Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2016

5 Φεβρουαρίου 1828. Οἱ πρῶτοι μας τραπεζίτες.


5 Φεβρουαρίου 1828. Οἱ πρῶτοι μας τραπεζίτες.4

Γνωρίζουμε πὼς ἡ προσωρινὴ κυβέρνησις (Τριμερὴς Ἀντικυβερνητικὴ Ἐπιτροπή*), ποὺ ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Γ΄ Ἐθνικὴν Συνέλευσιν (ἔναρξις στὶς 30 Μαρτίου τοῦ 1827 στὴν Τροιζήνα) εἶχε ἤδη εἰσηγηθῆ τὴν δημιουργία νομισματοκοπείου καὶ τὴν κοπὴ νομίσματος, στὴν Αἴγινα, ὅπου τότε ἦταν ἡ προσωρινὴ πρωτεύουσά μας.
Εἶχαν ἐπίσης βρῆ τὸν χαράκτη Παναγιώτη Λιναρδόπουλο γιὰ νὰ ἐπιμεληθῇ τῶν ἐργασιῶν.

Ἡ ἄφιξις τοῦ Καποδίστρια, στὶς 18 Ἰανουαρίου τοῦ 1828, ἀνέστειλε τὴν ὑλοποίησιν τῶν ἀποφάσεων τῆς Γ” Ἐθνοσυνελεύσεως, ἀλλὰ ὁ κυβερνήτης ἔλαβε γνῶσιν αὐτῶν καὶ μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία, ἀπὸ τὶς ἀρχὲς ἀναλήψεως τῶν καθηκόντων του, μερίμνησε γιὰ τὴν ψήφισιν καὶ τῶν σχετικῶν μὲ τὴν οἰκονομία καὶ τὸ νόμισμα διαταγμάτων, ποὺ θὰ ὑλοποιοῦσαν τὶς εἰλημμένες ἀποφάσεις. Διατάγματα ποὺ ἐνεκρίθησαν στὴν Δ΄ Ἐθνικὴ Συνέλευσιν, ποὺ ξεκίνησε στὶς 11 Ἰουλίου τοῦ 1829, στὸἌργος.

Στὶς 3 Φεβρουαρίου τοῦ 1828, μὲ ἀπόφασιν τοῦ Ἰωάννου Καποδίστρια, ἱδρύεται ἡ «Ἐθνικὴ Χρηματιστικὴ Τράπεζα», ποὺ εἶχε σὰν ῥόλο της νὰ θέσῃ τὶς βάσεις τῆς ἀνεξαρτησίας τῶν οἰκονομικῶν τοῦ κράτους. Ἡ διαχείρισις τῶν οἰκονομικῶν τοῦ κράτους, συνδυαστικὰ μὲ τὸ νόμισμα, ποὺ στὴν πραγματικότητα θὰ παρέμεναν στὰ χέρια τῆς τραπέζης, θεωρητικῶς θὰ προσέδιδε σταδιακῶς τὴν πραγματικὴ ἀνεξαρτησία.
Στὸ ἴδιο διάταγμα ἀναφέρεται ἡ δημιουργία Νομισκατοκοπείου ἀλλὰ καὶ κοπῆς νομίσματος.
Τὰ σχετικὰ διατάγματα ἐνεκρίθησαν στὴν Δ΄ Ἐθνοσυνέλευσιν μὲ τὸ ψήφισμα Ζ΄.

Μὲ νέο διάταγμα, στὶς 5 Φεβρουαρίου τοῦ 1828, ἀποκτοῦμε καὶ τραπεζίτες!!!
Διαβάζουμε ἀπὸ τὴν «Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους» τῆς Ἐκδοτικῆς Ἀθηνῶν:



«…Στὶς 3 Φεβρουαρίου συνεστήθη «ἐπὶ τῆς Διευθύνσεως τοῦ Ταμείου Ἐπιτροπή» ποὺ ἀπαρτίζετο ἀπὸ τὸν πρόβουλο τοῦ Τμήματος Οἰκονομίας τοῦ Πανελληνίου καὶ ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο Κοντόσταυλο καὶ τὸν Γεώργιο Σταύρου, ποὺ διῳρίσθησαν στὶς 5 Φεβρουαρίου. Οἱ τρεῖς αὐτοὶ ἀπετέλεσαν καὶ τὴν «ἐπὶ τῆς διευθύνσεως τῆς Ἐθνικῆς Χρηματιστικῆς Τραπέζης Ἐπιτροπήν».

Στὶς 7 Φεβρουαρίου ἡ Ἐπιτροπὴ αὐτὴ «ἐπιφορτίζεται προσωρινῶς τὰ χρέη τοῦ Ὑπουργείου Οἰκονομικῶν. Τὴν ἰδίαν ἡμέρα διῳρίσθηκε ταμίας τῆς Ἑλλάδος ὁ Ἰωάννης Δομπόλης, ποὺ θὰ ὑπάγετο στὴν Ἐπιτροπὴ αὐτήν.

Στὶς 29 Μαρτίου καθῳρίσθησαν μὲ διάταγμα οἱ ἀρμοδιότητες τῶν Ἐπιτροπῶν τοῦ Πανελληνίου:
τῆς ἐπὶ τῆς Διευθύνσεως τῆς Ἐθνικῆς Χρηματιστικῆς Τραπέζης Ἐπιτροπῆς….»

Δὲν διαφαίνεται ξεκάθαρα τὸ ἐὰν ἡ ἰδέα δημιουργίας τραπέζης, συνδυαστικὰ μὲ τὴν κοπὴ τοῦ νομίσματος, ἦταν τοῦ Καποδιστρίου ἤ ἄλλων.
Ἀπὸ τὰ βιογραφικὰ τῶν τότε τραπεζιτῶν πάντως μαθαίνουμε πὼς ἦταν ἴδέα τοῦ Κοντοσταύλου, ποὺ στὶς 27 Ἰανουαρίου τοῦ 1828 τὴν παρουσίασε στὸν Κυβερνήτη, ἐπισημαίνοντας τὸ ἤδη ὑπάρχον ψήφισμα τῆς Ἐθνοσυνελεύσεως γιὰ τὸ νομισματοκοπεῖον.
Βάσει τῶν ὅσων οἱ ἴδιοι οἱ πρωταγωνιστὲς εἰσηγοῦντο, μὰ κυρίως βάσει τῶν ἀποτελεσμάτων πολλῶν ἀποφάσεων, ὅπως ἐπίσης καὶ τῶν γεγονότων ποὺ σήμερα γνωρίζουμε, ἀντιλαμβανόμεθα πὼς συνεδέθησαν τὸ νόμισμα καὶ ἡ τράπεζα αὐτομάτως, κάτι ποὺ ἴσως νὰ μὴν ἦταν ἀναγκαῖον.

Στὶς 5 Φεβρουαρίου τελικῶς, μὲ διάταγμα τοῦ κυβερνήτου, ἀποκτοῦμετρεῖς τραπεζῖτες.
Στὸ διάταγμα τῆς 5ης Φεβρουαρίου οἱ δύο καὶ στὸ ἐπόμενον διάταγμα, τῆς 7ης Φεβρουαρίου, ὁ τρίτος.

Ἀλέξανδρος Κοντόσταυλος καὶ Γεώργιος Σταύρου.
Δύο μεγάλες μορφὲς τοῦ τραπεζικοῦ τομέως.
Ἀπὸ κοντὰ καὶ ὁ Ἐϋνάρδος, ὁ Ἐλβετὸς (;;;) τραπεζίτης, ποὺ προσωπικῶς ἐνδιεφέρθη γιὰ τὴν στήριξιν αὐτῆς τῆς τραπέζης καὶ ἦτο σὲ ἀλληλογραφία μὲ τὸν Καποδίστρια διαρκῶς, ἄν καὶ στὴν πραγματικότητα δὲν προσέφερε κάτι σημαντικό.
Μέρος τῆς ἀλληλογραφίας του μποροῦμε νὰ ἐντοπίσουμε στὸ ἀρχεῖον Καποδίστρια.

Ἡ κοπὴ τοῦ νομίσματος τελικῶς, καθὼς καὶ ἡ διαχείρισις τῆς τραπέζης, δὲν εὐδοκίμησαν.
Ἔως τὸ 1834, ποὺ ἔκλεισε ἡ τράπεζα, μὲ ἀπόφασιν τῆς Ἀντιβασιλείας, γιὰ νὰ ἀντικατασταθῇ λίγο ἀργότερα ἀπὸ τὴν «Ἐθνικὴ Τράπεζα» τῶνRothschild, παρέπαιε ἀναμένοντας εἰσφορές φιλελλήνων καὶ Ἑλλήνωντοῦ ἐξωτερικοῦ, ἀδυνατώντας ὅμως νὰ δικαιολογήσῃ τὴν ὕπαρξίν της.
2 Φεβρουαρίου 1828. Ἡ ἀτυχὴς δημιουργία Ἑλληνικῆς Τραπέζης!!!

Φιλονόη

Τρεῖς τραπεζίτες. Ὄχι ἕνας. Τρεῖς.
Ποιοί ἦσαν αὐτοί;

Δομπόλης Ἰωάννης:




Ὁ Δομπόλης κατήγετο ἀπὸ τὴν Ἤπειρο ἀλλὰ γεννήθηκε καὶ μεγάλωσε στὴν Ῥωσσία, ἐνασχολούμενος μὲ τὸ ἐμπόριον..
Ἀνέλαβε νωρὶς τὰ οἰκονομικὰ τῆς «Φιλομούσου Ἑταιρείας», ποὺ εἶχε συσταθῆ στὴν Βιέννη ἀπὸ τὸνΜητροπολίτη Ἰγνάτιο, τὸν Ἄνθιμο Γαζῆ καὶ τὸν Ἰωάννη Καποδίστρια, μὲ κύριο στόχο τὴν «μεταλαμπάδευσιν τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ εἰς τοὺς Ἕλληνας».

Ὁ Καποδίστριας ἐμπιστεύετο τὸν Δομπόλη, ὁ ὁποῖος ἔφθασε μαζύ του στὴν Ἑλλάδα. Ὁ Δομπόλης ἀνέλαβε ὑπουργὸς οἰκονομικῶν, ἀμισθί, ἔως τὴν παραίτησίν του στὶς 18 Νοεμβρίου τοῦ 1829 κι ἐπέστρεψε στὴν Ῥωσσία.

Ὁ Δρομπόλης στὴν διαθήκη του κληροδοτοῦσε στὴν ἑλληνικὴ κυβέρνησιν, μὲ διαχειριστὴ τὴν ῥωσσικὴ κυβέρνησιν, 261.428 ῥούβλια, πρὸ κειμένου νὰ δημιουργηθῇ στὴν Ἑλλάδα Πανεπιστήμιον, ἀφιερωμένον στὸν Καποδίστρια.
Μετὰ τὸν θάνατόν του (28 Ὀκτωβρίου τοῦ 1850) οἱ Ῥῶσσοι διεχειρίσθησαν αὐτὰ τὰ χρήματα, ποὺ ἀντιστοιχοῦσαν σὲ 7.700.000 δραχμές, καὶ τὰ παρέδωσαν τὸ 1918 στὴν Ἑλλάδα, ἄν καὶ ἀπὸ τὸ 1911 εἶχε γνωστοποιηθῆ τὸ κληροδότημα.
Τὰ χρήματα ἐξανεμίσθησαν ἀπὸ τὴν ὑποτίμησιν τοῦ ῥουβλίου, ἀλλὰ στὸ μεταξύ, μὲ τὸ σχετικὸν ψήφισμα τοῦ 1922, μεταξελίχθη ἡ ἐπιθυμία τοῦ Δρομπόλη σὲ ἕνωσιν τῶν δύο πανεπιστημίων (Ἐθνικὸ καὶ Καποδιστριακό).

Πληροφορίες καὶ εἰκόνα ἀπὸ τὸ σὰν σήμερα

Γεώργιος Σταύρου:




Θεωρεῖται μέγιστος εὐεργέτης.
Ἐπίσης προήρχετο ἀπὸ τὰ Ἰωάννινα τῆς Ἠπείρου.
Ὁ πατέρας του, Ἰωάννης Σταύρου, ἦταν ὑπεύθυνος οἰκονομικῶν τοῦ Ἀλῆ πασσᾶ.

Ὁ Σταύρου ἐπίσης ὑπῆρξε μέλος τῆς «Φιλομούσου Ἑταιρείας», ἦλθε ἐπίσης στὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ βοηθήσῃ στὸν ἀγῶνα τῆς Ἀνεξαρτησίας καὶ ἔσπευσε νὰ συνεργασθῇ μὲ τὸν Γεώργιο Κουντουριώτη. Ὑπῆρξε ἐπίσης πληρεξούσιος στὴν Γ Ἐθνοσυνέλευσιν καὶ στὴν Ε΄ Ἐθνοσυνέλευσιν, τοῦ 1832, ὡς πληρεξούσιος τῆς Ἠπείρου.
Ἐννοεῖται πὼς ἦταν ἀπὸ τὰ πλέον ἔμπιστα, τῶν τότε κυβερνήσεων, πρόσωπα, ποὺ ἀνέλαβαν διάφορες διπλωματικὲς ἀποστολές.

Ὁ Καποδίστριας τὸν ὥρισε διευθυντὴ τῆς Ἐθνικῆς Χρηματιστικῆς Τραπέζης, ποὺ συντόμως …ναυάγησε.
Ἡ …ἀξία του ὅμως ἀνεγνωρίσθη κι ἀπὸ τὴν ὀθωνικὴ βασιλεία-ἀντιβασιλεία, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τοποθετηθῇ ὡς πρῶτος διευθύνων σύμβουλος τῆς «Ἐθνικῆς Τραπέζης», τῆς ὁποίας φυσικὰ δὲν μάθαμε ποτὲ τὸ ποσοστὸ ποὺ κατεῖχαν οἱ Rothschild. Στὴν πραγματικότητα ὁ Σταύρου λειτούργησε γιὰ τὴν Ἐθνικὴ Τράπεζα ὡς …βιτρίνα τῶν Rothschild!!!

Ἔκανε πολλὲς εὐεργεσίας, ἀξιοποιώντας κληροδοτήματα …ἄλλων, ἀλλὰ θεωρεῖται ἀπὸ τοὺς ἱστοριογράφους του πὼς ἦταν κι ὁ ἴδιος εὐεργέτης, ἐφ΄ ὅσον συνέβαλε στὴν ἵδρυσιν καὶ χρηματοδότησιν νοσοκομείων, οἰκοτροφείων, βιβλιοθηκῶν, μοναστηρίων.
Μεγάλη βαρύτητα ἔδωσε στὴν γενέτειρά του.

Πέθανε τὸν Μάιο τοῦ 1869 ἀπὸ ἀνακοπή, ἐντὸς τοῦ κτιρίου τῆς Ἐθνικῆς τράπεζης, ὅπου καὶ …διέμενε.

Πληροφορίες καὶ εἰκόνα ἀπὸ βικιπαιδεία.

Τὸ καλλίτερο σᾶς τὸ ἄφησα γιὰ τὸ τέλος.
Κοντόσταυλος Ἀλέξανδρος:




Προήρχετο ἀπὸ τὸ Βυζάντιον.
Ἐπισήμως γεννήθηκε στὴν Χίο καὶ ἦταν αὐτός, ὁ πρῶτος, φερόμενος ὡς Ἕλλην, ποὺ δημιούργησε τὸν πρῶτο ἑλληνικὸ οἶκο στὸ Λονδῖνον.

Τὸ 1823 ἔφθασε στὴν Ἑλλάδα ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ Φιλλεληνικοῦ Κομιτάτου τοῦ Λονδίνου.
Τὸ 1826, κι ἔνᾦ ἦδη εἶχε ἀποχωρήση ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἀνέλαβε ὡς ἐκπρόσωπος τῆς προσωρινῆς κυβερνήσεως νὰ ἐπιβλέψῃ τὴν ναυπήγησιν τῶν δύο ἀτμοκινήτων φρεγατῶν, ποὺ εἶχαν παρηγγελθῆ στὴν Ἀμερική. Ἐμεῖς, ὡς κράτος, παρελάβαμεν, τελικῶς, μία μόνον φρεγάτα (Φρεγάτα «Ἑλλάς»).
Ἡ ἄλλη …χάθηκε κάπου μεταξὺ Ἀτλαντικοῦ καὶ …λήθης. Τὶς πληρώσαμε ὅμως κανονικότατα!!!

Κατόπιν τούτου, ἐπὶ Ἰωάννου Καποδίστρια, τὸ 1828, ἀνέλαβε τραπεζίτης καὶ παραλλήλως ἔλαβε ἐντολὲς νὰ ἀναζητήσῃ καὶ νὰ φέρῃ στὴν Αἴγινα, μηχανήματα νομισματοκοπῆς. Τὰ βρῆκε στὴν Μάλτακαὶ μᾶς τὰ ἔφερε, ἀλλὰ καὶ ἐδῶ κάπου …χάθηκε ἐν τελῶς ὁ λογαριασμός!!!
Πάλι κάτι σκάνδαλα ἐξαέρωσαν μεγάλο τμῆμα τῶν χρημάτων, ποὺ εἶχε διαχειρισθῆ…

Ἐπὶ Ἀντιβασιλείας, τὸ 1835, (ἀπόφασις 175, 3ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1835) κατεδικάσθη γιὰ ἐξαπάτησιν τοῦ Δημοσίου καὶ ὑπεξαίρεσιν 174.000 δραχμῶν, ποσὸν ὑψηλότατον γιὰ τὴν ἐποχή, τὸ ὁποῖον ὄφειλε νὰ ἐπιστρέψῃ!!! Διέφυγε στὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ …ἀπέφυγε τὴν πληρωμή!!!
Ὅμως μεσολάβησε ἡ «Ἐπανάστασις τῆς 3ης Σεπτεμβρίου», τὸ 1843, στὴν ὁποίαν πρωτοστάτησε ὁ ἄλλος βυζαντινὸς ἀπόγονος, Καλλέργης Δημήτριος, γιὰ νὰ ἀποφασίσῃ ὁ Κοντόσταυλος νὰ ἐπιστρέψῃ στὴνἈθῆνα, νὰ ἀνακινήσῃ τὴν δίκη καὶ τελικῶς νὰ …ἀθῳωθῇ!!!

Ὁ Κοντόσταυλος ἔκτισε, κοντὰ στὴν πλατεία Κλαυθμῶνος, πολυτελέστατον μέγαρον, γιὰ τὴν ἐγκατάστασιν τοῦ Ὄθωνος. (Πρόκειται γιὰ τὰ Παλαιὰ Ἀνάκτορα, ἰδιοκτησίας Κοντοσταύλου, ποὺ ἀπὸ πυρκαϊὰ κατεστράφησαν.)
Ἡ παλαιὰ βουλὴ στὴν πραγματικότητα ἦταν οἰκία του, ὅπου ὁ Ὄθων προσωρινῶς ἐφιλοξενήθη.
Ὁ λαὸς ὅμως σιγοψιθύριζε:

«Ὁ οἶκος σου Κοντόσταυλε
μακρόθεν ὁμοιάζει
Τρίκροτον ἐξ Ἀμερικῆς
ἐξ οὖ αὐτὸς πηγάζει…»

Κατόπιν φυσικὰ αὐτῆς τῆς ἀθῳώσεως μποροῦσε πλέον νὰ ἀναλάβῃ καὶ δημόσιες θέσεις, γιὰ νὰ μᾶς …σώσῃ ἀκόμη περισσότερο!!!
Ἐπολιτεύθη στὴν Κάρυστο καὶ ἐξελέγη βουλευτής. Ἔγραψε μάλιστα καὶ πόνημα, τὸ «Περὶ τῶν ἐν Ἀμερικῇ ναυπηγηθεισῶν καὶ τοῦ ἐν Αἰγίνει νομισματοκοπείου».

Ἀποκατεστημένος πλέον ἔφθασε, ἐπὶ κυβερνήσεως Δημητρίου Βούλγαρη, ἔως ὑπουργὸς τῶν Οἰκονομικῶν, ἀπὸ τὶς 5 Ὀκτωβρίου τοῦ 1855 ἔως τὸν Ἰούλιον τοῦ 1857. Διετέλεσε ἐπίσης πρόεδρος τῆς βουλῆς.

Πέθανε τὸ 1865.

Υϊός του ὁ Ἀλέξανδρος Α. Κοντόσταυλος, ὁ ὁποῖος διετέλεσε ὑπουργὸς Δικαιοσύνης, ὑπουργὸς ἐπὶ τῶν Ἐξωτερικῶν, πρέσβυς καὶ πολλὲς φορὲς βουλευτής. Ὑπῆρξε πρόεδρος τῆς Ἀρχαιολογικῆς Ἑταιρείας.
Ἡ ἐγγονή του τραπεζίτου, θυγάτηρ τοῦ Ἀλεξάνδρου Α. Κοντοσταύλου, Κοντοσταύλου Ἀγγελικὴ ἦταν Μεγάλη Κυρία ἐπὶ τῶν Τιμῶν τῆς βασιλικῆς αὐλῆς.
Δισεγγονή του ἦταν ἡ Ἑλένη Κοντοσταύλου-Νικολοπούλου.

Ὁ ἴδιος ἄφησε ἐπίσης εὐεργετήματα πολλά, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀποκατασταθῇ τὸ ὄνομά του πλήρως.
Ἡ ἱστορία τῆς Νήσου Χίου τὸν ἀναφέρει συχνά, καθὼς ἐπίσης καὶ ὁ Γεώργιος Ζολώτας, στὰ περὶ τῆς Χίου γεγονότα. (Ἱστορία τῆς Χίου)

Πληροφορίες καὶ εἰκόνα ἀπὸ βικιπαιδεία, ὅπως κι ἀπὸ διάφορα βιβλία τῆς ἐποχῆς, καθὼς καὶ ἀπὸ τὸ βιβλίον τοῦ Κοντοσταύλου, βάσει τοῦ ὁποίου ἀπελογεῖτο γιὰ τὴν κατασπατάλησιν τῶν χρημάτων τοῦ Δημοσίου ταμείου.

Γενικὲς πληροφορίες ἀπό:

Βαρβάκειον Λύκειον,
Ἐθνικὸν Νομισματοκοπεῖον Αἰγίνης
βικιπαιδεία, περὶ τῶν βιογραφικῶν καὶ
Ἀρχεῖα τῆς Ἑλληνικῆς Παλιγγενεσίας

* Ἡ «Τριμερὴς Ἀντικυβερνητικὴ Ἐπιτροπή» ἀποτελεῖτο ἀπὸ τὶς 2 Ἀπριλίου τοῦ 1827 κι ἔως τὴν ἄφιξιν τοῦ Καποδίστρια, στὶς Ἰανουαρίουτοῦ 1828, ἀπὸ τὸν Ἰωάννη Μιλαήτη, τὸν Γιαννούλη Νᾶκο καὶ τὸνΜαυρομιχάλη Γεώργιο.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου