Πανσέληνος και Νέα Σελήνη αυξάνουν την πιθανότητα μεγάλου σεισμού. Τι αναφέρει νέα ιαπωνική επιστημονική έρευνα το 2016:
Οι ισχυροί καταστροφικοί σεισμοί, όπως στην Ινδονησία το 2004, στη Χιλή το 2010 και στην Ιαπωνία το 2011, έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να συμβούν, όταν υπάρχει πανσέληνος ή νέα σελήνη, σύμφωνα με μια νέα ιαπωνική επιστημονική έρευνα.
Αυτό οφείλεται στο ότι, αυτές τις δύο περιόδους του μήνα, όταν ο Ήλιος, η Γη και η Σελήνη ευθυγραμμίζονται, αυξάνεται περισσότερο η βαρυτική επίδραση του φεγγαριού πάνω στον πλανήτη μας. Αυτό,με τη σειρά του, εκτός από τις παλίρροιες, ασκεί μεγαλύτερη πίεση και πάνω στα τεκτονικά ρήγματα.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή σεισμολογίας Σατόσι Ίντε του Πανεπιστημίου του Τόκιο, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό γεωεπιστημών “Nature Geoscience”, ανέλυσαν αρχεία άνω των 10.000 σεισμών τουλάχιστον 5,5 βαθμών σε όλο τον κόσμο.
Η ανάλυση διαπίστωσε ότι οι σεισμοί άνω των οκτώ βαθμών εμφανίζουν μεγαλύτερη συσχέτιση με την πανσέληνο και τη νέα σελήνη. Από τους 12 μεγαλύτερους σεισμούς 8,2 βαθμών ή περισσότερο, οι εννέα συνέβησαν κοντά σε αυτές τις δύο μέρες. Αντίθετα, δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο με τους μικρομεσαίους σεισμούς.
Βεβαίως, όπως επεσήμαναν οι επιστήμονες, πέρα από τις φάσεις της Σελήνης, υπάρχουν πολλοί άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν την εκδήλωση ενός σεισμού. Και ασφαλώς, από πρακτική άποψη, η συσχέτιση φεγγαριού-σεισμών δεν αλλάζει το πώς οι κοινωνίες πρέπει να προετοιμάζονται για ένα σεισμό.
-------------------------------------------------------------------------------------------
Μια ομάδα ερευνητών πρόσφερε μια μερική, αλλά δελεαστική απάντηση : Το φεγγάρι και οι μεγάλες παλίρροιες.
Πώς λειτουργεί;
Οι επιστήμονες ανακάλυψαν οτι σε περιόδους υψηλού παλιρροϊκού στρες, το οποίο μπορεί να συμβεί δύο φορές το μήνα, κατά τη διάρκεια της πανσελήνου και της νέας σελήνης. Κατά τη διάρκεια αυτών των στιγμών, οι παλίρροιες είναι στο υψηλότερο σημείο τους - πλημμυρίζοντας τα ψηλότερα σημεία μιας παραλίας - και περίπου έξι ώρες αργότερα, η άμπωτη είναι στο χαμηλότερο σημείο του μήνα, με το θαλασσινό νερό να υποχωρεί στο πιο απομακρυσμένο σημείο προς τον ωκεανό.
Αυτό προκαλεί μαζική κίνηση του νερού των ωκεανών και παράγει υψηλό παλιρροιακό στρες. Και αυτό το παλιρροιακό στρες μπορεί να αλλάξει την πίεση στο ρήγμα και, προτείνουν αυτοί οι επιστήμονες, να βοηθήσει στην ώθηση μικρών σεισμών που τυχαίνει να εξελιχθούν σε πολύ μεγάλους σεισμούς.
«Όταν οι παλίρροιες είναι πολύ μεγάλες, οι μικροί σεισμοί τείνουν να αυξάνονται», είπε σε συνέντευξή του ο Satoshi Ide, επικεφαλής συγγραφέας της έκθεσης και καθηγητής σεισμολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο.
"Αυτό υποδηλώνει ότι η πιθανότητα μιας μικροσκοπικής αστοχίας βράχου να επεκταθεί σε μια γιγαντιαία ρήξη αυξάνεται με την αύξηση των επιπέδων παλιρροϊκής τάσης", έγραψαν ο Ide και οι συνεργάτες του στην έκθεση, που δημοσιεύτηκε αυτό το μήνα στο περιοδικό Nature Geosciences.
Ή αλλιώς: Οι παλιρροϊκές δυνάμεις δίνουν μια ελαφριά ώθηση σε ένα ρήγμα στην κορυφή της ρήξης.
«Θα μπορούσε να είναι μόνο το άγχος που είναι το «άχυρο που σπάει την πλάτη της καμήλας», ας πούμε έτσι», δήλωσε ο Nicholas van der Elst, γεωφυσικός του Αμερικανικού Γεωλογικού Ινστιτούτου. «Έτσι είναι λογικό ότι ένας σεισμός θα ήταν πιο πιθανό να συμβεί και να συγχωνευθεί σε έναν μεγαλύτερο σεισμό, αν υπάρχει μόνο μια μικρή, επιπλέον, ώθηση».
Ως αποτέλεσμα, όταν οι παλιρροϊκές δυνάμεις είναι στο μέγιστο, σύμφωνα με αυτήν την ιδέα, «οι σεισμοί έχουν μια ελαφρά τάση να μεγαλώνουν περισσότερο από ό,τι θα ήταν διαφορετικά», είπε ο van der Elst.
Ποια είναι μερικά παραδείγματα αυτών των τύπων σεισμών;
Ο σεισμός μεγέθους 9,1 Ρίχτερ στην Ινδονησία το 2004 και ο σεισμός 8,8 Ρίχτερ στη Χιλή το 2010, οι οποίοι προκάλεσαν καταστροφικά τσουνάμι, συνέβησαν περίπου την ώρα της πανσελήνου, κοντά στην ώρα αιχμής του παλιρροϊκού στρες, αναφέρει η μελέτη.
Η έρευνα προστίθεται σε έναν αυξανόμενο όγκο έρευνας που διερευνά πώς οι παλιρροϊκές δυνάμεις μπορούν να επηρεάσουν την κίνηση της γης. Οι παλιρροϊκές δυνάμεις - οι οποίες εκτός από τους ωκεανούς επηρεάζουν επίσης το συμπαγές βράχο - πιστεύεται επίσης ότι σχετίζονται με μικρές δονήσεις βαθιά υπόγεια κατά μήκος του κεντρικού ρήγματος San Andreas στην κομητεία Monterey, σύμφωνα με μια μελέτη νωρίτερα αυτό το καλοκαίρι, η οποία συντάχθηκε από τον van der Elst.
Οι παλιρροϊκές δυνάμεις, φυσικά, δεν είναι οι κεντρικοί λόγοι για τους οποίους ένας σεισμός σπάει. Η πρωταρχική αιτία των σεισμών είναι οι κινούμενες τεκτονικές πλάκες της Γης, οι οποίες αλέθονται συνεχώς μεταξύ τους. Μεταξύ των τεκτονικών πλακών, η τάση συσσωρεύεται στα ρήγματα έως ότου η πίεση εκτονωθεί ξαφνικά από έναν σεισμό.
Πράγματι, είπε ο Ide, πολλοί σεισμοί θα συμβούν ακόμα όταν το παλιρροιακό στρες είναι χαμηλό.
«Οι σεισμοί είναι σχεδόν μια τυχαία διαδικασία», είπε ο Ide. «Οι παλιρροϊκές δυνάμεις είναι απλώς ένας παράγοντας σε μια περίπλοκη διαδικασία. Υπάρχουν πολλοί άλλοι παράγοντες».
---------------------------------------------------
Η παλιρροιακή διαμόρφωση της σεισμικής δραστηριότητας στους διάφορους πλανήτες και τους δορυφόρους τους, ειδικά για το σύστημα Γης-Σελήνης-Ήλιου, είναι αρκετά περιορισμένη . Οι ρηχοί και βαθείς σεισμοί του φεγγαριού έχουν συνδεθεί με την παλιρροιακή παραμόρφωση της Γης . Επιπλέον, οι παλίρροιες της Σελήνης επηρεάζουν επίσης την παλιρροϊκή διαμόρφωση των σεισμών σε μια ποικιλία τεκτονικών ρυθμίσεων στη Γη, συμπεριλαμβανομένων των μεσοωκεάνιων κορυφογραμμών, ηφαιστειακών συστημάτων καταβύθισης και βαθέων μη ηφαιστειακών ζωνών τρόμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου