Τσιρι-Βάρβαρα
Τα Τσιρι-Βάρβαρα είναι ένα τοπικό-παραδοσιακό έθιμο το οποίο αναβιώνει κάθε χρόνο στις 3 Δεκεμβρίου στο Αμύνταιο της Φλώρινας.
Τα Τσιρι-Βάρβαρα είναι ένα έθιμο του οποίου οι καταβολές προέρχονται κυρίως από την αρχαιότητα.
Τα Τσιρι-Βάρβαρα στο χρόνο:
Τα Τσιρι-Βάρβαρα κυρίως λόγω της παλαιότητας τους ως έθιμο μιας και τα περισσότερα στοιχεία συγκλίνουν στους ρωμαϊκούς χρόνους, δε θα μπορούσαν να μην έχουν περάσει από διάφορες φάσεις ιστορικά και κυρίως λόγω των συνθηκών οι οποίες μεταβάλλονται συνεχώς στις ανθρώπινες κοινωνίες ιδιαίτερα κατά τα πιο σύγχρονα έτη.
Η ακριβής τελετουργία του εθίμου σχετίζεται με το άναμμα φωτιάς από ένα σωρό ξύλων σχεδόν σε κάθε γειτονιά του Αμυνταίου ο οποίος συγκεντρώνεται με κόπο και προετοιμασία τουλάχιστον δυο μηνών από τις παρέες των παιδιών κάθε γειτονιάς.
Στόχος της κάθε ομάδας που συμμετέχει στη διαδικασία είναι η συλλογή όσο το δυνατόν μεγαλύτερων ποσοτήτων καύσιμης ύλης με σκοπό το άναμμα της ψηλότερης φωτιάς.
Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος ενώ πολλές φορές δε λείπουν και οι "επιδρομές" των παιδιών της μιας γειτονιάς στην άλλη που ως στόχο έχουν να ζημιώσουν τους "αντιπάλους" είτε κλέβοντας ξύλα είτε επιχειρώντας τον εμπρησμό της φωτιάς τους πριν από την ώρα της. Σύμφωνα με το έθιμο η φωτιά ανάβει μετά τις δώδεκα το βράδυ με τους παρευρισκόμενους να παραμένουν στο σημείο μέχρι το ξημέρωμα της επόμενης μέρας.
Τα τελευταία χρόνια τα Τσιρι-Βάρβαρα έχουν αρχίσει να λαμβάνουν τη μορφή ενός αυθόρμητου παραδοσιακού γλεντιού το οποίο συνοδεύεται με τοπικούς σκοπούς από χάλκινα πνευστά καθώς και διάφορα εδέσματα. Το έδεσμα όμως με το οποίο είναι άμεσα συνδεδεμένο το έθιμο σε όλη του την πορεία μέσα στο χρόνο είναι οι πιτουλίτσες τις οποίες συνηθίζουν οι νοικοκυρές να ψήνουν ειδικά για την περίσταση. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ταπεινό έδεσμα το οποίο μοιάζει με τις κρέπες που όλοι γνωρίζουμε και μπορεί να το συναντήσει κανείς τόσο σε γλυκιά όσο και σε αλμυρή εκδοχή.
Καταβολές του εθίμου
Καταβολές του εθίμου
Τα Τσιρι-Βάρβαρα είναι ένα έθιμο του οποίου οι καταβολές προέρχονται κυρίως από την αρχαιότητα.
Περιλαμβάνει στοιχεία που παραπέμπουν σε παγανιστικές εκδηλώσεις σχετιζόμενες με τη λατρεία της φωτιάς ενώ έντονο είναι και το στοιχείο που θέλει τη πυρά να χρησιμοποιείται ως μέσο εξαγνισμού για την απομάκρυνση των κακών πνευμάτων καθώς και τη σηματοδότηση μιας νέας αρχής.
Αυτά τα στοιχεία έχουν αντίκρισμα στην άποψη που επικρατούσε ιδιαίτερα τα παλαιότερα χρόνια σχετικά με το καλωσόρισμα του Χειμώνα και την ευχή των ανθρώπων της υπαίθρου για καλή σοδειά και φυσικά για καλή τύχη.
Εκτός όμως από αυτούς τους συμβολισμούς οι οποίοι έχουν αποδοθεί τα τελευταία χρόνια στο έθιμο κατόπιν ερευνών,υπάρχει έντονη η αντίληψη πως τα Τσιρι-Βάρβαρα σχετίζονται άμεσα και με την Αγία Βαρβάρα κυρίως λόγω της ονομασίας τους ("τσιρι" 1ο συνθετικό της λέξης πιθανότατα από τον ήχο που παράγεται κατά την καύση του ξύλου και τους μικρούς κρότους από τις σπίθες που απελευθερώνονται στην ατμόσφαιρα και"Βάρβαρα" προς τιμήν της Αγίας Βαρβάρας).
Ο συσχετισμός αυτός προκύπτει εκτός από το στοιχείο της ονομασίας και λόγω της ημερομηνίας (3 Δεκεμβρίου παραμονή της εορτής της Αγίας Βαρβάρας) αλλά και του γεγονότος ότι η ίδια μαρτύρησε όταν ο πατέρας της ως ειδωλολάτρης την αποκεφάλισε και ο ίδιος κάηκε από κεραυνό ο οποίος τον χτύπησε αμέσως μετά την πράξη του σύμφωνα με τη Χριστιανική διδασκαλία.
Επιπλέον η Αγία Βαρβάρα τιμάται από το 1928 και ως προστάτιδα του πυροβολικού τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες. Ανεξάρτητα όμως από τις όποιες ερμηνείες δίνονται στο συγκεκριμένο έθιμο το μόνο σίγουρο είναι πως αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι της τοπικής παράδοσης με τις ρίζες του να χάνονται στα βάθη των ετών ενώ επίσης συγκαταλέγεται σε έναν κύκλο εκδηλώσεων που συμβαίνει κατά τη χειμερινή περίοδο συμπεριλαμβανομένων και των εκδηλώσεων του Δωδεκαημέρου της πρωτοχρονιάς και των Χριστουγέννων.
Δε θα μπορούσε βέβαια να παραλειφθεί το γεγονός πως τα Τσιρι-Βάρβαρα είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για γλέντι και συνάντηση φίλων και γνωστών γύρω από τη θαλπωρή που προσφέρει η φωτιά σε μια ιδιαίτερη εκδήλωση που φέρνει τον καθένα σε άμεση επαφή με την παράδοση και τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα της ελληνικής υπαίθρου.
Τα Τσιρι-Βάρβαρα στο χρόνο:
Τα Τσιρι-Βάρβαρα κυρίως λόγω της παλαιότητας τους ως έθιμο μιας και τα περισσότερα στοιχεία συγκλίνουν στους ρωμαϊκούς χρόνους, δε θα μπορούσαν να μην έχουν περάσει από διάφορες φάσεις ιστορικά και κυρίως λόγω των συνθηκών οι οποίες μεταβάλλονται συνεχώς στις ανθρώπινες κοινωνίες ιδιαίτερα κατά τα πιο σύγχρονα έτη.
Ο προηγούμενος αιώνας (20ος) από τον οποίο προκύπτουν και τα περισσότερα στοιχεία για το έθιμο αποτέλεσε και έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς από άποψη ιδιαίτερων συνθηκών και μεταβολών σε κοινωνικό και όχι μόνο επίπεδο λόγω ραγδαίων εξελίξεων σε διάφορους τομείς και κυρίως στον τεχνολογικό.
Τα Τσιρι-Βάρβαρα όπως και κάθε άλλο λαϊκό έθιμο αποτελούν ένα είδος κοινωνικής και πολιτισμικής εκδήλωσης με αποτέλεσμα να υφίστανται αναγκαστικά τις όποιες αλλαγές δεδομένων συντελούνται σε κοινωνικό κυρίως επίπεδο επηρεάζοντας έτσι πολλές φορές τη μορφή και τον τρόπο της ετήσιας αναβίωσής μέσω νέων στοιχείων και καινοτομιών που προκαλούν μικρή απόκλιση από την αρχική μορφή.
Μπορεί βέβαια κάποιος να υποστηρίξει πως πρόκειται και για ένα είδος αλλοίωσης της πρώτης εικόνας που το έθιμο παρουσίαζε κάποτε χωρίς όμως να παραβλέπεται η αναγκαστική εξέλιξη λόγω της φύσης του ανθρώπου αλλά και της προόδου των κοινωνιών μέσω της επαφής με άλλες κουλτούρες και πολιτισμικές τάσεις
ΠΗΓΗ
Το έθιμο της Βαρβάρας στη Θράκη
Η Αγία Βαρβάρα θεωρούνταν από τους κατοίκους της Θράκης προστάτιδα των παιδιών από τις κακές παιδικές ασθένειες και ιδιαίτερα της ευλογιάς, που προκαλούσε πολλούς θανάτους στον παιδικό πληθυσμό. Γι' αυτό καθιέρωσαν στη γιορτή της, για να την "γλυκάνουν" να μοιράζουν γλυκό, που το ονόμασαν "Βαρβάρα".
Ο λαϊκός τρόπος λατρείας διαφέρει από περιοχή σε περιοχή.
Στη Μικρά Ασία συναντάμε τις μελόπιτες, πανσπερμία, την έκθεση στο τρίστρατο (όλα αυτά είναι συνδεδεμένα πιο πολύ με την λατρεία της αρχαίας θεάς Εκάτης).
Η σημαντικότερη όμως λαογραφική και Πανελλήνια προσφορά προς την Αγία Βαρβάρα είναι τα εορταστικό κολυβόζουμο ή σπερνά, που αλλιώς λέγονται και "Βαρβάρα". Προσφέρονται στην ωραία Αγία για να κρατήσει τα πρόσωπα όλων ωραία και μακριά από τις δυσμορφίες της ευλογιάς. Γι' αυτό, σύμφωνα με το έθιμο θα φάνε όλοι από τη "Βαρβάρα" και θα μοιράσουν και στους άλλους. Θα έλεγε κανείς μια κοινωνία αμυντικής αλληλεγγύης.
Το έθιμο της Βαρβάρας όπως είναι γνωστό σε όλους μας ήταν πολύ διαδεδομένο στην περιοχή της Θράκης και στην Ανατολική Μακεδονία. Πρέπει να είναι συνδεδεμένο με την προβολή της θεραπευτικής ιδιότητας της Αγίας στην αρρώστια της ευλογιάς, αλλά και με την παραγωγή του σιταριού, τόσο απαραίτητου για την παρασκευή του πολύτιμου ψωμιού.
Πως όμως ξεκίνησε το έθιμο της Βαρβάρας στη Θράκη;
Υπάρχουν οι εκδοχές που λένε ότι σε δύο περιπτώσεις που δηλητηριάστηκε το ψωμί και άλλα τρόφιμα από εχθρούς της χριστιανοσύνης, τους Τούρκους σε μια περίπτωση, τον πατέρα της Αγίας στην άλλη, η επέμβαση της Αγίας Βαρβάρας ήταν άμεση.
Παρουσιάστηκε στον ύπνο κάποιας γυναίκας και προειδοποίησε τους πιστούς να μην φάνε από το δηλητηριασμένο ψωμί, αλλά να βράσουν σιτάρι και ότι άλλο βρισκόταν στα σπίτια εκείνη την περίοδο (συνήθως ξηροί καρποί και αποξηραμένα φρούτα), για να περάσουν τις δύσκολες μέρες του χειμώνα. Έτσι έγινε η πρώτη "Βαρβάρα".
Μια άλλη εκδοχή είναι αυτή που συνδέεται όπως είπαμε με τη λατρεία της Αρχαίας θεάς, της Εκάτης. Στην αρχαία Θράκη η παραγωγή του σιταριού αποτελούσε βασική οικονομική δραστηριότητα των κατοίκων. Γιόρταζαν στις αρχές του χειμώνα τα "Εκαταία" προς τιμήν της θεάς Εκάτης.
Αυτή την εποχή οι αποθήκες των σπιτιών ήταν γεμάτες σιτάρι που είχαν θερίσει το καλοκαίρι, καθώς και άλλα προϊόντα, όπως ξηρά σύκα, σταφίδες, καρύδια κλπ, που διατηρούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα. Με αυτά τα υλικά παρασκεύαζαν το Εκαταίο Δείπνο. Η "Βαρβάρα" πιθανόν αντικατέστησε το Εκαταίο Δείπνο, που προσέφεραν στη θεά ζητώντας να προστατεύει τους ίδιους κατά τη διάρκεια του χειμώνα, αλλά και το σιτάρι που είχαν σπείρει λίγο πριν, στο τέλος του φθινοπώρου.
Όποια εκδοχή και αν δεχθεί ο καθένας, το έθιμο της Βαρβάρας αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της λαϊκής λατρευτικής παράδοσης της Θράκης και συνεχίζεται αδιάκοπα στο πέρασμα των αιώνων.
Και κάθε φορά που ξημερώνει η 4η Δεκεμβρίου, η μνήμη όλων γυρίζει πίσω σε εκείνα τα κρύα πρωινά που ανοίγαμε τα μάτια μας και μας περίμεναν οι σουπιερίτσες (μπολ τα λέμε σήμερα) με την αχνιστή Βαρβάρα και το σπίτι μοσχοβολούσε σουσάμι και κανέλα.
Στη Θράκη χρησιμοποιούν εννέα είδη για την παρασκευή της Βαρβάρας. Σιτάρι, αμύγδαλα, καρύδια, ρόδια, σταφίδες, κανέλα, σουσάμι, ταχίνι και φρούτα ψιλοκομμένα, κυρίως μήλα σκληρά. Στην περιοχή της Μακράς Γέφυρας και της Αδριανούπολης για γούρι έριχναν μέσα 3 έως 4 κουκιά και όποιος τα έβρισκε θεωρούνταν καλότυχος.
Η "Βαρβάρα" παρασκευάζονταν την παραμονή της εορτής της Αγίας Βαρβάρας και μοιράζονταν ανήμερα της γιορτής της πρωί - πρωί.
Και τότε έβλεπες από κάθε σπίτι να βγαίνουν παιδιά, κρατώντας στα χέρια τους από το χερουλάκι τσίγκινα δοχεία με το γλυκό κολυβόζουμο και να το μοιράζουν στα σπίτια της γειτονιάς, απ’ όπου επίσης έπαιρναν τη δική τους "Βαρβάρα" και την πήγαιναν χαρούμενα στο σπίτι τους. Ήταν εκείνη η μέρα γιορτή για τα παιδιά και κάθε χρόνο την περίμεναν με μεγάλη χαρά, διηγούνται με συγκίνηση ακόμη και σήμερα οι μεγαλύτεροι.
Η ατμόσφαιρα σ' όλο το χωριό ήταν εορταστική. Το σπίτι έπρεπε οπωσδήποτε να λάμπει από καθαριότητα και να είναι πανέτοιμο να δεχτεί κάθε επισκέπτη. Σ' ένα μεγάλο πανηγύρι στην καρδιά του Χειμώνα εξελίσσονταν τελικά η γιορτή της Αγίας Βαρβάρας στη Θράκη, με τη Θρακιώτισσα γυναίκα φορώντας την παραδοσιακή θρακιώτικη φορεσιά να πρωτοστατεί στο όλο σκηνικό.
Επί πλέον, ο λαός μας συνέδεσε την ημέρα της γιορτής της Αγίας Βαρβάρας με τον ερχομό του χειμώνα και το κρύο που όλο και δυναμώνει: «Η Αγία Βαρβάρα βαρβαρώνει, ο Άη Σάββας σαβανώνει κι ο Άη Νικόλας παραχώνει» ή «Αγιά Βαρβάρα μίλησε και Σάββας απεκρίθη, ο Άη Νικόλας έφτασε με χιόνια φορτωμένος».
Γι' αυτό από τα παλιά χρόνια η γιορτή της Αγίας Βαρβάρας ήταν το χρονικό σημείο που σταματούσαν οι γεωργικές ασχολίες, αλλά και οι φροντίδες που είχαν σχέση με την καθαριότητα των σπιτιών. Και τις μεγάλες νύχτες του Δεκέμβρη οι γιορτές των Αγίων της εκκλησίας μας έδιναν την ευκαιρία στους ανθρώπους να ανταλλάξουν επισκέψεις και να απολαύσουν τη ζεστασιά των καλοστρωμένων σπιτικών.
Δυστυχώς σήμερα από τη μια ο σύγχρονος τρόπος ζωής κι απ’ την άλλη η εισβολή της τηλεόρασης στα σπίτια μας, έγιναν αιτία να απομακρυνθούμε από τα παραδοσιακά μας πρότυπα, να διακόψουμε τις κοινωνικές μας επαφές και σταδιακά να χάνουμε την πολιτιστική μας ταυτότητα και την ανθρωπιά μας. Ευτυχώς όμως, που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, οι οποίοι κόντρα στο ρεύμα των καιρών που τείνουν να αποκόψουν τον άνθρωπο από τις ρίζες του, αφιερώνουν ατελείωτες ώρες από τον ελεύθερο χρόνο τους στη διάσωση και διάδοση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, δίνοντας μάχη με τη λήθη και την κοινωνική αδιαφορία και φροντίζοντας να μεταλαμπαδεύσουν την αγάπη τους αυτή στις νεότερες γενιές.
Μπράβο στις Θρακιώτισσες γυναίκες, που μέχρι σήμερα, κρατώντας την παράδοση από τις μητέρες τους, συνεχίζουν και τηρούν το έθιμο της Βαρβάρας και δίνουν έτσι την ευκαιρία σε όλους τους υπόλοιπους να γνωρίσουν το μεγαλείο της ελληνικής παράδοσης.
Πηγή: http://www.alexpolisonline.com/2011/12/o_04.html#ixzz4Rzx9TlC0
Alexandroupoli Online
Το έθιμο της Βαρβάρας στη Θράκη
Η Αγία Βαρβάρα θεωρούνταν από τους κατοίκους της Θράκης προστάτιδα των παιδιών από τις κακές παιδικές ασθένειες και ιδιαίτερα της ευλογιάς, που προκαλούσε πολλούς θανάτους στον παιδικό πληθυσμό. Γι' αυτό καθιέρωσαν στη γιορτή της, για να την "γλυκάνουν" να μοιράζουν γλυκό, που το ονόμασαν "Βαρβάρα".
Ο λαϊκός τρόπος λατρείας διαφέρει από περιοχή σε περιοχή.
Στη Μικρά Ασία συναντάμε τις μελόπιτες, πανσπερμία, την έκθεση στο τρίστρατο (όλα αυτά είναι συνδεδεμένα πιο πολύ με την λατρεία της αρχαίας θεάς Εκάτης).
Η σημαντικότερη όμως λαογραφική και Πανελλήνια προσφορά προς την Αγία Βαρβάρα είναι τα εορταστικό κολυβόζουμο ή σπερνά, που αλλιώς λέγονται και "Βαρβάρα". Προσφέρονται στην ωραία Αγία για να κρατήσει τα πρόσωπα όλων ωραία και μακριά από τις δυσμορφίες της ευλογιάς. Γι' αυτό, σύμφωνα με το έθιμο θα φάνε όλοι από τη "Βαρβάρα" και θα μοιράσουν και στους άλλους. Θα έλεγε κανείς μια κοινωνία αμυντικής αλληλεγγύης.
Το έθιμο της Βαρβάρας όπως είναι γνωστό σε όλους μας ήταν πολύ διαδεδομένο στην περιοχή της Θράκης και στην Ανατολική Μακεδονία. Πρέπει να είναι συνδεδεμένο με την προβολή της θεραπευτικής ιδιότητας της Αγίας στην αρρώστια της ευλογιάς, αλλά και με την παραγωγή του σιταριού, τόσο απαραίτητου για την παρασκευή του πολύτιμου ψωμιού.
Πως όμως ξεκίνησε το έθιμο της Βαρβάρας στη Θράκη;
Υπάρχουν οι εκδοχές που λένε ότι σε δύο περιπτώσεις που δηλητηριάστηκε το ψωμί και άλλα τρόφιμα από εχθρούς της χριστιανοσύνης, τους Τούρκους σε μια περίπτωση, τον πατέρα της Αγίας στην άλλη, η επέμβαση της Αγίας Βαρβάρας ήταν άμεση.
Παρουσιάστηκε στον ύπνο κάποιας γυναίκας και προειδοποίησε τους πιστούς να μην φάνε από το δηλητηριασμένο ψωμί, αλλά να βράσουν σιτάρι και ότι άλλο βρισκόταν στα σπίτια εκείνη την περίοδο (συνήθως ξηροί καρποί και αποξηραμένα φρούτα), για να περάσουν τις δύσκολες μέρες του χειμώνα. Έτσι έγινε η πρώτη "Βαρβάρα".
Μια άλλη εκδοχή είναι αυτή που συνδέεται όπως είπαμε με τη λατρεία της Αρχαίας θεάς, της Εκάτης. Στην αρχαία Θράκη η παραγωγή του σιταριού αποτελούσε βασική οικονομική δραστηριότητα των κατοίκων. Γιόρταζαν στις αρχές του χειμώνα τα "Εκαταία" προς τιμήν της θεάς Εκάτης.
Αυτή την εποχή οι αποθήκες των σπιτιών ήταν γεμάτες σιτάρι που είχαν θερίσει το καλοκαίρι, καθώς και άλλα προϊόντα, όπως ξηρά σύκα, σταφίδες, καρύδια κλπ, που διατηρούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα. Με αυτά τα υλικά παρασκεύαζαν το Εκαταίο Δείπνο. Η "Βαρβάρα" πιθανόν αντικατέστησε το Εκαταίο Δείπνο, που προσέφεραν στη θεά ζητώντας να προστατεύει τους ίδιους κατά τη διάρκεια του χειμώνα, αλλά και το σιτάρι που είχαν σπείρει λίγο πριν, στο τέλος του φθινοπώρου.
Όποια εκδοχή και αν δεχθεί ο καθένας, το έθιμο της Βαρβάρας αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της λαϊκής λατρευτικής παράδοσης της Θράκης και συνεχίζεται αδιάκοπα στο πέρασμα των αιώνων.
Και κάθε φορά που ξημερώνει η 4η Δεκεμβρίου, η μνήμη όλων γυρίζει πίσω σε εκείνα τα κρύα πρωινά που ανοίγαμε τα μάτια μας και μας περίμεναν οι σουπιερίτσες (μπολ τα λέμε σήμερα) με την αχνιστή Βαρβάρα και το σπίτι μοσχοβολούσε σουσάμι και κανέλα.
Στη Θράκη χρησιμοποιούν εννέα είδη για την παρασκευή της Βαρβάρας. Σιτάρι, αμύγδαλα, καρύδια, ρόδια, σταφίδες, κανέλα, σουσάμι, ταχίνι και φρούτα ψιλοκομμένα, κυρίως μήλα σκληρά. Στην περιοχή της Μακράς Γέφυρας και της Αδριανούπολης για γούρι έριχναν μέσα 3 έως 4 κουκιά και όποιος τα έβρισκε θεωρούνταν καλότυχος.
Η "Βαρβάρα" παρασκευάζονταν την παραμονή της εορτής της Αγίας Βαρβάρας και μοιράζονταν ανήμερα της γιορτής της πρωί - πρωί.
Και τότε έβλεπες από κάθε σπίτι να βγαίνουν παιδιά, κρατώντας στα χέρια τους από το χερουλάκι τσίγκινα δοχεία με το γλυκό κολυβόζουμο και να το μοιράζουν στα σπίτια της γειτονιάς, απ’ όπου επίσης έπαιρναν τη δική τους "Βαρβάρα" και την πήγαιναν χαρούμενα στο σπίτι τους. Ήταν εκείνη η μέρα γιορτή για τα παιδιά και κάθε χρόνο την περίμεναν με μεγάλη χαρά, διηγούνται με συγκίνηση ακόμη και σήμερα οι μεγαλύτεροι.
Η ατμόσφαιρα σ' όλο το χωριό ήταν εορταστική. Το σπίτι έπρεπε οπωσδήποτε να λάμπει από καθαριότητα και να είναι πανέτοιμο να δεχτεί κάθε επισκέπτη. Σ' ένα μεγάλο πανηγύρι στην καρδιά του Χειμώνα εξελίσσονταν τελικά η γιορτή της Αγίας Βαρβάρας στη Θράκη, με τη Θρακιώτισσα γυναίκα φορώντας την παραδοσιακή θρακιώτικη φορεσιά να πρωτοστατεί στο όλο σκηνικό.
Επί πλέον, ο λαός μας συνέδεσε την ημέρα της γιορτής της Αγίας Βαρβάρας με τον ερχομό του χειμώνα και το κρύο που όλο και δυναμώνει: «Η Αγία Βαρβάρα βαρβαρώνει, ο Άη Σάββας σαβανώνει κι ο Άη Νικόλας παραχώνει» ή «Αγιά Βαρβάρα μίλησε και Σάββας απεκρίθη, ο Άη Νικόλας έφτασε με χιόνια φορτωμένος».
Γι' αυτό από τα παλιά χρόνια η γιορτή της Αγίας Βαρβάρας ήταν το χρονικό σημείο που σταματούσαν οι γεωργικές ασχολίες, αλλά και οι φροντίδες που είχαν σχέση με την καθαριότητα των σπιτιών. Και τις μεγάλες νύχτες του Δεκέμβρη οι γιορτές των Αγίων της εκκλησίας μας έδιναν την ευκαιρία στους ανθρώπους να ανταλλάξουν επισκέψεις και να απολαύσουν τη ζεστασιά των καλοστρωμένων σπιτικών.
Δυστυχώς σήμερα από τη μια ο σύγχρονος τρόπος ζωής κι απ’ την άλλη η εισβολή της τηλεόρασης στα σπίτια μας, έγιναν αιτία να απομακρυνθούμε από τα παραδοσιακά μας πρότυπα, να διακόψουμε τις κοινωνικές μας επαφές και σταδιακά να χάνουμε την πολιτιστική μας ταυτότητα και την ανθρωπιά μας. Ευτυχώς όμως, που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, οι οποίοι κόντρα στο ρεύμα των καιρών που τείνουν να αποκόψουν τον άνθρωπο από τις ρίζες του, αφιερώνουν ατελείωτες ώρες από τον ελεύθερο χρόνο τους στη διάσωση και διάδοση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, δίνοντας μάχη με τη λήθη και την κοινωνική αδιαφορία και φροντίζοντας να μεταλαμπαδεύσουν την αγάπη τους αυτή στις νεότερες γενιές.
Μπράβο στις Θρακιώτισσες γυναίκες, που μέχρι σήμερα, κρατώντας την παράδοση από τις μητέρες τους, συνεχίζουν και τηρούν το έθιμο της Βαρβάρας και δίνουν έτσι την ευκαιρία σε όλους τους υπόλοιπους να γνωρίσουν το μεγαλείο της ελληνικής παράδοσης.
Πηγή: http://www.alexpolisonline.com/2011/12/o_04.html#ixzz4Rzx9TlC0
Alexandroupoli Online
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου