Στις ΗΠΑ επωάζετο επί 30 έτη και εν τέλει εξεδηλώθη με το ζήτημα των πυρηνικών του Ιράν, μια μικρά μεν αλλά σαφής αποστασιοποίηση από τις «παραδοσιακές δεσμεύσεις» και τοποθετήσεις τους στον ευρύτερο μεσανατολικό χώρο.
Η Ουάσινγκτον εφάνη για πρώτη φορά σχετικώς ανεξάρτητη των μεταψυχροπολεμικών εσκαμμένων και επιτέλους κινουμένη περισσότερον ορθολογικώς με βάση τις ευρύτερες γεωπολιτικές ανακατατάξεις και εξελίξεις στην μείζονα περιοχή.
Το στοιχείον που ήρχισε να αλλάζει δεν ήταν τόσον η στάση των ΗΠΑ απέναντι στο Ιράν καθεαυτήν, καθώς ουδέποτε είχαν παύσει «σώφρονες» ή «υπερ –δόλιες» φωνές στο εσωτερικόν των ΗΠΑ, που συνιστούσαν απομείωση της εχθρότητος προς την Ισλαμική Δημοκρατία, η κάθε ομάς συμφώνως προς την ιδική της ιδιαιτέρα σχεδίαση και σκοπιμότητα.
Εν προκειμένω, περισσότερον σημαντική εστάθη η σταδιακή μεταβολή της αμερικανικής στάσεως έναντι των γενικοτέρων εξελίξεων στον ρέοντα και ανασχηματιζόμενο αραβικό χώρο και στο σιωνιστικό Ισραήλ .
Οι τοποθετήσεις των αμερικανών επισήμων σε σχέση με τα γενόμενα στην Αίγυπτο και με τις εξελίξεις στην Συρία υπήρξαν εξαιρετικώς σημαντικές: Αντιθέτως προς τις προσδοκίες των παραδοσιακών τους συμμάχων στην περιοχή (κυρίως του Ισραήλ, της Σαουδαραβίας και της Ιορδανίας) ήλλαξε κατά τι η αμερικανική στάση και οι ΗΠΑ δεν ενθουσιάσθηκαν, ούτε και υπεστήριξαν την αντι-ισλαμική επέμβαση των στρατιωτικών στην Αίγυπτο, αλλ’ επίσης απέφυγαν και την απ’ ευθείας στρατιωτική τους ανάμειξη στον ξενοκίνητο εμφύλιο - συμμοριτοπόλεμο της Συρίας (γεγονός που σηματοδοτεί την πρώτη μεταπολεμικώς ήττα του ισχυροτάτου σιωνιστικού - ισραηλινού lobby στην Αμερική).
Οι ΗΠΑ επανειλημμένως κατά το μεσοπρόθεσμο και πρόσφατο παρελθόν, είχαν οδηγηθεί σε πολιτικές που υποβοηθούσαν ιδιαιτέρως τις αντικειμενικές επιδιώξεις των Ουαχαμπιστών μουσουλμάνων της Σαουδαραβίας, πολιτικές οι οποίες εν τέλει κατέληγαν και σε κινήσεις υπονομεύσεως των ιδίων των αμερικανικών συμφερόντων, με κύριο γνώμονα πάντοτε το συμφέρον του Ισραήλ. Το πλέον πρόσφατο παράδειγμα υπήρξεν η ανοικτή επέμβαση στην Λιβύη.
Παλαιότερον ένα ανάλογο - ίδιο σενάριο επανελήφθη στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ (αρχικώς, επί Σαντάμ Χουσεΐν, όταν οι Σιίτες κυριολεκτικώς εγκατελείφθησαν «στην τύχη» τους), στον Λίβανο με την σφοδρή και αιματηρά σύγκρουση με την Χεζμπολάχ, στην Βοσνία και στο Κόσοβο (παρά το ότι οι εκεί εντόπιοι μουσουλμάνοι εν τέλει δεν απερρόφησαν και απέβαλαν τις αυστηρές και απαιτητικές διδασκαλίες του Ουαχαμπισμού), στην Τσετσενία εναντίον των Ρώσων, καθώς και στην Κίνα (στην περιοχή Σινκιάνγκ – κινεζικού Τουρκεστάν) ενάντια στους ακραιφνείς Κινέζους Χαν.
Οι τοποθετήσεις των αμερικανών επισήμων σε σχέση με τα γενόμενα στην Αίγυπτο και με τις εξελίξεις στην Συρία υπήρξαν εξαιρετικώς σημαντικές: Αντιθέτως προς τις προσδοκίες των παραδοσιακών τους συμμάχων στην περιοχή (κυρίως του Ισραήλ, της Σαουδαραβίας και της Ιορδανίας) ήλλαξε κατά τι η αμερικανική στάση και οι ΗΠΑ δεν ενθουσιάσθηκαν, ούτε και υπεστήριξαν την αντι-ισλαμική επέμβαση των στρατιωτικών στην Αίγυπτο, αλλ’ επίσης απέφυγαν και την απ’ ευθείας στρατιωτική τους ανάμειξη στον ξενοκίνητο εμφύλιο - συμμοριτοπόλεμο της Συρίας (γεγονός που σηματοδοτεί την πρώτη μεταπολεμικώς ήττα του ισχυροτάτου σιωνιστικού - ισραηλινού lobby στην Αμερική).
Οι ΗΠΑ επανειλημμένως κατά το μεσοπρόθεσμο και πρόσφατο παρελθόν, είχαν οδηγηθεί σε πολιτικές που υποβοηθούσαν ιδιαιτέρως τις αντικειμενικές επιδιώξεις των Ουαχαμπιστών μουσουλμάνων της Σαουδαραβίας, πολιτικές οι οποίες εν τέλει κατέληγαν και σε κινήσεις υπονομεύσεως των ιδίων των αμερικανικών συμφερόντων, με κύριο γνώμονα πάντοτε το συμφέρον του Ισραήλ. Το πλέον πρόσφατο παράδειγμα υπήρξεν η ανοικτή επέμβαση στην Λιβύη.
Παλαιότερον ένα ανάλογο - ίδιο σενάριο επανελήφθη στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ (αρχικώς, επί Σαντάμ Χουσεΐν, όταν οι Σιίτες κυριολεκτικώς εγκατελείφθησαν «στην τύχη» τους), στον Λίβανο με την σφοδρή και αιματηρά σύγκρουση με την Χεζμπολάχ, στην Βοσνία και στο Κόσοβο (παρά το ότι οι εκεί εντόπιοι μουσουλμάνοι εν τέλει δεν απερρόφησαν και απέβαλαν τις αυστηρές και απαιτητικές διδασκαλίες του Ουαχαμπισμού), στην Τσετσενία εναντίον των Ρώσων, καθώς και στην Κίνα (στην περιοχή Σινκιάνγκ – κινεζικού Τουρκεστάν) ενάντια στους ακραιφνείς Κινέζους Χαν.
Μάλιστα κατ’ εξακολούθηση και ποικιλοτρόπως οι ΗΠΑ επολεμούσαν επισήμως κατά της Αλ-Κάϊντα, εξυπηρετούσες όμως με υψηλή αποτελεσματικότητα τους αντικειμενικούς της στόχους.
Το «Σιιτικό Τόξο» και η Σιιτική ισχυροποίηση είναι πλέον ιδιαιτέρως εμφανή μετά τις επελθούσες αλλαγές στην πολιτική αρχιτεκτονική της περιοχής, όπου φαίνονται σαφέστατα στην αυξημένη παρουσία και στην ενίσχυση δυνατοτήτων των … πάλαι ποτέ Σιιτικών μειονοτήτων στην εν λόγω γηίνη περιφέρεια.
Το «Σιιτικό Τόξο» και η Σιιτική ισχυροποίηση είναι πλέον ιδιαιτέρως εμφανή μετά τις επελθούσες αλλαγές στην πολιτική αρχιτεκτονική της περιοχής, όπου φαίνονται σαφέστατα στην αυξημένη παρουσία και στην ενίσχυση δυνατοτήτων των … πάλαι ποτέ Σιιτικών μειονοτήτων στην εν λόγω γηίνη περιφέρεια.
Τώρα πλέον υφίστανται ακμαίες Σιιτικές πλειοψηφίες ή ισχυρές ομάδες οι οποίες ελέγχουν τις κυβερνήσεις του Ιράν, του Ιράκ και της Συρίας ενώ ασκούν αρκούντως σημαντική επιρροή στον Λίβανο και στο Πακιστάν.
Στο Αφγανιστάν διαθέτουν υπολογίσιμη πολιτική δύναμη και έχουν παύσει να κείνται στο περιθώριον, όπως επίσης συμβαίνει στα Εμιράτα και σε διάφορες περιοχές της Δυτικής Βορείου Αφρικής (στο «Μαγκρέμπ»).
Η Σαουδαραβία ετρομοκρατήθη λόγω της ενδεχομένης περικυκλώσεώς της από ένα διαφαινόμενο Σιιτικό Ιράκ και βεβαίως από το ενισχυμένο και με διεθνή αναγνώριση ακμαιότατο Ιράν. Αυτή η νέα πραγματικότης θα οδηγήσει σε ικανές πιέσεις προς τους Σαούντ για σεβασμό των δικαιωμάτων των δικών τους Σιιτικών πληθυσμών, οι οποίοι ευρίσκονται στην ανατολική πλευρά της χώρας – εγγύτατα προς τα κύρια πετρελαϊκά της πεδία.
Η Σαουδαραβία ετρομοκρατήθη λόγω της ενδεχομένης περικυκλώσεώς της από ένα διαφαινόμενο Σιιτικό Ιράκ και βεβαίως από το ενισχυμένο και με διεθνή αναγνώριση ακμαιότατο Ιράν. Αυτή η νέα πραγματικότης θα οδηγήσει σε ικανές πιέσεις προς τους Σαούντ για σεβασμό των δικαιωμάτων των δικών τους Σιιτικών πληθυσμών, οι οποίοι ευρίσκονται στην ανατολική πλευρά της χώρας – εγγύτατα προς τα κύρια πετρελαϊκά της πεδία.
Επίσης δε, θα οδηγήσει σε σαφή πολιτική ενίσχυση των Σιιτικών πληθυσμών οι οποίοι ευρίσκονται στο Μπαχρέϊν, στο Ομάν, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και στην Υεμένη.
Η εξέλιξη αυτή προφανώς ανησυχεί πρωτίστως το Ισραήλ, το οποίον ευλόγως δεν επιθυμεί καμμία σταθεροποίηση στους Αραβικούς κύκλους, ούτε βεβαίως και την οιανδήποτε νομιμοποίηση των Σιιτών του Ιράν. Επίσης ανησυχούν η φανατικότατα Σουνιτική Σαουδική Αραβία, η Ιορδανία (όπου ο Βασιλεύς Αμπντάλα εσημείωσε περίφροντις πως «δημιουργείται ένα Σιιτικό τόξο στην περιοχή»), όπως και κάποιες μειονοτικές κυβερνήσεις στον Κόλπο (Μπαχρέϊν, Υεμένη).
Οι Αμερικανοί είναι υποχρεωμένοι να πορεύονται με βάση τα γενικότερα συμφέροντα της Δύσης και βέβαια τα ιδικά τους. Στον τομέα της ενεργείας οι ισορροπίες φαίνονται να αλλάζουν. Το Ιράκ και το Ιράν παράγουν μεγάλες ποσότητες πετρελαίου, οι οποίες υπό προϋποθέσεις, ημπορούν να εξισορροπήσουν τις εξαγωγές της Σαουδαραβίας (τα αποθέματα της οποίας τηρούνται πάντοτε κρυφά) – κυρίως αν συνυπολογιστεί το δεδομένο πως οι ΗΠΑ παράγουν περισσότερο πετρέλαιο από την Ρωσική Ομοσπονδία και περίπου ίδια ποσότητα με το Κουβέϊτ.
Η εξέλιξη αυτή προφανώς ανησυχεί πρωτίστως το Ισραήλ, το οποίον ευλόγως δεν επιθυμεί καμμία σταθεροποίηση στους Αραβικούς κύκλους, ούτε βεβαίως και την οιανδήποτε νομιμοποίηση των Σιιτών του Ιράν. Επίσης ανησυχούν η φανατικότατα Σουνιτική Σαουδική Αραβία, η Ιορδανία (όπου ο Βασιλεύς Αμπντάλα εσημείωσε περίφροντις πως «δημιουργείται ένα Σιιτικό τόξο στην περιοχή»), όπως και κάποιες μειονοτικές κυβερνήσεις στον Κόλπο (Μπαχρέϊν, Υεμένη).
Οι Αμερικανοί είναι υποχρεωμένοι να πορεύονται με βάση τα γενικότερα συμφέροντα της Δύσης και βέβαια τα ιδικά τους. Στον τομέα της ενεργείας οι ισορροπίες φαίνονται να αλλάζουν. Το Ιράκ και το Ιράν παράγουν μεγάλες ποσότητες πετρελαίου, οι οποίες υπό προϋποθέσεις, ημπορούν να εξισορροπήσουν τις εξαγωγές της Σαουδαραβίας (τα αποθέματα της οποίας τηρούνται πάντοτε κρυφά) – κυρίως αν συνυπολογιστεί το δεδομένο πως οι ΗΠΑ παράγουν περισσότερο πετρέλαιο από την Ρωσική Ομοσπονδία και περίπου ίδια ποσότητα με το Κουβέϊτ.
Παρά το ότι οι ποσότητες που θα εισέλθουν αρχικώς από το Ιράν στις διεθνείς αγορές δεν θα είναι ακόμη μεγάλες, εν τούτοις η απομάκρυνση της ενδεχομένης συγκρούσεως εκτονώνει δραστικά τις εντάσεις, οπότε οι τιμές αναμένεται να κινηθούν καθοδικώς.
Οι Σουνίτες γενικώς και οι Σαουδάραβες ειδικότερον ανησυχούν: Οι εκλυθείσες εξελίξεις είναι ικανές να προκαλέσουν οικονομική αστάθεια στην Σαουδαραβία και στις άλλες χώρες του Κόλπου, καθώς οι πιέσεις για τις τιμές του πετρελαίου θα είναι πλέον «προς τα κάτω», ενώ οι δυνατότητες διεθνών παρεμβάσεων για τις χώρες αυτές μειώνονται κατά πολύ.
Τα νέα ρευστά και δυναμικώς μεταβαλλόμενα δεδομένα είναι πράγματι σημαντικά. Πιθανώς για πρώτη φορά η Σαουδαραβία αισθάνεται ότι, η ασπίδα προστασίας των ΗΠΑ έχει περιοριστεί και ενδεχομένως θα αρχίσει εν μέρει να αποσύρεται. Παρά το γεγονός πως οι ακραίοι ισλαμιστές είχαν πάντοτε τουλάχιστον έμμεση σαουδαραβική στήριξη (από τους 19 τρομοκράτες της 11ης Σεπτεμβρίου, οι 15 ήσαν Σαουδάραβες!!) οι ΗΠΑ λόγω των κρυφών πιέσεων και δείχνουν ότι εξεκίνησαν σχετικώς να αλλάζουν. Η ουσιώδης ισχύς των Σιιτών προσφέρει στις ΗΠΑ σημαντική εξασφάλιση για την επιθυμητή ομαλότητα στην Μέση Ανατολή, ενώ η Ρωσία – έχουσα ανέκαθεν καλύτερες σχέσεις μαζί τους – συμβάλλει ενεργώς σε αυτήν την εξελισσομένη εξισορρόπηση.
Προφανώς ο ρόλος της Ελλάδος μετά την επελθούσα συμφωνία καθίσταται ιδιαιτέρως κρίσιμος, λεπτοφυής και εξόχως ευαίσθητος.
Οι Σουνίτες γενικώς και οι Σαουδάραβες ειδικότερον ανησυχούν: Οι εκλυθείσες εξελίξεις είναι ικανές να προκαλέσουν οικονομική αστάθεια στην Σαουδαραβία και στις άλλες χώρες του Κόλπου, καθώς οι πιέσεις για τις τιμές του πετρελαίου θα είναι πλέον «προς τα κάτω», ενώ οι δυνατότητες διεθνών παρεμβάσεων για τις χώρες αυτές μειώνονται κατά πολύ.
Τα νέα ρευστά και δυναμικώς μεταβαλλόμενα δεδομένα είναι πράγματι σημαντικά. Πιθανώς για πρώτη φορά η Σαουδαραβία αισθάνεται ότι, η ασπίδα προστασίας των ΗΠΑ έχει περιοριστεί και ενδεχομένως θα αρχίσει εν μέρει να αποσύρεται. Παρά το γεγονός πως οι ακραίοι ισλαμιστές είχαν πάντοτε τουλάχιστον έμμεση σαουδαραβική στήριξη (από τους 19 τρομοκράτες της 11ης Σεπτεμβρίου, οι 15 ήσαν Σαουδάραβες!!) οι ΗΠΑ λόγω των κρυφών πιέσεων και δείχνουν ότι εξεκίνησαν σχετικώς να αλλάζουν. Η ουσιώδης ισχύς των Σιιτών προσφέρει στις ΗΠΑ σημαντική εξασφάλιση για την επιθυμητή ομαλότητα στην Μέση Ανατολή, ενώ η Ρωσία – έχουσα ανέκαθεν καλύτερες σχέσεις μαζί τους – συμβάλλει ενεργώς σε αυτήν την εξελισσομένη εξισορρόπηση.
Προφανώς ο ρόλος της Ελλάδος μετά την επελθούσα συμφωνία καθίσταται ιδιαιτέρως κρίσιμος, λεπτοφυής και εξόχως ευαίσθητος.
Η Πατρίδα μας διοικουμένη από την αλλόκοτο συμμαχία των αριστερών και εθνικοπατριωτών ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αποτελεί ευτελές ανδράποδο των αμερικανοσιωνιστών και ουραγό τουρκοϊσραηλινών συμφερόντων, Συνεπώς απείχε κάκιστα από οιανδήποτε εξέλιξη τόσον στην Αίγυπτο όσον και στην Συρία.
Ναι μεν «δεν εξετέθημεν» για τις εκεί εξελίξεις (όπως έπραξε η «αυτοκρατορίζουσα» νεοθωμανικη Τουρκία), αλλά γενικώς δεν εξετέθημεν πουθενά … ως παντελώς ανύπαρκτοι.
Το ευλόγως πρέπον και εθνικώς συμφέρον θα ήταν προφανώς να υπήρχε βαθεία συνεννόηση με την Ρωσία για τις συνολικές εξελίξεις.
Επίσης είναι ιδιαιτέρως κρίσιμο και εθνικώς επωφελές να καλλιεργούμε τις μάλιστα αγαθές και στενότερες δυνατές σχέσεις με το αντισιωνιστικό και κατά παράδοση αντι τουρκικό Ιράν, ενώ απαιτείται διαρκής και μεγάλη «ναρκαλιευτική» προσοχή στις σχέσεις μας με το οιονεί βαθέως και ιδιαζόντως ανθελληνικό & σιωνιστικό Ισραήλ, δραστήριο συνέταιρο της Τουρκίας σε πάμπολλα δρώμενα.
Λόγω των κοσμογονικών εξελίξεων στο Ιράν και επειδή η οργίλη Τουρκία, παρά τις, φαινομενικώς και εκάστοτε, «κακές» σχέσεις με το Τελ Αβίβ, παγίως κινείται εχθρικά απέναντι στο καθεστώς του Προέδρου Άσαντ (προδήλως φιλο-Σιιτικό και φιλο-Ιρανικό) στην Συρία, το Ισραήλ δεν θα διστάσει να την αναβαθμίσει και πάλιν – κατ’ αρχήν δρων υποστηρικτικώς προς αυτήν, τουλάχιστον οικονομικώς - επιχειρηματικώς.
Λόγω των κοσμογονικών εξελίξεων στο Ιράν και επειδή η οργίλη Τουρκία, παρά τις, φαινομενικώς και εκάστοτε, «κακές» σχέσεις με το Τελ Αβίβ, παγίως κινείται εχθρικά απέναντι στο καθεστώς του Προέδρου Άσαντ (προδήλως φιλο-Σιιτικό και φιλο-Ιρανικό) στην Συρία, το Ισραήλ δεν θα διστάσει να την αναβαθμίσει και πάλιν – κατ’ αρχήν δρων υποστηρικτικώς προς αυτήν, τουλάχιστον οικονομικώς - επιχειρηματικώς.
Έτσι όποιο φυσικό αέριο εξαχθεί από την Μεσόγειο γύρω από την Κύπρο και το Ισραήλ, είναι πιθανότατο ότι θα κατευθυνθεί να διέλθει με αγωγούς μέσω της σιωνοφίλου Τουρκίας παρά μέσω της Ελλάδος, που φέρεται και άγεται ως ανερμάτιστο «παίγνιο» των ισχυρών και δολίων.
Μια υφέρπουσα κλιμάκωση ψυχρότητος μεταξύ Αθηνών και Λευκωσίας, (όχι λόγω «Σχεδίου Νέο – Ανάν» όπου συμπνέουν αγαστά στην εθνομειοδοσία, - αλλά λόγω οικονομικών συμφερόντων) δεν είναι απίθανη : Η ενδεχομένη κατασκευή ενός υποθαλασσίου αγωγού αερίου μέχρι την Ελλάδα (και απ’ εδώ στην λοιπή Ευρώπη) θα είναι εξόχως κοστοβόρος. Εμφανώς ευχερεστέρα είναι η διαμετακίνηση φυσικού αερίου μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, καθώς και η πραγμάτωση εξαγωγών της Κύπρου προς το Ισραήλ!
Υφίσταται λοιπόν μείζων πιθανότης να συμβεί ακριβώς αυτό. Αντιθέτως, αυτό που θα ημπορούσε να εκμεταλλευθεί η Ελλάς μέσω της προσεγγίσεως του Ιράν είναι η υλοποίηση - αναβίωση ενός τολμηρού σχεδίου μετατροπής των ελληνικών λιμένων σε κέντρα μεταφορτώσεως και σε χώρους αποθηκεύσεως του ιρανικού πετρελαίου (βεβαίως νομίμου πλέον). Νέες γεωπολιτικές και γεωοικονομικές προκλήσεις εκκινούν τώρα για την Πατρίδα μας και πάλιν.
Πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι, ο Μπρεζίνσκι συνεχίζει μέχρις σήμερον να είναι πολύ υπερήφανος και επίσης να διεκδικεί την μονοσήμαντο πατρότητα του στρατηγικού έργου της «Κρισίμου Αψίδος» :
Έδωσε στους Ρώσους «το Βιετνάμ τους» στο Αφγανιστάν και εκλόνισε ανεπανόρθωτα την Ερυθρά Αυτοκρατορία!
Παρά την εξαφάνιση της ΕΣΣΔ, μετά από ένα «ντόμινο» κρίσεων που εξεκίνησε από μια χριστιανική προσβολή από την ρωμαιοκαθολική Πολωνία, ο Μπρεζίνσκι παραμένει έως τώρα πιστός στην εξωραϊσμένη «Πράσινη Ζώνη» του και συνέχισε να υποστηρίζει την σταθερά εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του καθεστώτος των μουλάδων. Ενδεχομένως επειδή στέκεται στα «ακρόπρωρα» του αντιρωσικού πολιτικού εσμού, δεν είδε ξεκάθαρα τον κίνδυνο αυτής της ιδιαζούσης «βαλκανοποιήσεως» των μουσουλμανικών χωρών, η οποία είχε πολυποίκιλα ανεπιθύμητα αποτελέσματα, όπως η απροσκύνητη Χαμάς ή η πλέον ισχυρή και αποφασισμένη Χεζμπολάχ.
Προσφάτως, ο πολύς Μπρεζίνσκι, (που όπως οι περισσότεροι Ευρωπαίοι, έτσι και ο ίδιος απέφευγε τις οιεσδήποτε ομιλίες περί αντιπερσικών κυρώσεων), είπε ακόμη ότι, μια οποιαδήποτε αμερικανική επίθεση κατά του Ιράν θα εσήμαινε το τέλος της αμερικανικής στρατιωτικής δυνάμεως στον κόσμο ! Ο δοκιμασμένος φιλοσιωνιστής Μπρεζίνσκι, με την ιδιαζόντως βαρύνουσα γνώμη του, εκών – άκων, καθίσταται σίγουρα ο ακρογωνιαίος λίθος της ασκήσεως πιέσεως υπέρ του ιρανικού καθεστώτος στις ΗΠΑ ! Όμως σημειωτέον ότι, στο παρελθόν εβοήθησε διαφόρους αντιφρονούντες του ιρανικού καθεστώτος να λάβουν άδεια εισόδου στις ΗΠΑ και βήμα στην Ουάσιγκτον ! Αλλά αυτοί οι «εκλεκτοί» διαφωνούντες δεν θέλουν το τέλος της Ισλαμικής Δημοκρατίας, επιδιώκουν απλώς μια τροχιά εκσυγχρονισμένης «διατήρησης της Ισλαμικής της διάστασης».
Η τρέχουσα διαγνωστική του σκοτεινού και δαιμόνιου νεοταξίτη Μπρεζίνσκι είναι ότι ο κόσμος «ολισθαίνει προς την νέα ανατέλλουσα δύναμη της Ανατολής» (Κίνα). Για τούτο και πιστεύει ότι η Αμερική πρέπει μεσομακροπρόθεσμα να κερδίσει την καρδιά των μουσουλμάνων και την φιλία των ισλαμικών κρατών, ώστε να δημιουργήσει ένα ισχυρό μέτωπο, ικανό να αντιμετωπίσει την Κίνα και το άμεσο περιβάλλον της. Ακόμη η «μουσουλμανική ζύμωση» είναι βεβαίως αντιρωσική, «πριονίζοντας» σταθερά και τον άλλο ανταγωνιστή των ΗΠΑ, την Ρωσία. Σε αυτό το πλαίσιο των πολιτικών και στρατηγικών προβολής σε πολύ μεγάλο βάθος χρόνου, η πυρηνική βόμβα του Ιράν είναι μια πιθανή αναγκαιότης (εφ όσον ποικιλοτρόπως εξασφαλισθεί πρωτίστως το Ισραήλ !) και ακόμη κυνικότερον, είναι επιθυμητός και αναγκαίος ο μέγιστος εφικτός εξισλαμισμός της Ινδίας, όπως και η κατάκτηση της εξουσίας από φίλους των μουλάδων αλλά και των ΗΠΑ, στο Πακιστάν και στο Αφγανιστάν.
Η διαρρηκτική ανακατανομή του παγκοσμίου χάρτη, που απέρρευσε από την πτώση του αμερικανόφιλου και φιλοϊσραηλινού Σάχη στο Ιράν, δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με ότι έχει προετοιμασθεί με βάση αυτήν την θεωρία του «Περιορισμού της Κίνας», που σχεδιάστηκε κατά μείζονα λόγο επίσης από τον Μπρεζίνσκι. Βρισκόμαστε εμπρός σε μιαν ακόμη κυνική θεωρία που υπερασπίζεται πρόθυμα έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο, απέναντι στην αντιδρώσα Ρωσία και στην «σατανική» Κίνα. Αυτής της κυνικής θεωρίας οι πιστοί και χρήστες δεν θα εδίσταζαν να προβούν και σε κάποια φαινομενικώς «τερατώδη» συμμαχία με μιαν «ισλαμική αυτοκρατορία», τόσο για τα πυρηνικά όπλα όσο και για το πετρέλαιο.
Κάποτε οι χρήσιμοι ηλίθιοι των ΗΠΑ, οι «ευρωπαίοι» χρυσοκάνθαροι, εβοήθησαν την διοίκηση Κάρτερ να εκδιώξει τον Σάχη και σε αντάλλαγμα, εμμέσως και κρύφα απολαμβάνουν σήμερα το δήθεν «περιορισμένο» από κυρώσεις ιρανικό πετρέλαιο με την χρήση της διαδικασίας «Buy-Back», ώστε το εκμεταλλεύονται άμεσα και εξουδετερώνουν σε τεράστιο βαθμό την εθνικοποίησή του. Στα τελευταία χρόνια, με τον «εμφύλιο» πόλεμο – δηλαδή τον έξωθεν κινούμενο Συμμοριτοπόλεμο- στην Συρία, οι «Δυτικοί» σύμμαχοι των ΗΠΑ εστήριξαν βλακωδώς κατά του νομίμου Καθεστώτος του λαοφιλούς Σύρου Προέδρου Άσαντ τους «δημοκράτες» αντικαθεστωτικούς ισλαμιστές, αλλά και τους διεστραμμένους εγκληματίες του «Ισλαμικού Κράτους» - ISIS.
Tον Σεπτέμβριο του 2014 το «Ισλαμικό Κράτος» εξετύπωσε και εμοίρασε στους «μαχητές» του, αλλά εκυκλοφόρησε και στο Διαδίκτυο, έναν χάρτη όπου αποτυπώνονται με μαύρο χρώμα οι περιοχές που θεωρεί το ISIS ότι πρέπει να εμπεριέχονται στο μελλοντικό νεκραναστημένο «Ισλαμικό Χαλιφάτο».
Ο χάρτης εμπεριέχει και …. αναπτυξιακό πενταετές σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο οι ακραίοι ισλαμιστές θα επεκταθούν και σε κράτη …. όπου δεν κυριαρχεί τώρα το μουσουλμανικό στοιχείο. Δηλαδή, το φερ’ ειπείν Χαλιφάτο θα ξεκινά από το Ιράκ, θα επεκτείνεται σε όλη την Μέση Ανατολή, θα φθάνει στην Βόρειο Αφρική αλλά και στην Ευρώπη. Μεταξύ των περιοχών – «στόχων» συμπεριλαμβάνονται προφανώς η Ελλάς και η Κύπρος. Τα διαγραφόμενα σύνορα του Χαλιφάτου φτάνουν στα δυτικά μέχρι τον Ατλαντικό, στα βόρεια έως την Αυστρία, συμπεριλαμβάνουν ολόκληρη την Αφρική βορείως της Σαχάρας, την Αραβική Χερσόνησο, την Ινδία, μέρος της Κίνας και το σύνολο των λεγομένων τουρκοφώνων περιοχών της Ασίας. Ιδού μια βουλιμικά διευρυμένη εκδοχή της «Κρισίμου Αψίδος».
Οι Ευρωπαίοι σήμερα έχουν ποικιλόμορφη συμμετοχή σε μια φιλοδυτική σύμπραξη διαφόρων μεσανατολικών χωρών στον αγώνα κατά του «ριζοσπαστικού Ισλάμ» και υπέρ του «εκσυγχρονιστικού – δημοκρατικού» και «αντι – ακραίου» Ισλάμ, με κοινό ιδεολογικό τους γνώμονα …. το πετρέλαιο. Στις ΗΠΑ, το Κόμμα των Αμερικανών «Δημοκρατικών» μαζί με τους Ρεπουμπλικάνους «ανταγωνιστές» τους, με φανερό ή αφανή υποκινητή τους τον σκοτεινό Μπρεζίνσκι και πρώτο διδάξαντα τον πρώην Πρόεδρο Κάρτερ (ακόμη ένα άλλο … βραβείο Νόμπελ Ειρήνης), αυτοί που ανέτρεψαν τον «άνθρωπό τους» Σάχη, συνεχίζουν την προσπάθεια να αναμορφώσουν τον κόσμο, δίχως την κομμουνιστική ΕΣΣΔ για αντίπαλο, προβαίνοντας στην αναγκαστική «παγκοσμιοποίηση» και στον …. αναγκαστικό εκδημοκρατισμό όλων των χωρών που ελευθερώνουν.
Οι άφρονες αμερικανόφιλοι ή αμερικανόδουλοι Ευρωπαίοι τώρα πιά έχουν ισχυρές κοινότητες ριζοσπαστών μουσουλμάνων στο έδαφος των χωρών τους, χωρών που πλημμυρίζουν κυρίως από μουσουλμάνους, αφροασιανούς λαθρομετανάστες και υφίστανται την μεσομακροπρόθεσμη επίδραση των ιδεών του Brzezinski. Όποιοι έσπειραν ανέμους πολυπολιτισμού και μεταναστευτικής άνεσης, θα θερίσουν την αφανιστική θύελλα της ισλαμικής κοινωνικής αναταραχής στην Ευρώπη.
Η όποια ιδέα μιας ιρανικής αλλαγής καθεστώτος για να δημιουργηθεί και πάλι μια χώρα με ισχυρή φιλοδυτική ταυτότητα και κοσμική, «αποθρησκειωμένη» υφή, μοιάζει με παραισθησιακή φαντασίωση.
Οι κατ’ αρχήν ορθοτόμες και εύστοχες άμεσες διαπραγματεύσεις με το Ιράν στις οποίες συνήνεσαν προθύμως οι Ευρωπαίοι (όχι από ιδεολογικοπολιτική ευρύτητα και μακροπρόθεσμο στρατηγικό όραμα, αλλά από ευκαιριακή οικονομίστικη συμφεροντική λογική) αποτελούν βεβαίως κεντρικό στοιχείο του σχεδίου Μπρεζίνσκι. Αυτή η σχεδίαση επιδιώκει να εξομαλύνει το πλείστον τις σχέσεις της Δύσεως με τους μουλάδες, διεκδικώντας εκ νέου ένα «φιλικό Ισλάμ» (όπως κάποτε δημιούργησε τους φιλοαμερικανούς ισλαμιστές Αφγανούς) και να συμπεριλάβει τον αναδιαμορφωμένο αυτόν μετα-ισλαμισμό στην ασιατική στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών εναντίον της Κίνας. Όπως κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου κατά των Σοβιετικών, κατά την αρχική φάση του οποίου πολλές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και οι χώρες της Βαλτικής θυσιάστηκαν από τον αλκοολικό «πατέρα της νίκης» Τσώρτσιλ, αυτήν την φορά το δόγμα Μπρεζίνσκι στην περαιτέρω εφαρμογή του ημπορεί να «θυσιάσει» όλη την Μεσανατολή και να προωθήσει ένα «Ισλαμικό Μέτωπο» που θα συγκρατεί το βάρος της μετασοβιετικής Ρωσίας και θα «περιβροχίζει» την Κίνα, αρκεί να μην θίγεται το Ισραήλ που η προκλητική και βουλιμική συμπεριφορά του θα «χαλιναγωγείται» κατά καιρούς από τις ΗΠΑ.
Και αυτήν την φορά, οι φιλάργυροι Ευρωπαίοι θα αποβληθούν από τον αγώνα όταν εξαντληθούν υπέρ των ΗΠΑ και του Ισραήλ, οπότε η σύλληψη Μπρεζίνσκι θα επιτύχει με ένα πλήγμα δύο θύματα, μάλιστα δε με την ειρωνική βοήθεια ενός των θυμάτων του. Η άβουλη μεταψυχροπολεμική Ευρώπη θα συνεχίσει να είναι απορριμματοφόρο τριτοκοσμικών και θα παραμένει μακράν ενός συντονισμού με την Ρωσία, ολισθαίνουσα από την εξαθλίωση στην αποσύνθεση, όπως στην α’ δεκαετία του 21ου αιώνος όταν βρέθηκε σε επιπόλαια αντίθεση με την κυβέρνηση Μπους δίχως να επιδιώκει εναλλακτικές διεθνοπολιτικές λύσεις και χωρίς να έχει υπολογίσει τα ωστικά κύματα της Παγκοσμιοποιήσεως, τα οποία εισέπραξε επί «ειρηνιστή» Ομπάμα.
Το 2006 ο Μπρεζίνσκι εδήλωσε με απροκάλυπτο κυνισμό στο γαλλικό έγκριτο εβδομαδιαίο περιοδικό «Le Nouvel Observateur»: «Συμφώνως προς την επίσημη εκδοχή της ιστορίας, οι αποστολές ενισχύσεων της CIA στους Μοτζαχεντίν έχουν ως αφετηρία το 1980, δηλαδή αφότου ο σοβιετικός στρατός είχε εισβάλει στο Αφγανιστάν στις 24 Δεκεμβρίου του 1979. Αλλά η πραγματικότητα, που υπήρξε ένα ιδιαίτερα φυλασσόμενο μυστικό, είναι αρκετά διαφορετική : Από τις 3 Ιουλίου 1979 ετέθη σε ισχύ η πρώτη επιχειρησιακή οδηγία που υπέγραψε ο Πρόεδρος Κάρτερ για την παράνομη βοήθεια στους αντιπάλους του φιλο-σοβιετικού καθεστώτος στην Καμπούλ. Εκείνη τη μέρα έγραψα ένα σημείωμα στον Πρόεδρο, στον οποίο εξήγησα ότι κατά την γνώμη μου η ενίσχυση αυτή επρόκειτο να οδηγήσει σε μια στρατιωτική επέμβαση από τους Σοβιετικούς. (...) Δεν πιέσαμε λοιπόν τους Ρώσους να επέμβουν, αλλά εν γνώσει μας αυξήσαμε την πιθανότητα ότι θα το κάνουν. Αυτή η μυστική επιχείρηση ήταν μια εξαιρετική ιδέα ! Είχε ως αποτέλεσμα την εισέλευση των Ρώσων στην παγίδα του Αφγανιστάν.
Μια υφέρπουσα κλιμάκωση ψυχρότητος μεταξύ Αθηνών και Λευκωσίας, (όχι λόγω «Σχεδίου Νέο – Ανάν» όπου συμπνέουν αγαστά στην εθνομειοδοσία, - αλλά λόγω οικονομικών συμφερόντων) δεν είναι απίθανη : Η ενδεχομένη κατασκευή ενός υποθαλασσίου αγωγού αερίου μέχρι την Ελλάδα (και απ’ εδώ στην λοιπή Ευρώπη) θα είναι εξόχως κοστοβόρος. Εμφανώς ευχερεστέρα είναι η διαμετακίνηση φυσικού αερίου μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, καθώς και η πραγμάτωση εξαγωγών της Κύπρου προς το Ισραήλ!Υφίσταται λοιπόν μείζων πιθανότης να συμβεί ακριβώς αυτό. Αντιθέτως, αυτό που θα ημπορούσε να εκμεταλλευθεί η Ελλάς μέσω της προσεγγίσεως του Ιράν είναι η υλοποίηση - αναβίωση ενός τολμηρού σχεδίου μετατροπής των ελληνικών λιμένων σε κέντρα μεταφορτώσεως και σε χώρους αποθηκεύσεως του ιρανικού πετρελαίου (βεβαίως νομίμου πλέον). Νέες γεωπολιτικές και γεωοικονομικές προκλήσεις εκκινούν τώρα για την Πατρίδα μας και πάλιν.
Πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι, ο Μπρεζίνσκι συνεχίζει μέχρις σήμερον να είναι πολύ υπερήφανος και επίσης να διεκδικεί την μονοσήμαντο πατρότητα του στρατηγικού έργου της «Κρισίμου Αψίδος» :
Έδωσε στους Ρώσους «το Βιετνάμ τους» στο Αφγανιστάν και εκλόνισε ανεπανόρθωτα την Ερυθρά Αυτοκρατορία!
Παρά την εξαφάνιση της ΕΣΣΔ, μετά από ένα «ντόμινο» κρίσεων που εξεκίνησε από μια χριστιανική προσβολή από την ρωμαιοκαθολική Πολωνία, ο Μπρεζίνσκι παραμένει έως τώρα πιστός στην εξωραϊσμένη «Πράσινη Ζώνη» του και συνέχισε να υποστηρίζει την σταθερά εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του καθεστώτος των μουλάδων. Ενδεχομένως επειδή στέκεται στα «ακρόπρωρα» του αντιρωσικού πολιτικού εσμού, δεν είδε ξεκάθαρα τον κίνδυνο αυτής της ιδιαζούσης «βαλκανοποιήσεως» των μουσουλμανικών χωρών, η οποία είχε πολυποίκιλα ανεπιθύμητα αποτελέσματα, όπως η απροσκύνητη Χαμάς ή η πλέον ισχυρή και αποφασισμένη Χεζμπολάχ.
Προσφάτως, ο πολύς Μπρεζίνσκι, (που όπως οι περισσότεροι Ευρωπαίοι, έτσι και ο ίδιος απέφευγε τις οιεσδήποτε ομιλίες περί αντιπερσικών κυρώσεων), είπε ακόμη ότι, μια οποιαδήποτε αμερικανική επίθεση κατά του Ιράν θα εσήμαινε το τέλος της αμερικανικής στρατιωτικής δυνάμεως στον κόσμο ! Ο δοκιμασμένος φιλοσιωνιστής Μπρεζίνσκι, με την ιδιαζόντως βαρύνουσα γνώμη του, εκών – άκων, καθίσταται σίγουρα ο ακρογωνιαίος λίθος της ασκήσεως πιέσεως υπέρ του ιρανικού καθεστώτος στις ΗΠΑ ! Όμως σημειωτέον ότι, στο παρελθόν εβοήθησε διαφόρους αντιφρονούντες του ιρανικού καθεστώτος να λάβουν άδεια εισόδου στις ΗΠΑ και βήμα στην Ουάσιγκτον ! Αλλά αυτοί οι «εκλεκτοί» διαφωνούντες δεν θέλουν το τέλος της Ισλαμικής Δημοκρατίας, επιδιώκουν απλώς μια τροχιά εκσυγχρονισμένης «διατήρησης της Ισλαμικής της διάστασης».
Η τρέχουσα διαγνωστική του σκοτεινού και δαιμόνιου νεοταξίτη Μπρεζίνσκι είναι ότι ο κόσμος «ολισθαίνει προς την νέα ανατέλλουσα δύναμη της Ανατολής» (Κίνα). Για τούτο και πιστεύει ότι η Αμερική πρέπει μεσομακροπρόθεσμα να κερδίσει την καρδιά των μουσουλμάνων και την φιλία των ισλαμικών κρατών, ώστε να δημιουργήσει ένα ισχυρό μέτωπο, ικανό να αντιμετωπίσει την Κίνα και το άμεσο περιβάλλον της. Ακόμη η «μουσουλμανική ζύμωση» είναι βεβαίως αντιρωσική, «πριονίζοντας» σταθερά και τον άλλο ανταγωνιστή των ΗΠΑ, την Ρωσία. Σε αυτό το πλαίσιο των πολιτικών και στρατηγικών προβολής σε πολύ μεγάλο βάθος χρόνου, η πυρηνική βόμβα του Ιράν είναι μια πιθανή αναγκαιότης (εφ όσον ποικιλοτρόπως εξασφαλισθεί πρωτίστως το Ισραήλ !) και ακόμη κυνικότερον, είναι επιθυμητός και αναγκαίος ο μέγιστος εφικτός εξισλαμισμός της Ινδίας, όπως και η κατάκτηση της εξουσίας από φίλους των μουλάδων αλλά και των ΗΠΑ, στο Πακιστάν και στο Αφγανιστάν.
Η διαρρηκτική ανακατανομή του παγκοσμίου χάρτη, που απέρρευσε από την πτώση του αμερικανόφιλου και φιλοϊσραηλινού Σάχη στο Ιράν, δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με ότι έχει προετοιμασθεί με βάση αυτήν την θεωρία του «Περιορισμού της Κίνας», που σχεδιάστηκε κατά μείζονα λόγο επίσης από τον Μπρεζίνσκι. Βρισκόμαστε εμπρός σε μιαν ακόμη κυνική θεωρία που υπερασπίζεται πρόθυμα έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο, απέναντι στην αντιδρώσα Ρωσία και στην «σατανική» Κίνα. Αυτής της κυνικής θεωρίας οι πιστοί και χρήστες δεν θα εδίσταζαν να προβούν και σε κάποια φαινομενικώς «τερατώδη» συμμαχία με μιαν «ισλαμική αυτοκρατορία», τόσο για τα πυρηνικά όπλα όσο και για το πετρέλαιο.
Κάποτε οι χρήσιμοι ηλίθιοι των ΗΠΑ, οι «ευρωπαίοι» χρυσοκάνθαροι, εβοήθησαν την διοίκηση Κάρτερ να εκδιώξει τον Σάχη και σε αντάλλαγμα, εμμέσως και κρύφα απολαμβάνουν σήμερα το δήθεν «περιορισμένο» από κυρώσεις ιρανικό πετρέλαιο με την χρήση της διαδικασίας «Buy-Back», ώστε το εκμεταλλεύονται άμεσα και εξουδετερώνουν σε τεράστιο βαθμό την εθνικοποίησή του. Στα τελευταία χρόνια, με τον «εμφύλιο» πόλεμο – δηλαδή τον έξωθεν κινούμενο Συμμοριτοπόλεμο- στην Συρία, οι «Δυτικοί» σύμμαχοι των ΗΠΑ εστήριξαν βλακωδώς κατά του νομίμου Καθεστώτος του λαοφιλούς Σύρου Προέδρου Άσαντ τους «δημοκράτες» αντικαθεστωτικούς ισλαμιστές, αλλά και τους διεστραμμένους εγκληματίες του «Ισλαμικού Κράτους» - ISIS.
Tον Σεπτέμβριο του 2014 το «Ισλαμικό Κράτος» εξετύπωσε και εμοίρασε στους «μαχητές» του, αλλά εκυκλοφόρησε και στο Διαδίκτυο, έναν χάρτη όπου αποτυπώνονται με μαύρο χρώμα οι περιοχές που θεωρεί το ISIS ότι πρέπει να εμπεριέχονται στο μελλοντικό νεκραναστημένο «Ισλαμικό Χαλιφάτο».
Ο χάρτης εμπεριέχει και …. αναπτυξιακό πενταετές σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο οι ακραίοι ισλαμιστές θα επεκταθούν και σε κράτη …. όπου δεν κυριαρχεί τώρα το μουσουλμανικό στοιχείο. Δηλαδή, το φερ’ ειπείν Χαλιφάτο θα ξεκινά από το Ιράκ, θα επεκτείνεται σε όλη την Μέση Ανατολή, θα φθάνει στην Βόρειο Αφρική αλλά και στην Ευρώπη. Μεταξύ των περιοχών – «στόχων» συμπεριλαμβάνονται προφανώς η Ελλάς και η Κύπρος. Τα διαγραφόμενα σύνορα του Χαλιφάτου φτάνουν στα δυτικά μέχρι τον Ατλαντικό, στα βόρεια έως την Αυστρία, συμπεριλαμβάνουν ολόκληρη την Αφρική βορείως της Σαχάρας, την Αραβική Χερσόνησο, την Ινδία, μέρος της Κίνας και το σύνολο των λεγομένων τουρκοφώνων περιοχών της Ασίας. Ιδού μια βουλιμικά διευρυμένη εκδοχή της «Κρισίμου Αψίδος».
Οι Ευρωπαίοι σήμερα έχουν ποικιλόμορφη συμμετοχή σε μια φιλοδυτική σύμπραξη διαφόρων μεσανατολικών χωρών στον αγώνα κατά του «ριζοσπαστικού Ισλάμ» και υπέρ του «εκσυγχρονιστικού – δημοκρατικού» και «αντι – ακραίου» Ισλάμ, με κοινό ιδεολογικό τους γνώμονα …. το πετρέλαιο. Στις ΗΠΑ, το Κόμμα των Αμερικανών «Δημοκρατικών» μαζί με τους Ρεπουμπλικάνους «ανταγωνιστές» τους, με φανερό ή αφανή υποκινητή τους τον σκοτεινό Μπρεζίνσκι και πρώτο διδάξαντα τον πρώην Πρόεδρο Κάρτερ (ακόμη ένα άλλο … βραβείο Νόμπελ Ειρήνης), αυτοί που ανέτρεψαν τον «άνθρωπό τους» Σάχη, συνεχίζουν την προσπάθεια να αναμορφώσουν τον κόσμο, δίχως την κομμουνιστική ΕΣΣΔ για αντίπαλο, προβαίνοντας στην αναγκαστική «παγκοσμιοποίηση» και στον …. αναγκαστικό εκδημοκρατισμό όλων των χωρών που ελευθερώνουν.
Οι άφρονες αμερικανόφιλοι ή αμερικανόδουλοι Ευρωπαίοι τώρα πιά έχουν ισχυρές κοινότητες ριζοσπαστών μουσουλμάνων στο έδαφος των χωρών τους, χωρών που πλημμυρίζουν κυρίως από μουσουλμάνους, αφροασιανούς λαθρομετανάστες και υφίστανται την μεσομακροπρόθεσμη επίδραση των ιδεών του Brzezinski. Όποιοι έσπειραν ανέμους πολυπολιτισμού και μεταναστευτικής άνεσης, θα θερίσουν την αφανιστική θύελλα της ισλαμικής κοινωνικής αναταραχής στην Ευρώπη.
Η όποια ιδέα μιας ιρανικής αλλαγής καθεστώτος για να δημιουργηθεί και πάλι μια χώρα με ισχυρή φιλοδυτική ταυτότητα και κοσμική, «αποθρησκειωμένη» υφή, μοιάζει με παραισθησιακή φαντασίωση.
Οι κατ’ αρχήν ορθοτόμες και εύστοχες άμεσες διαπραγματεύσεις με το Ιράν στις οποίες συνήνεσαν προθύμως οι Ευρωπαίοι (όχι από ιδεολογικοπολιτική ευρύτητα και μακροπρόθεσμο στρατηγικό όραμα, αλλά από ευκαιριακή οικονομίστικη συμφεροντική λογική) αποτελούν βεβαίως κεντρικό στοιχείο του σχεδίου Μπρεζίνσκι. Αυτή η σχεδίαση επιδιώκει να εξομαλύνει το πλείστον τις σχέσεις της Δύσεως με τους μουλάδες, διεκδικώντας εκ νέου ένα «φιλικό Ισλάμ» (όπως κάποτε δημιούργησε τους φιλοαμερικανούς ισλαμιστές Αφγανούς) και να συμπεριλάβει τον αναδιαμορφωμένο αυτόν μετα-ισλαμισμό στην ασιατική στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών εναντίον της Κίνας. Όπως κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου κατά των Σοβιετικών, κατά την αρχική φάση του οποίου πολλές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και οι χώρες της Βαλτικής θυσιάστηκαν από τον αλκοολικό «πατέρα της νίκης» Τσώρτσιλ, αυτήν την φορά το δόγμα Μπρεζίνσκι στην περαιτέρω εφαρμογή του ημπορεί να «θυσιάσει» όλη την Μεσανατολή και να προωθήσει ένα «Ισλαμικό Μέτωπο» που θα συγκρατεί το βάρος της μετασοβιετικής Ρωσίας και θα «περιβροχίζει» την Κίνα, αρκεί να μην θίγεται το Ισραήλ που η προκλητική και βουλιμική συμπεριφορά του θα «χαλιναγωγείται» κατά καιρούς από τις ΗΠΑ.
Και αυτήν την φορά, οι φιλάργυροι Ευρωπαίοι θα αποβληθούν από τον αγώνα όταν εξαντληθούν υπέρ των ΗΠΑ και του Ισραήλ, οπότε η σύλληψη Μπρεζίνσκι θα επιτύχει με ένα πλήγμα δύο θύματα, μάλιστα δε με την ειρωνική βοήθεια ενός των θυμάτων του. Η άβουλη μεταψυχροπολεμική Ευρώπη θα συνεχίσει να είναι απορριμματοφόρο τριτοκοσμικών και θα παραμένει μακράν ενός συντονισμού με την Ρωσία, ολισθαίνουσα από την εξαθλίωση στην αποσύνθεση, όπως στην α’ δεκαετία του 21ου αιώνος όταν βρέθηκε σε επιπόλαια αντίθεση με την κυβέρνηση Μπους δίχως να επιδιώκει εναλλακτικές διεθνοπολιτικές λύσεις και χωρίς να έχει υπολογίσει τα ωστικά κύματα της Παγκοσμιοποιήσεως, τα οποία εισέπραξε επί «ειρηνιστή» Ομπάμα.
Το 2006 ο Μπρεζίνσκι εδήλωσε με απροκάλυπτο κυνισμό στο γαλλικό έγκριτο εβδομαδιαίο περιοδικό «Le Nouvel Observateur»: «Συμφώνως προς την επίσημη εκδοχή της ιστορίας, οι αποστολές ενισχύσεων της CIA στους Μοτζαχεντίν έχουν ως αφετηρία το 1980, δηλαδή αφότου ο σοβιετικός στρατός είχε εισβάλει στο Αφγανιστάν στις 24 Δεκεμβρίου του 1979. Αλλά η πραγματικότητα, που υπήρξε ένα ιδιαίτερα φυλασσόμενο μυστικό, είναι αρκετά διαφορετική : Από τις 3 Ιουλίου 1979 ετέθη σε ισχύ η πρώτη επιχειρησιακή οδηγία που υπέγραψε ο Πρόεδρος Κάρτερ για την παράνομη βοήθεια στους αντιπάλους του φιλο-σοβιετικού καθεστώτος στην Καμπούλ. Εκείνη τη μέρα έγραψα ένα σημείωμα στον Πρόεδρο, στον οποίο εξήγησα ότι κατά την γνώμη μου η ενίσχυση αυτή επρόκειτο να οδηγήσει σε μια στρατιωτική επέμβαση από τους Σοβιετικούς. (...) Δεν πιέσαμε λοιπόν τους Ρώσους να επέμβουν, αλλά εν γνώσει μας αυξήσαμε την πιθανότητα ότι θα το κάνουν. Αυτή η μυστική επιχείρηση ήταν μια εξαιρετική ιδέα ! Είχε ως αποτέλεσμα την εισέλευση των Ρώσων στην παγίδα του Αφγανιστάν.
Την ημέρα που οι Σοβιετικοί επέρασαν επίσημα τα σύνορα, έγραψα στον Πρόεδρο Κάρτερ : “Στην ουσία έχουμε τώρα την ευκαιρία να προσφέρουμε στην ΕΣΣΔ τον Πόλεμο του Βιετνάμ της”. Τι είναι πιο σημαντικό για την ιστορία του κόσμου; Οι Ταλιμπάν ή η κατάρρευση της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας; Η αναταραχή μερικών μουσουλμάνων ή η απελευθέρωση της Κεντρικής Ευρώπης και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου