Σελλοί ή Έλλοι

Σελλοί ή Έλλοι που ήταν οι κάτοικοι της αρχαίας Ελλοπίας , χώρα της Ηπείρου στις πεδινές περιοχές της Δωδώνης και του λεκανοπεδίου των Ιωαννίνων.

Σελλοί αναφέρονται από τον Όμηρο, στην Ιλιάδα, οι ερμηνευτές - « υποφήται » - των εντολών του Δία , θεού της Δωδώνης και των Πελασγών , ο οποίος βασίλευε στη « δυσχείμερον » Δωδώνη . 

Τους χαρακτηρίζει μάλιστα «ανιπτόποδες χαμαιεύναι » ή όπως μεταφράζουν οι Ν. Καζαντζάκης και Ι. Κακριδής «…χαμοκοιτάμενοι , ανιφτόποδες ζουν οι Σελλοί , οι δικοί σου προφήτες …», ή «…οι Σελλοί , οι λερόποδοι χαμόστρωτοί σου μάντεις …»όπως εμηνεύει ο Αλ. Πάλλης το στίχο του ομήρου .

Ο Αριστοτέλης γράφει στα «Μετεωρολογικά»πως οι Σελλοί ήταν κάτοικοι της αρχαίας Ελλάδας , η οποία βρισκόταν στην περιοχή της Δωδώνης και του Αχελώου. Σημειώνει μάλιστα ότι ονομάζονταν και Γραικοί, και αργότερα , στην εποχή του , Έλληνες .
Οι Σελλοί ή Ελλοί ,σύμφωνα με τον Κ. Φαλτάιτς ήταν «ομηρική φυλή », η οποία «…εκπεμπομένη εκ της Ηπείρου δια των διόδων της Πίνδου έδοσεν εις το νότιον τμήμα της Βαλκανικής το όνομα Ελλάς και εις τους κατοίκους το όνομα Έλληνες…»

.
Ο Σ .Ι .Δάκαρης υποστηρίζει πως οι Έλλοπες , οι Ελλοί ή Σελλοί ήταν κλάδος του φύλου των Θεσπρωτών , και «…κατοικούσαν στην πεδιάδα των Ιωαννίνων και της Δωδώνης την αρχαία Ελλοπία…». 

Συμπληρώνει επίσης ότι «…είναι πολύ πιθανόν πως το όνομα Έλληνες δεν είναι άσχετο με το όνομα Ελλοί ». 

Μάλιστα οι Σελλοί «… κατά μια αρχαιότατη θρησκευτική συνήθεια δεν έπλεναν τα πόδια τους (ανιπτόποδες) και κοιμόνταν καταγής (χαμαιεύναι ), για να βρίσκονται διαρκώς σε επαφή με τη γη , απ’ όπου αντλούσαν τη μαντική τους δύναμη, την ικανότητα δηλαδή να εξηγούν τα θεία μηνύματα...», σημειώνει ο Σ. Ι. Δάκαρης .
Ο N. G. L. Hammond επισημαίνει ότι «…Σελλοί ή Ελλοί της Δωδώνης στην Ιλιάδα και η Ελλοπίη του Ησίοδου οφείλουν το όνομά τους – ή έδωσαν το όνομά τους – στον άνω ρου του Αχέροντος , που φθάνει κοντά στη Δωδώνη και το όνομα αυτό Σελλήεις , έλαβε κατ’ επέκταση όλος ο ρους του ποταμού…».
Τέλος ας σημειωθεί πως σύμφωνα με τις θεσσαλικές παραδόσεις , μυθικός πρόγονος των Ελλών ή Σελλών ήταν ο γιος του Θεσσαλού , ο δρυμοτόμος Ελλός , ο οποίος επιχείρησε να κόψει τη φηγό, την ιερή βαλανιδιά της αρχαία Δωδώνης . 

Τον απέτρεψε ένα περιστέρι μιλώντας του με ανθρώπινη λαλιά , και ο Ελλός έγινε ο πρώτος ιερέας του Δία .




Για την ετυμολογία της λέξης Σελλοί ή Ελλοί, η Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια "ΠΥΡΣΟΣ" μας πληροφορεί, ότι "...ο ανώνυμος συντάκτης του "Μεγάλου Ετυμολογικού" παράγει το όνομα από τα έλη τα μετά τον κατακλυσμόν συγκεντρωθέντα εν Ελλοπία ή από του ποταμού Σελλήεντος..."

Οι Ελλοί αναφέρονται στον Πίνδαρο, στον Ησύχιο κ.ά.
Κατά τον Π. Αραβαντινό οι Σελλοί υπήρξαν «...έθνος Ηπειρωτικόν, οι αυτοί των Ελλών και Σελλιόνων, οικούντες πέριξ της Δωδώνης, ήτοι εν ταις πεδιάσι των Ιωαννίνων...». Αλλού πάλι γράφει: «...Σελλον.• Οι Κατσανοχωρίται κάτοικοι, οι και Ελλοί καλούμενοι...».

Οι Σελλοί ή Ελλοί ήταν «ομηρική φυλή», η οποία «...εκπεμπόμενη εκ της Ηπείρου δια των διόδων της Πίνδου έδοσεν εις το νότιον τμήμα της Βαλκανικής το όνομα Ελλάς και εις τους κατοίκους το όνομα Έλληνες...» σύμφωνα με τον Κ. Φαλτάιτς.

Κατά τον Ευλ. Κουρίλα «.. .η λέξις έχει σχέση προς το σέλας, και κατά ταύτα Έλληνες (σ.σ. δηλαδή οι Σελλοί ή Ελλοί) είναι οι φωτεινοί, οι λαμπροί και ένδοξοι...».

Ας σημειωθεί ότι σύμφωνα με τις Θεσσαλικές παραδόσεις, ο μυθικός πρόγονος των Ελλών ή Σελλών ήταν ο γιός του Θεσσαλού, ο δρυμοτόμος Ελλός, ο οποίος επιχείρησε να κόψει τη φηγό, την ιερή βαλανιδιά της Αρχαίας Δωδώνης. Τ

ον απέτρεψε ένα περιστέρι μιλώντας του με ανθρώπινη φωνή – λαλιά και ο Ελλός έγινε ο πρώτος Ιερέας του Δία.

Σελλοί ονομάζονταν οι κάτοικοι της αρχαίας Δωδώνης του Ολύμπου (όπου και το αρχικό Μαντείο πριν από τον κατακλυσμό του Ωγυγου). Ήταν φύλακες του μαντείου του Διός, αναγκασμένοι να διάγουν βίον τραχύ και ασκητικό. Η λέξη Σελλοί συναντάται και ως Έλλοί (δασυνόμενη) δηλ. Έλ-λοι = οι άνθρωποι οι ιεροί που γεννήθηκαν από τους λίθους (λάας), οι Έλληνες ιερείς του Διός. Σελλοί = οι απόγονοι του Έλλοπος-Πελασγού, του πρώτου κατοίκου της θεσσαλίας-Περραιβίας. Στην Ιλιάδα, (Π' 233-235): «Ζευ άνα, Δωδωναίε, Πελασγικέ, τηλόθι ναίων, Δωδώνης μεδέων δνσχειμέρον άμφί δέ Σελλοί σοϊ ναίουσ'ύποφήται άνιπτόποδες χαμαιεϋναι». (= Δία βασιλιά, Δωδωναίε, Πελασγικέ, που κάθεσαι μακριά και προστατεύεις τη Δωδώνη με το βαρύ χειμώνα, γύρω δε οι Σελλοί κατοικούν, οι ερμηνευτές των χρησμών σου, που κοιμούνται κατά γης και έχουν άνιπτα πόδια).

~ Ο Πίνδαρος αναφέρει: Ελλοί = αδελφικός τύπος της ίδιας λέξεως και Σελλοί: συγγενές του Έλληνα.

~ Τους Φοίνικες, τους πρωτο-έλληνες κατοίκους της Παλαιστίνης που κατάγονταν από την Ήπειρο, τους ονόμαζαν και Σελέαρ.

ΠΗΓΗ