Το Ταλμούδ είναι ο πολιτικός και θρησκευτικός κώδικας των Εβραίων. Μεταξύ άλλων γράφει:
«Κάθε Εβραίος έχει το καθήκον να εργαστεί για να καούν και να εξοντωθούν χριστιανικές εκκλησίες. Οι άγιοι πρέπει να προσβάλλονται και οι ιερείς να σκοτώνονται. » (Schulchan-aruch, Jore be’ah, Page 146, 14. Aboda zarah and Hilschoth.)
Η Ιστορία επιβεβαιώνει τον κανόνα. Αλλά ας δούμε γενικά τα εγκλήματα των Εβραίων κατά του Ελληνισμού:
Κύπρος και Κυρηναϊκή 117 μ.Χ. :
«Η ανθρωπότης μένει έκπληκτη από το ρεσιτάλ (σε τρεις πράξεις) των φοβερών κακουργημάτων των Εβραίων, εναντίον των ανυποψιάστων, γηγενών Ελλήνων, οι οποίοι τους θεωρούσαν φίλους.
Οι Εβραίοι πρόδωσαν αυτή τη φιλία και έσφαξαν 220.000 Έλληνες στην Κυρηναϊκή και κατακρεούργησαν 240.000 Έλληνες στην Κύπρο, καθώς και μέγα τμήμα του ελληνικού πληθυσμού στην Αίγυπτο.
Πολλοί των θυμάτων Ελλήνων, επριονίσθησαν στα δύο από τους Εβραίους σύμφωνα με την παράδοσή τους, ότι ο Δαυίδ επεκύρωσε αυτόν τον τρόπο εκτέλεσεως με το παράδειγμά του.
Κατά τις σφαγές αυτές των Ελλήνων, οι Εβραίοι κατεβρόχθιζαν τις σάρκες των νεκρών, έπιναν το αίμα τους και κατέστρεφαν τα εντόσθια!…» (Ιστορία της Παρακμής και Πτώσεως της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Έντουαρντ Γκίμπον)
Δολοφονία Πατριάρχη Αναστάσιου Αντιοχείας:
«απέκοψαν πρώτον τα απόκρυφα μέλη του και αφού τα έθεσαν εις το στόμα του τον κατέκαυσαν ζώντα ακόμη» (Εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ τόμος 2ος, σελ. 720, λ. «Αναστάσιος»)
Άλωση της Πόλης:
«Επί τρεις ημέρας (1453, 29-31 Μαΐου) επεκράτησαν σφαγαί, λεηλασίαι, αιχμαλωσίαι και παντός είδους άλλαι βιαιοπραγίαι εν τη καταλειφθείση πόλει. Λέγεται ότι τότε περί τας 60 χιλιάδας Ελλήνων και Λατίνων περιήλθαν εις τουρκικήν αιχμαλωσίαν.
Δολοφονία Πατριάρχη Αναστάσιου Αντιοχείας:
«απέκοψαν πρώτον τα απόκρυφα μέλη του και αφού τα έθεσαν εις το στόμα του τον κατέκαυσαν ζώντα ακόμη» (Εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ τόμος 2ος, σελ. 720, λ. «Αναστάσιος»)
Άλωση της Πόλης:
«Επί τρεις ημέρας (1453, 29-31 Μαΐου) επεκράτησαν σφαγαί, λεηλασίαι, αιχμαλωσίαι και παντός είδους άλλαι βιαιοπραγίαι εν τη καταλειφθείση πόλει. Λέγεται ότι τότε περί τας 60 χιλιάδας Ελλήνων και Λατίνων περιήλθαν εις τουρκικήν αιχμαλωσίαν.
Εξ αυτών πολλοί επωλήθησαν εις Εβραίους, οι οποίοι κατά την Άλωσιν και μετ’ αυτήν πολύ επλούτισαν μετερχόμενοι την εμπορίαν των σκλάβων, έχοντες ιδίαν συνοικίαν εις τον Γαλατά και ιδίαν «παλαιάν Εβραϊκή σκάλαν», κειμένην πιθανότατα πλησίον του Βαλούμ-Παζάρ».
(Εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ τόμος 11ος σελ. 897 λ. «Κωνσταντινούπολις»)
Ο επίσκοπος Τρίκκης Διονυσίου ο οποίος ήταν επαναστάτης, δολοφονείται το 1611:
«Την νύκταν λοιπόν της 10ης προς την 11ην Σεπτεμβρίου 1611 επί κεφαλής 800 χωρικών αόπλων επί το πλείστον … επέδραμε κατά των Ιωαννίνων, προέβη εις σφαγάς των εν αυτοίς ανύποπτων Τούρκων και επυρπόλησε το κτίριον του τοπάρχου Οσμάν Πασά.
Ο επίσκοπος Τρίκκης Διονυσίου ο οποίος ήταν επαναστάτης, δολοφονείται το 1611:
«Την νύκταν λοιπόν της 10ης προς την 11ην Σεπτεμβρίου 1611 επί κεφαλής 800 χωρικών αόπλων επί το πλείστον … επέδραμε κατά των Ιωαννίνων, προέβη εις σφαγάς των εν αυτοίς ανύποπτων Τούρκων και επυρπόλησε το κτίριον του τοπάρχου Οσμάν Πασά.
Οι Τούρκοι ένοπλοι όντες, αν και κατ’ αρχάς κατεθορυθήθησαν τους έτρεψαν εις φυγήν και εφόνευσαν πολλούς, όχι μόνον από τους επαναστάτας αλλά και από τους Χριστιανούς κατοίκους των Ιωαννίνων.
Ο Διονύσιος απομείνας μόνος κατέφυγε εις το κάτωθεν του ναού του Αγίου Ιωάννου σπήλαιον. Και σήμερον «τρύπα του σκυλοσόφου» καλούμενον ίνα κρυβή.
Τη προδοσία όμως των Εβραίων το χρονικόν αναγράφει και η παράδοσις διασώζει συλληφθείς εξεδάρει ζων, το δε δέρμα του «γεμίσαντες άχυρον το περιέφεραν από πόλιν εις πόλιν και τέλος εις αυτήν την Κωνσταντινούπολιν…»
(Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «ΠΥΡΣΟΣ» τόμος Θ’, σελ. 406 λ. «Διονύσιος ο σκυλόσοφος»).
Εισβολή Εβραίων στη Νάουσα το 1822:
«οι δε θρασύδειλοι εχθροί του Χριστιανισμού Ιουδαίοι της Θεσσαλονίκης τρέχοντες, αυθορμήτως εγένοντο δήμιοι, σφάζοντες ως ζώα τους ανθρώπους. Φρίκη κατελάμβανε πάσαν ψυχήν ζώσαν δια τας τρομερωτάτας ανοσιουργίας αυτών, και εν τούτοις ουδεμία των βαρβάρων εκείνων ψυχών ελάμβανε το ελάχιστον αίσθημα οίκτου». («Άπομν. αγωνιστών 1821» τόμος 6ος σελ. 91 Λ. Κουτσονίκα)
«Κατά την καταστροφή της Νάουσας, τον Απρίλιο του 1822, από τον Αβδούλ Αμπούδ, εξακόσιοι Εβραίοι, που ακολουθούσαν το ασκέρι του αιμοβόρου Τούρκου πασά, αποτελέσανε πραγματικό σώμα δημίων και βασανιστών. Απερίγραπτα είναι τα όσα έκαναν στον άμαχο πληθυσμό της μαρτυρικής αυτής πόλεως». (Χ. Στασινόπουλου: «Λεξικό Ελληνικής Επαναστάσεως 1821» τόμος Β, σελ. 65, λ. «Εβραίοι»)
Χίος, όπως τα εξιστορεί ο αυτόπτης μάρτυς Ανδρέας Μάμουκας, γραμματέας του Κανάρη:
« Τών Εβραίων των πρό χρόνων ευρισκομένων επάνω εις τήν Χίον η μανία ήτον απερίγραπτος. Η επιθυμία ήν είχον άκούοντες και βλέποντες τάς καθ’ ήμέραν σφαγάς των Χριστιανών ήτον αχόρταστος, και ηύχοντο να μην ήθελε διασωθή κανείς, όταν έβλεπον μερικούς Χριστιανούς βαλμένους εις την σκοτεινήν φυλακήν, από την οποίαν ήλπίζετο να γλυτώσουν η κατά των ενεχύρων της χώρας οργή των ούτε διά στόματος είνε δυνατόν να έκφρασθή, ούτε διά γράμματος να έξηγηθή, και μάλιστα κατά του Ίερού Μητροπολίτου ηύχοντο να τοις παραδοθή από την διοίκησιν ζωντανός, διά να τον μεταχειρισθούν καθώς ήθελον εκείνοι, ως ουχί μίαν η δύο φοραίς, αλλά καθ’ ήμέραν τους άκουα να λέγουν.
Εισβολή Εβραίων στη Νάουσα το 1822:
«οι δε θρασύδειλοι εχθροί του Χριστιανισμού Ιουδαίοι της Θεσσαλονίκης τρέχοντες, αυθορμήτως εγένοντο δήμιοι, σφάζοντες ως ζώα τους ανθρώπους. Φρίκη κατελάμβανε πάσαν ψυχήν ζώσαν δια τας τρομερωτάτας ανοσιουργίας αυτών, και εν τούτοις ουδεμία των βαρβάρων εκείνων ψυχών ελάμβανε το ελάχιστον αίσθημα οίκτου». («Άπομν. αγωνιστών 1821» τόμος 6ος σελ. 91 Λ. Κουτσονίκα)
«Κατά την καταστροφή της Νάουσας, τον Απρίλιο του 1822, από τον Αβδούλ Αμπούδ, εξακόσιοι Εβραίοι, που ακολουθούσαν το ασκέρι του αιμοβόρου Τούρκου πασά, αποτελέσανε πραγματικό σώμα δημίων και βασανιστών. Απερίγραπτα είναι τα όσα έκαναν στον άμαχο πληθυσμό της μαρτυρικής αυτής πόλεως». (Χ. Στασινόπουλου: «Λεξικό Ελληνικής Επαναστάσεως 1821» τόμος Β, σελ. 65, λ. «Εβραίοι»)
Χίος, όπως τα εξιστορεί ο αυτόπτης μάρτυς Ανδρέας Μάμουκας, γραμματέας του Κανάρη:
« Τών Εβραίων των πρό χρόνων ευρισκομένων επάνω εις τήν Χίον η μανία ήτον απερίγραπτος. Η επιθυμία ήν είχον άκούοντες και βλέποντες τάς καθ’ ήμέραν σφαγάς των Χριστιανών ήτον αχόρταστος, και ηύχοντο να μην ήθελε διασωθή κανείς, όταν έβλεπον μερικούς Χριστιανούς βαλμένους εις την σκοτεινήν φυλακήν, από την οποίαν ήλπίζετο να γλυτώσουν η κατά των ενεχύρων της χώρας οργή των ούτε διά στόματος είνε δυνατόν να έκφρασθή, ούτε διά γράμματος να έξηγηθή, και μάλιστα κατά του Ίερού Μητροπολίτου ηύχοντο να τοις παραδοθή από την διοίκησιν ζωντανός, διά να τον μεταχειρισθούν καθώς ήθελον εκείνοι, ως ουχί μίαν η δύο φοραίς, αλλά καθ’ ήμέραν τους άκουα να λέγουν.
Η φαντασία σου λοιπόν άς κρίνη με ποίον τρόπον έμεταχειρίσθησαν τα των αθώων εκείνων νεκρά σώματα, όταν τοις έσυγχωρήθη από την διοίκησιν να τα κατεβάσουν από την άγχόνην, άλλα την ιδίαν έκείνην ήμέραν και άλλα την έρχομένην. Ούτ’ εγώ ο ίδιος όπου έγινα αυτόπτης να σ’ εκφρασθώ κατ’άξίαν {δεν} δύνομαι.
Δεν είναι ούτε θαύμα, ούτε υπερβολή, όπως αν το φρόνησης.
Διότι εάν τον ίδιον Κύριον της δόξης έσταύρωσαν, πόσον περισσοτέραν σκληρότητα έπρεπε να δείξωσιν εις τους αυτόν σεβόμενους, και μάλιστα εις ανθρώπους ενός έθνους, από το όποιον δεν άπελάμβανον παρ’ ύβρεις και ονείδη πάσας τάς ημέρας, ως είναι και μεμισημένον γένος εις όλον τον κόσμον εις ανθρώπους, λέγω, κατά των οποίων πρίν συλληφθή είναι προσεκολλημένον έμφύτως το άσπονδον μίσος του.
Κρίνε σύ με ποίαν σκληρότητα έτραβήχθησαν γυμνά διά να ριφθώσιν εις την θάλασαν, άμοιρα της συμπαθέστατης εις την ανθρωπότητα ταφής και των θρησκευτικών εθίμων.
Ώς και οι είς τους οποίους έσώζετο όλίγη συμπάθεια Τούρκοι τα έσυμπόνεσαν, διότι οι έκ του κοινού των λαού, είς όσους δεν υπήρχε το της φύσεως συμπαθητικόν, άλλ’ η κτηνώδης εκδικητική μανία, άφησαν έπί ημέρας ύστερον κρεμάμενα είς έν των εκεί πλησίον της Καινούριας βρύσεως δένδρων σώματα τινα από τα των ιδίων ενεχύρων, ενώ τα λοιπά είχον συγχωρήσει είς τους καταράτους Εβραίους να τα κατεβάσωσι και τα ρίψωσιν εις την θάλασσαν.
Ουδέ ούτω δε κρεμάμενα γυμνά έκαμψαν την σκληρότητα των, επειδή ενώ παραπορεύομενοι έβλασφήμουν την θείαν πίστιν και έσατύριζον τον χριστιανισμόν δεν έλειψαν και νά τα κατακομματιάσουν ώς κρέας έν μακέλλω ».
(Ιωάννης Βλαχογιάννης τόμος 1ος, έκδ. «Αρχείων της Νεωτέρας Ελληνικής Ιστορίας» Αθήναι 1924, σελ. 314-315)
« Γρηγόριος. Επίσκοπος Κορώνης.
« Γρηγόριος. Επίσκοπος Κορώνης.
Φιλήσυχος και μαλακός άνθρωπος, δεν ήταν οργανωμένος στη Φιλική Εταιρεία και θεωρούσε ότι δεν είχε φτάσει ο καιρός να ξεσηκωθούν oι Ελληνες κατά των τυράννων τους.
Oι Τούρκοι τον κράτησαν ως όμηρο στο κάστρο της Κορώνης, που σε λίγο πολιορκήθηκε από τους Ελληνες.
Μαζί του είχαν κρατήσει και τον διάκο του κι ένα παπά.
Τέλος Ιουλίου δέ, του 1821, οι Εβραίοι που ήσαν στο κάστρο, άφού πρώτα τον βασάνισαν, κομμάτιασαν τον Γρηγόριο και πέταξαν κάτω από το κάστρο τα κομμάτια του, φωνάζοντας στους Ελληνες:
« Ελάτε βρέ Ρωμηοί να πάρετε κρέας από το Δεσπότη σας, να φάτε ».
Την ίδια ώρα θανάτωσαν, βασανίζοντας τους, και τό διάκο και τόν παπά και τους πέταξαν κι αυτούς από το κάστρο. Oi Ελληνες μάζεψαν τους κατακρεουργημένους κληρικούς και τους έθαψαν.
( Χ. Στασινόπουλος ένθ. άνωτ. τόμος Α’, σελ. 435, λ. «Γρηγόριος».
«Οι Εβραίοι τής Τριπολιτσάς καί αυτοί εχάθηκαν μαζύ μέ τούς Τούρκους καί εθανατώθησαν μέ περισσοτέραν εχθρότητα, διότι οι Έλληνες απεστρέφοντο αυτό το Έθνος εκ πατρικής παραδόσεως διά την σταύρωσιν του Ιησού Χριστού, και διά τας νεωστί γενομένας υπ’ αυτών κατά των Ελλήνων ύβρεις είς Κωνσταντινούπολιν καί ιδίως διά τόν εμπαιγμόν τόν οποίον έκαμαν εις τό πτώμα τού απαγχονισθέντος Πατριάρχου Γρηγορίου και δι’ άλλα ακόμη κακά τα οποία αλλού έπραξαν.
Εις τήν Κορώνην έκαμαν μυρίας κακώσεις κατά τού εκεί αρχιερέως καί τού διακόνου του, και αφού και τους δύο εφόνευσαν έρριψαν έπειτα τους νεκρούς των έξω του φρουρίου από την κορυφήν του τείχους, και με πολλήν καταφρόνησιν και εμπαιγμόν έλεγαν είς τους έξωθεν πολιορκητάς Έλληνας να πάρουν κρέας, αν έχουν ανάγκην.
«Οι Εβραίοι τής Τριπολιτσάς καί αυτοί εχάθηκαν μαζύ μέ τούς Τούρκους καί εθανατώθησαν μέ περισσοτέραν εχθρότητα, διότι οι Έλληνες απεστρέφοντο αυτό το Έθνος εκ πατρικής παραδόσεως διά την σταύρωσιν του Ιησού Χριστού, και διά τας νεωστί γενομένας υπ’ αυτών κατά των Ελλήνων ύβρεις είς Κωνσταντινούπολιν καί ιδίως διά τόν εμπαιγμόν τόν οποίον έκαμαν εις τό πτώμα τού απαγχονισθέντος Πατριάρχου Γρηγορίου και δι’ άλλα ακόμη κακά τα οποία αλλού έπραξαν.
Εις τήν Κορώνην έκαμαν μυρίας κακώσεις κατά τού εκεί αρχιερέως καί τού διακόνου του, και αφού και τους δύο εφόνευσαν έρριψαν έπειτα τους νεκρούς των έξω του φρουρίου από την κορυφήν του τείχους, και με πολλήν καταφρόνησιν και εμπαιγμόν έλεγαν είς τους έξωθεν πολιορκητάς Έλληνας να πάρουν κρέας, αν έχουν ανάγκην.
Εις δέ τό Ναύπλιον πάλιν οι εκεί Εβραίοι σκληρώς εβασάνισαν τόν πληγωθέντα καί αιχμαλωτισθέντα από τούς Τούρκους Αναγνώστην Κελπερήν. Τοιούτοι είναι οι Εβραίοι, ασυμβίβαστοι προς τους Χριστιανούς». (Φώτιος Χρυσανθόπουλος υπασπιστής Θ. Κολοκοτρώνη)
«Ὁ ἱεράρχης οὗτος καὶ ὁ διάκονός του ἐφονεύθησαν ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ἀφοῦ πρότερον ἐβασανίσθησαν ἐντὸς τοῦ φρουρίου.
«Ὁ ἱεράρχης οὗτος καὶ ὁ διάκονός του ἐφονεύθησαν ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ἀφοῦ πρότερον ἐβασανίσθησαν ἐντὸς τοῦ φρουρίου.
Τὰ δὲ πτώματά των πρῶτον μὲν ἐνεπαίχθησαν, καὶ ὑβρίσθησαν ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ Ἑβραίους, ἔπειτα δὲ ἐρρίφθησαν ἔξω τοῦ τείχους ἀπὸ τοὺς ἰδίους, οἵτινες συνάμα ἐφώναζον πρὸς τοὺς πολιορκητὰς τοῦ φρουρίου Ἕλληνας νὰ ὑπάγουν νὰ πάρουν κρέας, ἂν δὲν ἔχουν κλπ. Τοιαύτας βασάνους καὶ τοιούτους ἐμπαιγμοὺς ἔκαμνον οἱ Τοῦρκοι καὶ οἱ Ἑβραῖοι πρὸς τοὺς κληρικούς».
(Φώτιος Χρυσανθόπουλος υπασπιστής Θ. Κολοκοτρώνη)
Δολοφονία Αναγνώστη Κελπερή, αγωνιστή της Κυνουρίας:
« Oi δέ Εβραίοι δια να δείξουν εις τους Τούρκους, ότι έχουν το αυτό πάθος με αυτούς κατά των Ελλήνων, τον έσυραν εις τους δρόμους της πόλεως και ενόσω έζη του έκαμαν μύρια μαρτύρια, εμπαιγμούς και ύβρεις, και μάλιστα τινές έξ αυτών έμάσαγαν τα αυτιά του, τάχα ότι έκινούντο από ύπερβολικόν πάθος και διά να ευχαριστήσουν τους Τούρκους. Αφού δέ άπέθανεν ο Κελμπερής, έπειτα τον έρριψαν εις την θάλασσαν». (Φώτιος Χρυσανθόπουλος υπασπιστής Θ. Κολοκοτρώνη)
Ο ιστορικός της Ελληνικής Επαναστάσεως, Σπυρίδων Τρικούπης γράφει για την δολοφονία του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε’:
«Ήλθον τότε προς τον άγχονιστήν Εβραίοι καί λαβόντες την άδειαν του κατά τίνα δέ καί φιλοδωρήσαντες αυτόν έδεσαν τους πόδας του λειψάνου, τα έσυρε από των πατριαρχείων μέχρι του Αίγιαλού και του Φαναριού χλευάζοντος και βλασφημούντες και το έρριψαν εις την θάλασσαν».
Το λαϊκό μας τραγούδι λέει:
«Ποιός είδε τέτοια συννεφιά, ποιός είδε τέτοια αντάρα,
που τούτ΄ το χρόνο πλάκωσαν σ΄ Ανατολή και Δύση;
Τον Πατριάρχη κρέμασαν, τον Άγιο τον Γρηγόρη,
σαν νάτανε κατάδικος στης εκκλησιάς τη πόρτα.
Εκεί που ελειτούργαε κι ευλόγαε το Γένος,
πλακώνουν οι Γενίτσαροι, κ΄ οι Οβρηοί αντάμα.
«-Κόπιασ΄ αφέντη Δέσποτα και διάβασ΄ τα φιρμάνια,
που λεν να σε κρεμάσουνε στης εκκλησιάς τη πόρτα,
δεν σ΄ άρεσε να κάθεσαι στο θρόνο θρονιασμένος,
μα θέλησες Ρωμαίικο τη Πόλη να τη φκιάσης».
Άλλοι τον δέρνουν….»
Κι ο εθνικιστής ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης έγραψε το στίχο: «Χτυπᾶτε, πολεμάρχοι! Μὴ λησμονεῖτε τὸ σχοινί, παιδιά, τοῦ πατριάρχη!»
«Οι Εβραίοι συκοφαντούσαν αλύπητα και συνεχώς τους Χριστιανούς στους Τούρκους, έπαιρναν μέρος σοτυς βασανισμούς των Χριστιανών από τους Τούρκους, αποτελείωναν τους Χριστιανούς νεομάρτυρες και εθνομάρτυρες και προέβησαν σε εξευτελισμούς, γενικά των νεκρών σωμάτων τους.
Δολοφονία Αναγνώστη Κελπερή, αγωνιστή της Κυνουρίας:
« Oi δέ Εβραίοι δια να δείξουν εις τους Τούρκους, ότι έχουν το αυτό πάθος με αυτούς κατά των Ελλήνων, τον έσυραν εις τους δρόμους της πόλεως και ενόσω έζη του έκαμαν μύρια μαρτύρια, εμπαιγμούς και ύβρεις, και μάλιστα τινές έξ αυτών έμάσαγαν τα αυτιά του, τάχα ότι έκινούντο από ύπερβολικόν πάθος και διά να ευχαριστήσουν τους Τούρκους. Αφού δέ άπέθανεν ο Κελμπερής, έπειτα τον έρριψαν εις την θάλασσαν». (Φώτιος Χρυσανθόπουλος υπασπιστής Θ. Κολοκοτρώνη)
Ο ιστορικός της Ελληνικής Επαναστάσεως, Σπυρίδων Τρικούπης γράφει για την δολοφονία του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε’:
«Ήλθον τότε προς τον άγχονιστήν Εβραίοι καί λαβόντες την άδειαν του κατά τίνα δέ καί φιλοδωρήσαντες αυτόν έδεσαν τους πόδας του λειψάνου, τα έσυρε από των πατριαρχείων μέχρι του Αίγιαλού και του Φαναριού χλευάζοντος και βλασφημούντες και το έρριψαν εις την θάλασσαν».
Το λαϊκό μας τραγούδι λέει:
«Ποιός είδε τέτοια συννεφιά, ποιός είδε τέτοια αντάρα,
που τούτ΄ το χρόνο πλάκωσαν σ΄ Ανατολή και Δύση;
Τον Πατριάρχη κρέμασαν, τον Άγιο τον Γρηγόρη,
σαν νάτανε κατάδικος στης εκκλησιάς τη πόρτα.
Εκεί που ελειτούργαε κι ευλόγαε το Γένος,
πλακώνουν οι Γενίτσαροι, κ΄ οι Οβρηοί αντάμα.
«-Κόπιασ΄ αφέντη Δέσποτα και διάβασ΄ τα φιρμάνια,
που λεν να σε κρεμάσουνε στης εκκλησιάς τη πόρτα,
δεν σ΄ άρεσε να κάθεσαι στο θρόνο θρονιασμένος,
μα θέλησες Ρωμαίικο τη Πόλη να τη φκιάσης».
Άλλοι τον δέρνουν….»
Κι ο εθνικιστής ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης έγραψε το στίχο: «Χτυπᾶτε, πολεμάρχοι! Μὴ λησμονεῖτε τὸ σχοινί, παιδιά, τοῦ πατριάρχη!»
«Οι Εβραίοι συκοφαντούσαν αλύπητα και συνεχώς τους Χριστιανούς στους Τούρκους, έπαιρναν μέρος σοτυς βασανισμούς των Χριστιανών από τους Τούρκους, αποτελείωναν τους Χριστιανούς νεομάρτυρες και εθνομάρτυρες και προέβησαν σε εξευτελισμούς, γενικά των νεκρών σωμάτων τους.
Ενδεικτικά μέσα στα πολλά αυτά γεγονότα αναφέρω τις πασίγνωστες πράξεις τους που έκαναν για το μαρτύριο και κατά το μαρτύριο του Κοσμά του Αιτωλού και για το μαρτύριο και κατά το μαρτύριο του Εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου Ε’. Στην Επανάσταση του 1821, όπως λέγουν τα κείμενα και οι πηγές, αποδεικνύεται ότι ήσαν υπέρ των Τούρκων, κατά των επαναστατών Ελλήνων και τους πρόδιναν όσο μπορούσαν περισσότερο στους Τούρκους, τους υπόσκαπταν δε με κάθε μέσο όπου και όπως τους δινόταν η ευκαιρία». (Ορθόδοξος Συναξαριστής σελ. 184)
«Όσοι δε από τους στρατιώτας αυτού εσυλλήφθησαν τούτους επαρακινήσαν οι Εβραίοι τους Τούρκους να μη τους θανατώσουν, αλλά να τους δώσουν διαφόρους κολάσεις και βασάνους, έως ου εις αυτάς αποθάνωσι και ούτως επειδή οι βάρβαροι τους παρέδωσαν προς τούτο τους ανθρώπους, το πονηρόν γένος άλλους μεν εσούβλισε και ζωντανούς έψησεν, άλλους δε εις πυρκαϊάν κατέκαυσεν, άλλους από κρεάγρας εκρέμασε και άλλους άλλα σκληρότατα μεταχειρίσθη μαρτύρια, τα οποία να διηγηθώ κατά μέρος αποφεύγω.Οί Εβραίοι ήσαν ικανοί δι αυτήν τήν ωμότητα δια το προς ημάς άσπονδον μίσος των». (Κωνσταντίνος Σάθας Τουρκοκρατούμενη Ελλάς)
Σπυρίδων Τρικούπης Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως:
«Στις αιματηρές αυτές ενέργειες οι Τούρκοι είχαν θερμούς συμπαραστάτες τους Εβραίους της πόλης, οι οποίοι πήραν τα όπλα κατά των Χριστιανών» (τόμος Α’)
«Ακόμα, πολλοί ένοπλοι Εβραίοι που ακολουθούσαν τον τουρκικό στρατό σαν εκούσιοι δήμιοι διψώντας για χριστιανικό αίμα, έσερναν τους χριστιανούς έξω από την πόλη, τους χτυπούσαν με ρόπαλα, στο κεφάλι και, μόλις έπεφταν κάτω, τους έσφαζαν σαν τα πρόβατα». (τόμος Β’)
«Όσοι δε από τους στρατιώτας αυτού εσυλλήφθησαν τούτους επαρακινήσαν οι Εβραίοι τους Τούρκους να μη τους θανατώσουν, αλλά να τους δώσουν διαφόρους κολάσεις και βασάνους, έως ου εις αυτάς αποθάνωσι και ούτως επειδή οι βάρβαροι τους παρέδωσαν προς τούτο τους ανθρώπους, το πονηρόν γένος άλλους μεν εσούβλισε και ζωντανούς έψησεν, άλλους δε εις πυρκαϊάν κατέκαυσεν, άλλους από κρεάγρας εκρέμασε και άλλους άλλα σκληρότατα μεταχειρίσθη μαρτύρια, τα οποία να διηγηθώ κατά μέρος αποφεύγω.Οί Εβραίοι ήσαν ικανοί δι αυτήν τήν ωμότητα δια το προς ημάς άσπονδον μίσος των». (Κωνσταντίνος Σάθας Τουρκοκρατούμενη Ελλάς)
Σπυρίδων Τρικούπης Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως:
«Στις αιματηρές αυτές ενέργειες οι Τούρκοι είχαν θερμούς συμπαραστάτες τους Εβραίους της πόλης, οι οποίοι πήραν τα όπλα κατά των Χριστιανών» (τόμος Α’)
«Ακόμα, πολλοί ένοπλοι Εβραίοι που ακολουθούσαν τον τουρκικό στρατό σαν εκούσιοι δήμιοι διψώντας για χριστιανικό αίμα, έσερναν τους χριστιανούς έξω από την πόλη, τους χτυπούσαν με ρόπαλα, στο κεφάλι και, μόλις έπεφταν κάτω, τους έσφαζαν σαν τα πρόβατα». (τόμος Β’)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου