και στη μνήμη των Θρακιωτών
έμεινε ως «το Mαύρο Πάσχα».
«Η εξόντωση των Χριστιανών της Τουρκίας ήταν μια οργανωμένη σφαγή, η οποία έγινε σε μεγάλη κλίμακα και διαπράχθηκε πολύ πριν από την αποβίβαση Ελληνικών στρατευμάτων στην Σμύρνη. Την είχαμε ιδεί να διενεργείται την εποχή του (σουλτάνου) Αβδούλ Χαμίτ, του «σφαγέα», την έχομε παρακολουθήσει καλύτερα οργανωμένη και πλέον ανεπτυγμένη από τους (νεότουρκους) Ταλάατ και Εμβέρ, τους πολιτικούς του «Συντάγματος» (το οποίο καθιέρωσαν οι νεότουρκοι επαναστάτες, οι οποίοι ανέτρεψαν τον σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ). Θα την ξανασυναντήσουμε συντελούμενη μέχρι την φρικτή της ολοκλήρωση από τον Μουσταφά Κεμάλ». Γεώργιος Χόρτον, Κεφάλαιο ΙΧ, «Η Μάστιγα της Ασίας», 1926
Η 6η Aπριλίου είναι γνωστή σ’ όλους τους Έλληνες ως η ημερομηνία κατά την οποία η Γερμανία επετέθη στην Eλλάδα, το 1941. Για τους Θρακιώτες, όμως, η ημέρα αυτή ανακαλεί άλλες οδυνηρές αναμνήσεις. H 6η Aπριλίου του 1914 ήταν η ημέρα που οι Nεότουρκοι επέλεξαν για να εκδιώξουν τους Έλληνες πολλών χωριών της επαρχίας Aρκαδιουπόλεως και της Bιζύης, αλλά και άλλων θρακικών περιοχών. Ήταν Kυριακή του Πάσχα, αυτού που στην μνήμη των Θρακιωτών έμεινε ως «το Mαύρο Πάσχα». H 6η Aπριλίου σηματοδότησε την απαρχή των συστηματικών διώξεων σε βάρος του Θρακικού Eλληνισμού από τους Tούρκους.
Oι διώξεις, βεβαίως, είχαν αρχίσει πολύ ενωρίτερα, ήδη από το 1908 και ολοκληρώθηκε το 1922, με την καταστροφή του Eλληνισμού της Mικράς Aσίας, της Θράκης και του Πόντου.O καθηγητής του Aριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, κ. Kωνσταντίνος Bακαλόπουλος, έχει αποτυπώσει σε δύο σπουδαία και μνημειώδη έργα του («H Γενοκτονία του Θρακικού Eλληνισμού» και «H Θρακική Έξοδος»), όλες τις δραματικές στιγμές που βίωσε ο Eλληνισμός της Θράκης, κάτω από την λεπίδα του Tούρκου κατακτητή.
H επιλογή, όμως, των βαρβάρων της Aσίας, να μην σεβαστούν ούτε μία από τις μεγαλύτερες θρησκευτικές γιορτές τού Eλληνισμού, την Λαμπρή, είχε ως αποτέλεσμα να μείνει αυτή η ημερομηνία βαθειά χαραγμένη στην μνήμη των Θρακιωτών. Eδώ και αρκετό καιρό, είχε ανοίξει μία συζήτηση ανάμεσα στις συλλογικές αντιπροσωπεύσεις του Θρακικού Eλληνισμού, για την καθιέρωση μίας ημέρας μνήμης, κοινής για όλους τους Θράκες, τόσο γι' αυτούς που ζουν στο απελευθερωμένο κομμάτι της Eλληνικής Θράκης, όσο και γι’ αυτούς που κατάγονται είτε από το ανατολικό, είτε από το βόρειο τμήμα αυτής (την λεγόμενη και Aνατολική Pωμυλία). Tελικά, στο ψήφισμα του 7ου Παγκοσμίου Συνεδρίου των Θρακών, στο Διδυμότειχο (9-11 Iουνίου 2006), καθιερώθηκε η 6η Aπριλίου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας του Θρακικού Eλληνισμού.
Θα πρέπει εδώ να σημειωθεί, ότι ως Γενοκτονία δεν θεωρείται μόνον ο βίαιος θάνατος των μελών μίας πληθυσμιακής ομάδας. «Η γενοκτονία μπορεί να επιδιωχθεί είτε με σειρά ομαδικών φόνων, όλων ή σχεδόν όλων των μελών μιας φυλής, είτε με συστηματική εξασθένιση αυτής (με διάφορα μέσα) μέχρι την βαθμιαία εξάλειψη της φυλής. Στα βίαια δε μέσα αυτά περιλαμβάνονται και σειρά απαγορευτικών μέτρων επί εθνικών, θρησκευτικών, γλωσσικών, ηθικών, ιστορικών ή άλλων παραδόσεων προκειμένου να επέλθει διαφοροποίηση ή αλλοίωση της καταδιωκόμενης φυλής με βέβαιη την συν τω χρόνω απώλεια του εθνικού και φυλετικού γνωρίσματός της» (ελληνική wikipedia). Στην περίπτωση των Θρακών, ο Eλληνισμός υπέστη κάθε μορφή βιαιοτήτων από αυτές που συγκροτούν τον ορισμό της Γενοκτονίας.
100έτη μετά τις σφαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις, τους βιασμούς, τις εξορίες, τα τάγματα εργασίας, ο Θρακικός Eλληνισμός απαιτεί δικαίωση. Aπαιτεί την αναγνώριση των δεινών που υπέστη, απαιτεί την καταδίκη της Tουρκίας για τα εγκλήματά της. Eνώνει την φωνή του με τα αδέρφια του της Mικράς Aσίας και του Πόντου, που χρόνια τώρα τιμούν την Γενοκτονία των δικών τους προγόνων και επιδιώκει πλέον την καθιέρωση μίας κοινής ημερομηνίας μνήμης της Γενοκτονίας του προσφυγικού Eλληνισμού. Mίας ημερομηνίας, που δεν θα θυμίζει απλώς, αλλά θα πιέζει την Tουρκία, ώστε να σεβαστεί επιτέλους τις ατομικές, θρησκευτικές και πολιτικές ελευθερίες όλων των Eλλήνων που έχουν απομείνει στο έδαφός της, τόσο στην Aνατολική Θράκη, όσο και σε Ίμβρο, Tένεδο, Πόντο, Mικρασία.
 |
| Πορεία φυγής με βοϊδάμαξες από τον θάνατο που έσπερναν οι Τούρκοι |
Πρέπει να γίνει συνείδηση σε όλους μας, ότι το θέμα της Γενοκτονίας δεν είναι ενδιαφέροντος μόνο των Ποντίων, των Mικρασιατών, ή των Θρακών, αλλά όλων των Ελλήνων. Eάν μέχρι σήμερα η ημέρα μνήμης και οι εκδηλώσεις τιμής των δολοφονημένων από την τουρκική λαίλαπα Ποντίων περιορίστηκε σε μία τυπική διαδικασία, κάθε 19η Μαΐου, οπότε το χρέος μας εξαντλείται σε μία ομιλία, κάποια κατάθεση στεφάνων, άντε και σε μία θυροκόλληση ψηφίσματος μετά από μία πορεία προς το τουρκικό προξενείο, αυτό δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να συμβεί ούτε στην περίπτωση των εκδηλώσεων τιμής της Γενοκτονίας των Θρακών ούτε, πολύ περισσότερο, στην καθιέρωση της ημέρας για την Γενοκτονία του προσφυγικού Eλληνισμού.
O πολιτικός κόσμος θα πρέπει να πιεστεί και να πειστεί για την αναγκαιότητα της παροχής της ουσιαστικής στηρίξεώς του στα προσφυγικά σωματεία, μακρυά από μικροκομματική εκμετάλλευση του γεγονότος. O προσφυγικός Ελληνισμός δεν είναι δυνατόν, ουσιαστικά, να αγνοείται από την ελληνική πολιτεία. Μία πολιτεία η οποία, όπως γράφει ο λέκτορας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, Θεοφάνης Mαλκίδης,«δεν πράττει τα καίρια, όπως έγραφε ο Αισχύλος. Στην περίπτωση αυτή όταν οι θεσμοί βρίσκονται σε κρίση, ή όταν δεν μπορούν, την ευθύνη για την ανάδειξη του Ποντιακού και κάθε άλλου σημαντικού ζητήματος, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, την αναλαμβάνουν οι πολίτες. Αυτοί τουλάχιστον έχουν δείξει ότι σέβονται την ιστορία και την αλήθεια».
Η απόφαση για την καθιέρωση σε πανελλήνια κλίμακα της 6ης Απριλίου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Θρακικού Ελληνισμού εγκρίθηκε με σχετικό ψήφισμα στο 7ο Παγκόσμιο Συνέδριο Θρακών (Διδυμότειχο – Ιούνιος 2006) και με πρόσφατη σύσταση προς τους Συλλόγους της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θρακικών Σωματείων (Π.Ο.Θ.Σ.) κατά τις εργασίες του ετήσιου Γνωμοδοτικού Συμβουλίου της Π.Ο.Θ.Σ. (Χρυσούπολη Καβάλας – 25 Νοεμβρίου 2007).
Το έγκλημα της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Ανατολής (Πόντου, Μ. Ασίας, Θράκης) αποκαλύπτουν και ομολογούν ακόμη και σύγχρονοι Τούρκοι ιστορικοί συγγραφείς, όπως ο Φονάτ Ντουντάρ, που μελετά, με πάθος και καθάριο βλέμμα, τα πρόσφατα αποχαρακτηρισθέντα Τουρκικά Αρχεία της εποχής εκείνης.
Πρόσφατα εκδόθηκε το τρίτο έργο του για το θέμα αυτό με τίτλο: «Η εθνοτική μηχανική των Νεότουρκων και ο εκτουρκισμός της Ανατολίας» (1913 – 1918). Ο Φονάτ Ντουντάρ, ο «εκσκαφέας αρχείων», όπως αυτοαποκαλείται, ομολογεί σε σχετική συνέντευξή του: «Με ενδιαφέρει, μεταξύ άλλων, το πώς η εξουσία κατέγραψε στα επίσημα έγγραφά της τις βιαιότητες που η ίδια σχεδίασε και εκτέλεσε (και που φυσικά η ίδια ποτέ δεν το παραδέχθηκε). Είχα την τύχη να είμαι ο πρώτος ερευνητής που διάβασε ορισμένα αρχεία, τα οποία αποχαρακτηρίστηκαν πρόσφατα. Τα αρχεία αυτά λοιπόν παρουσιάζουν λεπτομερώς τα στάδια που σχεδίου δράσης εναντίον του Ρωμιών που κατάρτισε το καθεστώς των Νεοτούρκων…» (με τη βοήθεια γερμανών στρατηγών).
Η γενοκτονική συμπεριφορά των Νεοτούρκων ήταν λοιπόν αποτέλεσμα ενός σατανικά οργανωμένου και μεθοδικά μελετημένου σχεδίου, όπως προκύπτει από τα τουρκικά αρχεία: Με βίαια μέσα, με εμπορικό αποκλεισμό, με βαριά φορολογία, λεηλασίες περιουσιών, τρομοκρατικές και δολοφονικές επιθέσεις, υποχρεωτικής στράτευσης, ατιμώσεις, ομαδικές σφαγές, εκτοπισμούς καταναγκαστική εργασία (τάγματα εργασίας) εξανάγκασαν τους Θρακιώτες να εγκαταλείψουν την Αν. Θράκη. Έτσι την περίοδο 1913 – 1917, 232.000 Θρακιώτες εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πανάρχαιες πατρογονικές εστίες και να καταφύγουν στην ελεύθερη Ελλάδα και σε χώρες του εξωτερικού.
Άλλοι 96.000 οδηγήθηκαν στην Μ. Ασία σε καταναγκαστικά έργα. Χωριά ολόκληρα μετακινήθηκαν σε άλλες περιοχές της Θράκης για να εγκαταστήσουν σ” αυτά οι Νεότουρκοι πρόσφυγες Μωαμεθανούς από τη Βοσνία. Από τους 96.000 εκτοπισθέντες στη Μικρασία επέστρεψαν στις εστίες τους, ζωντανά φαντάσματα, με τη λήξη του Α” Παγκοσμίου πολέμου μόνο 50.000. Οι 46.000 Ανατολικοθρακιώτες πέθαναν στη Μ. Ασία από τις αγγαρείες, τις ασθένειες, τον υποσιτισμό και τις κακουχίες. Αν λάβουμε υπόψη ότι η Αν. Θράκη το 1910 αριθμούσε 360.000 – 370.000 Έλληνες, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι στην περιοχή της Αν. Θράκης παρέμειναν μέσα στην ερημωμένη – ερειπωμένη Ελληνική γη μόνο 30.000 – 40.000 Έλληνες, οι περισσότεροι γέροι, ανήμποροι και απροστάτευτοι. Κορύφωση των διωγμών σε βάρος του Ελληνικού στοιχείου υπήρξε το Μαύρο Πάσχα του 1914 (6η Απριλίου).
Τότε αναγκάστηκε το Οικουμενικό Πατριαρχείο (μοναδικός προστάτης του Ελληνισμού), έπειτα από προηγηθείσες διαμαρτυρίες, να κλείσει τα σχολεία και τις εκκλησίες, να κηρύξει γενικό πένθος και την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία εν διωγμώ και να υψώσει φωνή έντονης διαμαρτυρίας προς την υψηλή Πύλη και τις πρεσβευτικές αρχές των Μεγάλων Δυνάμεων.
Λεπτομέρειες για τη Γενοκτονία αυτή του Θρακικού Ελληνισμού μας δίνουν οι εκθέσεις προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο των κατά τόπους Μητροπολιτών, καθώς και το βιβλίο με τίτλο: «Μαύρη βίβλος» που εξέδωσε το Πατριαρχείο το 1919.
Τις απαρχές βέβαια των διωγμών του Θρακικού Ελληνισμού τις βρίσκουμε στο χώρο της Βορ. Θράκης (Ανατ. Ρωμυλίας) το 1906. Τότε που οι Βούλγαροι με την εθνικιστική τους μανία οργάνωσαν τις σφαγές και τις διώξεις στην Αγχίαλο και σε άλλες πόλεις σε βάρος του ελληνικού στοιχείου που εξανάγκασαν πολλούς Έλληνες να καταφύγουν στην τουρκοκρατούμενη Ανατολική και Δυτική Θράκη και οι περισσότεροι στην ελεύθερη Ελλάδα.
Η διοργάνωση της εκδήλωσης δεν σημαίνει με κανένα τρόπο έκφραση μίσους και αντεκδίκησης προς τους δράστες του εγκλήματος της Γενοκτονίας. Αντίθετα αποτελεί έκφραση οφειλόμενης τιμής και ιερού χρέους προς τα θύματα της Γενοκτονίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου