ΡΑΡΙΜΙ ΚΑΙ Η ραγισμένη γυάλα της ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Σε καιρούς όπου όλοι αναζητούν «σταθερές», η επιστήμη μοιάζει φάρος φωτός και αλήθειας. Λάμπει όμως εξίσου για όλους;




Κάποτε, στο μεγάλο ποτάμι με τα χρυσόψαρα, ένα χρυσοψαράκι προβληματίστηκε για τον κόσμο γύρω του. «Πώς φτιάχτηκε αυτός ο κόσμος;» ρώτησε τη μαμά του. «Αυτό είναι απλό» του απάντησε. «Ολοι ξέρουν ότι το ποτάμι δημιουργήθηκε από την πηγή». «Ναι,αλλά τι βρίσκεται πίσω από την πηγή;». «Αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε εμείς... μόνο το χριστοψαράκι το ήξερε». «Κι εκείνο πού το 'μαθε; Του το 'πε ο μπαμπάς του;». «Πώς μιλάς έτσι; Δείξε λίγο σεβασμό... Ολοι ξέρουν ότι το χριστοψαράκι δεν ήταν σαν εμάς - ήταν χρυσόψαρο γυάλας. Από 'κεί μέσα έβλεπε όλα όσα δεν μπορούμε να δούμε εμείς». Το χρυσοψαράκι έμεινε σκεφτικό. Δεν μπορούσε να φανταστεί τι βλέπει κανείς μέσα από μια γυάλα. «Καλά, κι ο κόσμος μας πού τελειώνει;». «Δεν έχεις ακούσει για την κάτω μεριά του ποταμού, εκεί όπου όταν φτάσει κάποιο από μας πέφτει στη θάλασσα και πεθαίνει; Εκεί τελειώνει». «Ναι, αλλά τι είναι στη θάλασσα; Μήπως κάποια άλλα ψάρια μπορούν και ζουν εκεί;». «Το χριστοψαράκι είπε ότι εκεί θα ζούμε μελλοντικά εμείς, όταν ξανάρθει και ξεδιαλέξει όσα από εμάς ήταν καλά ψάρια. Βέβαια... υπάρχουν και κάποια τρελόψαρα που λένε ότι ήδη ζουν εκεί άλλα ψάρια, αλλά ποιος δίνει σημασία σε λόγια τρελόψαρων;».«Μαμά, άκουσα να λένε ότι ο κόσμος που ζούμε δεν είναι ο μόνος. Κάποιοι λένε ότι υπάρχουν πολλά ποτάμια με διαφορετικά ψαράκια...». «Πάλι με τρελόψαρα κάνεις παρέα; Σου είπα να μην τους μιλάς!». «Μα... αν έχουν δίκιο; Γιατί να μη συζητάμε γι' αυτό;».«Γιατί είμαστε χρυσόψαρα. Και τι μαθαίνουν όλα τα καλά χρυσόψαρα από μικρά στο σχολείο; Οτι η σιωπή είναι χρυσός!».

Το παραμύθι με τα τρελόψαρα

Το παραμύθι αυτό ειπώθηκε ξανά και ξανά και στον κόσμο των ανθρώπων - με άλλα λόγια βέβαια - ωσότου τα «τρελόψαρα» άρχισαν να έχουν αποδείξεις για πολλά από εκείνα που σκέπαζε η σιωπή. Είναι αλήθεια ότι τα πρώτα που τόλμησαν να παρουσιάσουν τα ευρήματά τους την πλήρωσαν ακριβά: κάποια ψήθηκαν στη σχάρα (όπως ο Τζιορντάνο Μπρούνο), κάποια κόντεψαν να ψηθούν (όπως ο Γαλιλαίος) και τα περισσότερα πέθαναν από την πείνα, τυλιγμένα στην καταφρόνια (όπως ο Καντ). Αλλά οι επόμενοι τα κατάφεραν να επικρατήσουν και από «τρελόψαρα» ονομάστηκαν «επιστήμονες». Εδώ και τρεις αιώνες ψάχνουν, βρίσκουν και αποδεικνύουν, δίνοντας τα φώτα τους στους υπόλοιπους. Ετσι η ζωή των «χρυσόψαρων» άλλαξε ριζικά. Τώρα έχουμε όλοι μια «γυάλα στο σαλόνι» για να κοιτάμε τον κόσμο και όλο και περισσότεροι από μια «γυάλα που τη λένε Διαδίκτυο» για να τον ψάχνουμε.

Το πρόβλημα είναι - όπως σύντομα συνειδητοποιήσαμε - ότι όλα αυτά τα χρόνια χτίζαμε ασυναίσθητα και μια άλλη γυάλα, πολύ μεγαλύτερη, μέσα στη οποία κλείσαμε όλον τον πλανήτη: το φαινόμενο του θερμοκηπίου! Δεν χρειάζεται να το εξηγήσουμε, καθώς όλοι μιλούν γι' αυτό μέσα από τις γυάλες του σαλονιού και του Διαδικτύου. Οι επιστήμονες έκρουσαν τη γυάλα του κινδύνου και μας είπαν ότι πρέπει να βρούμε λύσεις σύντομα, προτού σπάσει εξαιτίας του η γυάλα του κλίματος και γίνει ο πλανήτης... λαμπόγυαλα. Τι είδους λύσεις; Μας μίλησαν για οικονομία στην ενέργεια, μείωση των ρύπων, φροντίδα για το περιβάλλον... όλα καλά και εύλογα, αλλά τίποτε που να μπορεί να αποδώσει άμεσα και να διώξει το θερμοκήπιο με ασφάλεια και βεβαιότητα επιτυχίας. Ετσι συνεχίζουμε να κολυμπάμε σήμερα στην ανήσυχη γυάλα μας, βλέποντας με αγωνία τις εκδηλώσεις του τρελαμένου κλίματος να αδειάζουν την κλεψύδρα του χρόνου και λοξοκοιτώντας με προσμονή τους επιστήμονες μήπως και ανακοινώσουν δραστικότερες λύσεις.

Το σπάσιμο της σιωπής

Μέσα στην επιστημονική άπνοια του περασμένου καλοκαιριού ένα βιβλίο εκδόθηκε στην Αγγλία, γραμμένο από τον πρωτοπόρο της «θερμοδυναμικής της αντιύλης», καθηγητή Φυσικής του Πανεπιστημίου Hull, Τζέρεμι Ντάνινγκ-Ντέιβις (Jeremy Dunning-Davies). Είχε τον τίτλο «Exploding a Myth: Conventional Wisdom or Scientific Truth?» - στα ελληνικά θα μπορούσε να αποδοθεί ως «Διαλύοντας τον μύθο της κατά συνθήκην αλήθειας» - και προκάλεσε ρίγη συγκίνησης σε μυριάδες «περιθωριοποιημένων επιστημόνων» ανά τον πλανήτη. Γιατί άραγε; Τι ισχυριζόταν;

Θα κατανοήσουμε καλύτερα το νόημα όσων γράφει ο Ντέιβις αν πρώτα αναλογιστούμε το πλαίσιο μέσα από το οποίο αναδεικνύεται και καταξιώνεται παγκοσμίως η επιστημονική γνώση. Θα πρέπει να θυμηθούμε ότι οι επιστήμονες σταμάτησαν να ρίχνονται στην πυρά όταν η οικονομική ισχύς πέρασε από τα χέρια των επισκόπων στα χέρια των εμπόρων. Επίσης όταν οι φιλόδοξοι ηγεμόνες της εθνικά διαχωριζόμενης μεταμεσαιωνικής Ευρώπης συνειδητοποίησαν ότι οι επιστημονικές εφευρέσεις μπορούσαν να μετατραπούν σε στρατιωτικά αξιοποιήσιμη τεχνολογία. Ετσι η ανώτερη και ανώτατη παιδεία μετανάστευσε σταδιακά από τα μοναστήρια και τις εκκλησιαστικές σχολές στα πανεπιστήμια και βρέθηκε ο «ιστορικός συμβιβασμός» με το Βατικανό: οι θεολόγοι για τα μεταφυσικά και οι επιστήμονες για τα φυσικά.

Ο κόσμος ξεχύθηκε μπροστά, με ατμομηχανές, αυτοκίνητα, αεροπλάνα, πυραύλους... και απέδειξε την ορθότητα των επιστημονικών θεωριών που στήριζαν όλα αυτά με ποτάμια αίματος στους πολέμους, αλλά και θαυμαστά επιτεύγματα στην ειρήνη. Λίγο μετά το πιο πολύνεκρο «πεδίο πειραματισμού της επιστήμης», τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι πυρηνοκρατούσες ΗΠΑ σκέφθηκαν ότι είναι καιρός να μπει μια τάξη στο πώς αξιολογούνται τα επιστημονικά ευρήματα. Ετσι παράλληλα με την εξαγγελία ενός πρωτόγνωρου σε κλίμακα σχεδίου κρατικής επιχορήγησης της επιστημονικής έρευνας, η κυβέρνησή τους παρουσίασε και ένα σύστημα διύλισης των νεοεμφανιζόμενων εργασιών, κρίσης τους από εγκεκριμένους ομότεχνους επιστήμονες και δημοσίευσής τους σε κατάλληλα έντυπα (επιστημονικά περιοδικά). Αυτό το «σύστημα κρίσης από συναδέλφους» (peer review system) θα ήταν και το αποφασιστικό φίλτρο για τη διάθεση των επιχορηγήσεων προς τους επιστήμονες, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν την έρευνά τους.

Ζητείται χώρος για... επαναστάσεις!
Το σύστημα κρίσης καθιερώθηκε και υιοθετήθηκε, στη συνέχεια, από όλον τον πλανήτη. Μόνο που είχε εκ γενετής κάποιο σοβαρότατο ελάττωμα: αντιμετώπιζε την επιστημονική πρόοδο ως διαδικασία ομαλής και σταθερής συνάθροισης γνώσης. Αγνοούσε, δηλαδή, το ιστορικό δεδομένο ότι ενίοτε η ομαλή πρόοδος διακόπτεται από περιόδους επιστημονικών επαναστάσεων. Σε τέτοιες περιόδους το σύστημα των ομότεχνων κριτών αδυνατεί να αξιολογήσει το καινοφανές και καταλήγει να φέρεται ως αντιδραστικός μηχανικός κατάπνιξης της προόδου.

Μια τέτοια περίοδο διατείνεται ότι διανύουμε το βιβλίο του Ντέιβις. Ο μύθος που διαλύει είναι η πεποίθησή μας ότι όλα τα επιστημονικά θέματα συζητούνται ελεύθερα και ότι τα ευρήματα αξιολογούνται χωρίς προκαταλήψεις. Οχι, μας λέει. Οποιος τολμάει να αμφισβητήσει την «ορθοδοξία» της θεωρίας της Μεγάλης Εκρηξης (Big Bang), την ύπαρξη των Μαύρων Οπών, ή την ίδια τη Θεωρία της Σχετικότητας, καθίσταται αμέσως «αιρετικός». Για να αποδείξει τον ισχυρισμό του, εξετάζει τα κενά και τα σφάλματα των παραπάνω θεωριών, αλλά και την αμφιλεγόμενη «αδρονική μηχανική», που οι θιασώτες της την προβάλλουν ως την παλινόρθωση της φυσικής σε νέα και ισχυρότερα θεμέλια, με νέου τύπου μαθηματικά, που δίνουν επιτέλους απαντήσεις σε άλυτα ως τώρα ζητήματα.

Παρόμοια οξεία κριτική στο «επιστημονικό κατεστημένο» είχαμε δει στο βιβλίο του Ρόμπερτ Γουίλσον «Η νέα Ιερά Εξέταση»(1), στο «Στιγματίζοντας τους διαφωνούντες»(2) του Μπράιαν Μάρτιν, στο «Προμηθέας Δεσμώτης»(3) του Τζον Ζάιμαν και στο άρθρο «Ανακλάσεις και προοπτικές της επιστήμης του 20ού και 21ου αιώνα»(4) του Ρόμπερτ Γιαν. Ολοι τους έβλεπαν μια νομενκλατούρα να ποδηγετεί την εξέλιξη των επιστημόνων, καταπνίγοντας κάθε ενοχλητική φωνή, ρίχνοντας στην αφάνεια επαναστατικές νέες θεωρίες και κρύβοντας - ηθελημένα ή αθέλητα - ανακαλύψεις και τεχνολογίες που μπορούν να σώσουν τον πλανήτη και την ανθρωπότητα. Σε πολλές περιπτώσεις αυτό οφείλεται σε προσωπικές μικρότητες και αντιπαραθέσεις, σε πάμπολλες άλλες στα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από τις χρηματοδοτήσεις, αλλά και, σε ολοένα αυξανόμενες περιπτώσεις, στην αδυναμία του συστήματος να αξιολογήσει έγκαιρα και έγκυρα τον κατακλυσμό νέων εργασιών - που έχουν πολλαπλασιαστεί έπειτα από την επιστημονική αφύπνιση πληθυσμιακών γιγάντων του Τρίτου Κόσμου, όπως η Κίνα και η Ινδία.




Μελετώντας αυτό το άκρως ανησυχητικό τοπίο μιας επιστήμης σε κρίση, έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον ομότιμο καθηγητή Φυσικής του Πανεπιστημίου Πατρών και καθηγητή Μαθηματικών του ΚΠΑ Αστέριο Γιαννούση. Με προσκαλούσε σε μία ομιλία του στον «Δημόκριτο», την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου, με θέμα... «Αδρονική φυσική - η φυσική του 21ου αιώνα»! Αδραξα την ευκαιρία και τον ρώτησα τι είναι αυτό - που εξετάζει και ο Ντέιβις στο βιβλίο του - και από πού πηγάζει το θράσος της να ελπίζει σε κυριαρχία.

Για τους «κανονικούς» φοιτητές φυσικής, η αδρονική φυσική (hadronic physics) είναι απλά η μετεξέλιξη της πυρηνικής φυσικής, η οποία πλέον ερευνά τη φύση και συμπεριφορά των αλληλεπιδρώντων στοιχειωδών σωματιδίων μέσα στον πυρήνα του ατόμου, τα συλλήβδην καλούμενα αδρόνια. Δεν είναι όμως ακριβώς αυτό που εννοεί οΡουτζέρο Σαντίλι (Ruggero Maria Santilli), ένας πολυτάλαντος φυσικός από την Capracotta της Ιταλίας.

Με πτυχίο φυσικού από τη Νάπολι και μεταπτυχιακό από το Τουρίνο, ο Σαντίλι έφτασε το 1967 στο Μαϊάμι της Φλόριδας, για έρευνα με χρηματοδότηση της NASA. Κατά τη δεκαετία του '70 βρισκόταν πλέον στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, όπου ερευνούσε για νέα καύσιμα και «καθαρή ενέργεια», με χρηματοδότηση του αμερικανικού υπουργείου Ενεργείας. Ολα έμοιαζαν να πηγαίνουν τέλεια για τον λαμπρό νέο επιστήμονα, ως τη στιγμή (1978) που διατύπωσε τη λύση που θα έλυνε για πάντα τα ενεργειακά μας προβλήματα: η αποδοχή της λύσης του θα σήμαινε το τέλος της χρηματοδότησης εκατοντάδων εργαστηρίων και ερευνητών που ακολουθούσαν πιστά τις προδιαγραφές της Θεωρίας της Σχετικότητας. Ναι, η καινοφανής θεωρία του Σαντίλι έβγαζε και τη σχετικότητα του Αϊνστάιν και την κβαντομηχανική λειψές! Το αποτέλεσμα ήταν να κλείσουν σταδιακά όλες οι πόρτες χρηματοδότησης για τις έρευνές του, παρ' όλο που το 1985 ήταν υποψήφιος για το Βραβείο Νομπέλ.

Ο πεισματάρης Ιταλός δεν το έβαλε κάτω. Ιδρυσε το Ινστιτούτο Βασικής Ερευνας (IBR) και τον εκδοτικό οίκο Hadronic Press, για να στηρίξει τις επιστημονικές δημοσιεύσεις των ερευνών του. Ακάματος και υπερπαραγωγικός, έχει ήδη παρουσιάσει εκατοντάδες εργασίες, τόσο για την «αδρονική μηχανική» του - μια δραματική επέκταση της κβαντομηχανικής - όσο και για τα «αδρονικά μαθηματικά» που χρειάστηκε να αναπτύξει ως γλώσσα του νέου μοντέλου φυσικής που εισήγαγε.

Αν έμενε σε αυτά, ο Σαντίλι θα καταγραφόταν ως «ένας ακόμη τρελός επιστήμονας με μια αστήριχτη και αναπόδειχτη θεωρία». Ωστόσο δεν συνέβη ακριβώς αυτό. Κατόρθωσε όχι μόνο να τη δοκιμάσει πειραματικά, αλλά και να κατασκευάσει μηχανές και υλικά που - όπως ισχυρίζεται - την αποδεικνύουν.

Αντιδραστήρας ανακύκλωσης
Ολα αυτά ξεκίνησαν από μια παρατήρηση του Σαντίλι για τους κεραυνούς: πριν από ένα εκατομμύριο χρόνια, ο πλανήτης μας είχε μόλις το 40% του αζώτου που έχει σήμερα (το γνωρίζουμε από αέρα παγιδευμένο μέσα σε κεχριμπάρι). Η βαθμιαία αύξηση του αζώτου στην ατμόσφαιρα θα μπορούσε να αιτιολογηθεί μόνο αν οι κεραυνοί ήταν αυτοί που προκαλούσαν τη σύνθεση αζώτου Ν(14,7) από άνθρακα C(12,6) και δευτέριο D(2,1). Αλλά, ακολουθώντας τους νόμους της κβαντομηχανικής κάτι τέτοιο δεν ήταν καν επιτρεπτό. Ο Σαντίλι βάλθηκε να το επιτύχει. Πώς όμως; Από την απαρχή της επιστήμης ο άνθρωπος δεν είχε κατορθώσει να δημιουργήσει μια ποσοτική αναπαράσταση κεραυνού, λόγω του ότι οι συνήθεις χημικές διαδικασίες αποδείχθηκαν ακατάλληλες να ανταποκριθούν στη μικρή διατομή του κεραυνού και στην εξαιρετικά μικρή διάρκειά του (κλίμακα νανοδευτερολέπτων). Βρήκε τη λύση βυθίζοντας ένα ηλεκτρικό τόξο συνεχούς ρεύματος σε λυματολάσπη. Επειτα από πολλά πειράματα και δοκιμές (μεταξύ των ετών 1984 και 1997) οδηγήθηκε σε νέου τύπου τεχνολογία, που τη βάφτισε «αδρονικοί αντιδραστήρες» (hadronic reactors), την κατοχύρωσε με διεθνή διπλώματα ευρεσιτεχνίας και την διαθέτει με το όνομα «PlasmaArcFlow Recyclers». Τι κάνουν αυτοί οι αντιδραστήρες ανακύκλωσης; Μετατρέπουν τα σκουπίδια σε ένα αέριο καύσιμο (το MagneGas), πιο αποδοτικό από τους υδρογονάνθρακες!

Αλλά υπάρχει και συνέχεια: Ο Σαντίλι λέει ότι το MagneGas αποδίδει το 100% της ενέργειάς του κατά την καύση του, οπότε... αντίο στον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής; Αν προσθέσουμε και το ότι κατά τη διεργασία παράγεται και πρόσθετη θερμότητα, τότε η θεωρητική απόδοση του συστήματος φτάνει το 300% - χάσαμε και τον πρώτο νόμο;! Ο Σαντίλι αποφεύγει να δηλώσει ξεκάθαρα ότι «έβγαλε τους νόμους λάθος». Προτιμά να σιωπά και αφήνει άλλους να εξομαλύνουν το θέμα λέγοντας ότι «η θερμοδυναμική είναι μακροσκοπική θεωρία, ενώ τα όσα συμβαίνουν στο MagneGas είναι μικροσκοπικά».

Τέλος υπάρχει και ένα ακόμη στοιχείο, με το οποίο ο Σαντίλι χτυπάει τον μεγάλο του αντίπαλο - το υδρογόνο και τα υβριδικά αυτοκίνητα: το MagneGas χρησιμοποιείται ήδη σε αυτοκίνητα, με τη διάταξη του φυσικού αερίου. Από τις μετρήσεις προκύπτει ότι στην εξάτμιση βγαίνει (α) κατά 9%-12% οξυγόνο, (β) πολύ λιγότερο διοξείδιο του άνθρακα απ' ό,τι στα βενζινοκίνητα, (γ) πολύ λιγότερα οξείδια του αζώτου, (δ) λοιπά καυσαέρια μειωμένα κατά 96% από τα πρότυπα που θέτει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ελέγχου Καυσαερίων. Οι κινητήρες υδρογόνου -- που βγάζουν νερό - σαφώς μας δίνουν καθαρή ενέργεια, αλλά απορροφούν οξυγόνο από την ατμόσφαιρα για την καύση. Επιπλέον, όταν το υδρογόνο διαφεύγει, ανεβαίνει ταχύτατα στη στρατόσφαιρα, ενώνεται με το όζον και μεγεθύνει την τρύπα στην ασπίδα προστασίας του πλανήτη από τις υπεριώδεις ακτίνες. Κατά τους υπολογισμούς του Σαντίλι, αν αντικαθιστούσαμε όλους τους κινητήρες οχημάτων του πλανήτη με κινητήρες υδρογόνου θα κλέβαμε από την ατμόσφαιρα 2.8875Χ10^7 μετρικούς τόνους οξυγόνου κάθε μέρα! Αντίθετα, το MagneGas προσθέτει οξυγόνο στην ατμόσφαιρα.

Λύση στο πρόβλημα των σκουπιδιών;



Βέβαια ο Σαντίλι έχει μάθει πια να μην τρέφει αυταπάτες. Το μπλοκ των αυτοκινητοβιομηχανιών και των εταιρειών πετρελαίου δεν πρόκειται να επιτρέψει άμεσα μια μαζική μεταστροφή στα καύσιμά του. Ωσπου να γίνουν οι καιροί μενετοί, πρέπει να βρει άλλες αγορές για την τεχνολογία του. Και τις έχει: οι «αδρονικοί αντιδραστήρες» του έχουν αποδείξει την αξία τους στη μετατροπή λυματολάσπης σε καθαρό νερό, θερμική ενέργεια και καύσιμο για τα μέσα συγκοινωνίας του δήμου που τους χρησιμοποιεί. Το συνολικό κόστος μιας τέτοιας επένδυσης φθάνει τα 6 εκατομμύρια δολάρια, αλλά τα κέρδη είναι πολλαπλά. Οπως λέει ο Σαντίλι «αρκεί ένα τηλεφώνημα σε εμένα για να σας το εγκαταστήσουμε και να μετατρέψετε το πρόβλημα των σκουπιδιών σε καθαρό όφελος».

Υπάρχει όμως και μία άλλη, τεράστια περιοχή εφαρμογών, από την οποία ο Σαντίλι δέχεται ήδη σφοδρή επίθεση: είναι η βιομηχανία ατομικής ενέργειας. Ολοι μας βλέπουμε τα τελευταία χρόνια να πυκνώνουν οι προτάσεις για αντιμετώπιση του ενεργειακού με επανεπένδυση στα φαντάσματα του Κοζλοντούι. Ακόμη και η σεισμοπαθέστατη Τουρκία και η διπλανή μας Αλβανία έχουν μπει στο χορό. Ωστόσο, παρά την πρόοδο στα συστήματα ασφαλείας αυτών των εργοστασίων, κανείς δεν δίνει λύση στα πυρηνικά απόβλητα. Κανείς... εκτός από τον «τρελό» Σαντίλι. Διακηρύσσει ότι η τεχνολογία του μπορεί και μεταστοιχειώνει τα ραδιενεργά κατάλοιπα και τα κάνει ακίνδυνα! Ζητεί επίμονα από ΗΠΑ, Ευρώπη και Ρωσία να του επιτρέψουν να τους το αποδείξει με δοκιμές στις πυρηνικές εγκαταστάσεις τους, αλλά βρίσκει πόρτες κλειστές. Τα συμφέροντα που θίγονται είναι τρομακτικά. Αφενός τα οικονομικά και αφετέρου τα ιερά και τα όσια της φυσικής: αυτό που υπόσχεται δυναμιτίζει τις θεωρίες που έχτισαν αυτή την πυρηνική τεχνολογία -- τη θεωρία της σχετικότητας και τη κβαντομηχανική. Μιλάει για αντιστροφή του φαινομένου, όταν και τα δύο «δόγματα» λένε ότι είναι μη αντιστρεπτό.

Μαγνητική μεταστοιχείωση

Ακόμη και οι ψυχραιμότεροι από σας θα αναρωτιέστε σίγουρα: «Αξιοποιεί ένα φαινόμενο που το ξέρουμε εδώ και 150 χρόνια (ηλεκτρικό τόξο), για να στήσει μια διεργασία που την ξέρουμε από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (υποβρύχια ηλεκτρόλυση πλάσματος) και να φθάσει στην κατάλυση όλης της κλασικής φυσικής! Πώς γίνεται;»

Ας δούμε την εξήγηση αυτής της κοσμογονίας από τον εφευρέτη της: Το κάθε άτομο από μόνο του είναι μαγνητικά ουδέτερο. Οταν όμως διέρχεται από ένα τόξο υψηλής ενέργειας, δημιουργείται ένα «τοπικό μαγνητικό πεδίο» που για το κάθε άτομο είναι ισχυρότερο εκατομμύρια φορές από το ισχυρότερο πεδίο που μπορεί να δημιουργηθεί σε ένα εργαστήριο. Αυτό «συμπιέζει» τις τροχιές των ηλεκτρονίων στο άτομο ώσπου να γίνουν ομοεπίπεδες, πράγμα που μετατρέπει το άτομο σε μαγνητικά πολωμένη οντότητα. Τότε αυτά τα άτομα-μαγνητάκια κολλούν το ένα στο άλλο, ακριβώς όπως συμβαίνει στους μαγνήτες που ξέρουμε. Οταν βγουν τα άτομα από το ηλεκτρικό τόξο ανακτούν τη μαγνητική τους ουδετερότητα, αλλά δεν είναι πια τα ίδια: έχουν κολλήσει πολλά μαζί, συγκροτώντας νέες μονάδες ύλης, που ο Σαντίλι ονομάζει «magnecules» (μαγνομόρια). Η διαφορά τους από τα κανονικά μόρια είναι ότι δεν προέρχονται από συνένωση μέσω των «ηλεκτρονίων σθένους» - που στριφογυρίζουν στην εξώτερη περιοχή κάθε ατόμου. Αντίθετα, κατά τον Σαντίλι, όλες οι χημικές ενώσεις που διέρχονται από το ηλεκτρικό τόξο χάνουν τους δεσμούς τους και κατακερματίζονται σε μοναδιαία άτομα. Τι γίνονται όταν βγαίνουν από το τόξο και απαρτίζουν το αέριο MagneGas; Οι φασματογράφοι βρίσκουν «τρελά πράγματα»: Η5 (πέντε άτομα υδρογόνου κολλημένα), ΗΟ (ένα άτομο υδρογόνου με ένα οξυγόνου), CH (ένα άτομο άνθρακα με ένα υδρογόνου) και άλλα «αφύσικα» συμπλέγματα»(5).

Διαζύγιο με την πραγματικότητα;

Αν συνδυάσουμε τα παραπάνω με τον ισχυρισμό του ότι μπορεί να αντιστρέψει τη διεργασία παραγωγής πυρηνικών αποβλήτων, μπορούμε άνετα να «λαϊκίσουμε» λέγοντας ότι «ναι, ο Σαντίλι κάνει μεταστοιχείωση, άρα αλχημεία». Το πρόβλημα δεν είναι όμως το πώς βαφτίζουμε αυτή τη νέα φυσική, όσο το αν είναι όντως «μια άλλη φυσική, ευρύτερη και πληρέστερη από αυτή που ήδη είχαμε». Και αυτό δεν σκόπευε να μας το πει το επιστημονικό κατεστημένο. Οπως είδαμε, έχει περάσει εικοσαετία αφότου πρωτοδιατύπωσε τη θεωρία του και ακόμη θεωρείται αιρετικός. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την ακαδημαϊκή καριέρα και να γίνει ιδιώτης ερευνητής και επιχειρηματίας, για να αποδείξει μέσω της εφαρμογής της τεχνολογίας του ότι η επιστημονική θεωρία που γέννησε ήταν ορθή. Και απ' ό,τι λέει, έπραξε σωστά. Διότι στα είκοσι αυτά χρόνια η κατάσταση έχει χειροτερέψει κατά πολύ. «Δεν φαντάζεστε πόσες βιομηχανίες και στρατιωτικές υπηρεσίες έχουν συνεργαστεί μαζί μου, υπό τον όρο να μη δημοσιοποιήσω τη συνεργασία μας» δηλώνει χαρακτηριστικά. Αν το ίδιο συμβαίνει και με τις άλλες «εξωτικές θεωρίες» που απορρίπτει το σύστημα των «ομότεχνων κριτών», τότε η επίσημη επιστήμη βαδίζει προς ένα διαζύγιο με την πραγματικότητα.

Σημείωση: Για τα μαθηματικά της αδρονικής φυσικής ο Σαντίλι στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στις εργασίες των ελλήνων ερευνητών Α. Γιαννούση, Δ. Σούρλα και Γρ. Τσάγκα. Χαρακτηριστικό είναι ότι την πιο πρόσφατη μονογραφία του («Hadronic Mathematics, Mechanics and Chemistry», October 3, 2007 - International Academic Press) την αφιερώνει στη μνήμη του καθηγητή Γρηγόρη Τσάγκα, του μεγάλου γεωμέτρη που συνέβαλε καταλυτικά στη «Lie-Santilli isotheory». 
Η εκδίκηση των ΑΛΧΗΜΙΣΤΩΝ



Υπάρχει η ελπίδα ότι το μήνυμα του βιβλίου του Ντέιβις έρχεται σε καιρούς ώριμους για μια αλλαγή στάσης του κατεστημένου. Τρανταχτό παράδειγμα η υπόθεση της «ψυχρής σύντηξης στο ποτήρι»: πριν από δεκαεννέα χρόνια περίπου, στις 23 Μαρτίου του 1989 για την ακρίβεια, οι ηλεκτροχημικοί Martin Fleischmann και Stanley Pons, του Πανεπιστημίου Utah των ΗΠΑ, είχαν παρουσιάσει επίσημα «τη δημιουργία υπερβάλλουσας ενθαλπίας σε αρνητικά πολωμένο σύστημα Pd/D-D2O, οφειλομένης σε πυρηνική αντίδραση». Επακολούθησε αμείλικτος πόλεμος από τους «ομότεχνους κριτές», που οδήγησε τους δύο επιστήμονες στην αφάνεια. Εφέτος, στις 15 Φεβρουαρίου 2007, το έγκριτο γερμανικό περιοδικό της Χαϊδελβέργης «Naturwissenschaften» δημοσίευσε εργασία τριών ερευνητών της αεροναυτικής υπηρεσίας SPAWAR του Πενταγώνου(!), στην οποία δήλωναν ξεκάθαρα ότι αναπαρήγαγαν το πείραμα των Fleischmann - Pons και όντως έλαβαν αποτελέσματα που αιτιολογούνται μόνο με ψυχρή σύντηξη... Στον απόηχο αυτού το «έγκριτο» πολυτεχνείο ΜΙΤ της Βοστώνης συγκάλεσε - στις 18 Αυγούστου 2007 - 50 γνωστούς ερευνητές της ψυχρής σύντηξης για να τη συζητήσουν. Εκεί, αφού διαπίστωσαν ότι υπάρχουν ως τώρα 3.000 δημοσιεύσεις που υποστηρίζουν την ύπαρξη τού «επισήμως ανύπαρκτου φαινομένου», είδαν τον ερευνητή Lawrence Forsley - της εταιρείας JWK Technologies - να επιδεικνύει τη συσκευή που ο ίδιος χρησιμοποιούσε για ψυχρή σύντηξη: έπιανε κάτι λιγότερο από μισό κουτί παπουτσιών! 
«Θεραπευτικός ΚΕΡΑΥΝΟΣ»



Μια αντίστοιχη περίπτωση «επιστροφής» έχουμε και στη χώρα μας: εδώ και δύο δεκαετίες περίπου ο αμφιλεγόμενος καθηγητής Φυσικής και Μαθηματικών στα ΤΕΙ Πειραιά Παναγιώτης Θ. Παππάς έχει κατασκευάσει μία συσκευή «ανεξήγητα αποτελεσματική». Την έχει δοκιμάσει για χρόνια σε διάφορα νοσοκομεία και στο Γεωργικό Πανεπιστήμιο, παίρνοντας από όλους πιστοποιητικά επιβεβαίωσης της θεραπευτικής δράσης της. Πρόκειται για τη συσκευή ονόματι «ΡΑΡΙΜΙ»( ΡΑΡ Ion Magnetic Inductor), που έχει ήδη κατοχυρωθεί με πατέντες και πωλείται σε θεραπευτικά κέντρα του εξωτερικού. Χρησιμοποιείται κυρίως για καταπράυνση πόνου και επιτάχυνση της ανάρρωσης. Ωστόσο αυτά είναι τα ελάχιστα που μπορεί να προσφέρει, κατά τον κατασκευαστή της. Στην κραυγαλέα ιστοσελίδα του (www.papimi.gr), ο κ. Παππάς διατείνεται ότι η συσκευή προσφέρεται για κάθε είδους ευεργετική δράση σε ανθρώπους, φυτά, νερό και ζώα, με συμβολή στη θεραπεία καταγμάτων, δερματίτιδας, εγκαυμάτων, ρευματισμών... καρκίνου του προστάτη και AIDS! Στην επικοινωνία μου μαζί του, μου διηγείται ακόμη και επαναφορά στη ζωή(!) της μητέρας του με το μηχάνημα αυτό...



Για τον τρόπο λειτουργίας του ΡΑΡΙΜΙ, o κ. Παππάς έχει μια ιστορία εξαιρετικά ομόηχη εκείνης του Σαντίλι, με εντελώς παραπλήσια αφετηρία - περιστατικό θεραπείας καρκίνου ύστερα από κεραυνοπληξία, το 1880. Λέει ότι η μελέτη παλαιότερων συσκευών ηλεκτροθεραπείας τον οδήγησε στο να εφαρμόσει ένα μαγνητικό πεδίο - με μεγάλη ένταση αλλά για πολύ περιορισμένο χρόνο - το οποίο διαπερνά την επιδερμίδα και φθάνει στα εσώτερα κύτταρα. Εκεί ο ηλεκτρομαγνητικός παλμός χαμηλής συχνότητας του ΡΑΡΙΜΙ αναδιατάσσει τους «εσωτερικούς βαθμούς ελευθερίας των μορίων», πράγμα που οδηγεί στο «ξεβούλωμα των πόρων» της εξωτερικής μεμβράνης των κυττάρων και στη δραματική βελτίωση της ροής της «βιοενέργειας». Αλλά ο κ. Παππάς δεν αρκείται σε αυτό. Δηλώνει ότι η ερμηνεία του φαινομένου το εξισώνει με... ψυχρή πυρηνική σύντηξη! Υποστήριξε, συγκεκριμένα, σε διεθνές συνέδριο (στο Βανκούβερ του Καναδά, το 1998) ότι η βιολογική «Αντλία Νατρίου Καλίου» (SPP) είναι μια ψυχρή σύντηξη πυρήνων και μεταστοιχείωσης του νατρίου σε κάλιο υπό την παρουσία οξυγόνου. Τέλος στην ιστοσελίδα του «περνά τον Ρουβίκωνα» και διατείνεται ότι η ερμηνεία της λειτουργίας του ΡΑΡΙΜΙ βγάζει λάθος τη Θεωρία της Σχετικότητας και αποδεικνύει την Αντιβαρύτητα... Διόλου απρόσμενο το ότι όλοι οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι φυσικής που ρώτησα για τις αιτιάσεις τού κ. Παππά μού μίλησαν με λόγια που περιγράφουν «τρελόψαρο». Αρνούνται όλοι να ασχοληθούν μαζί του και να διερευνήσουν τι από όλα όσα κάνει το ΡΑΡΙΜΙ είναι αληθινό.



Ρώτησα τον ίδιο για την αντιμετώπιση που είχε από τους επίσημους φορείς της επιστήμης στην Ελλάδα και στα διεθνή επιστημονικά περιοδικά.

«Σιωπή» μου απάντησε. «Απαντούν στις δημοσιεύσεις μου με σιωπή, ακόμη και όταν τους προκαλώ να με διαψεύσουν με ανταμοιβή 100.000 ευρώ. Οσο για τα περιοδικά, είμαι κι εγώ κριτής σε διάφορα από αυτά, οπότε ξέρω από πρώτο χέρι το πώς ενεργοποιούν μηχανισμούς αποσιώπησής σου όταν θίγεις μεγάλα συμφέροντα... Αλλά δεν με ενδιαφέρουν. Εγώ πουλάω ήδη τις συσκευές μου στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες, όπου αποδεικνύουν την αξία τους. Αυτή η αναγνώριση μου αρκεί».

Αυτή η απαξίωση των εδώ αρμοδίων δεν φαίνεται να επηρεάζει τους πανεπιστημιακούς της αντίπερα όχθης της Μεσογείου: λίγες ώρες μετά τη συνομιλία μας, βρήκα στο Διαδίκτυο δημοσίευση εργασίας - τον Αύγουστο του 2007 - της ερευνητικής ομάδας του Yoram Palti, από το ισραηλινό Πολυτεχνείο Technion της Χάιφας, όπου αποδεικνύουν ότι τα εναλλασσόμενα ηλεκτρικά πεδία έντασης 1-2 V/cm αρκούν για να σταματήσουν τη διαίρεση των κυττάρων και να «φρενάρουν τον καρκίνο». Κατά την ερμηνεία του φαινομένου μιλούν και αυτοί για αναδιάταξη της πόλωσης και ανοιγοκλείσιμο των πόρων της κυτταρικής μεμβράνης. Στοιχεία τόσο ερεθιστικά, όμοια με τις διεργασίες που περιγράφουν ο Σαντίλι και ο Παππάς για τις συσκευές τους...

Εκλεισα την ιστοσελίδα κουρασμένος. Είχα μάθει πια ότι η σιωπή πολλών είναι για λίγους χρυσός.
Βιβλιογραφία

(1) Βλ. «The New Inquisition», 1991 - Robert Anton Wilson

(2) Βλ. «Stamping Out Dissent», 1993 - Brian Martin

(3) Βλ. «Prometheus Bound», 1994 - John Ziman

(4) Βλ. «20th and 21st Century Science: Reflections and Projections», Journal of Scientific Exploration, Vol. 15, 2001 - Robert G. Jahn

* Περισσότερα για τη θεωρία και την τεχνολογία του Σαντίλι θα βρείτε στις ιστοσελίδες www.magnegas.com και www.i-b-r.org. Για την εφαρμογή των «αδρονικών αντιδραστήρων» σε επεξεργασία λυματολάσπης δήμου, δείτε το βίντεο www.youtube.com/watch? v=OC6r-6evo4k a.kafantaris@gmail.comΠΗΓΗ