεν φοινικική ρίζα ελλείψει άλλης;
Μία χαρακτηριστική λέξις απολύτως συνδεδεμένη με την υγρασία είναι η ΜΥΞΑ και επίσης οι ΜΥΚΗΤΕΣ οι οποίοι αναπτύσσονται στην υγρασία. Στα λατινικά μετεφέρθησαν ως mucus. Και ο μυελός-μεδούλι αναφέρεται σε μαλακό-υγρό ιστό. Οι δε μύες=μυγαλίδες=ποντικοί και μυίγες αρέσκονται σε υγρασίες. Αρκετές τέτοιες λέξεις διέσωσε ο λεξικογράφος Ησύχιος. Π.χ. Μυδαλέας=βρεγμένες,
μυδαίνει=στάζει, σήπει
μυδαλόν=δίυγρον, διάβροχον
μυδήσαι=βραχήναι, σαπήναι
μυδώντες=διυγραίνοντες
μύζει-θηλάζει κ.ά.
Οι Αχαιοί-Δαναοί, άνθρωποι του νερού κυριολεκτικώς, ωνόμασαν την πρωτεύουσά τους ΜΥ-ΚΗΝΕΣ ενώ και στο ισχυρό βασίλειο της Φθίας του Αχιλλέως κατοικούσαν άνθρωποι του νερού=Μου=ΜΥ-ρμηδόνες...
Τοπωνύμια με ΜΥ- ως υγρό στοιχείο υπάρχουν πολλά.
Μυγγέλ=λίμνη Γερμανίας
Μυγδαλιά=πλευρά όρμου της 12νησιακής νήσου Φάρμακο
Μυγδαλιά=όρμος ανατολικού ¶θωνος
Μυκάλη=χερσόνησος Μικρασίας έναντι Σάμου
Μυκαλησσός=βοιωτική παραθαλασσία πόλις
Μύκονος, Μυτιλήνη
Μύλη=αρχαίο Ποντικονήσι Αντικηθύρων
Μύλαι=χερσόνησος Σικελίας
Μυλάων=παραπόταμος Λάδωνος
Μύλη=νήσος Κρήτης, σήμερα Πρασονήσι
Μυλοπόταμος=όρμος ¶θωνος
Μυλοπόταμος=όρμος Ρεθύμνου
Μυλοπόταμος=όρμος Κυθήρων
Μυλωνάς=ακρωτήριον Ερμιονίδος
Μύνδος=αρχαία παραθαλασσία Καρική πόλις
Μύντεν=παραποτάμιος γερμανική πόλις
Μυόννησος=νήσος Φθιώτιδος, νυν ¶γ. Νικόλαος
Μυούς=πόλις Ιωνίας
Μύρα=πόλις Λυκίας
Μύρινα=παραθαλασσία πόλις
Μύρκινος, εν Στρυμώνι πόλις Θρακών
Μύρλεια=παραθαλάσσιος πόλις Βιθυνίας
Μυρνταλς=παραθαλάσσια περιοχή Ισλανδίας
Μυρίκαι=χωρίον ιερόν της Αφροδίτης εν Κύπρω (Ησύχιος)
Μυρρινούς=νυν Πόρτο-Ράφτη Αττικής
Μύρσινος=παραθαλασσία πόλις Ήλιδος
Μυρτιάς κόλπος εν Σάμω, Μύρτου κόλπος Κεφαλληνίας
Μύρτος=άκρη νήσου Χάλκης
Μυρτούντιον=λιμνοθάλασσα μεταξύ Λυκάδος-Αμβρακικού
Μυρτώ=νήσος Ευβοίας
Μυρτώον πέλαγος
Μύτικας=παραθαλασσία κοινότης Βονίτσης
Μυχός=νυν Γιανίτσα=δυτικώτερος λιμήν Φωκίδος
Μύριχος=παραπόταμος Αλιάκμονος, ¶σκιον Κοζάνης
Από τα βυζαντινά ακόμη χρόνια είχε κυριαρχήσει η πράξις αποδόσεως μομφής μέσω της ανοικτής παλάμης, δηλαδή η "μούντζα" της καθομιλουμένης. Η ανάλυσις της λέξεως "μούντζα", έχει πρώτο συνθετικό το νερό=ΜΟΥ και δεύτερο το παρεφθαρμένο ΔΑ=γη=χώμα. Η αρχική λέξις ήτο ΜΟΥΔΑ=ΜΟΥΝΤΑ και παράγωγα τα ΜΟΥΝΤΙΛΑ-Μουντό (αγγλικό mud) από όπου παρήχθη η μούντζα. Είναι πασίγνωστο ότι η λοιδορία γενικώς θεωρείται ως "λάσπωμα". Η έκφρασις "μου πετά λάσπη" είναι συνηθισμένη και εκφράζει αρνητικό κοινωνικό σχολιασμό ή κακοήθη σχολιασμό εναντίον κάποιου, όπου η κακολογία ταυτίζεται με την λάσπη. Στο προηγούμενο τεύχος ανελύθησαν οι ρίζες της λάσπης δηλ. το ΛΑ και το ΠΗ. Αν οι ρίζες αυτές τοποθετηθούν αντίστροφα, δηλ. πρώτα το ΠΗ κι έπειτα το ΛΑ έχουμε τον ΠΗΛΟ=ΛΑΣΠΗ. Τώρα τα συνδέουμε με την ΜΟΥΝΤΑ-ΜΟΥΝΤΙΛΑ ως συνώνυμα και προκύπτει ότι η ΜΟΥΝΤΖΑ είναι συμβολισμός του λασπώματος δηλαδή συμβολική έκφρασις κοινωνικής μομφής ή κοινωνικού στιγματισμού όπου συμβολικώς λασπώνεται ή λοιδορείται κάποιος. Η παναρχαία λέξις Μουντίλα διετηρήθη στα πελασγικά λατινικά αλλά εκ παραλλήλου και στα δωρικά βλάχικαόπου mutzale=λασπερός. Μουντίλιος υπήρχε ως όνομα στην Ιταλία, υπήρχε και το όνομα Μούκιος το οποίο είναι συνώνυμο του Νηρέως όπως και το λατινικό όνομα Μουρήνας. Όμως και στα νέα ελληνικά υπάρχει ομάς λέξεων όπως μουντό, μούχρωμα, μουντζούρα, μουρντάρης (ο βρωμιάρης) κλπ αναφερόμενα συμβολικώς στο σκούρο χρώμα της λάσπης ή στην ιδιότητα της ρυπαρότητος εξ αυτής. Στα ιταλικά Μουντίνη-Μάντοβα Ιταλίας αλλά Μuta=ποταμοθεά Ρωμαίων.
Μία λέξις άμεσα συνυφασμένη με την υγρασία είναι η λέξις ΜΟΥΧΛΑ ενώ η υγρασία αγγλιστί είναι moisture.
Το παρεφθαρμένο ΜΟΥ- υπάρχει ως δεύτερο συνθετικό στην λέξι ΑΤ-ΜΟΣ αλλά και στο ΚΥ-ΜΑ. Πρέπει να θεωρηθή γελοίος ο ισχυρισμός ότι οι Γραικο-Πελασγοί περίμεναν τους Αιγυπτιο-Φοίνικες για να κατονομάσουν το κύμα. Το οποίο κύμα ακόμη σήμερα δεν ετυμολόγησαν οι "ειδικοί" κι επέτρεψαν στους φυσικούς την γελοιότητα της ονομασίας των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, των ηχητικών κυμάτων κλπ όπου όμως ΚΥΜΑ=φουσκωμένο νερό. Το δε ΜΟΥ-ράγιο, μυχός, μώλος αναφέρεται επίσης σε νερά η δε ΜΟΥ-ργα (κατακάθι) σε υγρά γενικώς.
Περίμεναν επίσης οι Πελασγοί δήθεν τους Αιγυπτιοφοίνικες για να ονομάσουν το γκεύκος δηλ. τον ΜΟΥΣΤΟ από τα σταφύλια τους. Τα πάμπολλα τοπωνύμια της Κρήτης που αρχίζουν με ΜΟΥ- δείχνουν πιθανώς από που ξεκίνησε η ρίζα και πως διεδόθη διότι θα ήταν φαιδρός ο ισχυρισμός ότι οι αρχαίοι Κρήται δεν είχαν λέξεις για νερό και πήραν έτοιμες.
Αναφέρονται μερικά τοπωνύμια με ΜΟΥ- άμεσα σχετιζόμενα με Ύδατα.
Μούγια= νήσος Σποράδων
Μουγκέμ=περιοχή της Πορτογαλίας επί του ποταμού Τάγου.
Μουδανιά=παραθαλάσσια πόλις Μικρασίας
Μούδρος=κόλπος εν Λήμνω
Μουζάκι=ακρωτήριον Ερμιονίδος
Μουλάος=ακρωτήριον του Λακωνικού κόλπου
Μουλέν=γαλλική πόλις επί του ποταμού Αλλιέ
Μούλια=συστάς βραχονήσων ΝΑ της Πάφου
Α-Μουλιανή και Μουλάρα=νήσος Χαλκιδικής
Μούλο=δαλματική νήσος
Μουλούγια=ποταμός Μαρόκου
Μούνδας=ποταμός Ισπανίας σήμερα Μονδέγιο
Μουνιχία στον Πειραιά
Μούντα=ελληνικό χωριό του Πόντου
Μούντα=άκρη του κόλπου Αντικύρρας
Μούντα=στην λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου
Μούντζωμα=ακρωτήριον εν Νάξω
Μουράνο=νήσος Βενετίας
Μουρθία=παραποτάμιος πόλις Ισπανίας
Μουριά=λιμνοθάλασσα στην Ηλεία στις εκβολές του Αλφειού
Μουρμάν=παραλία της ρωσσικής χερσονήσου Κόλα
Μουρμάνσκ=παραλιμνιος-παραθαλάσσιος πόλις Ρωσσίας
Μουρόμ=παραποτάμιος πόλις Ρωσσίας
Μούρσι=υγρό σπήλαιο Κεφαλληνίας με πιθανή θαλασσία έξοδο
Μουρστιανόν=παλαιά ονομασία παραλιμνίου κοινότητος Αιτωλίας
Μούρτζουφλο=ΒΑ άκρη Λήμνου
Μουρτιά=όρμος Σάμου
Μούρτο=νησί Κερύρας
Μούσκοι=λαός Μικρασίας εκατέρωθεν του βορείου Ευφράτη
Μούχου=νήσος Εσθονίας
ΡΙΖΕΣ ΜΕ ΜΩ-
Μω=γαλλική πόλις παρά τον Σηκουάνα
Μωάβ=ιορδανική περιοχή στην νεκρά θάλασσα
Μωδαία=αρχαία παραθαλασσία πόλις Κρήτης
Μώδι=νησίς Πόρου
Μώδι=όρμος Σύρου
Μώδι=νήσος κόλπου Αστακού
Μωρκησσός=πόλις επί του ποταμού ¶λυος
Μώλος=λιμήν Ύδρας
Μώλος=Ακρωτήριον Μαλιακού
Μώλος=Ακρωτήριον Νισύρου
Μωρό=νησίδες Σποράδων
Επειδή όμως τα φωνήεντα παίζουν μικρό ρόλο στις πελασγικές γλώσσες, από το ΜΥ-=ΜΑ- έχουμε λέξεις όπως Μάτια=πηγές, κεφαλόβρυσα αλλά ΜΑΤΙ=ο βορειομακεδονικός ποταμός Αρδάξανος (Πολύβιος βιβλίο 8 κεφ. 13) και ο ποταμόςMITUS=Μαυρονέρι Πιερίας (Τίτος Λίβιος 44,7). Από το ΜΑΤΙ ετυμολογείται η πλουσιωτάτη σε νερά περιοχή Η-ΜΑΤΙ-Α=ΗΜΑΘΙΑ και στα ιταλικά matellio=ο υδάτινος τόπος.
Από το αρχαίο μυδάω=madao=βγάζω νερά, είμαι διάβροχος ωνομάσθη η Μήδεια π.χ. η κατακλυσθείσα υπό υδάτων Βοιωτική πόλις (Στράβων ΙΧ, 2, 35) και με ρίζα το μι- η αγγλική υγρασία mist.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΥΗΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΥΘΕΪΣΤΙΚΗ ΘΕΟΣΕΒΕΙΑ.
Το μεγαλύτερο νοητικό ορόσημο της Γραικοπελασγικής θεοσεβικής σκέψεως, αναμφιβόλως είναι η αντίληψις, ανάλυσις και καθιέρωσις λατρείας των πολιτισμογόνων Ενεργειών, θυγατέρων του Θείου Λόγου και της Συμπαντικής Μνημοσύνης, των ΜΟΥΣΩΝ (Μούσα=Μού-τα=Μώ-σσα=τόπος νερού).
Αι Μούσαι, αποτελούν τις πλέον χαρακτηριστικές ενέργειες του δευτέρου τετρακτυακού επιπέδου, ως πλήρως συνυφασμένες με το Υγρό Στοιχείο, οι οποίες επίσης κατοικούν στα υγρά ΠΙΕΡΙΑ όρη ή στον υγρό Ελικώνα ή στον υγρό Παρνασσό.
Όμως είναι οι απαραίτητες υγρές ενέργειες οι οποίες βοηθούν τόσο το άτομο όσο και την κοινωνία να ανέλθουν μέσω του τρίτου τετρακτυακού επιπέδου στο τέταρτο.
Αυτή η δράσις των υγρών Μουσών είναι ήδη κωδικοποιημένη στην πρώτη παράγραφο της Ησιοδείου θεογονίας.
Και βέβαια δεν περίμεναν τους Φοίνικες για να ονομάσουν τις Μούσες από το ΜΟΥ-. Αντιθέτως, το ΜΟΥ- πρέπει να είναι ίσως η παλαιοτέρα από τις πλέον των 15 ριζών για το υγρό στοιχείο της ελληνοπελασγικής, όπως θα αποδείξουμε. Οφείλεται όμως στις ενέργειες των υγρών Μουσών η πολυθρύλητος αλληγορική ρήσις "το νερό έχει μνήμη".
Οπότε προκύπτει η ονομασία της Μήτρας-Μητέρας ή δήθεν αιγυπτιακά Μούτα.
Μυλίττα δε η Αφροδίτη των Βαβυλωνίων, βαρβαριστί Μπελίτ ή Μπελτίς, δηλ. ερωτική-γονιμοποιός ενέργεια ανήκουσα εξ ολοκλήρου στο υγρό στοιχείο, πλήρως ταυτισμένη με το δεύτερο τετρακτυακό στοιχείο την οποία η Χαλδαϊκή βαρβαρική ψυχοπνευματική δυναμική κυριολεκτικώς διέσυρε στην εσχατιά του πρώτου τετρακτυακού επιπέδου.
Ήδη στο προηγούμενο τεύχος αναφερθήκαμε στην ταύτισι της ρίζας ΒΟ- με το υγρό στοιχείο, οπότε ο ΒΟΥΣ εταυτίζετο και αλληγορούσε το δεύτερο τετρακτυακό στοιχείο και τις ενυπάρχουσες σ' αυτό γονιμοποιές δυνάμεις. Συνώνυμο όμως του Βοδιού=ΒΟΥ είναι και το Μούσκος=μόσχος επίσης για να αλληγορήση το Υγρό Στοιχείο. Σε αυτή την ανάλυσι θα βρή κανείς την θεοσεβική σημασία του Μινωταύρου, του Λαβυρίνθου, των λατρευτικών ταυροκαθαψίων και αντιστοίχως την βαρβαρική δυναμική η οποία ωδήγησε στις απαίσιες ταυρομαχίες οι οποίες είχαν βαθύτατο θρησκευτικό ελληνοπρεπές νόημα.
Οι Εβραίοι, ως άριστοι μαθηταί των Ελληνοπελασγών (μέχρις του σημείου όμως που αντελήφθη τα νοήματα των Πελασγών η απαίδευτος βαρβαροδυναμική των), αλληγόρησαν το δεύτερο τετρακτυακό επίπεδο και ΤΗΝ ΒΔΕΛΥΓΜΙΑ τους γι' αυτό με το αλληγορικό σχίσιμο της θαλάσσης από τον Μωυσή (ΜΟΥΣΕΦ δηλ. αυτός που ΕΦθασε από το ΜΟΥ=νερό) αλλά και την τιμωρία των λατρευσάντων τον χρυσό Μόσχο, Εβραίων. Ο οποίος χρυσός Μόσχος κατεστράφη αλληγορικώς με ΠΥΡ από τον Μουσέφ. Ο Μόσχος εθεωρήθη απομίμησις του αιγυπτιακού θεού με μορφή μόσχου, του ¶πι. Όμως στα Πελασγικά ¶πιος-Απία αναφέρεται πάλι σε τόπο ο οποίος περιβάλλεται από το δεύτερο τετρακτυακό στοιχείο.
[1] Πολύ συνηθισμένη τροπή Υ- με ΟΥ-. Π.χ. πτέρΥγα-φτερΟΥγα, τΥμβος-τΟΥμπα, τΥμπανο-τΟΥμπανο, κρΥσταλλο-κρΟΥσταλλο κλπ. Οι απαράδεκτοι αμαθείς γλωσσοφόνοι, λειψεγκέφαλοι, γλωσσομαφιόζοι καθηγηταί επιβάλλουν την γραφή του επιχειρούν αντικατάστασι του Υ- με Ι-. Π.χ. στη ελλαδική τηλεόρασι το γαρύφαλο γράφεται πλέον γαρίφαλο. Το Ι- όμως ποτέ δεν τρέπεται σε ΟΥ- άρα δεν μπορεί το γαρΙφαλο να λέγεται και γαρούφαλο... Επίσης το ντοκΙμανταίρ είναι λάθος για τον ίδιο λόγο.
[2] Πολύ συνηθισμένη τροπή Ω- με ΟΥ- σε δωριείς-βλάχους όπου κΩφός=κΟΥυφός, κλΩβός-κλΟΥβί-club, πΩλώ-πΟΥλώ, κΩδΩν-κΟΥδΟΥνι, σκΩληξ-σκΟΥλήκι, πΩλος-πΟΥλάρι, ΜΩσα-ΜΟΥσα κλπ κλπ. www.biska.gr/index.php
ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου