Περί της καταγωγής των λαών αυτών μας πληροφορούν τα Ιρλανδικά και Βρετανικά χρονικά.
Οι θρύλοι που διατηρήθηκαν μέχρι σήμερα, χρονολογούνται από τον 15ο π.Χ. αιώνα.
Πολλοί σύγχρονοι αρχαιολόγοι και ιστορικοί θεωρούν πως αυτοί οι πρώιμοι κάτοικοι των Βρετανικών Νήσων ήσαν Ίβηρες που μετανάστευσαν από τη Β. Ισπανία. Όσον αφορά την Ιρλανδία η πιο σημαντική πηγή είναι το γραμμένο τον 12ο αιώνα μ.Χ. Ιρλανδικό «Βιβλίο των Εισβολών», το οποίο στηριζόμενο εις τις αυθεντικές Ιρλανδικές παραδόσεις καταγράφει την ιστορία όλων των λαών που είχαν μεταναστεύσει εις την Ιρλανδία, εκ της απωτάτης αρχαιότητος.
H πρώτη εισβολή (περ. 1484 π.Χ.) λέγεται ότι έγινε από Έλληνες που αποβιβάστηκαν στον κόλπο Κένμαρ, με αρχηγό τον Παρθόλωνα ή Παρθολάνο κι εγκαταστάθηκαν στη χώρα που αποτελεί σήμερα τη κομητεία του Δουβλίνου.
Αρχικά, εις το Βιβλίο των Εισβολών γίνεται μία συνοπτική αναφορά όλων των μεταναστεύσεων εις την Ιρλανδία:
Αρχικά, εις το Βιβλίο των Εισβολών γίνεται μία συνοπτική αναφορά όλων των μεταναστεύσεων εις την Ιρλανδία:
26: «Αφήστε μας να παύσουμε τις ιστορίες των Γαεδίλων, ώστε να μπορέσουμε να πούμε δια τους επτά λαούς που κατέλαβαν την Ιρλανδία πριν από αυτούς.Η Κέσσαιρ, θυγατέρα του Μπίθ, υιού του Νώε, κατέλαβε αυτή, σαράντα ημέρες πρό του Κατακλυσμού. Ο Παρθόλων, υιός του Σέρα τριακόσια έτη μετά τον Κατακλυσμό. Ο Νέμεδος, υιός του Άγκνομαιν εκ των Ελλήνων της Σκυθίας εις το τέλος τριάντα ετών μετά τον Παρθόλωνα.Έπειτα οι Φιρμπόλγκ.Έπειτα οι Φίρ Ντόμναν.Έπειτα, οι Γαελιανοί (μαζί με αυτούς). Έπειτα οι Τουάθα ντε Ντανάν.(Έπειτα, οι υιοί του Μίλ όπως είπε ο Φίνταν)».
Εις την συνέχεια περιγράφονται αναλυτικά οι μεταναστεύσεις εις την Ιρλανδία, με πρώτη αυτή του Έλληνος ηγεμόνος Παρθόλωνος, μετά τον Κατακλυσμό.
27:«Ήμουν εδώ εις την Ιρλανδία, το ταξίδι μου διαρκούσε ακόμη, μέχρι που ο Παρθόλων έφθασε εις αυτή, εκ της ανατολής, εκ της χώρας των Ελλήνων».
30: «Τώρα η Ιρλανδία ήταν έρημη (έκτοτε), δια διάστημα τριακοσίων ετών (ή τριακοσίων δώδεκα) μέχρι που ο Παρθόλων, υιός του Σέρα, υιού του Σρού, ήλθε εις αυτή.
Είναι ο πρώτος που κατέλαβε την Ιρλανδία μετά τον Κατακλυσμό…».
32-33: «Ο Παρθόλων είχε επτά έτη εις την Ιρλανδία όταν πέθανε ο πρώτος άνδρας εκ των ανθρώπων του……Έπειτα από τρία έτη, έγινε η πρώτη μάχη της Ιρλανδίας, την οποία κέρδισε ο Παρθόλων, εις την Σλέμνα του Μάγκ Ίθα, εναντίον του Κιχόλ Κλάπερλαγκ των Φομορίων.Αυτοί που πολέμησαν εναντίον του ήσαν άνδρες μονόχειρες και μονόποδες».
35:«Τέσσερεις πεδιάδες της Ιρλανδίας καθαρίσθησαν υπό του Παρθόλωνος…διότι ο Παρθόλων δεν ευρήκε παρά μόνο μία πεδιάδα εις την Ιρλανδία, προ αυτού….».
36: «Και εκεί είναι που πέθανε ο Παρθόλων, καθώς και 5.000 άνδρες και 4.000 γυναίκες από μία εβδομαδιαία επιδημία, κατά τις καλένδες του Μαϊου ».
Μετά τον Παρθόλωνα, έφθασαν εις την Ιρλανδία και νέοι Έλληνες άποικοι, υπό την ηγεσία του Νεμέδου:
32-33: «Ο Παρθόλων είχε επτά έτη εις την Ιρλανδία όταν πέθανε ο πρώτος άνδρας εκ των ανθρώπων του……Έπειτα από τρία έτη, έγινε η πρώτη μάχη της Ιρλανδίας, την οποία κέρδισε ο Παρθόλων, εις την Σλέμνα του Μάγκ Ίθα, εναντίον του Κιχόλ Κλάπερλαγκ των Φομορίων.Αυτοί που πολέμησαν εναντίον του ήσαν άνδρες μονόχειρες και μονόποδες».
35:«Τέσσερεις πεδιάδες της Ιρλανδίας καθαρίσθησαν υπό του Παρθόλωνος…διότι ο Παρθόλων δεν ευρήκε παρά μόνο μία πεδιάδα εις την Ιρλανδία, προ αυτού….».
36: «Και εκεί είναι που πέθανε ο Παρθόλων, καθώς και 5.000 άνδρες και 4.000 γυναίκες από μία εβδομαδιαία επιδημία, κατά τις καλένδες του Μαϊου ».
Μετά τον Παρθόλωνα, έφθασαν εις την Ιρλανδία και νέοι Έλληνες άποικοι, υπό την ηγεσία του Νεμέδου:
39: «Τώρα η Ιρλανδία ήταν έρημη έκτοτε, δια διάστημα τριάντα ετών μετά από τον Παρθόλωνα, μέχρι που ήλθε ο Νέμεδος, υιός του Άγκνομαιν, εκ των Ελλήνων της Σκυθίας…Είχε 44 πλοία εις την Κασπία θάλασσα δια ενάμισυ έτος, αλλά μόνο το πλοίο του έφθασε εις την Ιρλανδία».
41: «Ο Νέμεδος κέρδισε την μάχη του Ρός Φράετσαιν, εναντίον του Γκάντ και του Σένγκαντ, των δύο βασιλέων των Φομορίων….Δύο βασιλικά οχυρά θεμελιώθησαν υπό του Νέμεδου εις την Ιρλανδία».
42: «Δώδεκα πεδιάδες καθαρίσθησαν υπό του Νεμέδου εις την Ιρλανδία».
43: «Αυτός κέρδισε τρεις μάχες εναντίον των Φομορίων: Την μάχη της Μπάντμπγκνα εις την Κοννάχτα, της Κνάμρος εις το Λέϊν και της Μούρμπολγκ εις την Ντάλ Ριάντα.Μετά από αυτό, ο Νέμεδος πέθανε από επιδημία…».
44: «Μετά την εποχή του Νεμέδου, οι απόγονοί του εις την Ιρλανδία ήσαν εις σκληρή κατοχή, υπό του Μόρε, υιού του Ντέλα και του Κόναν, υιού του Φέμπαρ (Από τον οποίο ονομάσθηκε ο Πύργος του Κόναν, ο οποίος σήμερα καλείται Τοϊρίνις Κέτνε. Εις αυτόν ήταν ο μέγας στόλος των Φομορίων.
Τα δύο τρίτα των απογόνων, ο σίτος και το γάλα των Ιρλανδών έπρεπε να δίδονται ως φόρος κάθε Σαμέϊν εις το Μάγκ Κέτνε.
Οργή και θλίψη κατέλαβαν τους άνδρες της Ιρλανδίας δια το βάρος των φόρων. Όλοι πήγαν να πολεμήσουν εναντίον των Φομορίων.
Είχαν τρείς υπερμάχους, τον Σέμουλ, υιό του Ιάρμπονελ, υιού του Νεμέδου, τον Έργκλαν υιό του Μπέοαν, υιού του Στάρν, υιού του Νεμέδου και τον Φέργκο, υιό του Νέμεντ.
Τριάντα χιλιάδες από την θάλασσα και άλλοι τριάντα χιλιάδες από την ξηρά επετέθησαν κατά του πύργου.
Ο Κόναν και η φυλή του έπεσαν».
45: «Ούτως, μετά από αυτή την ήττα, ο Μόρε, υιός του Ντέλα, ήλθε εναντίον τους…και έπεσαν εις αλληλοσφαγή. Η θάλασσα έπεσε πάνω εις τους Ιρλανδούς και ούτε ένας εξ αυτών δεν ετράπη εις φυγή….Ουδείς διέφυγε εκτός από ένα πλοίο, εις το οποίο ήσαν τριάντα πολεμιστές. Προχώρησαν εμπρός, αποχωριζόμενοι την Ιρλανδία, διαφεύγοντας από την ασθένεια και την φορολογία: Ο Μπέτχατς πέθανε εις την Ιρλανδία από επιδημία, οι δέκα σύζυγοί του επιβίωσαν δια ακόμη εικοσιτρία έτη. Ο Ίμπαθ και ο υιός του Μπάαθ πήγαν προς τον βορρά. Ο Μάτατς και ο Έργκλαν και ο Ιαρτάτς, οι τρείς υιοί του Μπέοαν, πήγαν εις το Ντόμπαρ και το Ιάρντομπαρ, εις τα βόρεια της Άλμπα».
Μερικοί εκ των διασωθέντων Ελληνονεμεδίων έφθασαν εις την Ελλάδα, από όπου έφυγαν μετά από καιρό, καθώς είχαν υποδουλωθεί υπό των Ελλαδιτών (Η υποδούλωσις Ελλήνων υπό Ελλήνων συχνά γινόταν εις την αρχαία Ελλάδα, όπως π.χ οι Δωριείς Λακεδαιμόνιοι υποδούλωσαν τους Αχαιούς είλωτες). Αυτοί, επέστρεψαν εις την Ιρλανδία έχοντας μετονομασθεί εις Φιρμπόλγκοι και κυριάρχησαν εις την νήσο δια αρκετό καιρό:
46: «Ο Σέμεον πήγε εις τις χώρες των Ελλήνων.
Οι απόγονοί του αυξήθησαν εκεί μέχρι που ανήλθαν εις χιλιάδες.
Οι Έλληνες τους επέβαλαν δουλεία και αυτοί έπρεπε να μεταφέρουν χώμα πάνω εις τραχιά βουνά, ώστε αυτά έγιναν ανθισμένες πεδιάδες.
Έπειτα, κουράσθησαν από την δουλεία τους και δραπέτευσαν, όντες 5.000 πρόσωπα και έφτιαξαν τα πλοία τους από τους σάκους τους….
Έπειτα, ήλθαν πάλι εις την Ιρλανδία, την προγονική γή τους.
Αυτό έγινε εις το τέλος 230 ετών μετά τον Νέμεδο».
Κατά το Βιβλίο των Εισβολών, μερικοί Ελληνονεμέδιοι αποίκισαν την Βρετανία, αν και τα Βρετανικά χρονικά διαφωνούν με την Ιρλανδική εκδοχή:
Κατά το Βιβλίο των Εισβολών, μερικοί Ελληνονεμέδιοι αποίκισαν την Βρετανία, αν και τα Βρετανικά χρονικά διαφωνούν με την Ιρλανδική εκδοχή:
47: «Όσο δια τον Φέργκο και τον υιό του Μπρίταν Μάελ, εκ του οποίου προέρχονται όλοι οι Βρετανοί του κόσμου, αυτοί πήραν το Μόϊν Κόναιν και γέμισαν με τους απογόνους την μεγάλη νήσο της Βρετανίας».
Οι Φιρμπόλγκοι κυριάρχησαν εις την Ιρλανδία μέχρι την εισβολή των σοφών Τουάθα ντε Ντανάν, οι οποίοι κατά μία εκδοχή ήσαν απόγονοι των Νεμεδίων που είχαν μεταναστεύσει προς τον βορρά: «Oι Τουάθα ντε Ντανάν ζούσαν στα βόρεια νησιά του κόσμου, μαθαίνοντας την επιστήμη, την μαγεία, το Δρυιδισμό και άλλες τέχνες…
Υπήρχαν τέσσερεις πόλεις όπου μάθαιναν την γνώση και την επιστήμη και τις μαγικές τέχνες, δηλαδή η Φαλιάς, η Γοριάς , η Μυριάς και η Φινιάς»
Κατά μία άλλη, συμπληρωματική εκδοχή, οι Τουάθα ντε Ντανάν ήσαν ημίθεοι, καθώς το Βιβλίο των Εισβολών (64) αναφέρει χαρακτηριστικά...
64: «…η αλήθεια δεν ήταν γνωστή κάτω από τον αστερόεντα ουρανό, αν ήσαν από τον ουρανό ή από την γή».
Το όνομα «Τουάθα ντε Ντανάν» σημαίνει «ο λαός της θεάς Ντάνου» και προφανώς σχετίζεται με την ονομασία των Αχαιών «Δαναοί», τον Αργείο βασιλέα Δαναό και την μητέρα του ημιθέου Περσέως Δανάη. Πιθανόν η θεά Ντάνου ταυτίζεται με την Δανάη, η οποία ως μητέρα του Διογενούς Περσέως, ήταν η θηλυκή γενάρχης πολλών σημαντικών Αργείων ηρώων, κυρίως δέ του μεγίστου Ηρακλέους, γενάρχου των Ηρακλειδών.
Κατά μία άλλη, συμπληρωματική εκδοχή, οι Τουάθα ντε Ντανάν ήσαν ημίθεοι, καθώς το Βιβλίο των Εισβολών (64) αναφέρει χαρακτηριστικά...
64: «…η αλήθεια δεν ήταν γνωστή κάτω από τον αστερόεντα ουρανό, αν ήσαν από τον ουρανό ή από την γή».
Το όνομα «Τουάθα ντε Ντανάν» σημαίνει «ο λαός της θεάς Ντάνου» και προφανώς σχετίζεται με την ονομασία των Αχαιών «Δαναοί», τον Αργείο βασιλέα Δαναό και την μητέρα του ημιθέου Περσέως Δανάη. Πιθανόν η θεά Ντάνου ταυτίζεται με την Δανάη, η οποία ως μητέρα του Διογενούς Περσέως, ήταν η θηλυκή γενάρχης πολλών σημαντικών Αργείων ηρώων, κυρίως δέ του μεγίστου Ηρακλέους, γενάρχου των Ηρακλειδών.
56: «Απαίτησαν από τους Φιρμπόλγκους μάχη δια την βασιλεία, Διεξήχθη μεταξύ τους μία μάχη, η πρώτη μάχη του Μάγκ Τούϊρεντ, κατά την οποία έπεσαν 100.000 Φιρμπόλγκοι. Έκτοτε, οι Τουάθα ντε Ντανάν έλαβαν την βασιλεία της Ιρλανδίας».
Οι Τουάθα ντε Ντανάν ή Δανάν (oι Δαναοί;) κατάγονταν από τον Μπρεκ, μετανάστευσαν από τη Σκανδιναβία νικώντας τους Φιρμπόλγκους και κατέκτησαν το νησί.
Όπως αναφέρει ο θρύλος, οι Δανάν έμειναν στο νησί μέχρι την εισβολή μιας νέας φυλής των υιών του Μιλέντ ή Μιλησίου (από τη Μίλητο; Ίσως που ήρθαν από τη Βόρειο Ισπανία (Ιβηρία). Έπειτα στην Ιρλανδία εγκαταστάθηκαν ειρηνικά οι Πίκτοι από τη Σκωτία
(Από το βιβλίο «Αρχαίες Ιρλανδικές Ιστορίες» , παράθεση εις το βιβλίο «Κελτικές Παραδόσεις των Δρυϊδών και αρχαία Ελλάδα, σελ. 27, Εκδόσεις Πύρινος Κόσμος).
Οι «σκοτεινές νεφέλες» πάνω εις τις οποίες έφθασαν οι Δαναοί, θυμίζουν τα αυτόματα πλοία των Φαιάκων, τα οποία ταξίδευαν «καλυμμένα με αέρα και νεφέλη» και πρόκειται προφανώς δια κάποια υπερξελιγμένα ιπτάμενα σκάφη, τα οποία κατείχαν οι ημίθεοι Δαναοί. Έπειτα, οι Δαναοί πολέμησαν και κατά των Φομορίων, τους οποίους νίκησαν οριστικά εις την δευτέρα μάχη του Μάγκ Τούϊρεντ και τους απώθησαν εις τον ωκεανό.
(Από το βιβλίο «Αρχαίες Ιρλανδικές Ιστορίες» , παράθεση εις το βιβλίο «Κελτικές Παραδόσεις των Δρυϊδών και αρχαία Ελλάδα, σελ. 27, Εκδόσεις Πύρινος Κόσμος).
Οι «σκοτεινές νεφέλες» πάνω εις τις οποίες έφθασαν οι Δαναοί, θυμίζουν τα αυτόματα πλοία των Φαιάκων, τα οποία ταξίδευαν «καλυμμένα με αέρα και νεφέλη» και πρόκειται προφανώς δια κάποια υπερξελιγμένα ιπτάμενα σκάφη, τα οποία κατείχαν οι ημίθεοι Δαναοί. Έπειτα, οι Δαναοί πολέμησαν και κατά των Φομορίων, τους οποίους νίκησαν οριστικά εις την δευτέρα μάχη του Μάγκ Τούϊρεντ και τους απώθησαν εις τον ωκεανό.
Μετά από πολύ καιρό κυριαρχίας των Δαναών εις την Ιρλανδία, έφθασαν από την βόρειο Ισπανία οι Μιλήσιοι, υπό την ηγεσία των υιών του Μίλ και αφού νίκησαν τους Δαναούς, έγιναν οι τελικοί κυρίαρχοι της Ιρλανδίας.
Αν και τα Ιρλανδικά χρονικά δεν τους αναφέρουν ρητώς ως Έλληνες, είναι προφανές ότι, οι Μιλήσιοι προέρχοταν από την Ελληνική πόλη Μίλητο, εις την Καρία της ΝΔ. Μικράς Ασίας.
Αν και τα Ιρλανδικά χρονικά δεν τους αναφέρουν ρητώς ως Έλληνες, είναι προφανές ότι, οι Μιλήσιοι προέρχοταν από την Ελληνική πόλη Μίλητο, εις την Καρία της ΝΔ. Μικράς Ασίας.
Όπως αναφέρει ο Απολλόδωρος, η Μίλητος ιδρύθηκε από Κρήτες αποίκους των οποίων ηγείτο ο υιός του Απόλλωνος, Μίλητος: «Και ο Μίλητος, πηγαίνοντας εις την Καρία, έκτισε εκεί την εξ αυτού ονομασθείσα πόλη Μίλητο» (Βιβλιοθήκη, Γ.Ι.2). Μετά την κάθοδο των Ηρακλειδών εγκατεστάθησαν εις την Μίλητο Ίωνες άποικοι και ούτως οι Μιλήσιοι ήσαν μίξη Κρητών και Ιώνων.
Οι Μιλήσιοι και γενικώς οι Κρήτες και οι Ίωνες ήσαν σπουδαίοι ναυτικοί και δεν τους ήταν δύσκολο να αποικίσουν την ήδη Ελληνική Ιρλανδία, νικώντας τους Δαναούς, όπως και εις την Πελοπόνησο οι Δωριείς είχαν νικήσει τους Αχαιούς.
Κατά την πορείας τους προς την Ιρλανδία, οι Μιλήσιοι πέρασαν και από την Ιβηρία, η οποία είχε επίσης κατακλυσθεί από Έλληνες αποίκους από την απωτάτη αρχαιότητα, όπως αποδεικνύεται εκ της καταφανούς φυλετικής ομοιότητος μεταξύ Ελλήνων και Ιβήρων, καθώς και εκ πλήθους ιστορικών και αρχαιολογικών στοιχείων. Ειδικά μάλιστα δια την βόρεια Ισπανία, από όπου οι Μιλήσιοι πέρασαν εις την Ισπανία έχουμε και αναφορές του Στράβωνος δια την μαζική αποίκισή της από Έλληνες: «Και εις τους Καλλαϊκούς (Γαλικία της ΒΔ. Ισπανίας) κατοίκησαν μερικοί από τους εκστρατεύσαντες μετά του Τεύκρου και υπάρχουν εδώ πόλεις, η μέν καλουμένη Έλληνες, η δέ Αμφίλοχοι, καθώς και ο Αμφίλοχος ετελεύτησε εδώ και οι σύντροφοί του επλανήθησαν μέχρι τα μεσόγεια.
Και αυτός και άλλοι λένε πως έχει ιστορηθεί ότι, και κάποιοι από τους μετά του Ηρακλέους και από την Μεσσήνη εποίκησαν την Ιβηρία, και ότι οι Λάκωνες κατέλαβαν κάποιο μέρος της Κανταβρίας (Αστούρια της ΒΔ. Ισπανίας).
Ενταύθα δέ αναφέρουν και πόλη Ωκέλλα, κτίσμα του Ωκέλλα, του μετά του Αντήνορος και των παίδων αυτού διαβάντος εις την Ιταλία» (Γεωγραφία 3.3.5). Επομένως, ακόμη και αν θεωρηθεί κοιτίδα των Μιλησίων της Ιρλανδίας η βόρειος Ισπανία, πρόκειται δια Ελληνο-Ίβηρες.
Κατά τους τελευταίους προχριστιανικούς αιώνες πέρασαν εις την Ιρλανδία, διαμέσου της Βρετανίας και αρκετοί Γαλάτες και ούτως ο ολοκληρώθηκε η διαμόρφωσις του Ιρλανδικού πληθυσμού εις Ελληνογαλατικό.
Κατά τους τελευταίους προχριστιανικούς αιώνες πέρασαν εις την Ιρλανδία, διαμέσου της Βρετανίας και αρκετοί Γαλάτες και ούτως ο ολοκληρώθηκε η διαμόρφωσις του Ιρλανδικού πληθυσμού εις Ελληνογαλατικό.
Οι Ελληνογαλάτες της Ιρλανδίας είχαν αξιόλογη πολιτικοστρατιωτική οργάνωση, αλλά ταυτοχρόνως κατοικούσαν εις την Ιρλανδία και διάφορες βάρβαρες φυλές, προφανώς μη Ελληνικής καταγωγής και ίσως απόγονοι των τερατωδών Φομορίων ή Κιμμερίων αποίκων.
Δια τους βαρβάρους αυτούς ο Στράβων αναφέρει ότι: «Οι κατοικούντες αυτή (την Ιέρνη-Ιρλανδία) είναι οι αγριώτεροι των Βρεττανών, όντες ανθρωποφάγοι και πολυφάγοι, θεωρώντες καλό να τρώνε τους τελευτήσαντες πατέρες και να συνουσιάζονται φανερώς και με τις άλλες γυναίκες και με τις μητέρες και τις αδελφές. Και λέγουμε αυτά ούτως, χωρίς να έχουμε αξιοπίστους μάρτυρες» (Γεωγραφία, 4.5.4).
Πράγματι, καθώς η Ιέρνη είχε πλέον αποκοπεί από τον Ελληνο-Μεσογειακό κόσμο, δεν υπήρχαν αξιόπιστες πληροφορίες δι’αυτή και οι κάτοικοί της θεωρούνταν ανεξαιρέτως βάρβαροι, καθώς δεν ήσαν γνωστοί οι πολιτισμένοι Ελληνογαλάτες της νήσου.
Οι Κέλτες εντέλει έφθασαν στην Ιρλανδία από την κεντρική Ευρώπη περίπου το 600 π.Χ. κι επέβαλλαν μαζί με τον “πολιτισμό του σιδήρου”, τη γλώσσα τους, τις παραδόσεις τους, όπου αφθονούν οι μύθοι για νεράιδες, καλικαντζαράκια, πνεύματα κι άλλα υπερφυσικά όντα. Aφομοίωσαν τους παλαιότερους κατοίκους και έτσι η Ιρλανδία, όπως και η Βρετανία άλλωστε, έγιναν τμήμα του κελτικού–γαλατικού κόσμου.
Οι Κέλτες ή Γαλάτες ήσαν λαός εξαιρετικά εξαπλωμένος και διασπαρμένος στην αρχαιότητα. Έφτανε από τις ευρωπαϊκές ακτές της μεσογείου μέχρι τη Σκωτία και την Ιρλανδία αλλά και μέχρι το κέντρο της Μικράς Ασίας.
Οι Κέλτες ή Γαλάτες ήσαν λαός εξαιρετικά εξαπλωμένος και διασπαρμένος στην αρχαιότητα. Έφτανε από τις ευρωπαϊκές ακτές της μεσογείου μέχρι τη Σκωτία και την Ιρλανδία αλλά και μέχρι το κέντρο της Μικράς Ασίας.
Οι προς Γαλάτας επιστολές του Αποστόλου Παύλου απευθύνονται στους Γαλάτες (Κέλτες) της κεντρικής Μικράς Ασίας.
Η Γαλατία της Μικράς Ασίας πήρε το όνομά της από το μεταναστευτικό ρεύμα κελτικών φυλών Γαλατών κατά τον 3ο αιώνα π.Χ.: μια ομάδα περίπου 10.000 Κελτών πολεμιστών με δούλους και γυναικόπαιδα διέσχιζαν τη Θράκη και κατευθύνονταν στη Μικρά Ασία, έπειτα από έκκληση του βασιλιά του ελληνιστικού κράτους της Βιθυνίας, Νικομήδη Α’ του Φιλέλληνα, στη διαμάχη ενάντια στον αδερφό του. Τελικώς, η ομάδα αυτή εγκαταστάθηκε στις περιοχές της ανατολικής Φρυγίας και Καππαδοκίας στην κεντρική Ανατολία, στην περιοχή η οποία πήρε το όνομά τους.
Ενεπλάκη σε έναν πόλεμο διαδοχής και διέπραξε την πολύ φοβερή αμαρτία που σκότωσε την οικογένειά του. Εξαιτίας αυτού, βγήκε σε κατάρα: τίποτα που προσπάθησε δεν θα ήταν ποτέ επιτυχής.
Ο Partholon πίστευε ότι ίσως θα μπορούσε να ξεπεράσει αυτή την κατάρα αν πήγαινε αρκετά μακριά και γι 'αυτό αποφάσισε να έρθει στην Ιρλανδία, με τη σύζυγό του και τους τρεις γιους του, και όλες τις οικογένειές τους και τους επιτηρητές.
Ο Partholon πίστευε ότι ίσως θα μπορούσε να ξεπεράσει αυτή την κατάρα αν πήγαινε αρκετά μακριά και γι 'αυτό αποφάσισε να έρθει στην Ιρλανδία, με τη σύζυγό του και τους τρεις γιους του, και όλες τις οικογένειές τους και τους επιτηρητές.
ΠΗΓΗ]
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου